31 augustus 2012

BLOGBOEK

IN THE SKY WITH DIAMONDS














Val vooral niet van jullie vakantiebergen vrienden, schrijfbroers, strijdmakkers, lezers. Natuurlijk ga ik niet op een of andere lijst gaan staan blinken in oktober. Wie zit er in coalitieclubzetels te wachten op een dwarsligger van mijn slag?

Dwarsligger, dit navragen bij Poil, de chef van onze Gevuigoode Mandolinen. Als hij me gebiedt om op mijn muilschuivertje een do te blazen, serveer ik hem met graagte een sol(e) meunière. Het belet ons niet om alreeds wederom nieuwe liedjes te bekokstoven. Louis Armstrong achterna.

Wa ne wonderen wierood tooch.
Armstrong. Louis. Neil. Lance.
Een naam zo opgepept
dat je er op je velo
naar de maan mee vliegen zou.

Nee niemand zit voor kartels en compromissendeals te wachten op overjaarse rebelse jongens van mijn slag. Maar goed ook. Ik zoude niet eens voor mezelf stemmen. Grote kans immers dat het stemhokje al meteen in brokstukken uiteenspatten zou. Zo’n kluns ben ik . Mijn fietsmakkers weten dat. Als er in de Van Petegem Classic één zijn pomp omgekeerd aan de fiets laat bengelen zal ik het toch wel zijn zeker?

Van fietsen gesproken. Ik nodig Luc, Gunther, mijn stadsstrijdzusje Linda et les autres uit om zich na die ‘Ronse Run’ ook ’s op de velo dwars door de stad te wagen. Wie het van ons overleeft, mag het globaal fietspadenplan bedenken. Kunnen we dan nog eens den arrivéé van de Ronde gaan negociëren bij Wouterken. Vandenhaute bedoel ik.

Aan allen die me dus sinds gisteren bestoken met lieve, hartverwarmende bemoedigende mails vanuit het hete Umbrië en elders danke zeer en voor alle duidelijkheid: ik ga dus nièt op een of andere lijst gaan staan. En ik ga ook al helemaal niet mee in de aangekondigde triomftocht van de vetsmelter die burgemeester van Antwerpen wil worden. Onderwijl zijn eruditie larderend met handigheidjes om ons te doen geloven dat Vlaanderen onder zijn hoede helemaal een paradijs wordt. Het zal wel. Een met barstjes in de kerncentrales.

Ik doe integendeel al heel mijn leven net het omgekeerde dan meegaan met hypes. Ok, op die hoolahoop-rage van mijn jongensjaren na misschien.

Als iedereen van huize uit tsjeef, sos of bleu je veux is, stem ik met welgeteld veertig anderen op Guy-Louiske bij den Anders Gaan Leven en op een of ander geiten wollen Mieke. Als iedereen thrillers schrijft omdat het dik geld opbrengt, begin ik aan een nieuwe roman over tederheid die mijn uitgever nog aan de straatstenen niet kwijt kan. Roepen ze me naar hun mooi kantoor van Manteau daar in Antwerpen en zeggen ze me:

‘Tederheid verkoopt niet, Stef.
Gij moet een koersboek schrijven.
Het Grote Koersbroek
van Vlaanderen’.

Een koersboek? Dan trek ik mijn Kleine Koersbroek aan en probeer ik de Oude Kwaremont nog eens boven te sukkelen. Zonder hartslagmeter. Ik weet zo al dat ik daarbij diep over de maximale 158 zal gaan die mijn gevorderde koersleeftijd voorbij de houdbaarheidsdatum nog gegund wordt. Zoon Twee heeft het dus van niet ver gedeeld. Rijdt rond deze tijd de Galibier op in de mist. Zonder hartslagmeter. Ik wou hem de mijne nog meegeven, mijn hartslagmeter.

‘Niet nodig papa,’ zegt hij.
‘Ik weet liever niet hoe diep ik ga.’

Zo de zoon. Koppigaards zeg ik je. Het zit in de familie. Klaar voor de Galibier of niet, aan zee vorige week reed hij er mij toch maar mooi af met welgeteld drie pedaalstoten daar langs de Ijzermonding. Wat verderop langs het water, stopt hij. Maakt een foto van de wijting die in een erf langs de kant aan een molentje met koordekens te drogen hangt. Als aan zo'n paardenmolentje op oude foto’s van de Grote Kermis.

Nee, geen kandidaat. Het belet niet dat ik een droom koester die ik godzijdegedankt alreeds met velen delen mag omtrent ons geliefd Ronse. Met alle mensen van goede wil die zich niet te beroerd voelen om dat met iedereen inbegrepen te doen. Zonder uitsluiting. Zonder haatpraat. Alleen zo werkt het. Na de hype en de waan van die ene verkiezingsdag in de luwte samen voortwerken aan deze mooie stad in het dal.

In afwachting de leesplank en de schrijfstek.
‘Reizen zonder John' van Geert Mak.
‘Duizend Heuvels’ van Koen Peeters.

Stefan Hertmans gaat voor de sossen in zijn gebieden. Ik moet dringend eens zijn ‘Terug naar Merelbeke’ gaan herlezen.

Research. Michel Onfray (‘Les Ultras des Lumières’, contre-histoire de la philosophie) bezorgt me eindelijk de sleutel voor mijn verhaal over die ongelovige paster die met zijn ‘Testament de Jean Meslier’ het licht aanstak voor de goden van de Verlichting.

Mijn turnleraar is tachtig geworden. Ik weiger het te geloven. Gymnastiekleraren zijn forever fit. De man die me over de bok tilde. Vanop de springplank naar the sky with diamonds. De man vooral die me met één welgemikte zin leerde voor altijd op je hoede te blijven voor de valkuilen van politiek.

Alweer niet willen luisteren dus. Wat groot worden en leren leven betreft, zal ik altijd een groentje blijven. Zie je wel, een dwarsligger. Ik zeg het je toch.

29 augustus 2012

BRIEFGEHEIMEN

MET RONSE IN HET HART

Bij deze zet ik een punt achter mijn politieke opiniëring over Ronse. Je kan niet eindeloos aan de kant blijven schrijven zonder er zelf voor te gaan. Ik wil het charter van 'Tuupe vuir Ronse' mee helpen doordrukken vanuit mijn eigen politiek engagement. Ik stap hiermee in een familiale traditie. Er leefde thuis aan de Steenbrugge altijd al een open politieke debatcultuur. Dat heeft een stempel gedrukt op het geboeide jongetje dat ik toen was. Al ontgroeide ik gaandeweg de zwaar verzuilde dogmatiek van mijn jeugd.

Zeven jaar geleden startte ik deze blog, dan nog een mediatieke rariteit, met algauw deze ene droom: laat ons samen het doemdenken rond Ronse doorbreken en er na decennia verwaarlozing en gekibbel tuupe voor gaan. Daarover is wat mij betreft alles nu geschreven. Wat kan ik er nog aan toevoegen zonder in herhaling te vervallen of me te laten meesleuren in een electorale eindspurt met een elleboogstoot hier, een valpartij daar?

Het waren zeven zware en vaak eenzame jaren. Dag na dag. Stukken schrijven ...tot stukken in de nacht. Zonder schrijfbroeders noch vangnet van wijze grijze schrijfheren om me heen, zoals wel het geval was geweest in mijn vorige journalistieke levens. Altijd alleen dansen op de slappe koord. Tegenover de netwerken, de persoonlijke belangen, de clans, de kliekjes, de vetes, de diverse onderlinge Ronsiese rancunes. Soms ver voorbij de grenzen van vriendschap, de persoonlijke sympathie, de eigen kringen. Soms schrijf je erop. Soms blijf je eronder. Soms ga je er ver over. Leuk om lezen misschien. Zwaar om schrijven: zeer zeker.

Het verschil tussen verre vrijblijvende Wetstraatverslaggeving en direct herkenbare lokale kroniek ligt in de verongelijkte mail van een vriend, de prijs die je dierbaren in hun eigen biotoop betalen voor al je geschrijf. Want helemaal vrijblijvend is het nooit. De anonimiteit van Brusselse salonpolitiek kan nooit zo zwaar doorwegen als de rauwe realiteit van een directe confrontatie hier ter plekke. De schampere opmerking aan je kinderen in de klas. De veelbetekenende blik aan laat ons zeggen de kipmobiel op de zaterdagmarkt.

‘Zeg eens tegen je pa…’
‘Zeg het hem zelf.’

Al die jaren gaf de groeiende belangstelling voor deze blog (dra 600.000 hits ) me zin om door te zetten. Maar gaandeweg gaf dit een al te grote druk. Zeker in de stress rond de scherpe strijd om de sjerp die er nu zit aan te komen. En dan bespaar ik jullie nog al het gedoe in de marge.

Niemand heeft me beïnvloed in mijn beslissing. Integendeel was er de aanmoediging van een nieuwe zo talentrijke generatie wakkere Ronsiese jongeren om 'er' gewoon mee door te gaan. Het is een stap die ik zelf zet. Vrij en ongebonden. En zo zal het blijven.

Met Ronse in het hart
en het charter van 'Tuupe'
... ien mien booze.

Dat ik voortaan mee vorm zal kunnen geven aan de wording van de doelstellingen van 'Tuupe Vuir Ronse' in een politieke omgeving waarin ik me volledig vinden kan, lijkt me een boeiende, mooie en constructieve opdracht. Dit heb ik eerder deze week grondig kunnen uitpraten binnen mijn nieuwe politieke stek. Het werd een verhelderende tour d'horizon met klare afspraken. Het wordt een werk van lange adem. Ik ga ervan uit dat mijn eigen politieke keuze er voor de lezer verder helemaal niet toe doet vermits ik mijn engagement wens in te vullen in de coulissen van de besluitvorming. Met stille daadkracht en desgewenste raad. Zelf hou ik het hierop. Wat telt, is wat we als Ronsenaars vanaf januari samen voor ons geliefd Ronse gaan doen: vanuit wederzijds respect voor onze eigen opinie.

Mijn ‘Briefgeheimen’, ‘Dansen op de punt van mijn pen’, dagboekflarden, schrijfprobeersels, losse notities, projecten met mijn theatervrienden, ik zal het hier allemaal voort schrijven. Want schrijven kan ik niet laten. Het zit me nu eenmaal in het bloed. Net als de politiek blijkbaar.

(Aan de fidele lezers van deze blog)

27 augustus 2012

TUUPE NAAR 14 OKTOBER

ONS CHARTER VOOR RONSE

TUUPE VUIR RONSE
is een Onafhankelijke Alliantie
van en voor alle Ronsenaars en niet-Ronsenaars
die van Ronse houden
en samen willen gaan voor de Renaixance
van een gastvrij tolerant en taalhoffelijk Ronse:
Stad met Uitzicht op de wereld van nu en morgen.


De alliantie wordt gedreven door het vertrouwen in de toekomst van Ronse.

Het is aan de bestuurders van Ronse om uit te maken welk wettelijk (taal)kader ze daartoe willen maar het is aan hun kiezers, dus aan elke Ronsenaar individueel, om op 14 oktober te bepalen wie ze daartoe mandateren en om wat te doen.

Voor de alliantie ‘Tuupe vuir Ronse' zelf primeren vanuit de vrijheid van opinie van eenieder vooral de veiligheid, de vredige verdraagzaamheid en de oprechte taalhoffelijkheid.

‘Tuupe vuir Ronse ‘ is aldus een constructief gemeenschappelijk Ronsies draagvlak van waaruit de Ronsese bestuurders, vrijwilligers, trendsetters en Ronsenaars van hier en elders onze geliefde stad dag na dag, step by step beter en (nog) mooier maken.

De Alliantie ‘Tuupe vuir Ronse' doorbreekt hiermee het doemdenken met vastberaden Ronsies voluntarisme .

WAT WILLEN WE TUUPE VUIR RONSE?

° Verdere uitvoering van het Strategisch Plan

° Maximale veiligheid voor alle Ronsenaars.
Thuis, op straat, in de bank.

° Gastvrije maar klare afspraken met eenieder die in Ronse komt leven

° Een (opr)echte dialoog daarover met de nieuwe Ronsenaars, zonder uitzondering noch uitsluiting van wie ook.

° Een fraaie, serene en propere stadskern.

° Dringende relance van het winkelcentrum in de binnenstad.

° Renovatie van het ‘Oude Vrije’.

° Vrijwaring van ons mooiste erfgoed.

° Respect en zorg voor het duizendjarige Fiertel-Werelderfgoed.

° Ronsies STOP- Plan: vlotter en veiliger verkeer voor wandelaars, fietsers, Openbaar & Personenvervoer.

° Een globaal fietspadenplan, 'De Eerste Wielerstad van het land' waardig.

° Herziening van het verkeersplan in de binnenstad.

° Verkeersluwe Oude Vrijheid.

° Taalhoffelijke stad met een correcte invulling van het wettelijk taalstatuut.

° Verdere onsluiting op mensenmaat.

° Stadsvriendelijke industriële en ambachtelijke ontwikkeling.

° Aanleg van een atletiekpiste in het Rosco, onze roemrijke atletiekreputatie waardig.

° Ronsese gekozenen die het algemeen belang van alle Ronsenaars doen primeren boven het extreme populisme, het enge electoralisme, het partijpolitieke cliëntelisme, het persoonlijk politiek carrièrisme, de al dan niet verdoken netwerken van de macht en het eigenbelang.

° Permanente promotie van ons geliefd Ronse buiten de stadsgrenzen.

TUUPE VUIR RONSE IS DUS ZOVEEL MEER DAN
EEN BETOGING VAN EEN DAG
EEN BEUROOLIETSIE VAN EEN NACHT
EN EEN WAKKERE BELLEMAN:

HET IS ONZE DOORDACHTE
GEDEELDE
NIEUWE VISIE OP RONSE


Verkiezingskandidaten van alle Ronsese partijen individueel, of partijen in hun geheel die ‘TUUPE VUIR RONSE’ vermelden in hun verkiezingspropaganda engageren zich hiermee onvoorwaardelijk en uitdrukkelijk tegenover hun kiezers tot het onderschrijven van hogervermeld charter voor Ronse.

(U vindt 'Tuupe Vuir Ronse' ook terug op Facebook.)