10 maart 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (97)


LA LIBRE
BELGIQUE
PRIJST
AANPAK
WERKLOOSHEID
IN RONSE


EEN PLUIM VOOR RONSESE WERKWINKEL
EN SCHEPEN VAN TEWERKSTELLING SUZY ARIJS


RONSE STREKT WAALSE WERKLOOSHEIDSBESTRIJDERS TOT VOORBEELD

FRANSTALIGE KRANT ONDERKENT HET BELANG VAN ECHTE TALENKENNIS

ZONDER KENNIS VAN HET NEDERLANDS GEEN WERK


We bieden onze lezers hieronder graag integraal het lovend en zeer objectief artikel aan dat vandaag in La Libre Belgique is verschenen over de krachtige aanpak van de werkloosheid in Ronse.

Zo lezen en horen we ook ’s uit voor Franstaligen onverdachte hoek hoe de Ronsese Renaixance, waarover we het in deze blog graag mogen hebbben, gaandeweg ook nationaal doordringt tot in de Franstalige media.

Daarin wordt voor het eerst ronduit de kennis van het Nederlands als sleutel tot de werkgelegenheid erkend.

Het verhaal van La Libre Belgique is sterk onderbouwd en komt perfect op zijn tijd. Op een moment dat Elio Di Rupo met een compleet waanzinnig voorstel voor de proppen komt om de leerlingen in taalgrensscholen tot complete zero-talenkennis terug te brengen (dixit Frank Vandenbroucke, en zeer terecht) met zogeheten tweetalige en in werkelijkheid noch mossel noch vis-klassen, krijgen we hier een degelijk onderbouwd artikel dat integendeeel perfect aantoont hoe belangrijk echte talenkennis wel is voor kansen op de arbeidsmarkt.

Een pluim overigens voor Libre Belgique-journalist Vincent Rocour: om de open en onbevooroordeelde benadering van de manier waarop hij de problemen van deze stad beschrijft. Rocou toont objectief en zeer correct hoe deze stad in het dal de problemen gelinkt aan haar specificiteit wil aanpakken. En tot voorbeeld strekt van onze Waalse buren uit Doornik. Dit is 'grenzenoverschijdende' journalistiek vakmanschap van de bovenste plank, ver van alle taalsektarisme.

Dit zet ons aan om voort te dromen van het Eurodistrict Lille-Tournai-Ronse-Kortrijk waarin de Kortijkse burgemeester Stefaan De Clerck ook Ronse best ziet meedraaien, getuige daarvan zijn schrijven aan deze blog.

Een pluim ook voor de Ronsese schepen van (ondermeer) Stedelijke Tewerkstellingsinitiatieven, Lokaal Sociaal Beleid en de Werkwinkel Suzy Arijs.

Deze kranige dame in de politiek is ongetwijfeld één van onze hardst – in stilte - werkende en meest onderschatte beleidsmensen in deze stad.

Schepen Arijs is mediatiek vaak al te ondergewaardeerd. Zeker vergeleken bij sommige egotrippers in haar eigen partij. Oprecht sociaal betrokken is ze echter als geen ander. Suzy Arijs werkt voor de mensen van Ronse. Zonder heisa noch poeha. Het siert haar.

Niemand zal straks nog voorbij kunnen aan de hardnekkige wil van alle Ronsenaars, van bestuur én oppositie, om op alle vlakken, zoals Willy Naessens het onlangs zo mooi stelde, the place to be te maken van de toekomst.


DIT SCHRIJFT LA LIBRE BELGIQUE VANDAAG:

Renaix a déclaré la guerre au chômage

Les autorités de la ville sont fières : le nombre de chômeurs de moins de 25 ans a baissé de 44 pc en un an à Renaix. Mais il reste du chemin à faire. Notamment sur le plan des langues : 58 pc des demandeurs d'emploi sont des francophones.

Renaix, de premier abord, c'est une ville propre, calme, un peu fantôme à certains moments. C'est une commune flamande aussi, incontestablement. Mais avec des facilités linguistiques. Selon les autorités communales, les francophones représenteraient entre 20 et 25 pc de la population. Et leur nombre paraît doubler le week-end. De nombreux habitants des communes wallonnes proches - Anvaing, Flobecq, Ellezelles - accourent le samedi sur la place du marché. Ils préfèrent faire leurs courses là plutôt qu'à Tournai. C'est plus près. Et puis, ils sont bien accueillis. Tout y est bilingue, les commerces, les enseignes, l'administration communale, la plupart des habitants.

A Ronse, de fait, on n'a pas l'air d'affectionner la musculation nationaliste. "Le communautaire ne constitue jamais un thème majeur des campagnes électorales, témoigne l'échevine Suzy Arijs, l'un des ténors du SP.A local. Les dossiers socio-économiques focalisent bien plus l'attention."

Forcément. A Renaix, le taux de chômage s'élève à 13 pc. C'est davantage que dans les communes voisines - le taux de chômage y tourne autour des 10 pc - et que dans l'ensemble de la Flandre - à 7 pc. Renaix, comme d'autres dans la région, a subi de plein fouet le déclin de l'industrie textile dont elle se remet doucement. De nouveaux secteurs émergent. Mais ils exigent souvent des travailleurs hautement qualifiés.

"Notre gros problème, regrette Suzy Arijs, c'est que le nombre de peu qualifiés est important ici."


Majorité de francophones

Il y a aussi comme un problème de langue. Cinquante-huit pour cent des chômeurs de Renaix sont des francophones. Lesquels mettent par ailleurs en moyenne trois fois plus de temps à décrocher un emploi que les néerlandophones.

"Pour trouver du travail dans la région, explique la préposée d'une antenne syndicale de Renaix, il faut connaître un peu le néerlandais. C'est normal. On est en Flandre. Mais il y a encore trop de francophones qui ne maîtrisent pas le néerlandais."

Un avis que l'on partage dans les services d'accompagnement des chômeurs. Où l'on s'interroge sur l'efficacité de l'enseignement.

"Un jeune francophone m'a un jour avoué qu'il n'avait que des petites notions en néerlandais alors qu'il avait eu quatre heures de cours par semaine durant une partie des primaires et toutes ses secondaires, témoigne Paul Van Cauwenberge, responsable du werkwinkel - l'équivalent des maisons de l'emploi. Comment est-ce possible ?"

Des francophones, il en arrive pourtant encore dans la commune.

"On voit débarquer de plus en plus de Bruxellois qui viennent jusqu'à Renaix parce qu'ils ne peuvent plus faire face au coût du logement et choisissent la commune à cause des facilités linguistiques."

Fatalité ? Résignation ? Non. Renaix a été choisie avec d'autres communes flamandes pour mener une expérience pilote de lutte contre le chômage des jeunes. Les autorités ont joué le jeu à fond. Et les résultats ont dépassé toutes leurs attentes. Depuis mai 2006, le nombre de chômeurs de moins de 25 ans a littéralement fondu. Il est passé de 280 à 170. Une baisse de 44 pc. Après Ostende (- 53 pc), c'est la ville qui a connu la plus importante baisse du chômage des jeunes l'année dernière.


Des moyens en plus

Il n'y a pas de miracle. Mais des recettes. Tout le monde a été mis à contribution : le VDAB (l'équivalent du Forem wallon et de l'Orbem bruxellois), le CPAS de Renaix, les autorités communales. Des mesures concrètes ont été prises.

Un "coach" a été engagé pour guider les jeunes dans leur recherche d'emploi. Il les invite une fois par semaine, les suit, les conseille, les houspille aussi. Des entraînements pour bien se présenter à un futur employeur, se lever à temps, etc. sont également organisés.

Un "adviseur" a également été engagé - à tiers-temps - pour traiter les offres d'emploi dans la construction, secteur ¬ où la pénurie se fait particulièrement sentir. Spécialiste des chantiers, il fait l'inventaire des compétences déjà acquises par les demandeurs d'emploi, leur indique la formation à suivre pour compléter leur profil, les suit dans leur formation, les dirige vers l'emploi.

Une dizaine de jeunes peu qualifiés ont aussi pu trouver un emploi dans l'économie sociale - aide à domicile, accueil de la petite enfance, animation de quartier - grâce au soutien de la commune. Et puis, il y a eu en octobre une grande bourse à l'emploi où les employeurs pouvaient se présenter gratuitement.

Le "jeugdactieplan" a évidemment un coût. Le gouvernement fédéral met par an 24 000 euros dans le projet, le gouvernement flamand 177 550 euros et la ville 100 000 euros - auxquels il faut ajouter les 74 750 euros pour l'organisation des très nombreux cours de langues destinés aux chômeurs et les 353 371 euros injectés dans différentes autres initiatives liées à l'emploi.

"Au total, nous consacrons plus de 500 000 euros dans la lutte contre le chômage", calcule Susy Arijs.

La baisse du chômage des jeunes à Renaix fait évidemment la fierté du VDAB. L'office régional de l'emploi vient en effet de revoir ses méthodes. Ou plus exactement son site Internet. Manifestement : pas en vain.

Ce site, c'est devenu le centre nerveux du VDAB. Chaque demandeur d'emploi - ¬en néerlandais, on dit werkzoekende, littéralement "chercheur d'emploi" - doit s'y inscrire, en principe dans les 8 jours qui ont suivi son licenciement ou l'obtention de son diplôme. Il est invité à dresser son portrait-robot (nom, qualifications, âge, adresse, etc).

Avant même l'enregistrement de son inscription, le demandeur d'emploi voit apparaître à l'écran les offres d'emploi de la région correspondant à son profil. Et il est rare qu'il n'y en ait aucune : 80 000 offres d'emploi sont disponibles en permanence sur le site du VDAB.

Renouvelées. Toutes les semaines, l'ordinateur réactualise en effet la liste des offres d'emploi correspondant au profil de chaque demandeur d'emploi. Cette liste est envoyée aux chômeurs par e-mail ou, à défaut, par courrier.

"Ici, commente Paul Van Cauwenberge, un chômeur ne doit pas chercher un emploi. On lui en propose."


Accompagnement préventif

L'ordinateur a une autre fonction : avertir les responsables des bureaux locaux lorsque les demandeurs d'emploi dépassent une certaine durée de chômage - après 3 mois pour les peu scolarisés et 9 mois pour les autres.

"Passé ce délai, expose Paul Van Cauwenberge, on doit initier un accompagnement préventif. Cela veut dire qu'on doit convoquer le chômeur et lui demander pourquoi il n'a pas trouvé un emploi parmi les offres qu'on lui a faites. On le conseille, l'oriente au besoin vers une formation. Il faut agir vite. Il y a un moment où c'est trop tard. Il y a une cinquantaine de personnes à Renaix qui sont au chômage depuis plus longtemps que moi j'y travaille - c'était en 1980. Sincèrement, qu'est-ce que tu veux faire avec eux ? Je n'ai quand même plus beaucoup d'espoir."


Échange Nord-Sud

Le nouveau système suscite l'intérêt de l'autre côté de la frontière linguistique. Jeudi dernier, 17 employés du Forem de Tournai étaient en visite au "werkwinkel" de Renaix.

Paul Van Cauwenberge était tout fier de faire la démonstration du site Internet. Il semblait sûr de son effet. A raison.

"On est sur une autre planète, lâche une assistante sociale du Forem. Nous, on doit retourner quatre fardes pour trouver une offre d'emploi. Ici, sur un simple clic de souris, tu en as vingt. On dit que le Forem va lui aussi bientôt se doter d'un nouveau site Internet. J'espère qu'il ressemblera à celui du VDAB."

Des yeux s'écarquillent.

"Quel rêve, chuchote une autre. Cela doit quand même être motivant pour le chômeur. Il arrive et reçoit tout de suite 20 offres d'emploi."

Mais il y a la contrepartie.

"Si on lui procure de nombreuses offres, professe Paul Van Cauwenberge, le demandeur d'emploi n'a plus d'excuses. Les refus systématiques ne sont pas tolérables. Les sanctions sont parfois nécessaires."

Et à comprendre le sens de la conversation, on saisit qu'elles tombent plus rapidement de ce côté-ci de la frontière linguistique.

"Vous êtes sans doute plus sévères que nous, commente celui qui semble le responsable du groupe du Forem. Mais cela change. En Wallonie aussi, on devient plus sévère."

Ce qui ne va pas toujours sans poser des problèmes.

"Tout devient plus agressif, regrette Paul Van Cauwenberge. Quand vous devez dire à un grand malabar qu'il risque de voir son allocation suspendue, vous n'êtes pas à l'aise. Il y a des collaborateurs qui sont suivis dans la rue. C'est devenu un métier à risque."

Un travailleur de Tournai acquiesce. Et lâche : "On mérite une prime pour cela".

L'échange se termine. VDAB de Renaix et Forem de Tournai promettent d'intensifier leurs échanges.

"N'hésitez pas à nous envoyer vos demandeurs d'emploi, lâche Paul Van Cauwenberge. Ils seront les bienvenus. Des entreprises de la région recrutent des travailleurs en France parce qu'elles ne trouvent pas de main-d'oeuvre. C'est quand même trop bête." Le message semble bien passer.

"Le taux de chômage est plus élevé en Wallonie mais les pénuries frappent les mêmes secteurs : infirmière, construction, chauffeur poids lourds."


www.lalibrebelgique.be

Labels:

09 maart 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (96)
















IN IJLTEMPO OP NAAR DE 100.000 CLICKS!


Onze onverbiddelijke blogteller noteert het

90.OOO ste bezoek .

We zijn nu in sneltempo onderweg naar de 100.000.

Zo te lezen aan de honderden comments die we inmiddels al publiceerden en uw talloze persoonlijke mails, genieten we het vertrouwen van een bijzonder gevarieerd lezerspubliek uit werkelijk àlle geledingen van het maatschappelijk weefsel.

Dit is jullie massale respons, vanaf lezer 1, op los en ongedwongen vrank en vrij schrijven zonder betaalheren noch opdrachtgevers.

Bedankt ook voor jullie vele goede nieuwstips, leuke foto’s en aanmoedigingen.

Fidele lezers, vermoedelijk land- en stadsgenoten, bezoeken ons vanuit vijfendertig landen op alle continenten. Ondermeer vanuit China, Japan, Rusland, Australië, Argentinië, Brazilië. En zovele andere stekjes waar we soms wel eens bij wegdromen van achter onze desk in dit groene dal.

Deze diepe verbondenheid van de Ronsenaars van hier en elders met onze groene stad in het dal is bepalend gebleken voor dit onverwachte megasucces.

Aan allen van hieruit onze dank om zoveel fideliteit en onze goede Ronsese groet.

Ons gemeenschappelijk streven is er een voor een beter, schoner, mooier verdraagzaam Ronse waar het goed toeven is voor jong en oud.

Ons hele verhaal zit in deze drie Ronsiese woordjes:

Tuupe vuir Roonse.

Samen zullen we blijven gaan voor de Renaixance.


UIK ZIEN GEDAACHT

MOER

TUIPE VUIR ROONSE

08 maart 2007

STERRENKIJKER

3.

‘Met zo’n naam moet je – doch dit terzijde – geen schrijver worden, maar een melkronde beginnen, of iedere week een klassieker winnen bij wielertoeristen van het Meetjesland, ik zeg maar wat.’

Aldus krijg ik van de door mij bewonderde Herman F.M. Brusselmans mijn weinig benijdenswaardige stek in ‘De Geschiedenis van de Wereldroman.’

‘Bal Masqué’, mijn pas verschenen tweede roman, is zo te lezen een ontzaglijke vod, een afgrijselijk gedrocht dat volgens de Mooie Jonge God der Vlaamse Letteren, tegelijk boekenrecensent van De Morgen, ‘in de likkende vlammen’ dient te worden gedropt.

Als toekomstig melkboer ben ik nog geen beetje van mijn melk. Een publieke boekverbranding – in onvervalste inquisitiestijl – en dat in je progressieve lijfkrant nog wel, het is niet alledaags.

Pijnlijker is, veel meer nog dan het dodelijk smalende hoongelach van de collega’s op de eigenste krant, vooral het besef dat de onnavolgbare auteur van ‘De man die werk vond’ met zijn genadeloze kritiek helemaal raak zit.

Ik weet al dat ik deze roman veel te haastig heb geschreven. Geforceerd op zoek als ik was naar de snelle opvolger voor mijn debuut. Zonder schrijfplan. Zonder afstand. Zonder incubatie. Overgeleverd aan de druk om de bescheiden doch welwillende respons op mijn debuut te beantwoorden met een tweede roman.

Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten. Schrijven is een gevaarlijke bezigheid. Je kan je gemakkelijk aan je eigen boeken verbranden, zo te zien.

Dwars doorheen de pure taalkunst, de virtuoze vondsten, de heerlijk overdrijvende vormen, de schitterende schrijfroes van de razendsnel opgang makende Brusselmans wil ik echter vooral lezen wat er staat. En wat er staat klopt. Helaas en tot mijn schande.

Ik weet al dat mijn sleutelroman over de Wetstraat niet echt werkt, dat ik deerlijk mislukt ben in mijn opzet. Het heeft geen zin nu op de pianist te gaan schieten. Ik heb veel te weinig afstand genomen van de tien jaar Wetstraatjournalistiek uit mijn vorige bestaan waarin ik mijn broer en fotograaf heb zien doodgaan.

Het was allemaal veel te recent. Het zat nog te dicht op de wanhoop. De koleire was te groot. Ik wou al dat verdriet van me afschrijven. Ik wou de hypocrisie, het gekonkelfoes en de arrangementen doorprikken. Ik schreef wild om me heen. Ik doorprikte hooguit mijn eigen illusie, troostte alleen mezelf. Op de slechtst denkbare manier.

Tot overmaat van ramp schreef ik een donkere roman, in het zo al snel verzurende Vlaanderen. Een boek dat om de juiste redenen wordt gekraakt, om de foute wordt gelezen. Zie je wel, de Wetstraat deugt niet. Ik bedoelde het als een scherpe ontmaskering van schone schijn. Het werd alleen een krampachtige karikatuur. Ik draag hooguit wat bij tot het doemdenken en de antipolitiek.

Een tijd loop ik met de idee om Brusselmans op te zoeken, in rennerstenue. Hem met de glimlach een krat Stabilac te leveren. Doch er dient te worden voortgemolken.

Julien Weverbergh heeft Manteau verlaten, Houtekiet opgericht en een aantal auteurs van de Manteaustal meegenomen. Ruyslinck, Geeraerts en Vandeloo zijn gebleven. De nieuwe Manteau-directeur zit met een probleem van vergrijzing. Er moeten voldoende jonge auteurs zijn die de positie van ‘topauteur’ kunnen overnemen.

Alvast niet met een boek als Bal Masqué dus.

‘Een vermomde autobiografie’ schrijft Jos Borré erover in dezelfde Morgen waarin Brusselmans me die dag publiekelijk verbrandt. Borré heeft ooit voor Spectator geschreven. Hij meent in Bal Masqué een hoop figuren te herkennen die hij zelf nog als literair medewerker voor het blad op de redactie drie hoog aan de Brusselse Koningstraat heeft gecotoyeerd. Ook hij zit raak.

‘Bal Masqué is afgeschreven van een niet gestructureerde maar wel zeer herkenbare werkelijkheid’, schrijft Borré.

‘Afwisselend grappig, kies en cynisch geschreven. De auteur heeft knap leren schrijven maar deze keer te weinig afstand genomen van zijn persoonljke ervaringswereld. Zijn getuigenis is te zeer beïnvloed door persoonlijke verbittering om ofwel als aanklacht te functioneren ofwel een roman over Belgische politieke zeden te kunnen heden. De politieke bollebozen en ministeriële lakeien zullen alleen door insiders herkend worden. En de verontwaardiging over wat ze allemaal uitspoken is zeer duidelijk die van de auteur zelf.’

Wat moet je na dergelijke kritiek, als je zelf wel weet dat het allemaal klopt? Een velo kopen. Dat is het wat ik doe. Mijn eerste beklimming van de oude Kwaremont doet me, de tong op het stuur, uitkijken naar een over te nemen melkronde.

Na twee romans, alles bijeen welgeteld tweehonderdvijftig gepubliceerde velletjes, zit mijn schrijversbestaan er al op.

‘Sterrenkijker’. Vermomde autobiografie. Copyright Stef Vancaeneghem.

07 maart 2007

VADER DAG

149. Terwijl ik in een vergeeld exemplaar van Le Ralliement lees hoe ze grootvader in een indrukwekkende collectie clichés heilig verklaren, behoed ik tegelijk je achterkleinzoon voor de prille valstrikken van het bestaan, de gevaren van theelichtjes. Het werkt totaal niet.

Il ne m'écoute jamais.
Il fait ce qui lui plaît,
car encore ne connaît
ni remords, ni regrets.


Mijn eigen grootvaderlijk gezag, of wat daar moet voor doorgaan, heeft voorlopig geen vat op zijn doen en laten. Godzijdank voor hem. Laat hem nog even een vrij wezentje zijn. Met niets of niemand om hem heen die zegt wat en hoe. Laat hem op zijn bek gaan en zelf merken hoe het werkt.

Inutile de le mettre en garde :
il tend les bras.
Il trouve ce monde si désirable
qu'il n'attend pas.
Il tient les serments, les promesses
pour de l'or pur, pour de l'airain.


Voor de zoon van mijn zoon geldt alles wat Philippe Djian legt in dat lied van Stephan Eicher. Is het een familietrek? Hoe was het in jouw tijd, papa?

150. A la recherche du temps perdu lijkt deze stad totaal niks meer gemeen te hebben met de biotoop van de streng ogende grootvader uit Le Ralliement.

Alles is zo anders. Zoveel is weg. Wat in de plaats kwam, is niet altijd beter. Zo te lezen ook niet echt slechter dan je bekrompen stijve boorden standenwereldje van toen.

Onze vierde en vijfde generatie in dit groene dal heeft inmiddels compleet lak aan het vertoon dat nog stand hield tot in de vroege sixties, dan explodeerde. Weg de pasklare definitieve antwoorden. Weg de eendimensionale mens met niks dan eigen zekerheden.

Ze leven erop los nu. Ze shoppen het beste uit elk verhaal. Het bestaan heeft hen nog niet gegrepen. Al zit de koopwoedemoloch hen al aardig op de hielen.

Il bénit chaque jour qui se lève,
se frotte les mains.
Il voit partout de la lumière,
même dans les coins.
Il se jette la tête la première,
sans hésiter, sans prendre soin
de glisser un œil en arrière,
pour voir s'il connait le chemin.


Ik observeer hen. Je kleinzoon, je achterkleinzoon. Ik voel me een scharnierschrijvelaar: tussen jouw vergane wereld en die van hen.

Ik zie hen bezig. Wil hen waarschuwen voor morgen, zeg niks. Altijd weer opnieuw begint elk bestaan als zo’n veelbelovend verhaal. Voor hen is de match pas begonnen. Wat zou ik hun pret bederven, hen gaan zitten toeschreeuwen vanuit mijn blessuretijd?

Il ne m'écoute jamais.
Il fait ce qui lui plaît,
car encore ne connait
ni remords, ni regrets.


151. Wat had ik graag gewild dat wij dat waren. Jij die me voor alles waarschuwen wil. Ik die mijn voeten veeg aan je fijne raadgevingen. Jij die me uitkaffert, ik die koppig mijn zin doe.

Eén keer, ouwe. Eén keer de luxe mogen smaken om mijn gat te vegen aan je goede raad. Je één keer glashard tonen hoe ik toch mijn eigen gang ga. Hoe ik een sigaret opsteek, terwijl jij me net praat over je dode vrienden en hoe dodelijk roken wel is. Hoe ik dan blauwe voluten in je wezen blaas, terwijl je me vaderlijk berispt. Mij één keer afzetten tegen jou, vaderfiguur.

Je hebt het me niet gegund om het met jou oneens te zijn. Je zweeg als de dood als steeds. Opgezadeld heb je me, met mijn eindeloze woestijntocht naar identiteit. Zonder global position system. Niet eens een vader om lekker wild tegen tekeer te gaan, te vervloeken.

Wild in het rond pen ik mezelf dan maar mijn papieren vermaledijde vader. Liefde en haat zijn minnaars. Je gunde me noch het een noch het ander. Zodus, om de missing link aan te vullen tussen vijf generaties eigenzinnige koppigaards:

Je ne t’écouterai jamais
ne te connaîtrai jamais
t’écrirai tout ce qu’il me plaît
sans remords ni regrets


‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR (95)


DONKERE
DAGEN
VOOR KSK:

HET VERVOLG

NIEUWE TRAINER

LOOTENS LIGT ERUIT



NA OPHEFMAKENDE

BEWERINGEN OVER OMKOPING


SK Ronse heeft trainer Thierry Lootens aan de deur gezet. Lootens moet opstappen na zijn insinuaties in het Laatste Nieuws van maandag dat de spelers zich in het thuisduel van vorig weekend tegen Eupen zouden hebben laten omkopen. KSK verloor toen met 0-5.

Na de match wees Lootens toen tegenover de verslaggevers van de krant ook op de aanwezigheid van Pietro Allatta en Staf Blanckaert in de tribune. Allatta en Blanckaert die eerder al in opspraak kwamen bij omkoopzaken.

Later op de dag slikte Lootens zijn verklaringen echter alweer in. (Zie onze editie 91) De journalisten hadden zijn woorden zogezegd verdraaid of niet goed begrepen. Meer nog: hij had zoiets nooit gezegd. Ze hadden het uit hun duim gezogen.

Zo klonk het dan tegenover de commotie die zijn boude beweringen bij KSK hadden verwekt en tot bij Bondsprocureur René Verstringhe doordrongen.

Verstringhe had maandag in Het Laatste Nieuws al meteen aangegeven dat de Bond hoe dan ook onmiddellijk een dossier zou openen over de vermeende omkoping.

Allatta zou naar eigen zeggen present getekend hebben om speler Sylla te scouten en verdween overigens al na de eerste helft.

Geconfronteerd met zijn eigen beweringen geraakte Lootens blijkbaar verstrikt in een spelletje van welles gezegd nietes gezegd. De relatie met de spelersgroep was inmiddels echter duidelijk verzuurd. Sommige spelers weigerden nog langer samen te werken met Lootens.

Het clubbestuur restte dan weinig keuze,trok snel de passende conclusie en stuurt Lootens alweer de laan uit. Hij was pas een drietal weken aan de slag. Ronse bengelt nu helemaal onderaan en is alweer een minischandaaltje - of een storm in een glas water - rijker.

Rust en sereniteit in de groep

KSK-Voorzitter Jean-Marie Vandendriessche: ‘In onderling overleg en rekening houdende met de recente gebeurtenissen wordt de samenwerking tussen KSK Ronse en de trainer Thierry Lootens met onmiddellijke ingang stopgezet.

De taken worden voorlopig terug opgenomen door het duo Danny Herregodts en Patrick Billiet.

Om de rust en de sereniteit binnen de groep te herstellen wordt tevens een persstop ingesteld.

Alle communicatie zal verlopen via de voorzitter en de officiële website van KSK Ronse.’

Dat lijkt, in het licht van de elkaar snel opvolgende 'paleisrevoluties' in het Orphale Cruckestadion, niet onverstandig. We gaven maandag al aan dat de beweringen van Lootens ongetwijfeld een vervolgstuk zouden krijgen. Het is al zover.

DE BENIEUWDE RONSENAAR (94)






Pictures of Lola…

Via onze vriendelijke lezer Ruf Nachtergaele
krijgen we deze mooie beelden van Lola,
de veelbesproken oehoe
die de buurt van Sint-Martinus en Stationstraat
belet een uilke te vangen….

06 maart 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (93)


TUUPE
VUIR
ROONSE

ERIK TACK
OP STATEN-GENERAAL
MISSING LINKS


ONTWERPSTUDIE DOORSTEEK N60 BIJNA KLAAR

MINISTER PEETERS WIL PRIORITEIT DOORTREKKING N60


Vrijdag ging in het Gentse Provinciehuis de tweede Staten-Generaal ‘Missing Links Verkeersnetwerken Oost-Vlaanderen’ door voor de Oost-Vlaamse parlementsleden, burgemeesters, schepenen, provincieraadsleden en een aantal ambtenaren.
Ronse werd er vertegenwoordigd door Vlaams Parlementslid Erik Tack.


Een eerste Staten-Generaal had het uitsluitend gehad over missing links in het wegvervoer. Nu werd een multimodaal plan besproken. Zowel vervoer over de weg, het spoor, de bus, de binnenwateren als het fietsverkeer kwamen er ter sprake.

Erik Tack: ‘Minister Peeters verzekerde dat de laatste hand gelegd wordt aan de ontwerpstudie van de N60. Vermits de afwerking van de N60 al meerdere tientallen jaren op zich laat wachten wil Peeters aan de afwerking van dit dossier prioriteit geven. Hij raamt de kostprijs voor de doortrekking van de N60 op 60 miljoen euro.’

Nessie is back...

De toekomst zal ons leren of minister Peeters ook na de verkiezingen die prioriteit handhaaft. Of, zoals een (helaas anonieme) pientere lezer opmerkt:
Aha: Nessie is back...

De N60, dat monster van Loch Ness dat telkens weer opduikt en geen Ronsenaar ooit echt ziet...

DE BENIEUWDE RONSENAAR (92)

HONDERD JAAR MINZAAMHEID

DOOR OMER PEVENAEGE


Het hoofdartikel van het tijdschrift, dat ik op de afdeling radiologie hier in de kliniek op Hogerlucht vanop mijn bed in ’t voorbijrijden tersluiks had weten mee te grissen, handelde over de 100ste verjaardag van de Engelse koningin-moeder, in augustus 2000, alstublieft! Mijn vooruitzicht om de verveling te verdrijven, al was het dan met de dubbelwandige artikels over de bekende Vlamingen en andere uit de boekskes, kwam hiermee voortijdig aan zijn einde. Ik mikte het vod dan ook de vuilnisemmer in, en miste maar net. Gelukkig was die gewichtige hoofdverpleegster vandaag niet van dienst, want anders zou mij dat weer een preek opgeleverd hebben over hoe de alcohol de co-ordinatie tussen waarneming en motoriek hopeloos kan aantasten. Er zat dus niets anders op dan maar weer naar het plafond te staren, waar een spinnetje in de hoek boven de deur al enkele dagen ingewikkelde patronen bij elkaar aan het weven was. Van Madame Tembuyse had ik noch altijd niets gehoord, en zelf bellen durfde ik niet! En aan de maten van de zondag voormiddag bij Liban in café “Het Centrum” had ik verboden mij ooit in de kliniek te komen opzoeken na mijn laatste visite bij wijlen onze seniele vriend Nestie Van Cauwenberghe. Dat magere, verkrampte lijf en de lege, angstige blik in zijn ogen hadden mij toen bijkans 14 dagen lang nachtmerries bezorgd! Nest was 83 geworden, maar had het laatste jaar begot zelf niet eens meer geweten dat hij noch leefde. Nee, dan liever gelijk de Engelse koninginnemoeder, of moederkoningin, of hoe heet ge dat? Maar ja, wat had dat mens eigenlijk van haar hele leven anders moeten doen dan in koetsen rondgereden worden en beminnig glimlachen, wuiven en handjes schudden? Als ge dan al geen 100 jaar wordt! En ik kan ook niet geloven dat ze zich ooit zorgen heeft moeten maken omdat ze aan het einde van haar pensioentje noch een stuk maand overhield… Is het Uw trouwens ook opgevallen hoe er de laatste jaren meer en meer honderdjarigen zijn? En gek genoeg, hoe meer er zijn, hoe minder spel er noch van gemaakt wordt! Als ge zelf niet meer in staat zijt om iets te organiseren kunt ge op U kin kloppen. En wilt ge U tinnen talloor met ingebouwde handtekening van Albert en Paola, dan moet ge maar zien dat ge die op het Stadhuis zelf gaat halen op de dienst Bevolking, want daarvoor wordt de Burgemeester niet meer gederangeerd. Ge moet gedomme vandaag al de oudste van België zijn, of toch tenminste de top 10 halen, wilt ge noch eens in de gazet staan. Het lijkt wel of ook hier de fameuze wet van vraag en aanbod bepaalt of ge in de prijzen valt. Want een koppel dat 50 jaar getrouwd is, dat krijgt wel noch een foto in de gazet. Uw kent dat wel: het oude paar, de man in zijn zondagse kostuum maar met geruite sloefen aan zijn voeten en het bekende tinnen bord in de aanslag, de vrouw met een verse permanante en een boekee schone bloemen op schoot - omringd van hun kinderen en kleinkinderen met een ongelovige blik in de ogen, als wisten zij al van op voorhand dat ze zelf nooit zover zullen geraken. Niet omdat ze niet lang genoeg zullen leven, maar wel omdat er tegenwoordig zoveel gescheiden wordt, dat een Gouden Jubilee schaarser wordt dan een eeuweling! Maar ik wijk af… Vroeger was een 100-jarige reden voor een groot feest, waarbij de hele gebuurte werd betrokken! Zo herinner ik mij noch goed de viering die het Spillegrem in 1938 voor de 100-jarige Clémenske Vuije had georganiseerd! Daar was wekenlang op voorhand al aan begonnen, met de rondgang om aan de nodige censkes te komen. En iedereen gaf, zelfs Prudence Bok die het met negen kinderen en haar Staf op de dop toch echt niet breed moest hebben. Pas op, al met al nam het organiserend commiteit toch wel een zeker risico, want ge wist maar nooit dat het feest varken het op het laatste moment toch noch zou laten afweten!... En alle vrouwen en meisjes vlochten dagenlang kleurige slingers aanéén van papieren bloemen die ze eerst zelf bijeengeknipt hadden. Die werden vervolgens in de zaal van Mongkie Cateele, gezegd Congo van wege dat hij in onze toen malige kolonie zijn start kapitaal bijéén gespaard had, opgehangen. En ’s morgens, in alle vroegte, hingen de naaste geburen een triomfboog boven haar voordeur met een kleurige pancarte waarop: “Hulde aan onze 100-jarige jubbilaris!” Voor de gelegenheid werd Clémenske dan door een paar geburinnen onder handen genomen: met geurige zeep gewassen, in haar zondagse rok gehesen, haar zwarte muts tegen het afwaaien met een feestelijke strik onder haar kin op het hoofd gebonden. Daar kwam de buurtfanfare al aan gemarcheerd, met de wijkburgemeester van het Spillegrem, Achiel Donder, voorop, en al het klein grut uit de wijk er achter aan! Het menske werd met zetel en al door een aantal potige gebuurs naar buiten gedragen en op de klaarstaande kar gehesen. En willen of niet, die kar reed de hele gebuurte af en alle mensen kwamen voor de gelegenheid buiten en juichten hartelijk toe. De triomftocht eindigde voor Mongkie’s portaal, waar Clémenske met haar meubel terug afgeladen werd. Daarbij kwam het bijna tot een spijtig accident toen Polie Pluvier, die de hele weg lang dankbaar de op de kar voorhanden jenever had naar binnen geslagen, hem misstapte en de zetel vervaarlijk slagzij begon te maken. Het ergste kon daarbij ter nauwer nood worden vermeden. De hele zaal was ondertussen afgeladen vol gelopen en op het podium zaten de mannen van het orkest klaar om, van zodra ze Clémenske in haar zetel boven de hoofden uit zouden zien komen aanschommelen, een vrolijke polka in te zetten. Zo kon de jubilaresse dan eindelijk van de echte Burgemeester het Koninklijke bord en de bij behorende bloemen in ontvangst nemen, voor de gelegenheid een krans met purpere chrysanthemen. Pas op, zoekt daar geen verborgen boodschap in - het liep toevallig gewoon tegen Allerheiligen en het stad had genomen wat voor handen was. En toen kon het feest pas echt beginnen. Clémenske werd uit veiligheids overwegingen in haar zetel naast de dirigent op het podium geplaatst, vanwaar ze het uitgelaten vreugdegewoel zonder gevaar voor haar oude leden kon gadeslaan. Mongkie had binnen reikafstand een fles Elixir d’Anvers, haar favoriete drank, op een tafeltje klaargezet. Jong en oud dooreen nam nu de dansvloer in en zou die pas in de vroege uurtjes weer vrijgeven, als iedereen te moe of te zat was om noch voort te doen. Of als het orkest het om dezelfde redenen zelf voor bekeken hield. De gelegenheidsgarçons ploegden met bezwete gezichten op goed geluk hun weg door de danslustigen, hun met schuimende pinten volgeladen plateau hoog boven de hoofden. Tegen één uur ’s nachts kwamen twee champetters binnen gevallen, zogezegd omdat er geburen tegen het lawaai hadden gereclameerd, wat uiteraard niet mogelijk was, want iedereen zat hier! Mongkie wist echter waar het kalf gebonden lag en manoeuvreerde hen discreet naar zijn toog, waar hij ze af en toe van nieuwe pinten voorzag. Die zou hij morgen in zijn rekening bij het feestcommiteit verwerken in de post “Allerhande schade en andere”. Tegen zes uur in de morgen hielpen de laatste vierders die noch alleen op hun benen konden staan, de andere, die dat niet meer konden, de zaal uit, want als Congo zijn keerborstel bovenhaalde, kont ge beter U biezen pakken. Zo kon Mongkie eindelijk beginnen de stoelen op de tafels te zetten. Het duurde even voordat hij het lage geronk achter zijn rug waarnam. Waarna hij moeite moest doen om de herkomst ervan te localiseren, want de lichten op de scène waren gedoofd nadat de muzikanten hadden afgehaakt. Midden op het podium, omringd door de lege of halflege glazen die het orkest had achtergelaten, zat Clémenske met wijd open, tandenloze mond, zalig onderuit gezakt in haar zetel en genoot de luidruchtige slaap der rechtvaardigen. De lege fles Elixir hield ze noch zorgvuldig tegen haar borst geklemd.

Pevenaege Omer

05 maart 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (91)


DONKERE DAGEN VOOR KSK

VOLGENS HET LAATSTE NIEUWS

NIEUWE TRAINER
THIERRY LOOTENS
VERMOEDT OMKOPING
BIJ EIGEN TEAM


Thierry Lootens, de kersverse trainer van KSK, verdenkt een aantal van zijn spelers ervan dat ze zich in de match van afgelopen weekend hebben laten omkopen.
Dat schrijft Het Laatste Nieuws vandaag. KSK verloor zaterdag met zware 0-5 cijfers tegen Eupen na een onwaarschijnlijk zwakke prestatie.

Volgens HLN versterken de aanwezigheid van Pietro Allatta, de rechterhand van gok-Chinees Zheyun Yé en Staf Blanckaert, een in voetbalkringen omstreden figuur, in de tribune de vermoedens van Lootens dat er malafide zaken zijn gebeurd.

Tegenstander kreeg vrij spel

Lootens, volgens HLN: 'De manier waarop wij zaterdag verloren is niet normaal. De tegenstander mocht doen waar hij zin in had. Zelfs Marc Grosjean, de trainer van Eupen, noemde ons naïef. Ik vrees dat een aantal spelers is omgekocht, ja, maar ik noem geen namen.'

Crisisberaad en bondsdossier

Morgenavond houdt KSK crisisoverleg. Trainer en bestuur bespreken dan hoe ze gaan reageren op de gebeurtenissen van dit weekend.

Bondsprocureur René Verstringhe is echter niet van plan zo lang te wachten.

Verstringhe:‘Als ze bij Ronse omkoping vermoeden, zijn ze verplicht me dat te melden. Hoe sneller ze dat doen, hoe liever, maar ik open vandaag sowieso een dossier.’

KSK bengelt helemaal na de wanprestatie tegen Eupen nu helemaal onderaan in in de rangschikking.

TRAINER ONTKENT VERHAAL HET LAATSTE NIEUWS

In een officiële reactie van het KSK Bestuur vanavond neemt trainer Lootens echter totaal afstand van hogervermeld verhaal in Het Laatste Nieuws. Hieronder de integrale tekst van het KSK-bestuur.

HET KSK-BESTUUR:

‘De club heeft contact genomen met het bondsparket zoals voorzien in het bondsreglement. Het bestuur voert een intern onderzoek tengevolge van de verklaringen van de trainer en de aanwezigheid van de Heer Allatta nav. de laatste thuiswedstrijd van Sk Ronse tegen Eupen.

Tot op heden is er geen enkele aanwijzing van onregelmatigheden. We wensen tevens te preciseren (bedoeld is 'aan te stippen' nvdr)dat de Heer Allatta enkel aanwezig was op verzoek van personen dewelke geen enkel mandaat uitoefenen in SK Ronse.

De Heer Allatta heeft geen stadionverbod zodat we hem de toegang tot het stadion niet konden weigeren.'

Trainer Lootens laat van zijn kant weten dat hij zich volledig distantieert van de inhoud van hogervermeld artikel en dat hij op geen enkele wijze de neergepende woorden in de mond heeft genomen.

Het verband tussen de slechte voetbalprestatie van zaterdagavond en de aanwezigheid van de Heer Allatta werd op geen ogenblik naar voren gebracht door de trainer.
Deze uitlatingen laten we enkel voor rekening van de journalisten in kwestie.'

Tot zover de mededeling van KSK. Wordt ongetwijfeld vervolgd...

04 maart 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (90)


STUUR

JE

VLIEGENDE

SCHOTELS

NAAR

DE

SCHELDEKOUTER




Enthousiaste jongeren uit de Scheldekouter werken momenteel aan een grote mozaïek van vier meter op acht. Een leuk en positief initiatief. De Benieuwde Ronsenaar wil hen daar dan ook graag langs deze weg bij helpen.

Onder begeleiding van een professionele kunstenaar tekenen, schilderen, knutselen de jongeren wekelijks op woensdagnamiddag aan wat hun mooi kunstwerk worden moet.

In de paasvakantie gaan zij dan allemaal samenwerken om het eigenlijke kunstwerk te maken. De bedoeling is dat de technische dienst van Stad Ronse het werk in de loop van mei en juni kan ophangen. Zo dat dat officieel kan worden onthuld tijdens het jaarlijkse kouterfeest op zaterdag 23 juni.

Gekleurde borden en kopjes

Zegt ons hierover opbouwwerker Pieter Santens:

‘De jongeren zoeken hiervoor nog een hoop oude, liefst gekleurde borden en kopjes. Hoe meer kleurtjes we hebben, hoe mooier het werk wordt. Om de tweeëndertig vierkante meter te vullen, zullen we echt wel nog veel oude borden en koppen nodig hebben ‘Ook felgekleurde faiencetegeltjes zijn welkom. We krijgen nu al wekelijks alle kapotte prullen van de kringwinkel en ook in het recyclagepark staat een ton naast de container. We vrezen we dat alles echter dit niet voldoende zal zijn. Vandaar onze oproep .

Alles mag worden afgeleverd in ’t Wijksken, Scheldekouter 612 (of in Wijkcentrum Aan ’t Spoor, Grote Marijve 133).

Op onze foto de blinde gevel van ’t Wijksken waartegen het kunstwerk komt te hangen.


Meer info: Pieter Santens. Opbouwwerker Samenlevingsopbouw Oost-Vlaanderen vzw Afdeling Ronse Scheldekouter 612 9600 Ronse T: 055 21 03 29 Fax: 055 21 03 29
www.samenlevingsopbouw.be