04 april 2012

BART DE WEVER ZOEKT VROUW IN RONSE

EEN RONSIESE PROF HEEFT HIJ AL GEVONDEN
NIEUWE VLAAMSE ALLIANTIE
WIL STARTEN MET ELEGANTIE


Een grondwetspecialist uit Ronse heeft Bart De Wever al gevonden: Hendrik Vuye. De ‘Naamse prof van het jaar’ is niet meer weg te slaan uit de kranten en de boekskes als mikpunt van RTBF en Le Soir. (Zie ook deze blog van 21.3)

Béatrice Delvaux ex-hoofdredacteur van Le Soir trapt omtrent de door de Brusselse francofolie vermaledijde Vuye vandaag nog eens na in De Standaard. Ze geeft Vuye zowaar de schuld van de mislukte onderhandelingen tussen Di Rupo en De Wever. On n'en croit pas ses yeux. Doch leest u zelf:

‘Deze man die er geen geheim van maakt dat hij de N-VA een warm hart toedraagt en niet uitsluit dat hij ooit op een lijst van de partij zou staan, maar die zegt dat hij geen separatist is, had met al zijn unieke gaven aan de wieg kunnen en zelfs moeten staan van het ultieme compromis, het glorieuze akkoord waarin De Wever, Di Rupo en co zich hadden kunnen vinden. Maar wat is er gebeurd? Niets. Meneer Vuye heeft de uitdaging niet aangenomen. Wat een ongelooflijk gemiste kans.’

Rode Curverboxen vol rode mappen

’t Is dus allemaal de schuld van de gebanvloekte Vuye. Professor Vuye zelf, over dat mislukt akkoord met De Wever , in de weekendbijlage van diezelfde krant:

‘We schoten geen millimeter op. Ik stond ook versteld van de manier waarop de PS-delegatie te werk ging. Best indrukwekkend hoor: ze kwamen aanzetten met een batterij rode curverboxen vol rode opbergmappen, waarin per thema hun beruchte fiches zaten gesorteerd. Zo haalden ze er telkens één boven als een nieuw onderwerp werd aangesneden en ze volgden het stramien van die fiches nauwgezet, zonder een duimbreed af te wijken. Di Rupo gaf af en toe de indruk ze gewoon af te lezen. Anne Poutrain, zijn steun en toeverlaat, wees soms zelfs met de vinger aan waar hij moest lezen. Een vreemde manier van onderhandelen.’

'Fulmineren tegen de tjeven'

Overigens wil Hendrik Vuye in dat weekendverhaal ook wel iets kwijt over zijn Ronsiese roots.

‘Ik ben opgegroeid aan de taalgrens in Ronse, maar van communautaire twisten was daar geen sprake. De enige politieke stellingname die ik me van mijn familie kan herinneren, is dat ze fulmineerde tegen alles wat met de tjeven te maken had. Ik ben van eenvoudige komaf, mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog erg jong was, ik ben grotendeels door mijn grootouders opgevoed. Ik heb zeker geen armoede gekend, maar om u een idee te geven van mijn achtergrond: ik was de eerste uit de familie die ging studeren en toen ik in de eerste kandidatuur rechten in Leuven was geslaagd, kwamen meteen alle buren langs.’

Ondertussen is de Nieuwe Vlaamse Alliantie van Bart De Wever ook in Ronse aan haar lijstopbouw toe. Bart De Wever is met zijn companen van ter plekke daarvoor nog hardnekkig op zoek naar een vrouw.

Misschien eens vragen aan 'Oeze Lieve Vrouwe vaan Wietentaak'. Zij heeft hier ooit de pest overwonnen. Ze zal dit probleem ook wel oplossen.


Professor Vuye is op dinsdag 24 april om 20 u te gast als spreker in de CC De Brouwerij: op uitnodiging van de NV-A.

02 april 2012

BAUVENOP DE KROASSIES


‘t Is goed in ‘t eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien
Geen weemoed op een wezen lei.

Ter hoogte van Châlet de la Cruche heb ik deze bekende doodsprentjes-tranentrekker van Tante Alice gistermiddag op mezelve ‘geïmplementierd’.

(Zoals een van oorsprong Oostenrijkse directeur-generaal dat altijd pleegde oat te schprechen bij zijn grootse actieplannen om de krant Het Volk van de dood te redden).

Bauvenop de Kroassies. Terwijl Rodania (heel eventjes zie ik wijlen Urbain Van Habost in zijn Alfa Giulietta microwagen terug) de net niet nieuwe melodie ter hore brengt, kijk ik in eens heel diep in mijn Ronsies wielerhart. En wat voel ik? ’t Enige eigen hert dat ‘zeer’
deed was het mijne. ’t Enige ‘wezen’ waarop weemoed ‘lei’ was het mijne.






De Kruissens. Mooie dagen hebben we er als Ronsenaars gekend. Los van onze jaarlijkse Fiertelbeklimming. Een tribune die het bijkans begeeft bij die millimeterspurt tussen Marc Sergeant en de kleine Van Impe, god van het hooggebergte. Lucien die er zijn bollekens inruilt voor de driekleur. Rijhuizekens die bijkans wijken voor de camions van de VRT en dan toch niet. Een muurschildering van Merckx op zijn koersvelo. De kleine Planckaert die ter hoogte van ‘Tieste mei zin pierdekies’ fors spiekoot, krachtig diedju schreeuwt en zijn aanval op de wereldtitel lanceert. Steve Bauer, blik op Canada, nahijgend over zijn koersguidon(k). Bijkans gelyncht door de ontketende massa. Criq te voet over de streep, de geplooide velo aan de hand. Het stond geschreven in de macadamblokken van Deux Acren tot bauvenop La Cruche: hij moest hier winnen vandaag. Zo machtig mooi onze Kruissens. Maar gisteren geen vlagje van 'Wielerstad Ronse' waard.

Pijnlijk afwezig op de Kruissens: al onze fierheid.
Pijnlijk afwezig: onze Ronsiese ambities.
Pijnlijk afwezig: ons gezond chauvinisme.
Pijnlijk afwezig: het enthousiasme dat vorig jaar een peloton fans van de Ronde in Ronse boven de Kruissens tilde.
Pijnlijk afwezig de Ronsiese gekozenen des volks die zich twee jaar geleden nog in een bus vol notabelen met veel media (en poeha ten stadhuize na) achter het wiel van Maurizio Fondriest, de wereldkampioen van Ronse ’88 bovenop deze zelfde Kruissens lieten voeren. Om er te verkondigen dat Ronse dé enige echte wielerstad van het land is. Zij het er een zonder fietspadennet. Waar was ze te bespeuren de trotse wielerstad gisteren? Ik denk dat ik mijn groen truitje met die slogan erop vanmiddag in de waterkerssoep draai. Nog geen vlaggetje kon eraf daar op de Kruissens: ‘Ronse Hart van de Ronde’. Nog geen spandoekje: ‘Ronse Wielerstad verwelkomt de Ronde’. Nog geen wimpeltje: ‘Ronse Schrijft Wielergeschiedenis’. Nog geen bloemstukje middenin het Malanderpark: ‘Welkom Ronde’.

De ondraaglijke leegte van een (be)stuurloze stad.

Look what they’ve done to our Kroassies. Niks. Nougatballen. Hier en daar een nadar. Voor de rest: nada. Die paar kartonnen scheve wezens op de Steenbrugge? Neem me niet kwalijk. Het is alsof Ronse niet langer van koers houdt. Tenzij in de winter bauvenop den Huutond. Dank zij 'Ronse Koerst' dan nog. De schuld bij de buuneklakerskliek rond Wouterke Wouterke Wouterke leggen? Wat schieten we daar als Ronsenaars vandaag mee op? Ik ben teveel wielerfan om ‘Marniekie van Ounorde’ zijn dag van glorie niet te gunnen. Hier ga ik dan : Proficiat, Marnic Demeulemeester. Goed gedaan Oudenaarde. Mooie arrivee daar aan den Donk. Dikke ambiance op de Markt van Oudenaarde en errond. De hele week al. Het doet mijn Ronsies herte zeer van dit alles hier te moeten schrijven, maar zjust ees zjust en voilà ’t is eruit. ’t Is gebeurd.

’t Is inderdaad goed in ‘t eigen hert te kijken. En wat zien we? Dat de ene Ronsese politieker de ander - een paar maanden voor de verkiezingen - niet eens de glorie van een goede Rondebeurt op zo’n mooie Rondedag gunt. Nog liever tristesse op de Kruissens, dan een pluim op de hoed van de concurrent voor 14 oktober. Wat voelen we? Wat horen we? Wat vertellen ze ons? Alliest vuir ’t mandoet en de porte-monnei. Van ’t sneuchtiest tot s’noeviest. Tuupe ten onder.