01 oktober 2005

EGOSTRIP (1)

Hartelijk gesprek met José Plume, de minzame ex-politiecommissaris van Ronse. José, zelf verdienstelijk muzikant (West Music Club), papa van de gaandeweg vermaarde Serge, was de boezemvriend van wijlen Etienne Verschueren. Ronsenaar Etienne Verschueren was behalve de dirigent van het VRT-Jazzorkest een legendarische jazzmuzikant en arrangeur, voor Charles Aznavour, Dalida enz. Speelde de wereld rond o.m. met Sonny Rolins. Invloeden van Benny Goodman, Charlie ‘Bird’ Parker. Zijn ‘Fiertelsuite’ is te horen als achtergrondmuziek in ‘De Schietspoeldynastie.’ (VRT Made in Vlaanderen) . Op 5 november huldigt Ronse Verschueren terecht postuum.Hopelijk blijft het niet bij zo’n muzikale academische zitting en krijgt Etienne van Ronse eindelijk wat hij verdient : een laan, een square in Ronse of een Cultureel Centrum naar zijn naam. Klinkt alvast beter dan ‘CC De Leie.’ De Leie ? In Ronse ? Etienne had het geluk te beschikken over een bom talent en goede fidele vrienden om ons aan zijn uitzonderlijk talent te herinneren : José Plume, Julot Pot, Roger Cnudde.

Huwelijksfeest van de populaire lokale liberale knuffelbeer ‘Doobie’.Herman De Croo is briljant as usual, werkt zijn portie handdrukjes af bij de meer dan vijfhonderd genodigden en geeft iedereen in sneltempo het gevoel zo intelligent te zijn als hijzelve. Een grap, een kwinkslag en deze vrees van de Kamervoorzitter en minister van state : als de Waalse socialisten nu niet uitkijken met dat gesjoemel rond De Cau en La Carololégienne, springt het Front National naar vijftien percent. Als er morgen verkiezingen zijn welterverstaan. Er komen bijgevolg nu géén verkiezingen.
Waalse betogers : ‘De Croo on aura ta peau.’
De Croo : ‘Encore heureux que je ne m’appelle pas Bertouille !’

Michel Houellebecq (‘La possibilité d’un île’, Fayard) gedoodverfd kandidaat voor de Goncourt valt me zwaar tegen. Meer dan een gigantische marketingstunt blijkt het boek niet te zijn. Houellebecq vangt zo’n miljoen euro voorschot om de nieuwe Céline uit te hangen. Ik heb meer genoten van Eric-Emannuel Schmitt zijn ‘Kind van Noach’.(Atlas) Pretentieloos mooi. En geef mij ook maar enfant terrible Frédéric Beigbeder. (L’égoïste romantique). Hitsig, irritant maar knap geschreven.
Morgen wordt het beter.