22 februari 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR












ALARMKREET ANNE-FRANçOISE MOREL:

RONSE REDDEN VAN DE SLOOPWOEDE


‘Mag ik er u er aan herinneren dat de ‘Aldi’ eertijds een kasteelvilla met omringend park was? Dat de toekomst van villa De Meestere (hoek Engelsenlaan de Mérodestraat) in 2001 opnieuw onzeker was? Langzaam lijkt de sloopdreiging ‘de koningin der Vlaamse Ardennen’ te verzieken.’

In een opmerkelijk protest zet Ronsenaar Anne-Françoise Morel, licentiaat Kunstwetenschappen en doctoranda Westerse Architectuur zich in ‘Ronse blogt’, de site van Het Nieuwsblad met een grondig onderbouwde kunsthistorische argumentatie af tegen de dreigende ondoordachte vernieling van Ronse's waardevol erfgoed.

‘Ik houd geenszins een pleidooi voor de 'bevriezing' van de stad’, aldus Morel. ‘Ik pleit echter voor een doordacht beleid dat vertrekt vanuit een meerwaarde voor stad. Dit vanuit de optiek van het huidige culturele beleidsplan. Voor een beleid dat niet louter teert op kortstondige economische pseudovoordelen, die op lange termijn nefast zijn.’


Anne-Françoise Morel: ‘Wat op de webstek van de stad onder ‘Ronse historisch’ als een betreurenswaardig feit te lezen valt, lijkt plots niet erg veraf: ‘Het kasteel van Nassau-Siegen’: … De laatste koper, Alexandre-Louis Van Hove, kon het gebouw niet alleen onderhouden en bood het in 1821 voor een bescheiden som te koop aan aan het stadsbestuur. Burgemeester Eugène-Ferdinand Fostier verwierp het aanbod, waardoor het kasteel nog verder verviel en in 1823 volledig afgebroken werd…’

‘Ontnuchtering is groot’

'Tot enkele maanden geleden scheen de droom misschien toch werkelijkheid te worden’, aldus Morel. ‘De aanstelling van een cultuurbeleidscoördinator, het erfgoeddossier van het Ename-expertisecentrum omtrent de herwaardering van het Ronsese Vrije en de uitwerking van het stadsontwikkelingsproject ‘De Kloef’ met dé top van de hedendaagse architectuur (Robbrecht&Daem architecten, Jo Crépin)…het was té mooi om waar te zijn! De ontnuchtering is erg groot: de dreigende goedkeuring voor de inplanting van een industriezone pal rechtover ‘Landhuis’ Villa Carpentier, de potentiële afbraak van de villa Portois (stadsarchitect Massez) aan de Engelsenlaan, de apathische houding ten aanzien van het aanslepende vandalisme (en slopingen) op het oude kerkhof…’

Bedreigd erfgoed

Met vakbekwame precisie toont Morel ons de bedreigde pijnpunten van het Ronsese erfgoed. We zetten ze hieronder op een rij.

Oud Kerkhof.

‘Het concept van de negentiende- en vroegtwintigste-eeuwse begraafplaats was vergelijkbaar met dat van een beeldentuin. De oude Ronsese begraafplaats kan zich geenszins meten aan de oude begraafplaats van Laken of de prachtige site te Evere. Niettemin zijn er enkele bescheiden monumenten die een zekere artistieke waarde hebben. Kunsthistorica Sarah Devos repertorieert in haar thesis een aantal (lokaal) waardevolle elementen waaronder het familiegraf van de Carpentiers. Dit is een art nouveau realisatie van Victor Horta. Dit zou een mooie oase van rust bij het stadcentrum kunnen zijn, indien er meer aandacht zou uitgaan naar het onderhoud van de zerken, aanleg van ‘groene perken’ en vooral het aanpakken van vandalisme.’

Villa Carpentier.

‘Villa de Platanen (alias Carpentier) is één van de weinige beschermende monumenten te Ronse. Het is een realisatie van dé Belgische art nouveau architect Victor Horta. Deze villa is het enige bewaarde totaalconcept waarbij architectuur, interieur, park en de omgeving als ‘Gesamtkunstwerk’ opereren.

De inplanting van het industrieterrein Pontstraat West betekent niet enkel een onherstelbare aantasting aan het oeuvre van Horta, meer nog het verdoemt het monument tot ‘een verleden zonder toekomst’

Toegegeven, toerisme alleen kan Ronse niet vooruithelpen. Socio-economische ondernemingen zoals bvb de eerste eurometropool Kortrijk-Lille zouden dat wel kunnen... maar dat laat men dan weer aan zich voorbijgaan...'

Villa Portois

‘Eind 2007 is een stedenbouwkundige aanvraag ingediend door een bouwpromotor om deze villa (Engelsenlaan, 97) te slopen met als doel ‘het optrekken van nieuwe woningen. Deze villa maakt echter zelf intrinsiek deel uit van de stedelijke wooncultuur ca. 1920.

De negentiende-eeuwse traditie van de jachtvilla's heeft zich in de twintigste eeuw vermengd met de rijkelijke wooncultuur van de negentiende-eeuwse herenhuizen. Wonen in de stad werd gekoppeld aan het ontspannen in de groene omgeving. Dit heeft geleid tot het bouwen van riante villa's omgeven door tuinen, langsheen hoofdstraten die leiden naar het stadscentrum.

Het hier besproken pand (1925) is een mooi voorbeeld van deze vernieuwde wooncultuur. Daarenboven is het een realisatie van voormalig stadsarchitect A. Massez, dat archivalisch gedocumenteerd is. Het gebouw schrijft een stuk stadsgeschiedenis dat gevrijwaard dient te worden.

Dit niet enkel omwille van het ontwikkeld historische argument, maar des te meer omwille van de architecturale waarde van het pand. Het architectuurontwerp vertoont een zeldzame vorm van eclectisme dat gebaseerd is enerzijds op de negentiende-eeuwse Amerikaanse villabouw in de traditie van architect Jefferson.

Dit valt stilistisch af te lezen in de benedenverdieping en in het bijzonder het portaal. De bovenbouw daarentegen refereert aan invloeden van de Normandische villabouw.

Dit alles omringd door een groene tuin. Binnenin schijnt het huis, volgens het repertorium Bouwen door de eeuwen heen, ook waardevol ingericht te zijn.’

Tot zover een greep uit het knappe betoog van Anne-Françoise Morel.

Visie op de Renaixance

Op een moment dat de Ronsese Erfgoedraad wordt opgericht kan het Ronsese bestuur niet voorbij aan deze scherpe analyse van Ronse’s bedreigde erfgoed. De zorg van Anne-Françoise Morel wordt door heel wat Ronsenaars gedeeld.

De Ronsenaars hebben in de afgelopen decennia al teveel waardevol erfgoed weten platslaan om deze alarmkreet zomaar achteloos te negeren. Wat bijvoorbeeld met het oude dodenhuisje (voormalig Uutvercoren), wat met Villa Portois, wat met de oude Sint-Martens?

Die nieuwe industriezone aan de Pontstraat West moet en zal er natuurlijk wel komen. Laat daar geen misverstand over bestaan of nieuwe nefaste onenigheid rond ontstaan : zo dat ze de lang verwachte ontsluiting via de N60 mogelijk maakt.

Het Strategisch Plan Dupont-Vandekerkhove en de drang naar een nieuwe toekomst voor Ronse begint echter inderdaad met de zorg om waardevol patrimonium.

Wij pleiten hier voor een gelijkmatige dynamiek van beide. Werk op de plank dus voor de Ergoedraad.

In die zin is het pleidooi van Anne-Françoise Morel van uitzonderlijk belang voor een zorgzame en geslaagde Renaixance. Dat jonge Ronsenaars dermate van Ronse houden en erin geloven is een aardige opsteker voor al wie - Tuupe vuir Roonse - samen met ons onwrikbaar en onverzettelijk blijft geloven in Ronse.


(Foto: Ronse Blogt/Het Nieuwsblad)

21 februari 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR



















Tuupe tegen de verwoesters

Dat ze Ronse omwille
van de Renaixance
niet verpatsen aan grof gewin

Dat ze het Ronsese erfgoed
recupereren in plaats van
onze bekwame jongeren politiek

Dat ze naar hen luisteren
naar hun oproepen
naar hun alarmkreten

Dat ze Ronse heropbouwen
al ons moois laten staan
zoals die gevel aan de kleine kerk

Dat ze villa Portois het oud kerkhof
overeind houden
redden van vandalen

Dat ze villa Carpentier
een groene buffer gunnen
niet versmachten in industrie

In plaats van ermee te pronken
in mooie folderretoriek
met dure marketingechniek

Dit alles wil ik je vandaag
schrijven wijlen Paul Cuvelier
Ronsenaar architect, echte kunstenaar

Jij die postuum
al die brutale verwoesters
het nakijken geeft met één aquarel

ons ermee toont hoe schoon
dat kasteel van Thomaes was
de steenbrugge zonder beton

ons eraan herinnert waarom
geen enkele waardevolle steen
zomaar omlaag meer kan

tuupe tegen de verbrijzelaars
tuupe vuir Roonse, Paul
overheen het leven en de dood


Stef Vancaeneghem

Illustratie: Het kasteel van Thomaes.
Detail van 'De Steenbrugge' door wijlen Paul Cuvelier.

BLUE MOON













15.

De discussie gaat erover of we als Snukkende Snaren moeten meedoen aan het Eurovisiesongfestival in Belgrado. Er heerst daarover de grootste verwarring in de groep. Crisismoment. Strijd tussen de commerciëlen onder leiding van Marie-Lou en de hardrockers aangevoerd door André Verschueren, onze aimabele accordeonist.

‘Eurovisie? Dat is voor strandjeannetten.’
‘Des jeannettes de plage.’
‘Travestieten.’
‘Girls will be boys, boys will be girls.’
‘Gaan we hier een beetje discrimineren, ja?’
‘Dana International.’
‘Diva’
‘Doch met ballekes.’
‘Schoon meiske.’
‘Voor een manneke.’

De ouwe rockers onder ons vinden dat we daar totaal niks verloren hebben in Belgrado. De dag van Eurovisie staan we trouwens al geboekt. Onze chef die alle boekingen bijhoudt in zijn calepin, bevestigt het.

‘In Sint-Leonard, Louise-Marie.’
‘Inhuldiging drie pétanquevelden.’
‘Verwarmde tent.’
‘Op de nieuwe esplanade voor de home.’

De oudsten onder ons, wel veertig jaar oud, vinden dat we ons gegeven woord niet mogen breken. Dit met het oog op hun nabije persoonlijke toekomst. Voor Marie-Lou betekent het Eurovisiefestival echter een u-nie-ke op-por-tu-ni-teit.

‘Een vet platencontract, plus internationale confirmatie’.

De anderen confronteren haar met lang vergeten winnende nummers.

‘Tom Pilibbi.’
‘A-ba-ni-bi.’
‘Boom bang-a-bang.’

Doch onze Marie-Lou schermt met namen, grote doorbraken, wereldroem, schitterende carrières in Las Vegas (Céline Dion) in de Music-Hall (Abba), in dancing La Caplette te D’Hoppe (Sandra Kim). Ze wil dat we deze gelegenheid te baat nemen om haar tegelijk als frontzangeres te lanceren.

‘Want Jeannien kan de hoge do’s niet aan.’
‘Ja, stel dat we L’en-fan-do brengen.’

Niet dat Marie-Lou eraan denkt om solo te gaan en ons dan te laten vallen. Dat nooit. Maar ze wil meer in the picture. En ze wil dus een andere naam, kan ik als schrijver niks voor haar bedenken?

‘Marie-Lou doet teveel denken aan een caissière uit de GB’.
‘Maar kindje dat zijt ge toch?’
‘Ja, wat is daar nu mis mee?’
‘Niet sexy genoeg.'
'Hoe niet sexy genoeg?'
'En daarbij, ik wil af van al die zeikers met hun bonnekes en met hun klachten en gezever dat ik een lekker lijf heb.'
'Maar kindje, dat hebt ge toch?'
'Een schoon lijf dat ge hebt.'
'Ik wil Vicky Leandros worden.'
'Om op een Love Boat te gaan zingen in Santorini?'
'Ik wil France Gall worden.'
'Om in een hangmat te liggen, in de Casamance van Senegal?'
‘Annie aime les sucettes à l’anis.’

Wij willen met de Snukkende Snaren veeleer naar Comblain-La-Tour, Jazz Bilzen, The Cavern, The Factory, New Orleans, Graceland, Buenos Aires. Marie-Lou dringt echter aan. Ze wil het helemaal maken. Ze wil met haar nieuw vriendje op de cover van Dag Allemaal:

Marie-Lou & Guillaume: 'We gaan als goede vrienden uiteen.’
Marie-Lou Snukt aan de Snaren.
Marie-Lou zoekt man.
Marie-Lou zoekt vrouw.
Marie-Lou zoekt zichzelf.

Zonder kleren aan in de Playboy.

Belet is Marie-Lou haar echte achternaam: Marie-Lou Belet. Meer heeft onze drummer niet nodig om voor het kind een geschikte artiestennaam te bedenken.

‘Esther Belet.'
'Heb je heel West-Vlaanderen mee.'
'Dat scheelt, in een carrière.’

Marie-Lou wil echter iets internationaler. Belet klinkt haar al te geladen en bezet. Onze drummer schouwt de oudejaarsguirlandes die aan het plafond van The Silicon Valley het jaar door op betere tijden wachten, trommelt zijn drumstokjes op de toog:

‘Esther Martini?’

Achter de toog schiet Solangeke wakker uit haar hopen romantiek belovende horoscoop.

‘Bianco of rood?’

Haar achternaam belet Marie-Lou daarom nog niet om een schatje te zijn. Ze zou het echt wel verdienen om eens internationaal door te stoten. Was het maar dat ze kon zingen. Ik moedig haar aan om veeleer een dagboek bij te houden, als caissière in de GB. Over al die kerels die met een verse pladijs in de broek langs haar kassa passeren. Of, hevig aan het hoofd bloedend, met een Châteaubriand saignant onder de capuchon van hun anorak. Doch Marie-Lou wil zingen, zich tonen.

‘Nu het nog te doen is. Zonder bottox in mijn jeukbenen’.

We zijn een bende. Ik verzeker je. Doch we vullen elkaar perfect aan. Soms akoestisch, doorgaans zonder akoestiek. We gunnen mekaar graag een solootje hier, een streep didgeridoo daar. Maar het Eurovisiesongfestival. Nee, dat ware erover. We zouden er teveel krediet bij inboeten. Dat The Paranoiacs, onze maats met wie we optreden als avondvullende topact, zich laten vangen, tot daar. Dat is een keuze. Of veeleer een arrangement met de televisiebonzen. Om het niveau wat op te trekken. Want wie blijft er anders naar de selecties kijken? Doch wij zijn nog eens een andere groep. Wij zijn zuiver. Hebben wij in het voorprogramma gestaan van The Police in Arezzo? Van Stéphane Eicher in Englebert? Of niet soms? Wij dragen zorg van ons imago. Geen Eurovisie. Stel dat we morgen A-ba-ni-bi staan te janken. Wat kan Zucchero ons dan nog vragen op de Piazza Bra in Verona? Ha, voilà we zijn er.

‘Een mens wordt vaak groter
door wat hij weigert
dan door hetgeen
hij achteloos aanvaardt.’

Françoise Athénais de Rochechouart. Beroemd onder de artiestennaam Madame de Montespan. Zonder Eurovisie. Zonder Dag Allemaal. Zonder Story. Marie-Lou gaat het soms véél te ver zoeken. Pas op: mijn persoonlijke opinie. Eenieder heeft altijd het recht om het met mij eens te zijn.

‘Blue Moon.’ Roman.
Illustratie:‘Morning has broken’.
Copyright: Stef Vancaeneghem.

20 februari 2008

BLOG NOTE


Tuupe
onderweg
naar
het
geluk
in
Ronse





Nog de hele week loopt in de Brouwerij een interessant project in Ronse dat we hier graag en voluit steunen:

Geluk(t).

Dit is een samenwerkingsverband tussen diverse verenigingen en vanuit een verscheidenheid aan levensbeschouwingen (katholiek, protestant, moslim & vrijzinnig). Zo is er vanavond een interessant debat met vertegenwoordigers uit de diverse levensbeschouwingen.


Meer info over het volledige programma: www.gelukt.tk (of 055/20 73 19). Onze illustratie is het beroemde schilderij van Rafaël 'De Atheense school'. Plato wijst naar boven (de achterliggende ideeënwereld), Aristoteles naar de wereld van de mensen.

19 februari 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR











RONSESE BESTUUR WIL MOLLEN ERUIT

TAC GOEDKOOPSTE MOLLENVANGER


Het Ronsese bestuur heeft de jacht ingezet naar mollen. Er is daartoe door de stadsingenieur aan niet minder dan drie professionele mollenvangers prijs gevraagd.

‘Voor het verwijderen en opvolgen van de mollenplaag voor 5 voetbalvelden en omliggende groenzones voor een periode van 1 jaar.' Zo luidt de opdracht. Het gaat met andere woorden om de sportzone.

Uit de prijsofferte blijkt dat de firma…Tac de voordeligste mollenvanger is. Tac vangt ze (de mollen) voor 3.146 euro.

Wie de mollen ten stadhuize - laat staan binnen het schepencollege zelf - moet aanpakken, daar zijn ze nog niet uit. Hiervoor liggen de verkiezingen nog een ietsepietsje te veraf. Wedden dat 'schaduwstadssecretaris' André Bellinck zich geroepen voelt?

WRITERS IN RESIDENCE













DE VLAAMSE ARDENNEN

Hellingen tussen bomen en beken:
ontwakende geeuwende landschappen,
tussen dorpen dromerig verlegen,
tussen Oudenaarde, Ronse en Geraardsbergen.

In eeuwenoude archieven verzameld,
tot cultuur gestolde geschiedenis,
in vloeibare gastronomie geschonken,
over fiets-en wandelpaden uitgestrekt.

Elke lente volwassen geboren,
vast aan de navelstreng van de Ronde,
de eeuwige ziel van de Vlaamse Ardennen:
een dynamiek die bergen verzet.


Elke Vandenberg.

Uit:‘Dichter bij de Vlaamse Ardennen’.
Een poëziewedstrijd van de bibs uit de Vlaamse Ardennen.

18 februari 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR