22 november 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

EIGEN BERICHTGEVING:

PANAMARENKO & CO VINDT TROOST BIJ HERMES!


Eind volgende maand sluit Sint-Hermes zijn deuren. Niet de grote kerk welteverstaan, wel het populaire Koffiehuis beneden de Wijnstraat.


Koffiebranderij Sint-Hermes, een begrip in Ronse en ver erbuiten, werd gesticht in 1933. Het huis tekende voor ambachtelijk koffiebranden. Traditionele trommelbanden zorgden er al die jaren voor een trage branding die de aroma’s helemaal tot hun recht laten komen en die de koffie licht verteerbaar houden.

Omdat het Koffiehuis nu eind 2008 de deuren sluit, dreigde er voor vaste klanten en echte amateurs, onder wie ondergetekende, een ramp op het niveau van het betere bakje troost.

De Benieuwde Ronsenaar verneemt echter uit zuivere koffie-bron dat ‘Hoorens Koffie’ uit Sint-Maria Oudenhove vanaf januari Hermes onder vleugels nemen zal. Hoorens deelt met Hermes al sedert 1928 dezelfde liefde voor het ambachtelijke branden van de gegeerde bruine bonen. Dus de deal is er een van connoisseurs onder elkaar.

Evelyne Hoorens, de sympathieke wederhelft van kunstenaar Panamarenko (op onze foto samen te zien in Ronse op Culivlar), ziet een samenwerking met Hermes dik zitten. Dreigde met Hermes de laatste koffiebranderij van Ronse te verdwijnen, dan blijft door deze mooie alliantie de verdeling van de hemelse mélange-dessert verzekerd.

De verkooppunten van Hoorens’ Hermes, zullen binnenkort via Passe-Partout bekend worden gemaakt. Smakelijk!

21 november 2008

BEAU MONDE

ONWEERSTAANBARE LEUTE



Hoe doe je het als Koen Crucke beter dan Luis Mariano?
Hoe verras je als kunstenaar Thierry De Cordier nog, na Leonardo da Vinci?
Hoe interpreteer je als Nigel Kennedy Johann Sebastian Bach?
Hoe breng je als VTV ‘Oscar’, waarop Louis de Funès zijn smoelwerk heeft gesmeten?

Door voluit te bouwen en te vertrouwen op nieuw aanstormend talent. Door dat perfect te mixen met al het toneelmétier dat VTV rijk is. Regisseur Maarten Carlier slaagt er met zijn zorgvuldig uitgekiende ‘Oscar’-aanpak aldus in de gendarme van Saint-Tropez volkomen te doen vergeten.

(Maarten is vannacht zelf peter geworden van de 'Oscar' van zijn zusje. Fictie achterhaalt werkelijkheid altijd en niks is sterker dan de verbeelding aan de macht. Doch dit terzijde.)

Maarten Carlier maakt van ‘Oscar’ de pretentieloze theaterkomedie die de concurrentie aankan met de huurvideo ervan in je huiskamer. In een afgeladen volle Volksbondzaal zal dit puur amusement, zeker weten, gelardeerd worden met bulderende lachbuien er bovenop.

Het hoge Woody-gehalte van Fabrice

Om die te verwekken kunnen Fabrice Donkerwolcke en Wim Van Coppenolle dan ook ongehinderd hun ding doen. Wie Fabrice Donkerwolcke eerder bezig zag, kent zijn hoog Woody Allen-gehalte al langer. Zijn onnavolgbare mimiek plus stemvast gezang maken van dit natuurtalent bijvoorbeeld ook al een onmisbare topper bij de Gevuigoode Mandolienen.

Met de prestatie die hij hier in deze Oscar dan weer als acteur neerzet, sluit hij naadloos en definitief aan in de rij van de sterke VTV-dragers. Deze keer aan de zijde van brother en sister Wim & Ann Van Coppenolle, zelf al langer van alle theatermarkten in de Volksbond thuis en ook nu weer in optima forma.

De Toverdoos van Wim

Waar Wim Van Coppenolle het allemaal vandaan haalt, is me een raadsel. Misschien ligt het aan die onbegrijpelijke mix van tegelijk zoveel talent plus recht evenredige zelftwijfel die alleen de groten gegeven is en tot steeds beter drijft.

Uit zijn toverdoos diept Wim ook deze keer alweer een onwaarschijnlijke acteerprestatie op die de grootste knorpot onbedaarlijk aan het lachen brengen zal.
Bijvoorbeeld alleen maar met zijn manier om ‘Ik ben koekoek’ op de zaal los te laten. On-weer-staan-bare Wim. Herinner je in Tavi zijn: ‘M’heen ne zot gevonden!’

Héél héél sterk vond ik bij de generale repetitie gisteren ook zijn prachtige verborgen hommage (enkele seconden maar, als zag je plots een cameo-verschijning) aan de meester van de Franse slapstick. Dat spoken met de handen boven de telefoon: magistraal.

Le Nouveau VTV est arrivé

En dat grote werk wordt stevig onderbouwd door een fris, bont, verkwikkend, grappig, vrolijk, charmant gezelschap bevolkt door Karen Wilpart, Febe Pieters, Caroline Verschelden, Alexandra Baekelandt, Werner De Ruyck, Maarten Michels en Maarten Wemel. Ze maken met zijn allen van 'Oscar' een onvervalst theaterfeest dat je even de barre tijden doet vergeten.

Premiere zaterdag 22 november om 20 uur. Nog tot 6 december.
Reserveren via VTV-reservatielijn 0478 888 444 of via www.teatervtv.be

20 november 2008

LA VIE EN PROSE


‘Il est en soutane et fait la queue devant la caisse du tabac. Regard fringant, belle chevelure argentée. Je l’aurais plutôt vu près de Saint-Nicolas-du-Chardonnet, mais je comprendrai qu’il s’agit sans doute de l’aumonier du tout proche lycée Stanislas.

Mon oeil furette pendant que je bois mon café et je ne saurai pas si’l aura pris des cigarettes, de timbres ou des chewing-gums. Mais je reçois cinq sur cinq la sortie du jeune garçon patron asiatique qui l’apostrophe derrière son bar: ‘ça va, Batman? On a ressorti la capuche?’

L’aumonier rétorque aussi sec: ‘ça suffit, vous!’

C’est lâché sur le ton du jeu, mais ça doit ressembler à ce que lance notre homme aux élèves dissipés. (Au Calumet. 16 mars 2007).

‘La Vie en Prose’. ‘Journal Intimide.’ Stef Vancaeneghem.

19 november 2008

OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

De Gemiddelde Belg is gelukkig. Althans, volgens een radio-flash. Wel heeft hij te weinig seks naar zijn zin. En hij spaart niet genoeg. En hij slaapt niet goed. Of het ene met het andere te maken heeft, is niet onderzocht.

Ik wil een Gemiddelde Belg worden. Ik voldoe aan ongeveer alle vereiste parameters. Toch lukt het me maar niet om het gemiddelde Belgische geluk aan te dikken met mijn eigen zelfgenoegzame tevredenheid.

In de Fnac schaf ik me alvast ‘Geluk en Wijsheid voor Beginners’ (‘De Kunst van het filosoferen’) aan van Jos Kessels (Rainbow Pocket). Misschien helpt dàt. Zoveel tijd rest er me niet om het gemiddelde te halen. Voor de grote gelukzalige slaap.

*

Slapeloos als een gemiddelde Belg zap ik van ‘De Toverberg’ (Thomas Mann) naar ‘Het Proces’ (Kafka), dan weer naar het ‘Schrijversdagboek’ van Virginia Woolf. Het ene is me voorlopig te turf. Dit opzij leggen voor straks: in het rusthuis.

Het andere is me te beklemmend. Al blijf ik ‘De Metamorfose’ één van de sterkste boeken vinden die ik ooit achter de oogleden nemen mocht.

Maar Virginia, die houdt me wakker met haar mal de vivre.

‘Waarom is het leven zo tragisch; waarom heeft het zoveel weg van een smalle strook plaveisel over een afgrond. Ik kijk naar beneden; het duizelt me; ik vraag me af hoe ik ooit het einde zal halen. Maar waarom voel ik dat: nu ik het uitstpreek voel ik het al niet meer. De haard brandt; we gaan luisteren naar de Driestuiversopera. Maar het loert overal; ik kan mijn ogen niet gesloten houden. Het is een gevoel van machteloosheid; dat je geen zoden aan de dijk zet. Hier zit ik dan, in Richmond, en als een lantaren die midden in een weiland is geplaatst wordt mijn licht door het duister verzwolgen. Zwaarmoedigheid neemt af als ik schrijf. Waarom schrijf ik het dan niet vaker van me af? Dat verbiedt de ijdelheid nu eenmaal.’
(Maandag 25 oktober 1918, de eerste winterse dag).

Over Leven Voor Gevorderen.’
(Virtueel Blogboek).
Copyright: Stef Vancaeneghem.

17 november 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

KRONIEK VAN DE GEMEENTERAAD















IGNACE EN HET WINTERFRAKSKE VAN PAOLA


‘Er zijn er die komen en er zijn er die gaan’, antwoordt burgemeester Luc Dupont kurkdroog vragenuurkes-steller Eric Van Der Eedt die zich zorgen maakt over het groot verloop bij de pompiers van Ronse. Er zijn er maar 45 meer en vroeger 60.
Het ontgaat de waarnemers niet dat Luc Dupont bij zijn antwoord schalks de blik richt op de lege stoel van ontslagnemend ex-SPA-fractiewoordvoerder Leander De Cauter, wat verderop naast Van Der Eedt.

De andere socialisten kijken naar de mooie luster d’époque.
‘Schuune luuster, wried schuune luuster ‘k vinde’t uuk.’
Ze zijn er nog niet echt uit wie Leander opvolgen zal. Carine Moulart zoude wel willen, maar ze wordt verboden bij wet. Hare Christophe zit al in de raad en haar man luistert als Provincieraadslid voor Waterbekkens mee vanop de publieksbanken hoe zijn provinciaal bestuur de Zonnestraat vanaf het rondpunt aan de Vis overdraagt aan de stad Ronse. Vader Stockman glundert alsof hij de Zonnestraat uit eigen zak aan Ronse schenkt.

Geschenk van god

Maar op de persbanken is hèt grote nieuws van de avond het boekentasje in ‘vrai cuir chevelu’ van de ex-koning der Bommels Ignace Michaux die als hofdienaar heeft meegemogen met Albert & Paola naar India. Volgens collega Fernand De Vos van ’t Nieuwsblad is Ignace daar op een avond vergeten Paola haar winterfrakske van bij Nathan klaar te leggen. En de wind kan daar nogal eentje blazen, op die zitbank voor de Taj Mahal. Daarmee, zo weet Fernand, dat onze vorstin van de vorst gepakt is. Daarmee dat ze het heeft laten afweten op het feest van 15 jaar Albert.

(Volgens kardinaal Daneels, die over een rechtstreekse lijn beschikt met god, heeft de allerhoogste hem gezegd dat Albert een zegen is voor ons land. En met een loonsverhoging van maar 6 percent de goedkoopste als we elders goedkoper kunnen vinden mogen we hem terugbrengen. Het goddelijk geschenk van België liep gisteren zonder zijn artistieke dochter – un cadeau du ciel - verweesd aan de arm van zijn schoonzus Fabiola. Een godsgeschenk komt nooit alleen. Doch dit terzijde.)

Tegen de vergrijzing: Langer vakantie

Omdat er deze keer zelfs niet eens te lachen valt met een motie over pakweg de splitsing van Ronse, vraagt Tom Deputter waarom de stadsambtenaren volgens hun ‘nieuwe Rechtspositieregeling’ maar 35 dagen congé overhouden in plaats van 37.
‘De tendens is om de mensen langer aan het werk te houden, twee dagen congé minder is daartoe niet echt een stimulans.’

Waarmee de liberale fractieleider van zichzelf (bij afwezigheid van Patrick ‘Doobie’ De Dobbeleer ) niet gezegd wil hebben dat langer werken voor het stadspersoneel rechtstreeks in verhouding staat tot langer congé pakken. Een nieuwe oplossing om de vijftig-plussers langer aan het werk te houden: geef ze vakantie.

En dan moet je mijn zuster zien.

Schepen van Afwezigheid Nedia Gmati-Trabelsi wil Erik Tack graag explikeren wat ze de afgelopen twee jaar zoals gedaan heeft aan de integratie van d’allochtonen in Ronse. Mais rien ne va plus, aan socialistische zijde. Nu laten gewoon àlle microfoons het afweten aan de linkerkant van Luc Dupont.

Nedia belooft dan maar op eigen stemgeluid dat ze de volgende gemeenteraad haar huiswerk gaat komen tonen aan Tack. In afwachting glundert Tack zichzelf bling bling met de vraag of Nedia misschien zelf die Gmati-Trabelsi is die volgens zijn papieren een stadspremie heeft opgestreken voor de taalactivering van d’allochtone kinderen?

‘Nee, het was mijn zusje.’
‘Ha bon.’
Tacks blik: die van een Akron- basketter, na een driepunter vanop de stip.

Nu nog de woningen…

Bij puntje 25 over de aankopen en diensten heeft Tack als Grootste Bakkes van de raad dan weer wel veel minder wezen wanneer burgemeester Dupont er hem op wijst dat hij het dossier niet gelezen heeft. Anders zou hij, Tack al die detailvragen niet hoeven te stellen waarvan de tekst en de uitleg allang in zijn dossier staan.
‘Ha bon.’
Duponts blik: als die van een Akron-basketter die scoort vanop de rebound.

Ex-basketters onder elkaar. Het is me wat. Ze kijken op geen schijnbeweging meer of minder. Waar het op aan komt: scoren.

In één uur tijd zijn aldus alle vragen erdoor gehaspeld. Tom Deputter wil nog weten hoe het zit met dat parkeren aan de Kloefkant. De huidige parking verdwijnt. Er komen er 121 (aan de nieuwe woningen), 106 (rond de nieuwe woningen), 128 (in de buurt van de nieuwe woningen) en 150 onder het hotel (in de buurt van de nieuwe woningen). Nu nog de woningen.

Chaos van Broeke tot Kammeland

Christiane Modde heeft meer dan een punt als ze de chaos met de schoolbus en de ouderlijke wagens aan het schoolke van Broeke aanklaagt. Schepen Joris Vandenhoucke heeft zijn oplossing klaar. Als de stad straks de hele Broekestraat aanpakt - tussen Glorieux en Kruissens - komt de ingang van de school aan de Kruissens. De chaos aan de Kruissens zelf zal dan allicht worden aangepakt als de Kruissens zelf een straat op mensenmaat wordt..
Erik Tack heeft, zij het in de coulissen achteraf, nog een betere oplossing, zegt hij.

Erik Tack: ‘Als ze de faciliteiten afschaffen, verdwijnt het schoolke’.

Nog een biezonder pertinente opmerking van Tack omtrent de verkeerstoestand op de Kammeland. Fietsers kunnen er nooit meer langs het fietspad omdat de hele straat fietspad incluis constant vol gratis foutparkeerders staat. Volgens Tack met wagens van ziekenhuispatiënten die dagenlang binnen liggen voor opname en die hun wagen daar gewoon achterlaten. Schepen Joris Vandenhoucke belooft dat hij het eens gaat bekijken met zijn verkeersdeskundige.

De Croo als Reddende Ridder van Ronse


En zo wordt het 19u01. De kortste raadszitting van het jaar zit erop.

Erna belooft Erik Tack nog echt spektakel in Ronse en wel op 19 december. Hij nodigt me daarbij uit om langs deze weg nu al RTBF en RTL-TVI te alerteren.

Tack: ‘Als ge het schrijft betaal ik u een consommatie’.

‘Timeo Danaos et dona ferentes’, zeg ik hem.

Ik ben zeer op mijn hoede voor de Grieken ook al brengen ze me geschenken. Van het paard van Troje gesproken: Herman De Croo moet dringend Ronse komen redden op die negentiende december. Want Tack méént het zo te zien.

‘Ceci n’est pas une fiction.’

Tack: 'Schrijf het op. Op 19 december. Een vrijdag.’

(Voor mij een Chimay).

Wie weet wordt Ronse die dag in tweeën gereten. Ik denk dat ik veiligheidshalve toch maar mijn 'oude vriend' de grote Unitaire Belgicistische pamflettist Herman De Croo bel: le dernier des Belgicains. Dat hij te paard en te zwaard ons geliefde unitaire Ronse-Renaix komt redden van de woede der Noorder-mannen. Dieu sera à ses côtés. Et dieu reconnaîtra les siens...

Doch eerst Ignace waarschuwen. Dat hij zijn godsgeschenk alvast in veiligheid brengt en warmpjes toedekt. Een griepke is zo rap opgeraapt.

BLOG JOKE(R)

BEAU MONDE

OXFAM RONSE GEEFT ER KOEKEN OP
















EEN JAAR SUCCES MET ONTBIJTACTIE



Vorig jaar op 7 December werd in de Wijnstraat 31 de Wereldwinkel opgestart. De objectieven voor een leefbare werking werden gehaald, zodat het financiële plaatje verre van rood kleurde. Het project, opgezet door autochtone en allochtone vrijwilligers is inmiddels pilootproject binnen OXFAM nationaal. De medewerkerslijst groeide aan tot 62. Om dat eerste succesvolle jaar te vieren, organiseert Ofxam Wereldwinkels Ronse een ontbijtactie. De Ronsenaar wordt daarbij een goed gevulde ontbijtmand aangebodenvol Fair Trade producten, aangevuld met broodjes en croissants. Keuze tussen een basispakket aan 15 € en een familiepakket aan 20 €. Ze worden op zondag 30 November aan huis geleverd tussen 8.00 en 9.00 uur ’s morgens door de vrijwilligers. Je kan bestellen in de Wijnstraat 31, via oxfamronse@gmail.com of bij één van de OXFAM Vrijwilligers.

Proficiat, Ofxam en... geef er koeken op!

DE NALATENSCHAP

















Hoofdstuk 16.

Fox.


Oscar Noël, codenaam ‘Bosbes’, heeft grote moeite om zijn mannen in bedwang te houden in de sector Flobecq. Te sterke nationale en provinciale banden hebben er in zijn gebied voor gezorgd dat de Gestapo er twee keer hard kon toeslaan. Nogal wat leden van onze Nationale Verzetsbeweging worden nu weg getrokken door onze strijdbroeders van het Geheime Leger dat opereert vanuit Lessen.

‘Maxence’, onze hogere chef, wist die overstap nauwelijks te counteren. Dit verzwakt ons verzet. De situatie wordt er alleen maar warriger door. De invloed van ‘Bosbes’ kan echter nauwelijks overschat worden voor het welslagen van onze eigen acties. ‘Bosbes’ heeft me de nodige mankracht bezorgd voor de sabotage van het station van Ellezelles in de nacht van 4 op 5 juli 1944.

(Het Geheim Leger eist de actie nu wel op. Voor mij niet gelaten. Wat telt, is dat ze geslaagd is. Dat we de bezetter andermaal een slag hebben toegebracht).

Via ‘Bosbes’ en zijn dochter ‘Mona’ krijg ik informatie over de boottransporten langs de sluis van Kain, bij Doornik. Ons geliefd Ronse wordt steeds meer het scharnier tussen het verzet in Zuid-Oost-Vlaanderen en Henegouwen. In totaal beschik ik voor mijn eigen sector over twintig bewapende mannen. In werkelijkheid is mijn netwerk veel breder.

Met zijn allen maken we rails onklaar. We gieten schadelijke producten in de olietanks van de Duitsers. We hinderen we het industrieel productieproces van de economische collaborateurs die hier snel rijk worden met het weven van de stoffen waarin onze companen door de nazi’s de dood worden in gedreven. We vertragen ook stiekem de administratieve werking via onze mensen op het stadhuis en in de andere overheidsdiensten. Aan het station van Ronse vernielen we de bakstenen waterreservoirs. Deze actie wordt bij volle dag uitgevoerd door onze colonnechef Michel Detandt (codenaam RX10).

Het gaat ons bij dit alles om de fundamentele keuze tussen leven onder de bezetter of sterven in de strijd. Het gaat ons om de menselijke waardigheid versus totale onderwerping. Door onze vrijheid getrouw te blijven, houden we onszelf binnen de menselijke beschaving. Voor onze kameraden in de kampen is de zelf gekozen dood nu vaak het laatste middel om die waardigheid te behouden tot op het laatste moment. Voor hen is de zelf gekozen dood een middel tot behoud van zelfrespect. Met zijn allen, hier in het verzet, of ginder in de kampen, willen we dat hun dood in de martelkampen betekenis krijgt voor de komende generaties.

Hun dood is niet die
van schapen
die zonder weerstand
naar het slachthuis
worden weggevoerd.
Hun dood is die
van mensen van eer.

We willen dat de vijand hun dood betaalt met zijn eigen bloed. Onze menselijke waardigheid is ons daarbij heiliger dan een leven zonder.

Wie en wat heeft tot dit alles geleid? We waren onverschillig geworden voor de ander. We leefden in een wereld waarin eenieder alleen nog aan zichzelf dacht. In deze oorlog worden de nationale solidariteit, de idealen van vrijheid rechtvaardigheid en de waardigheid van elke mens onder de laars gelopen of verraden.

*

Er is bij elke mens een pijndrempel voorbij dewelke al hetgeen hij doet ons niks meer leert over hem, enkel nog over mechanische reacties op marteling en lijden. De nazi’s willen de mens voorbij die drempel door hun gevangenen uit te hongeren, constant te bedreigen met de dood, door de hele terreur in hun uitroeiingskampen vanaf de eerste dag. De schaarse informatie die ons daarover steeds frequenter bereikt – ondermeer via Duitsers die genoeg mens zijn gebleven om het zelf niet langer te kunnen te verwerken zonder erover te praten - leert ons dat het nazi-systeem van de Final Solution het sociale contract onder de mensen breekt en hen zover drijft dat ze alleen nog dierlijke reacties vertonen.

Dit zal ons niet ontmoedigen om in de menselijke natuur te blijven geloven. De menselijke waardigheid is niet zomaar een oppervlakkige conventie die opgegeven wordt bij de eerste gelegenheid en ook niet tegenover de grootste gruwel. Overal om me heen zie ik integendeel uitingen van moed, zelfoppering, altruïsme, waardigheid. Alle gevoelige informatie vanuit de kampen die ik via onze netwerken weet bijeen te puzzelen bevestigt me vooral de bewonderenswaardige trouw van onze companen aan de diepste menselijke idealen. Er is meer, veel meer nodig om de mensheid te vernielen. Een plant kan je er tijdelijk toe dwingen horizontaal door te groeien. Maar eens de dwang overwonnen wordt of wegvalt, groeit ze weer de hoogte in. Hitler zal er met zijn bende gekken niet in slagen de mensheid te ontdoen van haar menselijkheid.

Uitmuntend of crapuleus. Laf of moedig. Eerlijk of verraderlijk. Dappere compaan of verklikker. Extreem lijden maakt de enen beter, de anderen slecht. De ene verloedert zienderogen, de andere verheft zich dag na dag wat meer. Oorlog trekt mensen naar beneden of doet ze boven zichzelf uitstijgen.

Maar in de kampen daagt er gaandeweg iets waardevollers op dan de strijd om het zelfbehoud. Tot op het laatst een mens blijven wordt er voor velen nu belangrijker dan het leven zelf. De nazi’s proberen van hen roofdieren te maken die het brood van hun kameraad zouden stelen om zelf wat langer in leven te blijven. Maar ze worden integendeel juist onoverwinnelijke mensen die hun karige hap wegschenken aan hun barakgenoot en hun laatste krachten inzetten om hun maats overeind te houden.

Wij hier in Ronse, zetten de strijd voort. Onverminderd. Op volle kracht. Voor hen.

Ik weet niet ik of mijn buren en vrienden Victor, Theo, Gaston, Gilbert en de anderen ooit nog terug zie. Ook al komt er na de bevrijding maar één van hen terug, dan weet ik zeker dat het Ronse van erna nooit meer het Ronse van ervoor zal kunnen zijn.

Die ene overlevende uit de uitroeiingskampen zal dan volstaan om de komende generaties te tonen dat de mens innerlijk veel sterker en groter is, dan wat het droevige lot vandaag met hem voorheeft. Onze idealen zullen ons verzet, onze strijd trotseren. Onze dood zal deze gigantische vernietigingspoging van de mens overstijgen.

We zullen onze strijd en onze dood
doorgeven als een kostbare erfenis
van moed en opoffering.
Dat de jonge mensen het echt weten,
wat freedom of speech betekent.
De prijs die wij ervoor betalen.

(Dit noteren voor later, als ik onze strijd overleef).

*
Mijn strijdmakkers worden zenuwachtig. Ze vragen om actie. Ze willen zich wreken op de nazi’s die onze verzetsvrienden volgens de doorsijpelende signalen martelen en als beesten wegvoeren in hun konvooien, uithongeren, levend in verbrandingsovens smijten. Mijn mannen willen hun kameraden nu snel wreken op de bezetters hier. Op hun vriendjes van de Zwarte Brigade. Op diegene die hier van het stadhuis een doorgeefluik maakt naar de kampen.

(Twee aanslagen heeft Vogel al overleefd. Ikzelf noch mijn mensen hebben er wat mee te maken gehad, met die aanslagen op zijn huis en op zijn persoon. Maar ik zal diegene niet tegenspreken, die zegt dat Vogel er zelf om vraagt. Hij, met zijn verraderlijke uitnodigings-briefkaartjes in opdracht van de Feldgendarmerie naar zijn nietsvermoedende stadsgenoten. Met zijn burgerwacht bezorgt hij de nazi’s een schietklare dodenlijst bij represailles tegenover de minste van onze acties).

Al vanaf 1943 heb ik mijn stoottroepen zorgvuldig gerekruteerd, georganisserd. Mijn mannen willen grote acties nu. Ik moet ze kalmeren. Vooral vermijden dat ze vanuit hun nauwelijks nog in te tomen woede persoonlijke initiatieven gaan nemen. Dergelijke aparte acties zouden ons hele netwerk in gevaar kunnen brengen. Verhinderen dat we overgaan tot een perfect gecoördineerde actie: op het uur H. Wanneer we op de BBC het afgesproken gecodeerde ordewoord horen:

‘KONING SALOMON
HEEFT ZIJN
GROTE KLOEFEN AAN’.


'De Nalatenschap’. Roman.
Copyright: Stef Vancaeneghem.
(Hoewel 'De Nalatenschap’ gebaseerd is op historische feiten en authentiek bronnenmateriaal, gaat het hier om een literaire interpretatie. Verantwoording van de bronnen cfr.9.08.2008)