09 september 2011

BLOG NOTE

EIGEN NIEUWS

OOK AVA INVESTEERT IN RONSE


AVA Papierwaren investeert in Ronse. Dat verneem ik uit goede bron. AVA Papierwaren heeft ondermeer al vestigingen aan het K-Koopcentrum in Kortrijk, achter de Veldstraat in Gent en wil binnen de vier tot vijf jaar 50 winkelpunten in commerciële centra.
Bij AVA zijn ze opgetogen over de ondersteuning die ze kregen vanuit het stadhuis. Een studie toonde aan dat het de moeite was om te investeren in Ronse. Binnenkort opent ook MATCH een totaal nieuw winkelconcept op de voormalige Carrefour-site.

08 september 2011

FREDDY CORNELIS SCHRIJFT ONS ZELF

HIERNA ONVERKORT
EEN UITGEBREIDE TOELICHTING
DIE HIER ZOPAS BINNEN LOOPT
VAN FREDDY CORNELIS ZELF.


'ONMENSELIJK SCHANDALIG EN ONTERECHT'.

Ronse, woensdag 07 september 2011.

Op maandagmorgen 05 september 2011 werd mij, na een korte, onaangekondigde interpellatie, mondeling mijn direct ontslag als directeur van Cvba De Nieuwe Haard medegedeeld door de Heer Luc Dupont, Burgemeester van de Stad Ronse en Voorzitter van de Raad van Bestuur van sociale huisvestingsmaatschappij. Gisterenavond, 06 september 2011, werd deze beslissing tijdens een zitting van de Raad van Bestuur van de Cvba bekrachtigd. Op generlei wijze werd ik op deze zitting uitgenodigd om gehoord te worden, hetgeen een absolute schending is van mijn logische verdedigingsrechten en waarbij een eventuele éénzijdige verslaggeving niet correct en rechtmatig kan weerlegd worden.
Ik wil langs deze weg uitdrukkelijk stellen dat de gronden waarop de Raad van Bestuur zich gebaseerd heeft om deze beslissing te nemen, door mij op alle punten worden betwist. Mijn verwijdering als directeur van De Nieuwe Haard ervaar ik dus als onmenselijk, schandalig en onterecht. Bij de aangevoerde argumenten die de grondslag vormen voor mijn ontslag valt meer dan één vraagteken te plaatsen. Dat geldt evenzeer voor het verloop van de gebeurtenissen sedert ik vorige maandagmorgen per direct de toegang tot mijn kantoor werd ontzegd.
Daarom zal ik de volgende dagen en weken alles in het werk stellen om te onderzoeken hoe ik de vermeende bewijslast kan weerleggen. Bovendien zal ik de aangewezen weg volgen om dit onderzoek aanhangig te maken, opdat mijn relaas naast dat van de Voorzitter van de Raad van Bestuur kan worden gelegd. Ik heb het volste vertrouwen in de instellingen die zich over deze zaak moeten buigen, en ik weet daarbij ten stelligste dat mijn integriteit onaangetast is.
Naast de verbijstering en ontgoocheling over dit meer dan onterechte onslag, overheerst momenteel de gedachte aan 19 jaar tomeloze inzet voor deze bouwmaatschappij. Sedert mijn aanstelling in 1992 is het patrimonium van de maatschappij uitgegroeid van 517 tot 662 huur-/koopwoningen, hebben moderne, duurzame, kwaliteitsvolle en energiebesparende inbreidingsprojecten bijgedragen aan de heropwaardering van de Ronsese stadskern en heeft de bouwmaatschappij, ondanks de moeilijke socio-economische situatie van de stad Ronse, steeds uitstekende prestaties voorgelegd binnen het peloton van de erkende Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen. Hierbij heb ik persoonlijk uren en uren gemaakt, ook tijdens het weekend en vanaf pril in de morgen tot heel laat in de avond en bij momenten vaak ´´s nachts, om de chronische onderbezetting inzake personeel op te vangen en zodoende de kwaliteit van de algemene dienstverlening tov. de kandidaat-huurders, huurders, overheid, bestuurders, aannemers edm. te garanderen en te verbeteren. De voorbije jaren alleen al werden 12 inbreidingsgerichte en stadsvernieuwende projecten voltooid. Momenteel zijn nog 4 projecten in opbouw, ondermeer 72 wooneenheden in de wijk Floreal en 35 totaal gerenoveerde appartementen in de Bredestraat. 8 andere projecten staan in de steigers, ondermeer ook in de gemeente Kluisbergen. Voor 9 andere projecten zijn de voorontwerpen reeds goedgekeurd en kunnen de eerstvolgende 3 jaar verwezenlijkt worden. Ook aan het eigen patrimonium wordt vanaf nu en de komende jaren ruime en belangrijke aandacht besteed voor totale en afdoende renovatie.
De mensen die mij kennen weten dat ik de stad Ronse hoog in het vaandel voer, en dat ik via De Nieuwe Haard mijn steentje bijdroeg aan het Ronsese project.
Momenteel is het zo, onafhankelijk van mijn wil en doorzettingsvermogen, dat ik dit project, spijtig genoeg niet tot het einde zal kunnen leiden en voltooien.
Daarom des te meer herhaal ik met klem dat de motieven voor mijn ontslag totaal ongegrond zijn. Het is daarbij heel betreurenswaardig dat de Raad van Bestuur er gisterenavond voor koos mij niet eens te horen vooraleer een beslissing te nemen.
Het is eveneens meer dan te betreuren dat het algemeen imago van de Nieuwe Haard hierdoor zware schade oploopt.

Freddy Cornelis

(Foto Het Nieuwsblad/Peter Malaise).

FREDDY CORNELIS PLEIT ONSCHULDIG

‘DIT IS OPGEZET POLITIEK SPEL.'
'DUPONT WIL EIGEN MANNETJE OP MIJN STOEL'.
LUC DUPONT: ‘IK WIL CORRECT BESTUUR’.


Freddy Cornelis (64), die al bijna twintig jaar als directeur aan de top van Ronsese sociale woningmaatschappij 'De Nieuwe Haard' staat, zou over enkele maanden met pensioen gaan. De dinsdag ontslagen directeur schreeuwt zijn onschuld uit. Hij ontkent met klem alle hem ten laste gelegde feiten en vecht zijn ontslag aan. Volgens hem is hij het slachtoffer van een opgezet politiek spel waarbij de poten van zijn stoel moesten worden gezaagd om zijn vertrek te bespoedigen en een nieuwe directeur op zijn plaats te zetten. Hij wijst daarvoor met de beschuldigende vinger naar burgemeester Luc Dupont, voorzitter van De Nieuwe Haard. Luc Dupont volgde (volgens een eerdere politieke afspraak onder de bestuurspartijen) onlangs voormalig voorzitter Walter Kerckhove op. Zowel in 'Het Laatste Nieuws' als in 'Het Nieuwblad' bijt Freddy Cornelis vanochtend bikkelhard van zich af. Hij ontkent formeel alle aantijgingen. Hij plaatst ook vraagtekens achter de manier waarop hij is ontslagen. Hieronder het hele verweer van Freddy Cornelis en de reactie op dat verweer door Luc Dupont.

De manier waarop

‘Maandagochtend kwam gedelegeerd bestuurder Luc Dupont me mondeling meedelen dat ik zou ontslagen worden. Ik mocht zelfs mijn bureau niet meer binnen om mijn persoonlijke spullen op te halen. Ik ben toen nog gehoord door het directiecomité waar ik heb aangetoond dat ik geen fraude heb gepleegd. Ik kreeg maar een half uur om mij te verdedigen en dat enkel tijdens het directiecomité. Daarna moest ik mijn sleutels afgeven. Ik mocht nog net afscheid nemen van mijn collega's. Mijn privé-spullen moest ik achterlaten, die zouden ze mij later wel bezorgen.'

De kassa

'Het is waar dat de boekhouding van de huurgelden een warboel is. Maar we waren die net in orde aan het brengen. Er waren tot 50 situaties die moesten worden bekeken. Een echt titanenwerk is dat, maar tegen het einde van het boekjaar 2011 zouden we die klus hebben geklaard. Het blijkt dat er inderdaad wel documenten zijn gemanipuleerd, maar dat is zonder mijn medeweten gebeurd. Ik heb wel een vermoeden wie daarvoor verantwoordelijk is, maar wens daarover geen uitspraken te doen. De Raad van Bestuur heeft dan dinsdagavond het ontslag bekrachtigd op basis van wat Luc Dupont er heeft verklaard. Waarom mocht ik daar niet aanwezig zijn om me te verdedigen? Ik sta recht in mijn schoenen, want ik heb niét gefraudeerd'.

Het bedrag'

'Ik heb trouwens geen idee hoe ze aan het verduisteren van 5.000 euro komen. Als ik de zaken samentel die mij worden aangewreven, kom ik uit op 2.000 euro of wat meer. En dan nog: er hééft nooit een euro te weinig in de kas gezeten. Dat is tijdens de verschillende periodieke controles ook telkens vastgesteld'.

De schriftvervalsing

‘Ik ontken dat ik schriftvervalsing heb gepleegd. Ik heb geen documenten zelf ondertekend. Wel heb ik de naam van betrokkenen boven de plaats geschreven waar ze moesten tekenen. Hun handtekening moest daar gewoon nog bijkomen'.

De politiek

'Sinds Luc Dupont begin dit jaar voorzitter werd, heb ik steeds het gevoel gehad dat er aan de poten van mijn stoel werd gezaagd en dat hij elke gelegenheid zou aangrijpen om mij weg te krijgen. Hij heeft het nu voor het zeggen en wil dat zijn eigen mannetje directeur wordt van De Nieuwe Haard'.

Het waarom

'Ik sta op negen maanden van mijn pensioen. Waarom zou ik het in mijn hoofd halen om plots 5.000 euro te stelen? Ik ga de redenen van mijn ontslag aanvechten en overweeg klacht in te dienen wegens smaad en eerroof. Ik zal tot het uiterste gaan om het onrecht dat mij is aangedaan te bevechten. Ik heb niét gefraudeerd, maar ben het slachtoffer van opgezet spel en heb niet de kans gekregen me te verdedigen. De waarheid komt wel naar boven tijdens het gerechtelijk onderzoek.'

LUC DUPONT: IK STA OP CORRECT BESTUUR.

Luc Dupont reageert op zijn beurt dan weer op het verweer van Freddy Cornelis.

Luc Dupont: ‘Terwijl de directeur met vakantie was, zijn documenten opgedoken die aantonen dat er financieel gesjoemeld was. Ongeveer 5.000 euro is verdwenen. Wij hebben aanwijzingen dat de betrokkene dat geld heeft achterover gedrukt'.

'Op basis van die vaststellingen én de verklaringen die hij maandag heeft afgelegd aan het vijfkoppige directiecomité, heeft de Raad van Bestuur dinsdagavond objectief en goed ingelicht geoordeeld dat die man op staande voet moet ontslagen worden'.

'Ik sta op correct bestuur en vind dat wie zich aan het tegendeel bezondigt maar de consequenties moet dragen'.

'Freddy Cornelis mag zeggen wat hij wil, maar er zijn meer dan voldoende redenen gevonden om hem op die manier te ontslaan. Dit is overigens niet mijn beslissing, maar de unanieme mening van de Raad van Bestuur'.

'Ik ben er 200 procent zeker van dat de dwingende reden door het parket zal worden bevestigd.'

Bij dat parket heeft De Nieuwe Haard tegen Freddy Cornelis een strafrechtelijke klacht ingediend wegens oplichting, het gebruik van valse stukken en misbruik van vertrouwen.

Freddy Cornelis van zijn kant is vastbesloten om zijn eer te verdedigen en zijn onschuld te bewijzen. In dit land bestaat het vermoeden van onschuld tot bewijs van het tegendeel.

Ronse heeft er hoe dan ook een nieuwe affaire en een lange procedureslag bij.


(Foto Freddy Cornelis: Het Nieuwsblad/Peter Malaise).

07 september 2011

GESJOEMEL BIJ DE NIEUWE HAARD

DUPONT ONTSLAAT DIRECTEUR FREDDY CORNELIS

Freddy Cornelis is gisteravond bij hoogdringendheid ontslagen als directeur van de sociale huisvestingsmaatschappij "De Nieuwe Haard". Dat heeft de Raad van Bestuur onder voorzitterschap van Luc Dupont tijdens een spoedvergadering beslist. Burgemeester Dupont had de zaak maandagavond al aangekaart op het schepencollege.

Bij nazicht van de kassa zou er 5.000 euro weg zijn. Volgens de Raad van Bestuur van De Nieuwe Haard zou dat kastekort te wijten zijn aan financieel gesjoemel. Op de spoedvergadering van gisteravond stond maar één punt: ontslag van de directeur om dringende redenen omwille van onregelmatigheden.

Freddy Cornelis zou eerst verhoord zijn door het directiecomité. Op basis van dat verhoor oordeelde de vergadering gisterenavond dat er genoeg aanwijzingen waren om de directeur op staande voet te ontslaan. Er is ook klacht ingediend bij het parket.


Het goed bestuur van 'De Nieuwe Haard' kwam eerder al eens zwaar onder vuur te liggen toen bleek dat de brandblussers in De Scheldekouter al jaren niet behoorlijk waren nagezien. Freddy Cornelis belde me toen zelf spontaan op om welke vorm van wanbeheer ook ten stelligste te ontkennen en zijn grote inzet voor een goed bestuur van De Nieuwe Haard te beklemtonen. Of het hier gaat om slordigheden dan wel opzettelijke malversaties zullen zowel het verdere onderzoek als de verdediging van Cornelis dienen uit te wijzen. Bijzonder pijnlijk is deze zaak alleszins voor alle betrokkenen. Wie 5.000 euro weinig vindt voor een topambtenaar met een behoorlijk salaris en een lange staat van dienst moet er ook bij bedenken dat dit voor heel wat mensen, bijvoorbeeld voor bewoners van sociale woningen wel veel geld is.

Het nieuwe Ronse van de Renaixance heeft er alle baat bij een keer en voorgoed een punt te zetten achter elke vorm van dubieus affairisme ten koste van de Ronsese belastingbetaler.

06 september 2011

HET TESTAMENT

2.

Elke ochtend bidden de kinderen tot God dat hij hen de genade gunnen zou binnen het jaar te sterven. Hun ouders leren hen dat zodra ze genoeg woordjes kunnen prevelen voor de dagelijkse schietgebeden. Zo wanhopig zijn ze. Zo arm. Zo hongerig.

Ik vertel mijn parochianen niet dat hun zogenaamde God niet bestaat. Als mens onder mijn mensen wil ik hen die enige ijdele hoop op verlosssing niet afnemen. Wat ik vooral hoop is dat die bevrijding uit hun lijden dan niet van de wolven komt. Dit jaar zijn hier al zeventien mensen verscheurd, van wie vier kinderen uit mijn zangkoor. De wolven zijn even hongerig als de mensen. Ze vallen ons aan vanuit de bossen van Mazarin en Elan. Aan het Wolfgat, aan de Wolvengracht, tot in de huisjes. De Sint-Hubertusgenootschappen hebben niet eens genoeg brood om alle parochianen te zegenen. Alleen de rijken krijgen er. Tegen betaling.

De wolven hebben vrij spel. De huisjes zijn zo broos als de vele gaten in het riet van de al te lage daken. De mensen sterven verkleumd van de kou, van de honger, als weerloze prooien van uitgehongerde meutes. Wolven. Hele nachten hoor ik ze huilen. In de ochtend ga ik de lijkjes zegenen voor het armengraf. De overlevenden benijden hun doden.

Gods immanente gerechtigheid zwijg mij erover. Er is geen gerechtigheid en er is geen God. Alle gebeden die ik zeg, alle missen die ik lees dienen tot niks. Eén landbouwer die de hand aan de ploeg slaat, zorgt voor meer eten dan alle pasters van dit bisdom bijeen. Wat zijn we met al onze gezangen in het kerkje hier? We mogen nog duizend jaar zingen en bidden, we worden er voor geen halve korst brood beter van.

De clerus speelt het spel mee. Vleit de groten der aarde. Kroont hen tot oppermachtige halfgoden. Serveert hen op tijd en stond een Te Deum in de kathedralen van Laon en Reims.

Vanop de kansel bedreigen en vervloeken de herders van de Heer in het paradijs de sukkelaars op aarde. Maar ze knijpen wel de ogen dicht voor de tirannen die het volk laten verhongeren. Meer dan wie ook heeft de Zonnekoning van zijn onderdanen slaven gemaakt. Zijn edelen vrijen hem op en verlagen zichzelf tot een edelstand van willoze marionetten. Versailles is een bastion van pure verspilling, grenzeloze corruptie en grootheidswaanzin.

Als je dit testament na mijn dood onder ogen krijgt zal je je allicht vooreerst afvragen waarom ik dan tot de laatste dag van mijn leven zelf priester en dus dienaar van de grote leugens gebleven ben. Omdat je in de tijd van waaruit ik mijn testament nalaat die leugens beter doorprikken kan vanuit je graf dan dat je zoals zovele anderen ervoor in de vlammen wordt gemikt. Op drie veilige en zekere plekken leg ik dit testament neer. Zo dat je het vroeg of laat onder ogen krijgt.

De hel? Bestaat niet. Of toch wel. De hel is wat ik om me heen zie. De hel is wat de groten en machtigen der aarde de anderen aandoen. De hel is hier en nu. De mensen verdienen een andere verlossing dan het fictieve hiernamaals. Dan die zogezegde voorbestemde genade voor de enkele uitverkorenen van kerkvader Augustinus. Dan die zogeheten zaligmaking die alleen in de verbeelding van goedgelovigen bestaat.

De enige bevrijding die soelaas brengen kan, is dat we onszelf als mensen samen bevrijden van al het onrecht waarin de ene alles heeft en de ander van honger sterft. De echte erfzonde van de armen is dat ze geboren zijn in de miserie en onder de tirannie van de heersers.

Overdag blijf ik bijgevolg pastoor. Ik speel het spel maar ik doorprik het, zoals je lezen zal, subtiel waar ik kan. ’s Nachts schrijf ik alles op. Duizend velletjes laat ik je aldus na. In drie handgeschreven exemplaren. Mijn testament. Noem het mijn maskerade. Noem het mijn dubbelspel. Noem het zoals je wil. Maar lees het en verspreid het.

Mijn kerkje hier in Etrépigny dateert van de twaalfde eeuw. Het ligt in de schaduw van het kasteel en is opgetrokken in de typische Ardense steen. Het 65 voet lang, 18 voet breed en heeft geen transept. Er zitten zes ramen in de zijkanten. Een campanile steekt uit boven het dak. Er zitten twee klokjes in. Een dodenklok, een klok voor de vieringen. Alsof er wat dan ook te vieren valt. Het kerkje staat middenin het kerkhof waar ik al lang in de vrede van mezelf rusten zal op de dag dat jij mijn nagelaten geschriften te lezen krijgt. Als een post scriptum. Hopelijk leef je tegen dan zelf in een wat betere wereld.


Naar de nagelaten geschriften van Jean Meslier.

05 september 2011

TUUPE VUIR RONSE

TAALHOFFELIJKHEID IN
RENAIX-BABELLE-OUED





J’cause pas Flamand’, bekt het meisje van Action me af. Ik ben op zoek naar zo’n bergdoos met hangmapjes erin. Hoe durf ik haar aanspreken in een taal die zij niet beheerst.

'Ha bon', zeg ik. In lichaamstaal.
'Geen probleem. Ik vraag het dan wel aan een van uw collega's'.

Taalhoffelijkheid. Begint bij wederkerige hoffelijkheid. Bijgevolg heb ik deze keer als tolerante tweetalige Vlaamse Ronsenaar geen zin om dan maar zelf de communicatiekloof dicht te rijden. Want ik weet het allemaal wel. Ze ze zijn zo jong, meneer. Ze worden niet echt overbetaald, meneer. Wees al blij dat ze willen werken, meneer. Enzovoort. Mais ceci n'est pas le propos.

'Je m’excuse', zegt het volgende meisje. In slecht Frans. Doch zeer beleefd. Dat scheelt alvast een slok op het slikken.

(Beter ware: ‘Veuillez m’excuser'.)

'…Mais j’parle pas le Flamand...'

‘C’est bien regrettable’, lach ik haar toe. In mijn mooiste lichaamstaal. Want ze is zo jong, meneer. Ze wordt niet overbetaald, meneer. Wees al blij dat ze wil werken, meneer.

Taalhoffelijk dus. Voor de duizendste keer.

‘Mademoiselle, vous n’êtes pas sans ignorer que nous sommes en Flandre.’
‘Je sais,’ zegt ze.‘Vous parlez Français?
‘Evidemment’, zeg ik.’

En ik ga door in het Frans. Taalhoffelijk. Voor de duizendste keer zet ik de stap. Breek ik het ijs. Treed ik tegemoet.

‘Mais là n’est pas le propos.’

Taal als middel van ontmoeting. Taalhoffelijkheid. Dat Ronse eigenlijk een Vlaamse stad is, zeg ik. Dat ze het nu wel treft met een tolerante Vlaming die andermaal de ogen dichtknijpt voor de bijna vanzelfsprekende onwil, de non-communicatie, de gemakzucht. Die er er geen punt van maakt om dan nog maar eens zelf over de brug te komen. Na de jaren van vernedering toen je als Vlaming hier in tijden van Renaix-Bilingue en bourgeoisie bekeken werd als tweederangs-Ronsenaar. De Beau Langage van de meesters versus het Vloms van de meiden en knechten.

Een taalhoffelijke Vlaming. Francofiel bovendien. Met frequente uitstapjes naar boekhandels als 'La Fnac' en 'Le Furet du Nord 'in Lille en 'Librairie Décalonne' in Tournai. ‘Limonov’, de bestseller van Emmanuel Carrère is nu al mijn rechtmatig bezit. En ‘La Délicatesse’ van David Foenkinos. En ‘Le Roi vient quand il veut’ van meesterlijk miniaturist Pierre Michon. En ‘Lettres à sa mère’ van Le Grand Prince Antoine de Saint-Exupéry. En ‘Enfance’ van Nathalie Sarraute. En ‘La Mort heureuse’ van Albert Camus. Zelfs Thomas Mann vermag ik in het Frans te lezen want mijn Duits ja heili heilo heila.(Dus:‘Lotte à Weimar’).

Dit alles vertel ik haar niet. Vanwege de kloof onzer twee werelden. En het zou ons te ver leiden. Het is op deze eerste schooldag ook bijzonder druk. Boeken kaften, in plaats van ze te lezen.

‘Bon’, zeg ik. Taalhoffelijk. Doch niet: ‘A la prochaine’. (Action est égal à Réaction).

Taalhoffelijkheid in Ronse. Soms wordt een mens er zo moe van. Ben al blij dat me niet gevraagd wordt of ik dan geen Oezbeeks praat. Of Lybisch Arabisch, met het accent van Sirte. Ronse. Stad met uitzicht op de toren van Babel. Renaix-Babelle-Oued.