07 juni 2011

BRIEFGEHEIMEN







Zeg me niet dat je je prettig voelt na de harde confrontaties van ‘enkele heethoofden’ zaterdagnacht op de Grote Markt van Ronse met de politiekorpsen van Ronse, Brakel, Oudenaarde, Geraardsbergen, Aalst en Ninove. ‘Het werk van verhitte Marokkaanse supporters’. Zo meldt de verslaggever van 'Het Nieuwsblad'.

Ik ken jullie (enfin, toch een aantal - fijne - jongeren onder jullie) ondertussen goed genoeg als buurman en gast op huwelijksfeesten of als sportieve compaan. Jullie beschouwen me als een vriend en een gelijke. Ik ook. Dat geeft ons mooie momenten van samenhorigheid. Zoals die keer dat we hier in de buurt met zijn allen samen instromend water gingen wegdweilen in jullie huis terwijl jullie met vakantie waren naar het land van origine. En wat maakt het dan uit of dat moederland Marokko, Tunesië of Algerije is. Wat dan telt, is dat je in nood op alle Ronsenaars tuupe rekenen kan.

Ik ken jullie bovendien ook van de keren dat jullie me thuis komen vragen jullie toetsen en huiswerken Nederlands na te zien. Mij valt daarbij trouwens op hoe taalintegratie via goed onderwijs dus wel perfect werkt. Ik heb het genoegen gehad al heel knappe en vrijwel vlekkeloze Nederlandse teksten van jullie te mogen nalezen. Ik deed dat altijd even graag. Zoals destijds voor mijn eigen toen nog schoolgaande kinderen. Er is op die manier veel spontane hartelijkheid gegroeid tussen ons.

Allochtonen in Ronse. Nieuwe Ronsenaars. Noem ze zoals je wil. Jullie dus. Soms lig ik wel eens overhoop met mijn briljante vriendin Nedia, de Schepen van Integratie. Dan gaat het er hard maar oprecht aan toe omdat ik dan vind dat het allemaal te traag gaat, dat die jongerencoaches te weinig draagvlak hebben en de oude wijzen van de allochtone gemeenschap te weinig gezag om, waar nodig, matigend in te grijpen. Maar ik wil dan altijd wel graag toegeven dat je deze Stad met Uitzicht niet op één dag bouwt. Er is vertrouwen en geduld voor nodig. Het zij zo. Even goede vrienden.

Vergis je nu niet in deze brief. Vijf jaar geleden was ik de eerste om in deze blog elke vorm van racisme hard af te ‘blokken’. Dat blijft zo tot op vandaag. Vreemdelingenhaat is niet aan mij besteed. Nooit. Never. Niemals. Jamais. Maar iets moet ik je vandaag toch kwijt. Ik hoor tegenwoordig zoveel verhalen van Ronsenaars die deze blog vrijwel dagelijks aanklikken, die me kennen van mijn andere schrijfsels. Zoals het nu in de binnenstad van Ronse zit, wel zo zit het echt niet goed. De verhalen die ik hoor komen van overal. Uit zoveel verschillende hoeken. Ze gaan allemaal dezelfde richting uit: die van de snelgroeiende tweespalt. Het uiteenvallen van Ronse in twee totaal verschillende werelden. Die van de 'oude' en die van 'de nieuwe' Ronsenaars. Ik wil hier geen dure taal hanteren. Vergeet het ene woord dat alles resumeert: polarisatie.

Wat ik bedoel is dit. Situaties zoals die op de Grote Markt zaterdagnacht staan helemaal haaks op datgene wat de droom van vele Ronsenaars Tuupe Vuir Ronse betekent. Een stad waar het goed toeven is. Een leven in rust. Vrede en veiligheid voor iedereen. Een stad zonder religieuze of andere privilegies. Dank zij Guy Verhofstadt is dit land ethisch en filosofisch een van de meest vrije en vrijgevochten avant-gardistische van de wereld. En Ronse is nu net zo'n stad pal op de grens van de twee grootste culturen van dat land. Er zijn Ronsenaars gesneuveld voor onze freedom of speech. Wel, we zijn hier helemaal niet van plan om dat nu door wie dan ook terug te laten schroeven.

Mij gaat het niet om het 'Ronse-len' van kiezers. Gelukkig hou ik hier na meer dan vijf blogjaren genoeg fidele lezers over om vrank, en vrij, wars van elk partijpolitiek of filosofisch netwerk, de mening te mogen vertolken van heel wat Ronsenaars. Dat is behalve een grote eer niet altijd een even gemakkelijke klus. Wel neem het van me aan: we zijn als Ronsenaars van goede wil het politiek cliëntelisme 'van links' enerzijds en het extreme opportunisme 'van rechts' omtrent jullie gemeenschap kotsbeu. We willen gewoon één keer en voor altijd klare en correcte afspraken en gelijke regels voor elke Ronsenaar. Op school. In het verkeer. Op straat. Op de markt. In de horeca. In de jeugdwerking van KSK. In de winkels. In de sportzalen. Overal. We willen dat jullie, onze Ronsese broeders van Afrikaanse origine of van waar ook eindelijk eens echt met ons Tuupe vuir Ronse meebouwen aan de Renaixance van onze geliefde stad in het dal. We willen niet dat jullie je nog één dag langer isoleren en opsluiten in die Calimero-rol en ons voor racisten verslijten zodra we vinden dat de wetten van dit land, inbegrepen de toepassing van onze sociale zekerheidssystemen er zijn om gerespecteerd te worden door iedereen. Die regels kunnen nooit gelijker zijn voor de ene dan voor de andere.

Zeg het aan die'overhitte woelwaters' dat ze ermee ophouden zich weg te stoppen in de gemakkelijke slachtofferrol om Ronse via gsm-concentraties op zijn kop te zetten en politiemensen te kwetsen en te beledigen, de Ronsenaars te schofferen, de mensen weg te jagen van de terrassen op de markt, de reputatie van Ronse systematisch naar de verdoemenis te helpen in de media.

Wij Ronsenaars zijn géén racisten. Maar laat onze tolerantie niet langer misbruiken door die kleine groep van pakweg 100 boelmakers die hier alles aan het vergallen en verknallen zijn tot meerdere eer en glorie van gefrustreerde doemdenkers die daar hun gram uit halen om de Ronsenaars tegen mekaar op te zetten. Al dan niet voor een politiek mandaat met vet staatspensioen na. De verkiezingen komen er stilletjes aan. Ik wil nog niet weten wie er dan om ter hardst schreeuwen zal om zerotolerantie. Voor een paar stemmen meer. En een bijkomende bezoldiging bij Eandis, Gaselwest, Electrabel, TMVW of De Nieuwe Haard.

Du choc des idées jaillit la lumière. De schokken hebben we nu al genoeg gehad. Nu het licht alsjeblieft. Toon ons wie je echt bent. Toon wat je kunt. Studeer. Bouw je leven op. Leef gelukkig hier. Zie met ons hoe mooi Ronse toch kan zijn.

Ben ik een naïeve dromer? Een dromer zeer zeker. Naïef allesbehalve. Veeleer realist. Als Ronsenaar van een zoveelste generatie kom ik genoeg overal en ken ik genoeg mensen om te weten dat er gewoon geen ander alternatief is dan er samen Tuupe vuir Ronse uit te komen. Vluchten nooit. De kop in het zand als een struisvogel nog minder. In deze geglobaliseerde wereld zitten we nu eenmaal allemaal samen in dezelfde schuit. Roei met ons mee naar de oevers van de broederschap. Tuupe vuir Ronse.

(Aan de Allochtone Nieuwe Ronsenaar van goede wil).

06 juni 2011

DANSEND OP DE PUNT VAN MIJN PEN

DE SCHIETSTOELDYNASTIE













Lou Bastin. Ik herken hem onmiddellijk. Hij mij helaas niet. Alweer stof genoeg om me zorgen te maken omtrent het voortschrijdend aftakelingsproces van mijn lichaam. Mijn ziel heb ik al verkocht aan de duivel van Hermes. Met zijn zilverlingen betaal ik de verwarming wat moet dat worden in de hel met de rekening van Electrabel.

Ze begint helemaal bovenaan, de aftakeling. Dat zuchtje met lange stilte na, achter je oren aan de wastafel bij de kapper. Volgt dan wat eronder zit. Een schaarse overeind gebleven hersencel hier. Een geblokkeerd neuroontje daar. Zwarte gaten in de ruimte van je leeg hoofd. Volgens populaire wetenschapsmagazines zakt dat dan dieper tot in de zone waar je het niet meer geweten wil hebben zonder dat je aan service-flats gaat denken, aan een cruise naar Zanzibar met Nicole & Hugo s’avonds in de bar en een quarantaine in Hamburg vanwege overjaarse sojaseuten aan boord.

Je houdt je hart vast, zo lang dat nog kloppen wil zonder ritmestoornissen. Je betrapt je erop dat je het sleutelwoord van het kruiswoordraadsel niet zo vlot meer vol krijgt, je scrabbleprestaties ondermaats worden. Je hangt wat rond tussen brugpensioen en overbrugging. Je wordt dag na dag vooral geacht niks te verdienen, toch alles prompt te betalen. Je mag niet meer werken tenzij op de zenuwen van je directe omgeving.

Van omgeving gesproken. Je jongste Nageslacht vindt dat je haarkleur veel gelijkenissen vertoont met die van de 150 ezels in de Asinerie van Frasnes. Je durft niet doorvragen naar meer opvallende gelijkenissen. Je waagt hooguit de vraag of je nazaatje - met t of d maakt hier in dit geval niet uit- dan die ene Merinos-ezel niet heeft gezien. Volgens het plaatje de enige 'baudet au monde' die zijn ezelsbestaan moet zien vol te maken getooid in de belachelijke vacht van een schaap. Ziet eruit als George Harrison, in de periode van The Magical Mystery Tour.

Lou Bastin dus. In de laatste eeuw van het vorige millennium (zegt genoeg over het vlieden van de tijd) zorgt hij voor de muzikale omlijsting bij de toneelbewerking van ‘De Schietspoeldynastie’ Ik zie hem daar nog staan tokkelen Lou op zijn orgelken. Gedreven als Steve Winwood, van The Spencer Davis Group, Traffic en Blind Faith. Ook nog altijd Keep on Running als een Lou zonder Hollywood Bananas. En de muziek, vraag ik hem. In zijn ogen dansen decibels op notenbalkjes als speelse rimpels.

‘Nog alle dagen’.

Hij heeft nu zelfs een nieuwe toverdoos: de Yahama Tyros 2. Als je erop toetst komt Toots Thielemans er uit met zijn Bluesette.

‘Pas op geen synthetieken bazar. Echt vooraf opgenomen muziek.’

Geen geplooide geluidsbalans zoals die slijpschijf in Mo-hooon-ja. Of die kunstmatige plastic toeter van Joe Dassin in L'été Indien. Nee: de echte trompet van Nino Rosso zijn Il Silenzio. Je vraagt zo'n Tyros om een koe-bel en er komt een psychedelic Milka-koe uit die loeit als je Leo roept. Je duwt op een toets en Regi walkt on water met de vloek van Georges Leekens er bovenop en dat kreuntje van Yamina Wickmayer, bij de misser van Witsel. En als toetje de stierenstoot van Rafael Nadal bij elke bal.

Lou Bastin. De keer dat zijn orgelke in volle opvoering uitviel vanwege een lichte stroomonderbreking zijn we samen dood gegaan hij en ik. Still Standing, Lou. Like a true survivor. Achter zijn Yahama Tiros 2. De nummer 3 bestaat ook al, zo merk ik bij het Googlen. Kan je Pachelbel uit zijn eigen Kanon mee schieten. Moeten we eens uitproberen. In De Schietstoeldynastie.