07 december 2007

LA VIE EN PROSE


‘Peut-être qu’avec un coup de bol je pourrais….’
Dans son regard il y a les étoiles filantes qui feront qu’un jour elle posera ses petites fesses tout près de celles d’Olga, la célèbre chienne de Michel Drûcker.

Meilleure jeune.
Meilleur second rôle.
Meilleure actrice.
Actrice de l’année.
Consécration d’une carrière.
Voilà le parcours que déjà je me rêve pour elle.
Elle a tout pour. La rage de se venger d’une vie qui déjà lui a volé à jamais ce qu’elle avait de plus cher. La rage de conjurer le sort. Le courage de partir à zéro. De monter à Paris. D’escalader toutes les marches, sans tapis rouge. Vélo, métro.
‘Je démarre dans un film sur Coluche.’
Petite sourire espiègle.
‘Comme figurante’.
Son regard me cherche. Pour voir.
‘Vas-y ma pitchounette’, je lui dis. ‘Il n’y a pas de sots boulots. Ha, tu verras.’
On se met à la fredonner à nous deux, cette rengaine de Nougarou. Il est seize heures. Paris se gèle les coucougnettes.

C'est le temps de l'amour
Le temps des copains
Et de l'aventure
Quand le temps va et vient
On ne pense à rien
Malgré ses blessures


C’est le temps du chocolat chaud. Mais c’est triste du chocolat chaud avec ou sans Bécaud. Et puis ce diabolo-menthe nous rapelle bien des musiques sentimentales.
‘Hôtel de la Plage,’ je lui dis.
‘Un été de porcelaine’, qu’elle réplique.
Elle ‘se caste’ le cul pour y arriver. Fait toutes les auditions. Se tape Paris à vélo. De la Bastille vers partout. Par temps de grèves et de grêles.
‘Faut que je m’arrête là. Sinon je vais pêter les plombs. Je commence à…’
‘Vivre’, je lui dis.
‘Tu commences à vivre.’
Elle me fait le sourire que la France entière ne tardera pas à adorer. On se fixe rendez-vous à l’ombre du Palais des Papes. En Avignon. Elle y jouera tout le mois de juillet. Milk Shake Grenadine en perspective.
Elle repart. Déjà paillettes Parisiennes et gloire l’attendent. Frisson. Pourvu qu’on ne le lui vole, ce soleil qui embrase tout son univers.

****
‘Libraire’, répond Benoît Poelvoorde, ce Namurois qui a réussi à Paris. Mireille Dumas vient de lui poser la question ce qu’il fera quand les jours de gloire seront terminés.
‘Libraire anonyme. Loin des paillettes. Bien loin de Paris.’
Nouveau frisson. Je repense à la petite puce, à ses étoiles filantes. Et à tous les pièges de ‘la presse pipole’, comme ils disent ces sacrés Frenchies. Je me sers du Gabin, dans le casque du MP3. Pour me rassurer un peu.

La vie, l'amour, l'argent,
les amis et les roses
On ne sait jamais le bruit
ni la couleur des choses
C'est tout c'que j'sais
Mais ça, j'le sais…


’La vie en prose’. Journal Intimide.
Copyright Stef Vancaeneghem.

06 december 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR













POLITIEK CORRECT DISCOURS VOLSTAAT NIET

DE UITDAGING VOOR BURGEMEESTER DUPONT:

ZEROTOLERANTE ZEVER EN ONVEILIGHEID BANNEN


‘We hebben een veiligheidsplan. Het personeelskader van ons politiekorps is volledig ingevuld. We hebben camera’s geïnstalleerd. We kunnen er alleen op de privéparking van de Delhaizeparking toch geen 25 hangen om elk hoekje in de gaten te houden. Een politiestaat in Ronse is immers geen optie’.

Dat zegt Luc Dupont vandaag in Het Volk & Het Nieuwsblad. Naar zijn reactie gevraagd op de brutale overval maandagavond aan het Dexiakantoor én alweer een nieuwe overval dinsdagnacht in de speelhal The Golden Games op de Grote Markt.

Ook korpschef Roland Schiettecatte wil hierover in genoemde kranten een en ander kwijt aan onze collega Koen Lauwereyns.

‘Het klopt dat de Delhaizeparking ’s avonds een verzamelplek is voor mannen die in auto’s blijven rondhangen. Niets wijst er echter op dat we de daders onder die gasten moeten zoeken. In een auto zitten, is immers niet strafbaar. We weten bovendien wie die vaste klanten zijn, alleen kunnen we ze zonder aanleiding niet systematisch controleren. Dat is niet wettelijk en niet wenselijk omdat het als een rode lap op een stier zou werken. De parking is echter een van onze vaste punten waarlangs onze mensen geregeld patrouilleren.’

De parking van de Delhaize blijkt ook al enige tijd in de gaten gehouden te worden vanuit een camera aan de gevel van de Volksbond. Dat heeft de daders blijkbaar niet afgeschrikt. Overigens blijkt er op de beelden van maandag niks verdachts te merken.

Meer patrouilles en nog meer controles op de Delhaizeparking kan volgens de korpsoverste het neveneffect hebben dat de situatie zich verplaatst naar nog meer afgelegen plekken zoals bijvoorbeeld het Boudewijnpark.

Volgens Roland Schiettecatte zijn de brutale overvallen van deze week tekenend voor een trend die in de meeste provinciesteden wordt geconstateerd. Daders worden driester, agressiever en ze blijken steeds jonger. De Ronsenaars wordt afgeraden om na zondsondergang zonder gezelschap bankverrichtingen te doen in selfbankings.

‘Bij mij ben je veilig’.

Een paar bedenkingen bij deze reacties.

Alle maatregelen die burgemeester Dupont opsomt, waren ongetwijfeld stapstenen naar een veiliger Ronse. Maar ze volstaan niet om bij de Ronsenaars de perceptie van onveiligheid weg te nemen. En de feiten geven de Ronsenaars helaas gelijk. Het is meer dan perceptie: het is het alledaagse bestaan geworden in Ronse.

Het gebeurt aan het Guissetplein.
Aan de Delhaize.
Aan de Markt.
Aan het Boudewijnpark.
Waar is de Ronsenaar nog veilig ’s avonds?

Honderd percent veiligheid bestaat natuurlijk alleen in de show van Wim Helsen:‘Bij mij ben je veilig’. En we zijn de laatsten om zerotolerantie te bepleiten. We willen integendeel dat de Ronsenaars zich op elk moment van de dag en de nacht zonder bodyguards in hun stad kunnen blijven bewegen.

De voorvallen die hier gisteren al zijn aangekaart, betreffen overvallen op twee personen die niet eens zo laat op de avond als gewone burgers en doe-mensen hadden deelgenomen aan het socio-culturele leven van hun stad. Bij de ene was dat in verband met SK Ronse, bij de andere in verband met het culturele leven aan de Volksbond.

Mag en kan dat nog ongestraft? Of wordt het straks iedereen gewoon geraden dan maar helemaal thuis te blijven? Niet langer naar toneel(repetities) te gaan? Nergens meer je wagen te parkeren behalve in je eigen garage? Niet langer naar de match Anderlecht-Standard op Belgacom te gaan kijken? Niet langer naar Rosco of Collegezaal te gaan sporten? Enz…

Het kan toch niet dat van de Ronsenaars gaandeweg wordt verwacht dat ze bij zonsondergang zichzelf om veiligheidsredenen uitgangsverbod opleggen. Het kan toch niet dat van de Ronsenaars verwacht wordt dat ze hun horeca loslaten.

Het laatste waarmee de Ronsenaar moet opgezadeld worden is, met een schuldgevoel omdat hij zich ongedwongen in zijn stad wil bewegen. Omdat hij de dingen doet die in een vrij land moeten kunnen. Gewoon een avondwandeling in Bruulpark bijvoorbeeld.

We hebben hier als de eersten alle extreme reacties op onveiligheid en het daarbij aanleunend racisme bekampt. We zullen dat blijven doen. We gruwen van diegenen die de onveiligheid aangrijpen om bekwame beleidsmensen aan de schandpaal te spijkeren.

We geloven in het Strategisch Plan Dupont-Vandekerkhove en gaan voluit voor de Renaixance Tuupe vuir Ronse. We promoten Ronse hier zonder dure marketingfactuur, omdat we van Ronse houden. We zullen dat blijven doen.

De inmiddels 155.000 bezoeken aan deze blog van hier in Ronse zelf en verder vanuit 50 landen (overal waar Ronsenaars zijn) sterken ons daarbij.
Ze geven ons als webstek zonder broodheren noch opdrachtgevers de nodige armslag om hier onbevangen de vragen te stellen die elke Ronsenaar stelt. Zonder daarbij geassocieerd te worden met extreem doemdenken.

Wat we als Ronsenaars willen is dat burgemeester Dupont systematisch kordaat en sans pardon elke kans op meer veiligheid benut. Dat hij voort elk risico op onveiligheid te lijf gaat. Dat hij aldus elk alibi wegneemt voor zerotolerantie met racistische ondertoon. Luc Dupont kan niet kordaat genoeg zijn, wil hij het snel woekerend ongenoegen van de Ronsenaars omtrent hun veiligheid met daden beantwoorden. Hij kan daarbij ongetwijfeld rekenen op heel veel steun en krediet van de Ronsenaars. En dan niet alleen van de ‘bange verontruste burgerman’: ook van de ‘politiek correcten’ die een grondige hekel hebben aan zerotolerante zever en onverdraagzame parlé.

Nu schermen met de ‘politiek correcte optie’ om de rechtgeaarde verwachtingen van de Ronsenaars te sussen, is contraproductief omdat dat politiek correcte verhaal bij de meeste Ronsenaars al langer geen enkele indruk meer maakt. De Ronsenaar wéét dat burgemeester Luc Dupont een heel politiek correct mens is. Dat politiek correcte verhaal mag de harde Ronsesese waarheid niet in de weg gaan staan. En die waarheid is dat Ronsenaars ’s avonds nauwelijks nog buiten durven komen zonder in shock in de spoed te belanden vanwege gijzeling of overval.

Genieten middenin het groen
van een (gast)vrij en veilig Ronse.
Tuupe vuir Roonse.

05 december 2007

DE BOZE RONSENAAR


















LUC, DIT MOET STOPPEN!

In de Knack van vandaag leest u mijn paginavullend verhaal omtrent de Renaixance in ‘Het verweer van Ronse’.

Ben ik een naïeve kloot? Ben ik de laatste der Mohikanen? Wil ik alleen het positieve zien? Ga ik voorbij aan de ellende? Bijlange niet. Ik denk integendeel dat veel Ronsenaars met mij nog genoeg van hun stad houden om Ronse niet los te laten: ondanks alles wat hier fout gaat. En er gaan dingen zwaar fout. Tussen droom en werkelijkheid staan gijzelingen en overvallen.

Enkel mijn diepste vriendschap en mijn vlammende verontwaardiging beletten me vandaag om nu al meteen grondiger en dieper in te gaan op de brutale overval waarvan mijn boezemvriend Crépin alias Geert Desmijtere (die u hier al langer lezen kan via zijn link) maandagavond aan de Delhaize het slachtoffer is geworden na een vergadering van de raad van bestuur in de Volksbond.

Gelukkig zonder puur fysieke gevolgen voor Geertje. Al is de psychologische dreun daarom niet minder.

Geert werd door gewapende mannen met bivakmutsen - wapen tegen de slaap en in de nek - gedwongen zelf voor hen zijn bankrekeningen en Visa te plunderen. Wie het hele relaas van die overval aan het Dexiakantoor aldaar in de krant vandaag leest en wie ook eerder dat van de gegijzelde Christian Boulaert genoteerd heeft, krijgt het alleen al koud van het feitenverslag. Wat moet het dan zijn voor wie het zelf beleeft? Je mag dan nog een beresterk man zijn.

Ik wil dus mijn woede eerst laten bekoelen eer ik hier dieper inga op de toestand aan de Delhaize die ik hier eerder al heb aangeklaagd én op de woekerende onveiligheid in Ronse.

Voor het volledig gedetailleerd feitenrelaas van wat Geert maandagavond overkwam - met spoedopname vanwege de begrijpelijke commotie na - verwijs ik naar het verslag van collega Fernand Devos in Het Volk & Het Nieuwsblad vandaag.

Voorlopig hou ik het hier zelf op deze drie bemerkingen:

Een. Namens de tallozen die Geert ‘Crépin’ Desmijtere kennen als auteur,acteur, regisseur, chroniqueur en journalist bij Passe-Partout wens ik onze vriend alle sterkte om deze brutale aanslag op zijn immer minzame maar ijzersterke persoonlijkheid zo snel mogelijk te verwerken. Met al het licht, alle warmte, alle poëzie en alle schoonheid in zijn bestaan. Loin des méchants.

Twee. De politie van Ronse heeft, zo hoor ik, zeer puik werk verricht en doet er echt alles aan om de misdaad in Ronse te bestrijden en onder controle te krijgen. Geef korpschef Roland Schiettecatte en zijn mensen de middelen om het verweer van Ronse ook hier waar te maken.

Drie. De 'Boze Ronsenaar' roept burgemeester Luc Dupont langs deze weg op om voort – zoals hij doet - alles in het werk te stellen om Ronse niet ten prooi te laten aan het banditisme. Het gevoel van onveiligheid, de perceptie ervan, is nu duidelijk ingehaald door de onveiligheid zelf. Dit is erover. Zo kan het niet meer. Zonder in Sarkozytaal te vervallen: Ronse moet weer clean. Het gedoe, die visuele bendevorming, dat rondhangen in wagens en in kliekjes s' avonds aan de Delhaize moet ophouden. Weg met die duidelijke tipgevers van overvallers daar en elders!

Luc, dit moet stoppen. Tijd voor een signaal dat het vertrouwen van de Ronsenaars herstelt. Genieten middenin het groen begint bij de veiligheid en de vrijheid van beweging van de Ronsenaars. Ook s' avonds.

03 december 2007

BLUE MOON


4.

Op dinsdag repeteren we in de ‘Silicon Valley’. Nicole heeft haar zaak zo herdoopt toen het de mode werd van internetcafé’s. Voorheen heette haar afspanning 'De Spoetnik'. Daarna ‘The Chattanooga Choo Choo.’ Dat was toen de Amerikanen de Russen in de gaten hielden aan de radar in D’Hoppe.

De G.I.’s stonden in deze sector van de Pax Americana onder bevel van een kolonel die hele dagen rondtoerde in een flesgroene Camaro mèt vanille hardtop. De kolonel ging gekleed in commandopak en combat shoes. Hij was de local hero van alle meisjes, tot ongenoegen van hun aanbidders in blauwe blazer bovenop gladgestreken grijze flanel.

‘Ticket to ride chick?’ riep hij hun liefjes wuivend toe vanuit zijn bronstig brullende Camaro, dezelfde waarmee Belgisch kampioen Chris Tuerlinckx dat jaar de Boucles de Spa had gewonnen. Dagenlang toerde de kolonel rond van station naar place to be. Met al zijn cilinders cool onder controle. Hij leek op Harry Belafonte. Met in de blik iets van: In the jungle, the lion sleeps tonight.

Toen deerde dat nog niet, een zwarte in onze stad. Als je voetballer was zoals Yamuka uit Kongo of kolonel uit Indiana was het okee. Ook Maraboedja werd getolereerd op de zaterdagmarkt. Dit vanwege zijn diensten aan de bevolking op het niveau van de volksgezondheid. Maraboedja verkocht karaboedja onder een paraplu van Union St-Gilloise. Karaboedja was een wondermiddel uit het land van de Maraboes tegen kwalen waarvan inheemse dokters schouderophalend tegen hun patiënten beweerden dat het van de zenuwen kwam.

Naar de kolonel werd opgekeken. Ten eerste omdat hij het Pentagon vertegenwoordigde hier ter plekke. Ten tweede omdat hij onze stad een gevoel van veiligheid meegaf. Zijn jongens hadden toch net nog Santo Domingo veroverd? Zodus. Wie durfde hier nog spreken van de Varkensbaai?

De kolonel ging nooit in op politiek geladen gesprekken. Hij was gebonden door het Militair Geheim. In dergelijke gevallen keek hij je vanop zijn barkruk grijnzend aan. Zoog vuur in zijn Camel. Zat onderwijl met zijn zware zwarte rechterhand - met babyroze binnenkant - aan het lekker kontje van zijn efemere scharrel die hij onveranderlijk Pepsi noemde.

Nicole heeft hem persoonlijk nog goed gekend, de kolonel. Meer wil ze ons hierover niet kwijt. Het gaat hier om de binnentuin van haar hart. Er zit zoveel in de binnentuin van haar hart, jongens toch. Ze mikt haar geblondeerde mèche achteruit. Het signaal dat we voor vandaag niet meer moeten aandringen op nog meer verhalen van boeiende mannen die haar pad hebben gekruist.

Nicole is de marraine van onze ‘Snukkende Snaren.’ Een beetje zoals Annie Cordy de marraine is van Anderlecht. Zij is het, Nicole, die erop aangedrongen heeft dat we onze podiumnaam zouden veranderen. Vroeger heetten we de ‘Snurkende Snaren.’ Dat vond Nicole niet wervend genoeg naar onze boekingen toe.

Zij zorgt voor bouillon met croutons als we het koud hebben in het repetitiezaaltje achterin. En voor Sangria Quinta als het zomert. We noemen haar gemoedelijk ons ‘Kitje’. Naar Nicole Kidman. Maar dan wel met een t. De t van Kittekat.

‘Een goede naam zorgt ervoor dat uw zaak altijd in blijft’, zegt Nicole die de hare allang kwijt is.

‘Als ge niet bijtijds verandert, zit ge op de duur met twee zatte toogslijters die over niks anders kunnen spreken dan over de Duitse shows van André Rieu. Dan kunt ge uw zaak sluiten.’

Het ware evenwel onverstandig Nicole te onderschatten. Zij is lid van Unizo. Ze onderhoudt vlotte contacten met burgemeester en stadssecretaris. Ze heeft zakelijke belangen in tenminste twee frietkramen ons bekend. Als spil van de stationsfeesten zit ze mee rond de tafel bij industrieel Naessens als er gesproken wordt over de bouw van een vier sterrenhotel aan het station met cinema. Ze regelt de beste plaatsen op de braderij. Ze onderhandelt met de schepen van Kerstballen over de verlichting. Wat weinigen weten: ze kent haar weg voor het regelen van parkeerboetes. Als er bij het ochtendgloren weer eens een lijk in de fontein komt bovendrijven, is het Nicole die op vraag van de opmerkzame vroege pendelaars de hulpdiensten waarschuwt. Zij verschaft dan ook tal van nuttige tips omtrent de identificatie van het slachtoffer. In welke etablissementen het lijk het laatst zoal gesignaleerd is.

Haar internetverbinding heeft nooit gewerkt. De nieuwe naam ‘Silicon Valley’ slaat volgens sommigen die beweren het persoonlijk te weten dan ook meer op ‘andere aanpassingen’ die Nicole zou hebben laten uitvoeren om 'in' te blijven.

Zie, dat heb je nu weer in zo’n provincienest als het onze: vuige geruchten. Als ‘Snukkende Snaren’ willen wij echter geen andere marraine voor onze groep. Als dat mens zich nu goed voelt met nieuwe marchandise in haar etalage, wie zijn wij om haar commerce te dwarsbomen? Het is hààr lichaam.

Een keer is het jammerlijk uit de hand gelopen. Het was bloedheet die zomeravond, meer dan veertig graden. Volop de opwarming van de planeet. We zouden niettemin de hele avond door repeteren. Nicole had het bij haar vrienden van Unizo geregeld dat we de zaterdag daarop als hoofdact zouden optreden voor de Dag van de Klant. Unizo had afgepingeld op onze vraagprijs. We hadden moeten plooien tegen onze principes in, want we zijn hard aan het sparen voor nieuwe micro’s.

Wij zaten nog volop bezig met onze fa kruisen. Het was onze drummer die het als eerste zag, toen Nicole met onze verfrissingen kwam.

‘Kittekatje, kijkt nu ne keer!’
‘Ge lekt van boven’.
‘Weer naar uw geld gekeken?
‘Dat hebt ge met die van Unizo.’

We hebben het Nicole moeten zweren op het hoofd van Onze-Lieve-Vrouw van Lorette. Als er één woord over uitlekt kunnen we een ander repetitielokaal zoeken.


‘Blue Moon’. Roman. Copyright Stef Vancaeneghem.