12 december 2008

LA VIE EN PROSE


















Exercice périlleux, la short story à l’Américaine. Seuls les grands maîtres en la matière (Raymond Carver, Ernest Hemingway) parviennent à tenir le lecteur en quelques traits de plume sans jamais décevoir.

Claire Castillon s’y essaye, son Waterman trempé dans le vitriol. Des petites histoires d’un coeur sec, jaloux, tordu, malheureux. Elle avait pensé pensé intituler son recueil de nouvelles : ‘Infect.’ Déjà qu’elle avait marqué le début d’une carrière internationale avec un autre bouquin nommé ‘Insecte’.

La Castillon est la nouvelle petite star de la planète plumitive Française. Mise en orbite vers d’autres galaxies habitées de la Gavalda, la Nothomb mais où est donc passée Christine Angot? Christine Millet? Justine Lévy. Mazzarine ‘Mitterrand’? Pas simple de s’imposer, il y a foule.

Une prétendue liaison avec la star télévisuelle Patrick Poivre d’Arvor (évincé récemment du journal de TF1) et un fysique très Kate Bush ne l’empêcheront ni d’aimer ni de percer. Bizarroïde petit bout de femme. Pas mal. Ma non troppo. A lire avec modération.

‘Insecte’ et ‘On n’empêche pas un petit coeur d’aimer’. (Livre de Poche).

‘La Vie en Rose”. ‘Journal Intimide.’
Copyright Stef Vancaeneghem.

11 december 2008

OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

TETIETATUTES















Die dag worden de schrijver Hugo Claus, mijn vriend van altijd Carlos Alleene (bijgenaamd ‘Dondeyne’ ) en ondergetekende na een subversieve actie in verband met de naaktheid der Heilige Drievuldigheid opgepakt, voorgeleid en opgesloten in de gevangenis van Vorst. Alwaar we samen prompt in Cel 7 in hongerstaking gaan.

Ik heb dit feit altijd verzwegen omdat Hugo Claus me gevraagd had dit stil te houden om zijn oude vader niet al teveel te verdrieten met de kroniek van onze aangekondigde hongerdood. Zover kwam het niet. Massaal protest leidde tot gratie van koning Boudewijn. Die had net de premiere van De Leeuw van Vlaanderen bijgewoond en de landskappen van zijn koninkrijk zeer skoon gevonden.

Nu mijn celgenoot Claus echter de weg van alle vleesch is gegaan, heb ik besloten de foto van onze arrestatie te veilen bij Veilinghuis De Zwarte, Torhoutsesteenweg 475 te Oostende. En wel op vrijdag 26/12 om 14 u. Het originele stuk kan aldaar bekeken worden. De digitale versie ervan vindt u hierboven.

Bijzonder detail: de foto is gemaakt door wijlen mijn geliefde broer Johan. Die was onze fotograaf in tijden dat persfotografen noch op ezels noch op motoren naar Duitsland werden gestuurd om er accordeon te spelen.

*

Vanochtend kreeg ik zin om dit verhaal bij de foto (die ik in werkelijkheid koester) te verzinnen toen ik las hoe Miriam Soetaert (80) uit De Haan als gewezen schoolvriendinnetje uit de vijfde Grieks-Latijnse klas van de Rijksmiddelbare school in Kortrijk een gedichtje dat hij haar toen schreef over de koolmijnen gaat veilen.

‘Zo dat het in goede handen komt, nu hij dood is’.

Niet zonder erbij te zeggen dat Claus eigenlijk maar wat achteraan in de klasrangschikking bengelde… Ook in de lessen Nederlands. In cauda venenum.

‘Hij was geen negen waard. En ook geen acht’ lult het meisje, dat zelf de eerste van de klas was, uit haar nek in de krant.

(Je moet er niet aan denken dat één of andere bakvis je puberale schrijfsels al die tijd bewaart en als je asse dan eindelijk is uitgestrooid aan het staketsel van Oostende erover gaat zeveren , er mercantiel mee uitpakt en er – letterlijk – ‘op de koop toe’ ook nog flauwe punten bij verzint).

Godverdomme Miriam. Groter Verdriet van België, dat kan niet. Dit moet Walle en omgeving zijn. La Ouest-Flandre Profonde. Portemonnee en adjugé.

‘Alleen jammer dat zo’n speciaal gedicht op een banaal blaadje staat uit een schoolschriftje', verzucht Miriam.

Ho, ja natuurlijk! Het had goud op snee moeten zijn. Op geschept tachtig grams papier. Had het nog hoger gescoord op bij Veilinghuis De Wit, Torhoutsesteenweg 473 in Oostende (pal naast ‘Veiligingshuis De Zwarte’).

Godverdomme, Miriam. Er is maar één plek waar dat gedicht zonder tussenkomst van Bertje Anciaux en geheel voor niks terecht moet en dat is in dat mooie Antwerpse Huis der Letteren. Of dan bij die goede Georges Wildemeersch die zijn leven lang al als een monnik bezig is met het geduldig in kaart brengen van alle manuscripten alle kattebellen en schrijfsels en commentaren.

*

Claus antwoordde Miriam jaren later vanuit Amsterdam op haar brief over dat gedicht ‘dat hij zich dat allemaal niet zo goed meer herinnerde’.

Fijntjes en licht ironisch, zoals alleen hij dat kon, deed hij het geschrijf af als ‘kinderlijke ontboezemingen van grote liefde’. En hij voegde eraan toe dat hij voorlopig niet naar Kortrijk (lees Walle) kwam. Hoe zoude gij zelve zijn?

Ik vraag me af wanneer we nu ook nog die wat uitgezakte onderbroek van Claus uit dat mooie sonnet van hem ergens gaan zien opduiken, uit de beauty-case van een of andere koeketien. Door Claus achteloos achtergelaten. Naast de warme weelde van een deerne.

De laatste woorden van Claus voor zijn zelfgekozen dood, die vindt de gewezen bakvis-bolleboos wél mooi: ‘Tetietatutes’. Zo mooi inderdaad, dat ik ze voortaan als bijtitel bezig in mijn virtueel blogboek. Bij wijze van hommage. En: als permanent tegengif.

Want tegen de domheid van bollebozen
hebben zelfs schrijfgoden geen verhaal.

‘Over Leven Voor Gevorderden’.
‘Tetietatutes’. Virtueel Blogboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.

10 december 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

SPA-RONSE: ANDERS EN BETER?

NIEUW RAADSLID, WOORDVOERDER EN BESTUUR


De Ronsese SP.A-leden hebben vrijdag Machteld Stroobants verkozen tot nieuwe voorzitter. Zij volgt Tijl Bondue op. Machteld (51) leidt het Dienstencentrum met de stedelijke serviceflats. Secretaris wordt Belina Lepez die Walter Kerckhove opvolgt. Communicatieverantwoordelijke wordt Julien Vandenhoucke. Nieuwe woordvoerder van de partijfractie in de gemeenteraad, in opvolging van Leander De Cauter, wordt Christophe Stockman.

Van het ene theater naar het andere

Maandag volgt Sylvie Debie (onze foto) Leander De Cauter op in de raad nadat Guy Detandt en Valerie Opreel bedankten voor de eer. Sylvie (42) heeft twee dochters. Sinds een tweetal jaar is zij tewerkgesteld als consulente op de dienst werkloosheid van het ABVV in de Stationstraat. Ze is al jaren actief als actrice bij Theater 't Podium. Ze zet zich ook in voor de scoutsbeweging FOS Ronse waarvan haar man voorzitter is. .

08 december 2008

BLUE MOON













Hoofdstuk 44.

‘Imagine no possessions’, zeg ik.

Met het prikstokje van mijn aperitiefworstje wijs ik hem op de massief gouden poten onder zijn poederwitte Steinway. In zijn verwijfde tuniek van gebleekt linnen uit de onzekere binnenlanden van Pakistan, oogt hij als een goeroe met in de garage twintig Rolls Royces betaald door de volgelingen.

‘Imagine is just a silly song’, grijnst hij me toe.

(Hij de uitvinder van maximale winst middels minimaal woordgebruik, ik de naïeve lul).

We zitten op het upperste van de Dakota Building. N.Y. Heel de verdieping is van hem. Hij heeft me gevraagd voor het vieruurtje. Boterhammen met Kwatta. Net als vroeger na school. Elk van ons brengt zijn nieuwe plaatjes mee van Decca Records, Grammophone en His Masters Voice. Die zullen we draaien en bespreken op zijn nieuwe Teppaz.

Joe Dolan (Make me an island).
Lovin’Spoonful (Summer in the city)
Dozy, Beaky, Mic & Tich (Zabadak)
Gerry & The Pacemakers (Ferry cross the mercy)
Swinging Blue Jeans (Hippy Shake)
Easybeats (Friday on my mind)
The Hollies (Bus Stop)
Herman’s Hermits (There’s a kind of hush)
Whistling Jack Smith (I was Kaiser Bill’s Batman)
Tommy Roe (Dizzie)

We zijn ouwe klasmaats, John en ik. Als broekjes plukten we samen al strawberries in een achterbuurt van Liverpool . Ooit was hij een working class hero, nu upper class zero.

(Helemaal beneden zie ik twee dwergen staan zingen voor een miljoen mieren: Concert at Central Park. Simon & Garfunkel. Hello darkness my old friend.)

John tokkelt iets wat ik vagelijk herken als Sgt. Peppers’s Lonely Hearts Club Band. Nummer dat we samen schreven na een nachtje stappen in Lotenhulle.

‘Can’t buy me love,’ lacht hij, grabbelt de handen vol diamant uit een enorme kristallen beker op de Steinway, gooit de fonkelende steentjes naar me toe.

(Hij Jean-Bededel Bokassa Keizer van Centraal-Afrika, ik president van Frankrijk met accordeon zo alleen voor ons twee).

Mijn vriend John heeft het weer zwaar te pakken. Liefdesverdriet. Ik zie het aan zijn walrusogen. Ik hoor het aan zijn stem. Normaal is zijn timbre heel nasaal. Het beven is meer voor Roy Orbison. Nu klinkt zijn stem zo broos als die van een Amerikaanse president met wroeging omdat er toch geen massa-vernietigingswapens in Irak waren en hij het straks aan god moet gaan uitleggen.

Het liefdesverdriet van mijn vriend heeft een oorzaak. Yoko is er voor de zoveelste keer behalve met zijn pot Kwatta ook vandoor met Robert Zimmerman. Een totaal onbekende tekstschrijver die hem liedjes wil slijten over de tijden die gaan veranderen. Wat zouden ze. Alles komt terug.

(Speelt overigens god beware me mond-har-mo-ni-ca. Op een ‘Marine Band’ van Hohner. Met van die handgemaakte spleetjes. Om in te blazen en op te zuigen. )

‘You’ve got to hide your love away, John’ zeg ik.
‘I am a walrus’, zegt hij.

Hij lacht zijn twee nieuwe gouden snijtanden bloot. Hij speelt met onze vriendschap. Ik zweer het je.

’We can work it out, John’, probeer ik hem niettemin te troosten.

(In de grond ben ik een goed mens. Voornamelijk voor goden in verval die mijn grote gelijk versterken door hun ondergang zie je nu wel John altijd gezegd John altijd geweten John had je maar geluisterd naar je klasgenootje).

‘I Feel like a fool ont the hill,’ zegt John.

Zijn nieuwe vriendin Lucy komt erbij zitten. Het haar vol sterretjes voor de kerst .

‘This is Michelle’, zegt hij.
‘Oh sorry no this is Lady Madonna’.
‘Heu Eleanor Rigby.’
‘Hey Jude?’’

Het gaat echt niet goed met hem. Italiaanse voetballers en Britse popsterren: dekstieren. Het blijkt dus Lucy te zijn. On the Magical Mystery Tour.

‘Lucy in the sky with diamonds’, zegt hij.
‘I want to hold your hand’, zegt Lucy.
‘While my didgeridoo gently weeps?’, lach ik.
‘All you need is love’, zegt ze.
‘Here comes the sun’, zucht ik.

*

‘Weer wet wet wet dreams gedroomd zeker? Dat komt er van als ge teveel vette bouletten eet 's avonds. Ik zeg u nog pakt een geiteslaatje. Ge weet dat ge geen bouletten verdraagt. Maar nee, vette bouletten. En daarna Dame Blanche met drie bollen plus twee volle gieters warme chocla.’

(Marie-Lou: troost bij zondsondergang, nachtmerrie bij het ochtendkrieken).

Het komt erop neer dat we als Snukkende Snaren niet meer bestaan. Of liever: we heten voortaan veel internationaler :

The Small Strings.

Onder die nieuwe naam beginnen we weer helemaal van nul. We zijn het allemaal beu van te niksen hier in die Russische Maritieme Alpen. Niks voor ons. Waar het ons om draait is de kunst. De zuivere creatsie. Het pure vakmanschap. De liefde voor muziek.

Onze nieuwe naam is een hommage aan The Small Faces. Beste popgroep allertijden. Steve Marriot. Ronnie Lane. Kenny Jones. Jimmy Winston. Ian Mc Lagan. En later, als The Faces: Rod Stewart. Ron Wood. Daar bovenop de saus van Andrew Loog Oldham, bijna beter dan Phil Spector met zijn mierzoete Ronetten en zijn wall of sound. Het wordt voor ons: All Or Nothing. Ons eerste optreden is zondag. In Itchycoo Park. Ik hou van optredens op zondag. Na de tong in madeira: Sha La La La Lee.

(Lazy sunday afternoon. I've got no mind to worry. Close my eyes and drift away).

'Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)

BLOG NOTE

DE NALATENSCHAP
















Hoofdstuk 19.

Lieve vrouw, kinderen en familie,

Sinds 20 juni bevind ik mij hier. Ik ben in goede gezondheid zoodat gij U niet te verontrusten hebt.

Laat Jacques die Latijnsche klassen volgen. In geval gij geld noodig hebt, vraagt een hypotheek aan den notaris, op ons huis.

Zend mij a.u.b. express een postpakket van 1 kilo, in een kartonnen doos met ½ kilo suiker ¼ ko spekvleesch en cigaretten.

Zend insgelijks in een pakket van meer dan 1 kilo: suiker, geroost brood, spekvleesch (geringeld) of 500 gr tabak en cigaretten, 4 boekjes cigarettenpapier, 5 doosjes lucifers, 3 groote neusdoeken, 2 paar kousen, kleine sportbroek, passe-montagne, 1 onderbroek, 1 paar sokken voor in de kloefen, een broodzak met eene gesp, en drinkgordel (gourde), stopnaalden, zwart en wit garen, broekknoppen en hemdeknoppen, vleeschlijfhemd, potlood en schrijfpapier en een mes.

Voor de verzending: vraagt inlichtingen aan mijn werkmakker Wannijn in de Kredietbank.

Ge kunt op dezen brief antwoorden maar in het Duitsch en klaar geschreven. Iedere gevangene mag hier een brief of ene kaart ontvangen en afzenden. Onleesbare brieven zijn niet gecensureerd en worden vernietigd.

Het zenden van pakketten is onbegrensd. Pakketten van gelijk welken inhoud zijn toegelaten (1 postpakket van 1 ko alle twee dagen en een roodkruispakket van 5 ko iedere week).

Geldzendingen zijn toegelaten maar alleenlijk door de post. Geldzendingen in een brief zijn niet toegelaten. Nationaalsocialistische gazetten zijn toegelaten maar alleenlijk door bemiddeling van het kampbestuur.

Photo’s zijn niet toegelaten. Voor het schrijven: 4 papierkanten van 15 lijnen.

Zegt een goeden dag van mijnentwege aan mijne werkkameraden.

In afwachting dat ik nieuws van u bekom , kus ik u allen hartelijk.


Maurice.

16 juli 1944.
Weimar- Buchenwald.

De laatste brief van Ronsenaar Maurice Vandevelde.

'De Nalatenschap’. Roman.
Copyright: Stef Vancaeneghem.


(Hoewel 'De Nalatenschap’ gebaseerd is op historische feiten en authentiek bronnenmateriaal, gaat het hier om een literaire interpretatie. Mijn bijzondere dank aan Luc Vandevelde voor de toestemming tot publicatie van bovenstaande authentieke brief van zijn vader, slachtoffer van de nazi-vernietigingskampen.)