BLUE MOON
6.
Solange trekt haar goddelijk lichaam op aan de tapkranen van de Silicon Valley.
Ze duikt met haar gezicht in de spoelbak, showt me haar nieuw rood kopke. Purperen zuigzoenen sieren haar hals. Solange is de dochter van Kitje, onze marraine. Zij heeft helaas geen geld voor Strelli ofschoon Olivier haar als gegoten zitten zou, zeker weten. Solange moet elke euro zelf verdienen. Ze krijgt het niet zomaar in de schoot gesmeten. Zoals bepaalde Truttes die zij noch ik hier noemen zullen. Ze trekt zich uit de slag met leuke afdankertjes van de Pakistani op de braderie. Een gespikkelde jeans van Pietro Antonio Locatelli. Een kanariegele sweater van Tomaso Albinoni. Navajoboots van Arcangelo Corelli. Solange is onze engel. Zij maakt ons leven als Snukkende Snaren draaglijk als de tsunami ons hart overspoelt met wilde golven van passie. Dan vindt Solange voor ons de simpele woorden van troost die ons verder helpen door de shit van het bestaan. Dat gisteren niet meer bestaat, fluistert ze ons dan toe met de stem van dat meisje in ‘Ecoute mon coeur qui craque craque craque’. Dat we er dan ook niet moeten over zagen. Dat morgen hoogst onzeker is. Wie zal het zeggen wat er ons nog allemaal te wachten staat? We kunnen dit weekend misschien al de Euromillions winnen. Als het haar overkomt, koopt ze een duplex met een jacuzzi in Almeria en een BMW X3 en zien we haar hier niet meer aan de pompbak. Of we kunnen de spierziekte krijgen. Dan kunnen we geen vlieg meer van onze neus slaan. Wat staan we hier dan te janken? We moeten pakken wat we kunnen.
Wij willen haar graag pakken, Solangeke. Doch haar moeder Nicole 'Kitje' waakt dus geen gedoe achterin het zaalke haar dochter is geen hoer ze is wel altijd vriendelijk met de klandizie MAAR DAAROM NOG GEEN HOER VERSTAAN WE HAAR GOED ZE GAAT HET ONS MAAR EEN KEER ZEGGEN.
De zon danst in Solange haar naam en in haar lichaam.
‘Oh soleil, soleil!’
‘Solange, Solange’
The Middle of the road to nowhere.
Soms reinig ik mijn didgeridoo van de restanten spaghetti op de tonen van dat lied en eren we aldus bij het stemmen van onze instrumenten Solange haar schoonheid. Ze is een engel, zoals haar naam het zegt. Een engel die zingt als een godin. Voorlopig wil ze de stap naar één van de drie micro’s bij onze Snukkende Snaren niet zetten. Onze chef heeft het haar al gevraagd. Dit op ons hardnekkig aandringen nochtans.
‘Zo’n kans mogen we niet laten liggen chef.’
‘Met de tamboerijn tegen elleboog en knie voor de ambiance chef.’
‘Een doebiedoewa hier een wow-wow-wow daar chef.’
‘Een aantrekkelijke support chef.’
Doch ze is nog niet klaar voor het grote werk. Na onze repetitie zijn we allemaal samen haar ontluikend zangtalent gaan scouten in een Karaokebar in Basècle voor een vreemd publiek dus incognito. Solange zong er Sunrise van Norah Jones en Steamy Window van Tante Tina.
‘PRACHTIG!’
‘ZINGT ONS NOG EENTSE’
‘WE WANT MORE!
Solange is zot van Tina Turner, van haar exempel als zangeres als sterke persoonlijkheid en als vrouw die het klappen van de zweep kent. De film van haar leven met Ike heeft ze wel al vijftien keer bekeken op haar draagbare DVD-speler van de Carrefour. Solange had zelf ook negresse willen zijn. Maar dan wel een Amerikaanse gelijk de gezusters Williams met oog voor de mode en niet gedrapeerd in van die groene tafellakens met bloemen erop. Ze is ons schatje, Solange. Alles zouden we haar vergeven zelfs dat vreselijk nieuwe kopke van haar.
‘Awel, wa zegt dat? ‘
Als duimspijkers op een trekijzer worden onze ogen aangezogen door de zilveren kruiskegod die als een hete bok de salsa danst over de hellingen van haar droomlandschap. Genieten middenin de glooiingen van Solange.
‘Terracotta van Casting.’
‘Crème Gloss.’
‘Verzorgende kleuring.’
‘Zonder ammoniak.’
‘Ge zegt niks.’
‘Helemaal Hale Berry maar dan wel in Sienarood’, probeer ik. Betrapt mijn blik afwendend van haar Hotel Paradiso.
‘Met iets indringends van Scarlett Johannson.’
‘The Girl with the Pearl Earring.’
‘Als in een schilderij van Johannes Vermeer.’
‘Ge lacht weer met mijn wezen, he?’
‘Nee, echt niet kindje.
'Ge zijt voor in te bijten.’
‘Er zijn er zo te zien nog die dat vinden.’
Trots om haar bewezen begeerlijkheid lacht ze de diamant tussen haar tanden bloot.
‘Wanneer zet ge nu eindelijk de stap naar onze groep?’
‘De anderen zeggen het ook.’
‘Solange kan zingen gelijk Amy Winehouse.’
(En zuipen ook, voegt de drummer er aan toe. En al de rest ook. Doch dit vertel ik haar niet. Waar is dat goed voor? Het leven is al zo kort. Gaan we mekaar nog een beetje gratuit gaan kwetsen ook, ja? Als Solange voortaan door het leven wil als de eerste de beste roste teef in de plaats van als de mooie Angelina Jolie van voorheen, dan moet zij dat zelf weten. Dan moeten we daar respect voor hebben. Wie zijn wij als Snukkende Snaren om daar iets tegen op te hebben? Het is niet omdat we gevierde rocksterren zijn dat we daarom moeten denken dat we meer zijn dan een ander.)
‘Blue Moon’. Roman. Copyright Stef Vancaeneghem.
posted by Stef Vancaeneghem at 11:03
