MIJN TUIN VAN HEDEN

JE AUTHENTIEKE ZELF IN DE VERSNIPPERING.

Gehersenspoeld door al het opgeklopt nieuws, de luchtbellen, het gedoe van aandachtstrekkers op de lijsten. De mooipraters van dienst met hun gratuite glimlach, hun egotripperige Thuis-imitatie. Eer je het goed in de gaten krijgt, surft je zogezegd authentieke zelf al vrolijk mee op de wolkjes van hun luchtbellen.

Vermalen zijn ze, al je ontgoochelingen om hun vroegere niet ingeloste beloftes. Vergeten zijn ze hun onderonsjes, geheime allianties, stilzwijgende voorakkoorden, uitschuivers, flagrante belangenvermenging, schaamteloze cumulaties. Je gaat gretig voor hun sterke verhaal. Je voelt je stoer samen met hen. Je bent toch zoveel beter en sterker en slimmer dan de rest? Je wil erbij horen. Bij de winners van het moment. De peilingen geven vooruitgang.

Falen staat niet in hun programma. Je dimt je eigen mislukkingen op de achtergrond. Pech en tegenslag? Dat is toch iets voor softies die het zichzelf aandoen? Eigen schuld, dikke bult.

Je luistert niet naar die witte kielen van biowetenschappers die je zouden kunnen bewijzen hoe je in dat stemhokje al je eigen veel minder prettige gevoelens van na de vorige verkiezingen allang weer vergeten bent. Al hun opgeklopt gepolariseer, al hun verkapte en openlijke haat tegenover de medemens, al hun vanuit partijcenakels gestuurde en voorgekauwde mantra’s.

Hooguit herinner je je vagelijk een of andere quote die wat langer is blijven nazinderen.

Iets met zogenaamd
geradicaliseerde kleuters…
…nee het was die keer nièt
aan de universiteit van Gent.

Toch laat je je gewillig meesleuren door hun nette gestroomlijnde campagnes vol opgepept goed nieuws.

Maar zie. In de dagen voor de stembus lig je toch wel met hoge koorts in bed zeker? Word je hard geconfronteerd met de broosheid van je eigen menselijk bestaan en hoe belangrijk betaalbare zorgverstrekking is. Zelfs voor de sterksten van je kaliber. De verkiezingsroes die je smartphone de afgelopen weken deed opveren van overmoed, wijkt voor de koorts in je lijf die je velt en onder de wol houdt.

In het stembushokje botst hun stoere sterke verhaal op je nog broze herstel. Verwijs je al hun voorgekauwde krachtpatserij naar de prullenmand, wrijf je je bronchiën in met Vicks, neem je het zekere voor het onzekere en ga je voor verbondenheid.

In de toekomst zullen zoekmachines als Google je door dergelijke kantelmomenten heen loodsen en je stemgedrag beginselvast over je wankelbare stemhokgedrag heen sturen: gesterkt door de almachtige algoritmefilter die je authentieke zelf beter zal kennen dan …je authentieke zelf.

Het Facebookalgoritme analyseert al je duimpjes, je filmpjes. Morgen voorspelt het je eigen antwoorden op om het even welke levensvraag beter dan je familie, je vrienden zouden kunnen. Je oppermachtige algoritmefilter kent dan je meningen en wensen beter dan je eigen partner.

Naar voorkennis van je stemgedrag, dat van de twijfelaars van het laatste moment, de zwevende kiezers is het dan nog maar een stap. De algoritmefilter neemt het over. Je authentieke zelf is dan finaal versnipperd tot gebakken lucht.

Harari daarover : 'Zodra Google, Facebook en andere algoritmen alwetende orakels zijn geworden, kunnen ze best eens evolueren tot handelende instanties en uiteindelijk zelfs tot heersers'.

'Mijn Tuin van Heden'.
Dagboeknotities.