14 oktober 2005

EGOSTRIP (15)

NOA NOO NIE VURST GOEN

Noa noo nie vurst goen
‘t ees noo nie gedoen
noog zuvel te doen
noog zuvel te zien
biergen vui mei snie
buten op de zie en…
vuigoos op de vleucht
duir den blauwen leucht
da’k oa gieren zie
oa duugieren zie
tuupe goa en iek
tuupe zonder schriek
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen

‘k Loet’oa hier nie goen
loat moa hier nie stoen
mei ôl mien verdriet
loastert noer mien lied
pakt hier noa mien hand
bloaft aan miene kant
‘k loet’oa hier nie loos
tuup’ien oezen boos
ziede noa ‘t gruu leucht
ge laacht ge zeucht
loat moa niet alliene
ge weult niet da’k schrieme
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen

Noa noo nie vurst goen
‘k wiel’hier aliest geiven
oos ge moer bloaft leiven
‘k za nen beivoert lupen
‘k za den heimoo kupen
goa en ieke toas
ien oes paradoas
stiel’ien oaen schuut
liefde’n goe niet duud
tuupe gienen nuud
zeeg moa ‘t ees nie woer
‘n droej moa giene loer
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen

‘k Hei oa zier gedoen
‘k hei moa loeten goen
tuus weire te zoot
tuus weire te boot
‘t ees zu rap gebuird
om da leeste wuird
oonnuzooderaoen
aal oes koaveroaen
‘t kan tooch zu rap kieren
‘k en za’t noejt nie lieren
‘k en za’t noejt nie lieren
‘k zie oa tooch zu gieren
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen

Noa noo nie vurst goen
huurt : oezen muziek
ge zoat nie mier ziek
weizen teigen weizen
ge zoat geu geneizen
‘k zenge oa hier oes lied
‘k druum’ien mien verdriet
mieden in de naacht
daade op moa waacht
mei oa tuverkraacht
daade noer moa laacht
daade noer moa laacht
ôltuus noer moa laacht
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen
noa noo nie vurst goen

Muziektip : Ne me quitte pas. Jacques Brel.
Uit: 'Tuupe'. Noo'n toevel nieve lietsies.

EGOSTRIP (14)

Adieu peire.

‘t Ees noa genoeft geweist
g’het hier noa geu den daag gezoegd
‘t ees noa genoeft geweist
g’het hier noa geu den daag gekloegd
‘k en wiele ‘t ôl nie mier huren
zoegt teeigen de kaate en de muren
ten goet hier niet bloaven duren

‘t Ees nitnie goed da’k doe
iek ‘k been oa zoegenge tooch zu moe
ge trekt ‘n fruute tot op de grond
ge zeegt moa zwoagt en houd oa mond
woerom zoe ‘k iek hier noog bloaven
oom ale doegen te koaven
noa beenek vurst noer ‘t boatenland

Giel alliene
giel alliene oop mien gemaak
giel alliene
zonder zoeg’onder min taak
taak, joa !

‘t Ees noa genoeft geweist
g’het hier noa geu den daag gezoegd
‘t ees noa genoeft geweist
g’het hier noa geu den daag gekloegd
‘k en wiele ‘t ôl nie mier huren
zoegt teeigen de kaate en de muren
ten goet hier niet bloaven duren

Woerom zoe ‘k iek hier noog bloaven
oom ale doegen te koaven
noa beenek vurst noer ‘t boatenland

Giel alliene
giel alliene oop mien gemaak
giel alliene
zonder zoeg’onder min taak
taak, joa !

Muziektip : A hard day’s night. The Beatles.

Uit : ‘Tuupe’. Noo’n toevel nieve lietsies.

13 oktober 2005

EGOSTRIP (13)

La Londe-les-Maures. Onvoorspelbare lol met de ondergeschikte vedetten rond Louis de Funès die we tot dan alleen kennen in hun Franse rijkswachtuniformen uit de billenkletser ‘Le gendarme de Saint-Tropez’. Ze willen ons, jeunes petits Belges, laten kennismaken met Marie Brizard. Marie blijkt niet precies de vrouwspersoon te zijn die we in onze bloedgeile geest meteen bedenken. Maar ofschoon ijsgekoeld, smaakt ze lekker. De hele dag hebben we naar zeeëgels gezocht in de blauwe ondiepe wateren rond het eilandje Porquerolles. Veertig Fransen en petits Belges. Allemaal nieuwe vrienden en vriendinnen door dik en dun. Bijeen in de euforie van de sixties. Vrijheid. Blijheid.

‘Tout le monde il est beau tout le monde il est gentil’
(Jean Yanne).

De bijtende komiek en latere acteur Jean Yanne is inmiddels de weg van alle vlees gegaan. En ik vraag me af wat er van al die lieverds-voor-het-leven is geworden. Van twee geliefden weet ik dat ze er zijn gaan wonen, op La Capte. Exact op dezelfde plek aan het water. Net als Jacques Dutronc en Françoise Hardy aan de overkant op Corsica, hebben ze er hun Temps du Bonheur voorgoed stil gelegd. Ze zijn er blijven in vasthaken. Ze leven er in hun gelukshutje op vijftig meter van strand en waterkant. Op dezelfde ongelooflijk idyllische plek waar we madame Elsa bij zonsondergang veertig jaar geleden zagen strandjutten onder haar gigantische brede vliegende schotel van een zomerhoed. Werkt dat wel, zo alle dagen ter plekke leven met Radio Nostalgie? Op Vitaya zie ik al die Britten zoeken naar een vluchtstek in de zon van de Olympus, de Algarve, Toscane. Er klopt iets niet aan hun verhaal. Het heeft iets levenloos en onbereikbaars, de illusie van een chimaera.
Wanneer ik jaren later naar La Londe terugkeer, is de plek waar Marie Brizard ons die avond zo vrolijk maakte een toeristenresto geworden, compleet met te nette patio en al te karmijnrode parasols. Leuk en lekker, dat wel. Maar het is me iets te voorspelbaar allemaal. Het gevoel van toen is weg. Dat we jonge goden waren. With no money in our coats, maar wel liefde en lef zat. De wereld aan onze blote voeten. De veerboot naar Porquerolles was nog geen nog geen container vol toeristen toen. ‘s Nachts, wanneer je langs Les Salins naar La Madrague trok (niet die toeristenattractie van Brigitte Bardot, de echte Madrague) tot op het uiterste punt van het schiereiland Giens, werd je overweldigd door de wilde rozige gloed die je toen ook kon zien verderop in de nog ongerepte Vaccarès achter Aigues Mortes, Le Grau du Roi, Les Saintes Maries. Hemingway daarover in een 'Een feest zonder einde'. We zouden hier steeds terugkomen. Het leven zou ons nooit uiteen drijven. Het leven was als een lied van Martin Circus. Gerard Blanc, de zanger van die Franse groep zag ik onlangs zappend terug in een oldiesprogramma. ‘Et on démarre une autre histoire’ zong hij. Niets is wat het lijkt. Panta rei. Alles beweegt, altijd. Je ziet steeds dezelfde rivier, je ziet telkens weer ander water. Zo is het ook met de Fiertel. Altijd dezelfde ommegang, nooit dezelfde bedevaarders. Je ziet alleen degenen die er nog bij zijn. De anderen ? Aan de kant, van de kant, van kant. De tijd is een slokop. Het leven heeft ons gegrepen en uiteen gedreven. De zeeëgels van Porquerolles varen er wel bij..

Cité Lacustre. Als je aan de kade van Port Grimaud recht tegenover de capitainerie een half uurtje geduld hebt, brengt de oude veerboot je naar Saint-Tropez. Je vermijdt files vanaf de carrefour de la Foux en je vaart door een der mooiste baaien ter wereld. Twee redenen hou ik over om me fideel in die waanzin van Bardot & Vadim (‘Et dieu créa la femme’) te blijven wagen. Pal naast de megayachts van sjoemelaars, superrijke Russen en nepbaronnen, ver genoeg van het showvertoon rond Sénéquier, Vachon en Le Gorille ligt het kleine maar prachtige Musée de l’Annonciade. Hier hangen meesterwerken van Théo Van Rijsselberghe, Maurice De Vlaminck, André Derain, Kees Van Dongen, Albert Marquet, Henri Matisse, Raoul Dufy, Georges Braque, Henri Manguin, Charles Camouin, Albert Marquet, Paul Signac. Niets heeft vat gekregen op de stille schittering van het fauvisme en pointillisme in de schaduw van de jetsetgekte wat verderop aan de terrasjes. Vergeet Johnny Hallyday in de Papagayo, zijn zoon David in de Yacca en burgemeester Jozef Browaeys van Horebeke in Le Sube. Wandel naar de dinsdagmarkt aan de Place des Lices, bestel een zakje olijven en nestel je rustig op het achterdek van je overzetboot in de haven. Toch eerst even Libé meegraaien om de hoek. Huurmeiden achter gladiolen op Panamese pronkschepen negeren.

Porec, Kroatië. Zo mooi zag het verloederde Saint-Tropez eruit tot halverwege de sixties. Weer even terug naar de sfeer van Colette, Coco Chanel en de nog pure niet afgetakelde Françoise Sagan van ‘Bonjour tristesse’. Dra volgen ook hier de waanzin van internationale resorts en het all inclusive zelfbedrog. Hoe lang redden de Kroaten hun prachtige Porec en hun ongerept Rovinj van de grote europletwals ?

Sul mare luccica
L’astro d’argento
Placida è l’onda
prospero il vento

Venite all’agile
barchetta mia
Santa Lucia,
Santa Lucia
.

12 oktober 2005

EGOSTRIP (12)

>
Kwaremont. Kunst zonder mediatieke toeters en blinkende bellen. Kunst voor mensen die van het leven houden. Het leven op zijn mooist, in de droomwereld van Adi Steurbaut. Laat deze mooie nazomer nog maar even zinderen. Na de harde straling van het licht komt straks een andere zachtere gloed die je dieper en voor langer treft, die niet zomaar je huid kleurt maar blijvend je hart verwarmt. Er is iets dat beklijft in de wondere wereld van Adi Steurbaut. Het is als een zonnebank voor de zinnen. Wie de mens in de vlinder kent, weet dat alleen zo’n iemand als Adi Steurbaut kan uitkomen op dit eigenzinnig werk. Hij is zo anders. Pluk al het schone uit de hemel, waarop wacht je. Maak er een paradijs van vol kleuren. Een elfenkoning. Een wat verweesde boskabouter. Een marathonloper achter het volle leven aan. Een renaissancemens uit een verkeerd geprogrammeerde teletijdmachine. Er wordt tegenwoordig gebradeerd in dure woorden voor zo’n mens. Die zelfverklaarde filosofen ook. Je hoort ze maar doorgaan omtrent de nulmeridiaan doorheen zichzelf. Teveel besmuikt is het woord filosoof. Te vaak misbruikt door de alchemisten van de geschiedenis. Er dient een ander woord te bestaan voor mensen als Adi Steurbaut. Kunstenaar. In de luchtroutes van zijn verbeelding zie je vluchtroutes naar elders. Je ziet de strakke lijnen van de wiskundige knobbel, vrolijk doorbroken door de verlangens van de dromer naar het oneindige. Hij sleurt je mee naar zijn land achter de horizon van het alledaagse, boven in de wolken. Daar waar het goed toeven is. Enfin, alvast veel beter toeven. Mensen zoals Steurbaut zijn levens-gevaarlijk voor wie een strak bestaan wil tussen de lijnen. Ze tonen je de lichtbundels in die grot van Plato. Met het doorbreken van zijn werkelijkheid breekt Adi Steurbaut de ketting van onze beperkte waarneming, ontstnapt hij aan onze gevangenis van woorden en begrippen. Waarover men niet kan spreken, daarover moet men schilderen. Voorbij Wittgenstein, veel verder dan filosofie, verder dan de taalanalyse, verder dan de armtierige tekens van de semiotiek begint de ware wereld die al de andere overstijgt. In die wereld woont en schildert Adi Steurbaut.

'Flirten met de zon. Adi Steurbaut.' Roularta Books. Verkrijgbaar bij Boekhandel Beatrijs. Oudenaarde.

EGOSTRIP (11)

SKETCHUP: Allle Menschen wirden Brüder.

Trucker : Gutenabend, ich komme von Zagreb mit meinen Scania. Ich suche die anschleutunge von den N-djzestig auf dem A-acht.

Bewoner: Ach meinen lieben Kroatischen freund, herzlich willkommen ien unsere scheune stadte Ronse ! Die Keuniginne von Flemischen Schwarz Wald Klinik ! Vie iest das noch im Vukovar?

Trucker: Ich bin sehr pressiertet und …

Bewoner : Keinen paniek, alten kameraad ! Sie befinden sich nun auf das Topchen von unsere schöne Kreussies ! Das ist das heuvelken wo der Steve Bauer seinen dopf gegeben hat in die Criquielioon seine pense und..

Trucker: Excusiert, aber ich bin pressiertet und stressiertet und…

Bewoner : Bleiben sie roestig ! Ich bin selbe pensioniertet. Ich meuge nicht schtressieren! Nemen sie rechts unsere prachtige Zandschtrasse. Geniessen sie vom das ansicht auf unsere schie-tu-run-de stadskomme.

Trucker : Und was soll ich dan tun ?

Bewoner : Am den Kweeremont schlagen zie links in. Nach unten. Nach dem Klaipe, gleich wieder sagen bei uns.

Trucker : Aber meinen Gee Pee Es sagt mir das den Kweeremont opfen liegt !

Bewoner : Deinen Gee Pee Es ist ein zwanzer ! Unseren Kwaremont ist gans gut beraidbaar ! Für miljonen kamionen. Das gebau kans unten rechts ist keine gigantischen siliconenschpuite. Nein. Das ist unsere Klaipekirche.

Trucker: Klaipekirche. Das ist genotierd.

Bewoner : Dan nehmen sie ein schmall vegelken rechts. Das iest unsere Ruue Mutsche. Achtung ! Nicht zu schnell fahren da ! Das iest zeer nauwe ! Sicher für miljoenen kamionen zuglaich.

Trucker : Die Ruue Mutse ? Das steht nicht auf meinen Gee Pee Es

Bewoner : ‘k Zwieretoa das ist die richtige richtung. Dan nemen sie mal links. Sie kommen dan vanselbstschprechend an ein ronpunktchen mit allemaal alte trainbilden erauf. Und modieuse beplantungen. Von unseren lokale artiestus Carl von Dale.

Trucker : Sie sind ein Romanticus….

Bewoner : Nein. Ich bin ein Vietie. Im die scheune vinkel da von Alpino kansst du sehr schöne Berenmoetschen finden. Für ihren kalte vienters im Zagreb.

Trucker : Danke, aber ich bin pressiertet. Viefiel zeit soll ich brauchen nach A8 denkst du ?

Bewoner : Zeer schwer in zu schatsen. Im Ruue Mutse iest alles immer blokkiert. Von die miljonen kamionen im grachten links und rechts. Die moessen allemale warten : auf den Depanaag Woovie vom Rozenachen.

Trucker : Kan ich imzwischen etwas essen unterwegens auf meine bahne ? Und auch heu …ein bischen rampetampen. Sind sie mede ?

Bewoner : Restaurant Dem Schönen Séjour ist jammerlich geschlossen. Und al die schöne mädchen vom Baccara Club Vendôme sind foetsie , sonnen gehen met Vengabus nach Ibiza.

Trucker : Is da wirklich kein klein snackchen im stadt ?

Bewoner : Probieren sie einem pitta bei den Anatool. Am Platze. Nemen sie dafur die Kreussens gans unten und…

Trucker : Nein. Danke. Mein Gee Pee ES sagt mir da sich besser durchfahre nach Waregem.

Bewoner : Du wist nicht was du missen sollst bei uns.

11 oktober 2005

EGOSTRIP (10)

Het Boekbedrijf in Vlaanderen.

Top 20.

Klant 1 ruilt krantenpunten voor de Titanic. (DVD).
Klant 2 wil afslanken met Pontiac. (Montignac).
Klant 3 wil strips over Sam Gooris ( Familie Pfaff).
Klant 4 wil Groene Vingers van Mark Uytterhoeven. (Mark De Mesmaeker).
Klant 5 wil Uw Sterrenbeeld: Waterman.
Klant 6 wil de scheurkalender van de Vrouwengilde (Boerenbond).
Klant 7 wil de Nobelprijswinnaars van De Vooruit. (De Morgen).
Klant 8 wil Zen in uw interieur.
Klant 9 wil die nieuwe van Radio Donna. (Donna Tart).
Klant 10 wil een thriller van Jef Aspe.(Pieter Aspe).
Klant 11 wil Danielle Krantz of Judith Steel. (Danielle Steel, Judith Krantz).
Klant 12 wil Guy Mortier. (Erwin Mortier).
Klant 13 : De Gouden Uil van Stan Laureyssens (De Gouden Strop).
Klant 14 : een Reisgids over New Orleans.
Klant 15 : Kan ik de nieuwe Snoecks inkijken?
Klant 16 : wil ‘Een zwerm regenwulpen’ van Peter Verhelst. (‘Zwerm’).
Klant 17 wil de Triatlonale van Tom Lanoye. (Trilogie).
Klant 18 wil de memoires van Frank Vandenbroucke (de coureur)
Klant 19 wil Nathalie Nothomb. (Amélie).
Klant 20 wil poëemkes doch licht verteerbaar alstublieft 't is voor een zieke mens. Van Toon Hermans heeft hij al alles.
EGOSTRIP (9)

Is god een uitvinding van de mens of omgekeerd ? In beide gevallen gaat het goed mis. De goden van de mens vernietigen elkaar. De mensen van al die goden doen hetzelfde. Bestaat god ? Ik zou het..bij god niet weten. Mijn hart vertelt me dingen waar mijn kop niet bij kan. Ik luister naar mijn hart dat dingen voelt waar de rede geen uitleg voor vindt. Een straf of een beloning later, voor je leven hier ? Dat niet. Afdreiging en zoethoudertjes zijn het om het volk tam te houden. Een mens straft zichzelf hier en nu. Met zijn vergissingen en foute keuzes. De Spaanse filosoof Savater schrijft daar mooie dingen over. Ik zou zijn boeken graag citeren maar ik heb ze weer eens uitgeleend. Leen nooit boeken uit, je krijgt ze nooit terug.

‘Barbarinen’ noemde je de gevulde eenden die je als geen ander zo lekker klaarmaakte op kerstdag. De dag na je dood kwamen er twee van die beesten (nog levend dus) onder onze oude perelaar zitten. Ze bleven er tot de zaterdag van je begrafenis. We hadden ze nooit eerder gezien. We hebben ze later ook nooit meer teruggezien. Een raadsel waar ze vandaan kwamen. Niemand zal dit geloven, alleen wij die ze toen gezien hebben. Je stuurt me wel meer van die signalen. Alle papieren, contracten en auteursrechtentoestanden rond ‘Madame Valentine of de tederheid’ vielen bijvoorbeeld in mijn bus op data die direct aan jou te linken waren. Niemand zal dit geloven, alleen wij die dat geconstateerd hebben. Toeval allicht, zelfinvulling allicht. Ach zelfgenoegzame rationele statuskikkers vinden altijd wel een ontnuchterende uitleg voor dingen waar gevoelsmensen bij stilstaan.

Maar liever dàt nog
dan een bord voor je kop
van de zakenman. (Boudewijn de Groot)

Wat je ook altijd zei op lastige dagen: 'Morgen is een andere dag. Met de glimlach. Altijd.'

Six pieds sous terre,
Jojo
tu me frères encore.
(Brel).

09 oktober 2005

EGOSTRIP (8)

Kwaremont. Blij weerzien met kunstschilder Frank Derie. Straks twintig jaar geleden schreef ik met Jean-Robert Delahaut een kunstboek over hem (‘Derie’. Les Editions Terre d’Europe. Paris. Genève. Bruxelles). Op mijn vraag toen waar hij dat fantastisch koloriet vandaan haalde, dit definitieve antwoord : ‘Zoeken, wroeten, doseren, domineren.’ Waar wachten de cultuurmandarijnen op om de indrukwekkende kleurenmagie van deze man te tonen aan de wereld. In Venetië, in New York. It’s a long way to go.

Saint-Pons-Les-Mures. (Grimaud). Ik vraag de pompbediende of hij mijn band wil oppompen.
‘Meetee, elle où vot’bagnole ?’
Mijn fietsband, zeg ik. Het is middag en achtentwintig graden in de schaduw. Het duurde lang eer hij eruit kwam, uit de schaduw. Hij twijfelt tussen woede en dienstbaarheid.
‘Putain et vous partez où là comme ça avee vo vélo?’
Naar La Croix Valmer, zeg ik. Hij kijkt me ongelovig aan.
‘Par cette canicule ? C’est la morre. C’est le malaise. C’est l’infarre. C’est la morre certaine.’
Een uur later plof ik neer in de eerste afspanning van La Croix Valmer, bestel twee Orangina’s, een voor onmiddellijke rehydratering , een tweede voor normale consumptie. Op het televisiescherm achter de bar zie ik Lance Armstrong in een drafje over cols buiten categorie. Ik begrijp dit niet. Het geheim van topsport ontgaat me. Okee, Mark Uytterhoeven zal dit weglachen. Grimaud-La Croix Valmer ? Een wandeling, een ommetje om je krantje te gaan ophalen.
Apropos, voor de volgende rit wil ik een zadel met gel.
‘Parce que une selle comme celle-la sous les fesses mon con, ça te tape dans les coucougnettes.’
Franse pompbedienden weten veel. Hou wel een fooi klaar, goed zichtbaar in de linkerhand.

Il ne m’écoute jamais
Il fait ce qu’il lui plaît
Car encore ne connaît
Ni remords ni regrets
Philippe Djian (tekstschrijver voor Stéphane Eicher op ‘Carcassone’)

Ontgoocheling, misbruik van vertrouwen, gebrek aan respect, trouweloosheid. Altijd weer waar je die dingen het minst verwacht. Vrees je vijanden niet, wees op je hoede voor zogeheten vrienden. Niettemin blijven geloven in de goedheid van de mens. Nu en dan klappen incasseren, de pijn van je afschudden, toch doorgaan. Liever dat nog dan lid te worden van de club der verbitterden.

Torcelli. Ik zie hem schuilen in zijn mand, de kop net boven de waterlijn. Papa Hemingway op eendenjacht in de lagune. Straks ontmoet hij zijn principessa in Harry’s Bar. Daarna, over de rivier onder de bomen : een feest zonder einde. Zijn Green Hills of Africa, zijn oude man. Zijn beeld van de ijsberg. Raden wat er niet staat, lezen wat er tussen de regels zit, onder de waterlijn hangt.
‘My Mojito in La Bodeguita del Medio, my Daikiri in La Floridita.’
Daartussen : een onnavolgbaar œuvre.

I want to trip inside your head
Spend the day there…
To hear the things you haven’t said
And see what you might see.
Bono.