04 februari 2011

DE BENIEUWDE RONSENAAR

OUDE SINT-MARTENS WORDT SHOPPING CENTER
LUC DUPONT: STAD HEEFT AL GENOEG GEBOUWEN




‘Het Laatste Nieuws’ pikt vanochtend - zonder bronvermelding - in op het eigen nieuws dat ik hier maandag bracht over de verkoop van de Oude Sint Martenskerk.

Zakenman Serge Crucke van 'Immo Renaitra', want dat is dus de koper met ‘de schloome schluitoo’ waarover ik het had, geeft in de krant nu zelf meer uitleg. Hij wil de oude kerk ombouwen tot een winkelcentrum.


Serge Crucke: ‘Het is altijd mijn droom geweest om de buurt te doen heropleven. Het pand zal gerenoveerd worden met aandacht voor de authentieke elementen. Het moet in de toekomst een meerwaarde bieden voor de stad. Om die buurt te doen heropleven, is een winkelcentrum volgens mij uitermate geschikt. Het zal zorgen voor passage en zal ook een meerwaarde bieden voor de stad.’

Shoppingcenter en appartement

Hoeveel winkels daarin precies zullen komen, wil Serge Crucke nog bekijken. In totaal gaat het om 950 vierkante meter. Er zal gerenoveerd worden met respect voor authentieke elementen.

Serge Crucke: ‘Het zou makkelijk zijn om de hele boel plat te gooien, maar daar hou ik niet van. Authenticiteit is belangrijk. Eerst zal het dak moeten worden aangepakt, wat tijd zal kosten gezien het speciale houten dakgebinte. En op de eerste verdieping komt er een appartement.’

Zoals ik maandag schreef loopt Serge Crucke al jaren rond met plannen om de site te renoveren.

Serge Crucke: ‘Als kind kwam ik hier in de jaren '50 naar de cinema Familia, die zich in het koor van de kerk bevond. Al sinds de jaren '60 droom ik ervan om het pand te kopen, maar ik dacht nooit dat het mogelijk zou zijn. Deze hoek van de stad is helemaal vergeten en ziet er dan ook verloederd uit. Tal van omliggende panden met historische waarde werden in het verleden al met de grond gelijkgemaakt en vervangen door veelal lelijke nieuwe gebouwen. Van een historische kern is hier dan ook weinig sprake. Ik zou het een drama gevonden hebben, mocht met de kerk hetzelfde gebeurd zijn. De renovatie zal veel tijd vragen, dus we zullen geduld moeten hebben.'

Stad renoveert toren

De stad Ronse bleek zelf niet geïnteresseerd om de kerk te kopen.

Burgemeester Luc Dupont hierover in de krant: ‘We hebben nu al een massa gebouwen die we moeten onderhouden, wat een grote kost betekent. Als stad zagen we er ook geen goede mogelijkheden in, want we mogen geen commerciële zaken beginnen.’
De kerktoren blijft wel eigendom van de stad.

Burgemeester Dupont:‘De renovatie van de toren zullen we dan ook voor onze rekening nemen’.

Nog een tip ter vlugge vulling van de kolommen van het 'Het Laatste Nieuws' en correspondent Thomas Vandewalle: Serge Crucke is met Immo Renaitra in dezelfde site ook de eigenaar van de voormalige Galerij Uutvercoren die hij eveneens renoveert en de hernieuwde herberg 'De Crypte', de voormalige bijouterie van de legendarische Ronsese ballonvaarder André Ostijn. En de dynamische 'Grafoman' Willy Depraetere (van 'Randeevoe' en het schitterend blad 'Den Belleman') plant met zijn Nadia Tsala wat verderop in een nieuw gebouw een kunstgalerie. Zonder dank, voor dit gratis Laatste Nieuws en Tuupe vuir Ronse.

03 februari 2011

OVER LEVEN IN RONSE

KOP OP MET OF ZONDER SPIONKOP
WIE HET BETER KAN MAG HET ZELF DOEN


KSK krijgt van de Ronsiese belastingbetaler jaarlijks 11.000 euro. Plus gebruik van het stadion. Plus het water voor de douche. Plus verlichting. Plus verwarming. Niet niks maar niet genoeg om het te rooien. KSK Ronse zit namelijk op droog zaad en torst een schuldenlast mee van 100.000 euro.

Sportief bengelt KSK halverwege de linkerkolom van derde. Middenmoot. Middelmaat. Mi figue, mi raisin. De businessclub brengt zijn geld op. Al blijft het een onwezenlijke Vondeliaanse vertoning, met de lokale sterren en starlets van het moment. Met societytoestandjes, gevoeligheden en coup de théâtres. Beau Monde in miniatuur. Business in zakformaat.

Aan de overkant, op betere dagen: vijfhonderd supporters. Vijfhonderd te weinig. Sponsors die de gaten in het budget zouden kunnen dichtrijden zijn dunner gezaaid dan ooit of gaan failliet. Zelfs koekjesmarchands laten zich niet meer vangen. Als je leest dat die nieuwe zongebruinde pletwals van Club Brugge die dezer dagen de show steelt in de media zelf geen euro in Blauw-Zwart stopt, dan weet je het wel.





Je kan als ‘die hard Ronsenaar’ met KSK-voorzitter Jean-Marie Vandendriessche van mening verschillen over de wenselijkheid om te fusioneren met Oudenaarde in een nieuw te bouwen stadion te Nuikerke of all places, het belet niet dat het totally not done is dat deze best goed bedoelende man en zijn privé-entourage tegenwoordig ook nog eens de kop wordt vol gescholden door canaille dat des zondags de frustraties meent te moeten bekoelen op mensen zoals Vandendriessche die dus wél diep in de eigen portemonnee en in hun tijdgebruik tasten om Ronse nog een stekje te gunnen in het nationale voetbalgebeuren. Wat je met dat gescheld voor of na de match bereikt is dat zo’n voorzitter er op een dag finaal een streep onder trekt en met zijn gratuit geschoffeerde echtgenote gaat wandelen op de dijk. Ver van het ongeregeld. Je zou het voor minder en hoe zou je zelf zijn. Wie het zoveel beter kan, die moet het dan maar zelf doen.

Als het aan iets niet ligt, dan is het wel aan de inzet van de voorzitter. KSK is gewoon ziek aan datgene waaraan het hele Belgische voetbal lijdt. Teveel aanbod. En teveel geeft op den duur te weinig. Vijfhonderd man om de veertien dagen is dus veel te weinig. Ik hoor nu KSK-medewerkers verzuchten dat ze dan wel op Oudenaarde honderd Ronsenaars te zien krijgen die nooit naar de thuismatchen van KSK komen. Of dat het verschil zou maken? Andere clubs in hogere halen niet veel meer publiek. Voetbal gaat gewoon kapot aan overaanbod, zeker hier vanuit de Vlaamse Ardennen. Zulte-Waregem. AA Gent. Topmatches van Brugge en Anderlecht.

De dag dat het Park Lagache en het Vandewielestadion verlaten werden, bleef er onderweg definitief en onomkeerbaar iets achter hangen: de sfeer van weleer. En die komt niet meer terug. Voetbal aan huis in een gezellig park met vijfduizend man om Yamuka te zien scoren tegen Willebroek. It's alle gone with the wind in de kastanjelaars.

01 februari 2011

RONSIES RARITEITENBOEK (39)

LOETIE

Zeg nooit wietie tegen een loetie. Je kan een wietie zijn of een kulie. Of beide tegelijk zoals ondergeketende. Daarom ben je nog geen loetie. Alhoewel. Er zijn gevallen bekend van Ronsenaars die dit alles in één leven wisten te combineren. Maar zoveel talent bijeen is weinigen gegeven. Noch ‘den baak’ van Oudenaarde, noch verbanning naar Oostende, noch ultieme besprenkeling met koele wijwaters des doods kunnen de herinnering aan echte loeties doen vervagen. Een loetie overleeft namelijk via mondelinge overlevering met zijn strafste stoten. Ooggetuigen zullen je die pas navertellen als het licht al lang geweken is voor de duisternis. Want de nacht is de echte biotoop van een ware loetie. Dan legt een loetie zijn kaarten op tafel en speelt hij het grof gelijk de grote: met schone parlé en klapgeld. Als hem dat zo uitkomt, draait hij er de hand niet voor om onder je duiven te schieten. Zelfs nog iets minder proper dan schieten, maar dan in je rapen.

Een loetie barst van de charme, palmt je in met gebakken lucht. Hij heeft je al bij je kroonjuwelen nog voor je de tijd hebt om zijn rekening te betalen. De vrouwelijke helft van de Ronsese bourgeoisie kent hem van zijn one night stands in white satin, heeft het over hem in (on)bedekte termen met mixed emotions. Ietwat geamuseerd mondje met krulhoekjes. Rechterpink ten hemel. Sterretjes in d’ogen: 'C’est un loetsje.' Het lijkt op: 'c'est un louche'.

In de tweede helft van vorige eeuw maakten er een paar aanspraak op de titel van gepatenteerde Ronsiese loetie vanwege gedragingen die hetzij de foute kolommen van de krant kleurden, hetzij lang nazinderden rond de tafelen van Renard tot Rami en van Beau Séjour tot Vendôme.

Enkele voorbeelden van loetie-gedrag? Als je - in volle paniekpiek voor nieuwe bomaanslagen van de Cellules Communistes Combattantes bij wijze van weddenschap vanuit Restaurant Le Baulieu een bommelding ensceneert, kom je al enigszins in aanmerking voor de titel. Maar dan ben je tegelijk ook een kulie. Je vergeet namelijk dat elke telefonische melding getraceerd wordt en je met je 'anonieme' oproep stante pede zelf de groep Dyane naar je tafel belt. Kan je het uitleggen aan de juge en uitzweten in de cel.

Ander voorbeeld. Wanneer je als failliet bedrijfsleider met overheidssubsidies de miljardair uithangt op een huurjacht, inclusief bemanning in houding geef acht voor de kapitein in operettepak op de m’as-tu vu-plek van Saint-Tropez, ben je behalve een loetie ook een wietie. Zeker als je er daarbij compleet je lakschoenen veegt aan het feit dat je werknemers ondertussen in Ronse met hun werklozenkaart staan aan te schuiven in de bloedhete Poermagazijnstraat.

Laatste voorbeeld. Wanneer je als luidruchtigste schepen uit de geschiedenis van Ronse van Côte d’Azur naar Zaventem vliegt en ongeveer boven onze geliefde stad naar achteren schuift met de woorden: ’Noa goe’k mien bloeze goe loossen bauven Ronse’ dan ben je behalve nen eechten loetie uuk nen dieken wietie en nen gruten kulie. Dan scoor je de Grand Slam.

Madammen die indommelen in de ondraaglijke lichtheid van hun luxebestaan vallen voor loeties gelijk vliegen voor een plaket Vapona. Aangezogen door de paroles paroles van een echte loetie. Loeties hebben de look van George Clooney en de parlé van Belmondo (in L’Homme de Rio). Altijd komen ze net aangeland, hebben ze hooguit tijd voor een flesken Brut Impérial, staat hun Samsonite alweer klaar, voor Saint-Barth.

Het plaatje werkt. Miss gaat mee. Dat 'Miss Ronse-Renaix à travers les ages' zelf achteraf het hele gelag en gelach blijkt te moeten betalen, doet voor een echte loetie niks terzake. Dankbaar zou miss dienen te zijn, plekke van te neuten om die onkostennota the day after. Goed, okee: op haar eigen kredietkaart. Maar is madame, promenant son cul sur les remparts de Menton, misschien vergeten dat hij haar in Hotel L'Aiglon elke ochtend ook nog eens verse gladiolen liet brengen?

RONSIES RARITEITENBOEK
Handleiding voor Ronse.
Copyright Stef Vancaeneghem.

31 januari 2011

OVER LEVEN IN RONSE

DE KIERKE EES VERKOOCHT
MEI NE SCHLOOME SCHLUITOO

Met de coole humor hem eigen duikt de nieuwe eigenaar van het bijgebouw naast de toren van de oude Sint-Martinus in een la van zijn sécrétaire en toont me zijn vers verworven ‘schloomen schluitoo’.
‘Die wil ik ooit bij me in mijn kist’, lacht hij. ‘Misschien maak ik dan nog een kansje bij Sint-Pieter’.
Zo lang hij zelf niet uitpakt met de bekendmaking van zijn heel ongewone aankoop doe ik dat zelf ook niet (echt). Al wordt dat hier voor de connoisseurs van Ronse wel heel makkelijk raden als ik er ook bij verklap dat diezelfde man dertig jaar geleden al droomde van renovatie van de hele site rond de oude Sint-Martens. Hij maakt daar nu in zijn eentje werk van door de aankoop van het pronkstuk zelf en de restauratie van omliggende historische panden. Dertig jaar geleden botste hij met zijn mooie droom nog op verzet van de cafébazen van het Marktje. Die zagen een verkeersluwe omgeving als een 'bedreiging' voor hun klandizie. Nu het Marktje er inmiddels verwaarloosd bij ligt, is dat wel even anders. Nu wordt er integendeel gesnakt naar algehele aanpak van de Oude Vrijheid. Het stadsbestuur heeft inmiddels ook twee studies besteld om dat allemaal planmatig en efficiënt te laten gebeuren. Beter laat dan nooit.














Er is om de nieuwe bestemming van de Oude Sint-Martens al heel veel te doen geweest. Onder impuls van deken Tjoen werd een werkgroep opgericht die er bij het stadsbestuur (tevergeefs) voor pleitte om er de oude kerkschatten van Hermes en Fiertelgebeuren in onder te brengen. Onverschilligheid en onderlinge verschillen van visie op een nieuwe bestemming binnen het schepencollege zorgden ervoor dat de werkgroep toen van een kale reis naar het stadhuis terugkeerde. Maar het signaal was gegeven en het was doorgedrongen. De nieuwe eigenaar wil nu zijn uiterste best doen, zo verzekert hij me, om ‘er iets moois van te maken’. Voor zover ik hem ken, zijn dat geen woorden in de lucht. Die man, een Ronsenaar pur sang als je dat vandaag nog zo uitdrukken mag, houdt zoveel van ons geliefd Ronse, dat de Renaixance ervan voor hem verre van een slogan is. Benieuwd wat het wordt. De toren is hoe dan ook eigendom van de stad én geklasseerd.

Waar Unizo-society-toestandjes rond het nieuwe jaar al niet goed voor zijn. Bijvoorbeeld om aan te tonen dat er, behalve Ronsenaars zelf zoals de nieuwe eigenaar van Sint-Martens ook nog andere niet-Ronsiese ondernemers zijn, die voldoende in de toekomst van Ronse geloven om hier zwaar te investeren. Willy Naessens bijvoorbeeld. Hij kan dus eindelijk, na zeven jaar wachten op die saneringsfondsen zijn hotel neerpoten aan het station. Nu ook de NMBS haar plannen ontvouwt voor de aanpak van de hele stationsbuurt kan de entree van Ronse langs het oudste station van het land haar volle glorie van weleer terugvinden.


Zeer moedig van Luc Vandenabeele om de aankomst van de Ronde van Vlaanderen naar Ronse te willen halen. De ligging en de stevige wereldreputatie van Ronse als wielerstad zijn ongetwijfeld mega-troeven om mediamagnaat en eigenaar van De Ronde Wouter Vandenhaute voor Ronse te winnen. Maar laten we mekaar vooral niks wijsmaken. De Ronde is uitgegroeid tot een internationaal mediagebeuren. Onze eigen Vlaamse Parijs-Roubaix. Als iemand de waarde van dat wielervenement kent, dan wel wielerfreak Vandenhaute. De Ronde is dus big big business. Als stadsbestuur kan je daarbij enkel maar zaaien naar de (vrijwel lege) zak. Hoe groot ook, de stadsinbreng kan daarbij nooit doorslaggevend zijn. De echte deal zal dus vooral moeten komen van de hoofdsponsors. Van Luc Vandenabeele zal alvast nooit kunnen worden gezegd dat hij niet alles uit de kast haalt om het alvast te proberen. Duimen dat het Luc lukt.







Hoe jong hij vandaag, ondanks alwéér een verjaardag, nog altijd is wil ik niet geweten hebben. Zéér jong dus het enfant terrible van de Ronsiese tsjevelarij en bij deze:

BEST GEKLEDE RONSIESE POLITICUS VAN HET JAAR.

(Al heeft het gekampt met Nedia Gmati-Trabelsi en Wouter Stockman)

Op de foto hierbij krijgt onze Jonge Jarige, voor wie het sinds vanochtend vroeg al stormloopt met wensen op Facebook, dan ook een passend huldegetoeter van de Thebaanse Trompetten. Hij wordt daarbij eerbiedig omringd door véél minder bekende figuren als daar zijn: Europees President Herman Van Rompuy, kroonprins Filip en zijn goed bezig baasje Wiki De Crem, het schoothondje van Hillary Clinton.

Happy Birthday, Ignace I!
Thebaanse Trompetters, blaast nu op uwen toeter!

Ho ja, nog dit. Nu we - in navolging van kwaliteitskranten zoals 'De Standaard' – ook hier aan hot people-nepnieuws toe zijn (‘Saartje Vandendriessche is even weg bij haar vriendje!’):
'Polie' Vanderdonckt zou afhaken als voorzitter van het Ronsiese Vlaams Belang. Volgens ongecontroleerde marktgeruchten zou Christiane Modde zich geroepen voelen hem op te volgen. Het voorzitterschap van Vanderdonckt werd vooral gekenmerkt door ...niks. Met Modde zou de inbreng van het voorzitterschap, in de schaduw van de zelfverklaarde ‘Hoeder van Het Beleid’ Erik Tack, wel eens kunnen verdubbelen.
Tot twee keer niks, dus. Ien Ronse ee dat iet.