16 december 2006

DE BENIEUWDE RONSENAAR (37)

CECI N’EST PAS UNE FICTION…

VLAAMSE REGERING
BESLIST
AFSCHAFFING
VAN RENAIX

RONSE HEET U WELKOM IN VLAANDEREN


De onvermoeibare Vlaamse strijder-bordenschilder Florimond Grammens, ooit woonachtig aan de Blauwe Steen (Rue de la Pierre Bleue) zal het helaas niet meer mogen meemaken. Maar Ronse Vlaams, zijn droom, wordt waar bij Vlaams ministerieel besluit.

De Vaamse Regering, onder voorzitterschap van Minister-President Yves Leterme (CD&V), heeft immers het besluit van de Minister van Binnenlands Bestuur Marino Keulen (VLD) goedgekeurd waarbij de 308 Vlaamse gemeenten voortaan alleen nog hun Vlaamse naam mogen dragen. Afgelopen dus met Gand, Bruges, Coxyde, Courtrai en Anvers. En bijgevolg: afgelopen met ‘Renaix.’ De aangekondigde verdwijning van Renaix is hiermee een wettelijk feit.

Sauwens doet het weer

‘We voeren gewoon uit wat het Vlaams Parlement ons met een resolutie heeft opgelegd. We luisteren altijd braaf als het parlement ons iets opdraagt.’ Aldus Yves Leterme.

De resolutie werd ingediend door Johan Sauwens, na een zwervend politiek bestaan tegenwoordig CD&V. Sauwens is de man die ontslag nam als minister nadat hij was gesignaleerd op een bijeenkomst van het onlangs opgedoekte Sint-Maartenfonds een steunfonds voor gewezen Oostfronters. Sauwens bezorgde Vlaanderen eerder al de geel & zwarte verkeerssignalisatiepalen.

Tout le monde descend

Trams zullen in Ronse niet worden tegengehouden…want er zijn er geen.

(Wel werden hier ooit al eens op onzalig burgemeestersbevel Franstalige kinderen uit bussen geschud…)

De 'Téléphérique Féerique Roonse-Froesen Direct' uit Tavi dreigt al evenmin immobiel te blijven bengelen boven Dergneau. Alhier dus geen 'Burgemeesteres Agnes' die al boven in de lucht bij nachte ‘Etoile de neige mon coeur amoureux’ zingt, zoals Michel Blanc in 'Les bronzés font du ski.'

De passagagiers van het kersttreintje hoeven dit weekend ook (nog) niet te vrezen dat ze zullen dienen over te stappen in de Saint-Sauveursstraat.

Maar zoveel is dus zeker: Renaix verdwijnt uit het straatbeeld. Wie Ronse voortaan binnen rijdt, zal geweten hebben dat hij in Vlaanderen zit.

Na de Vlaamse bordjes langs de kant, nu misschien ook nog de Vlaamse ontsluitingsweg rond Ronse zelf?

15 december 2006

DE BENIEUWDE RONSENAAR (36)


EXCLUSIEF NIEUWS!

AKKOORD
RONSESE
MEERDERHEID
IS ROND

NEDIA TRABELSI GAAT VOOR DE JEUGD

GUNTHER DERIEMAKER NEEMT SPORT OVER VAN AGNES


Het akkoord rond de coalitie in Ronse tussen CD&V en Spa-Groen! is rond. Woensdagavond wordt het ten stadhuize voorgesteld aan de pers. Voordien gaan de bestuursafspraken nog naar de betrokken partijbesturen.

De Benieuwde Ronsenaar weet de talloze fidele lezers van deze blog nu al - in primeur - te melden dat Gunther Deriemaker (Sp.a) behalve eerste schepen ook de belangrijke bevoegdheid van Sport overneemt van Agnes Van Crombrugge (CD&V).

Met het Belgisch Kampioenschap Wielrennen in Ronse volgend jaar neemt de voorman van de Sp.a aldus alvast een vliegende start in het nieuwe bestuur rond Luc Dupont.

Agnes Van Crombrugge behoudt Leefmilieu en Landbouw. Zij krijgt er Personeelszaken bij. De alom gegeerde bevoegdheid voor Cultuur (heel knap ingevuld door Joris Vandenhoucke) blijft in handen van de CD&V.

Op de zeer populaire Agnes Van Crombrugge wordt door haar partij ook blijvend gerekend voor de toekomst. Als schepen van sport leverde Agnes zeer verdienstelijk werk af met de realisatie van de prachtige Ronsese sporthal.

Nedia Trabelsi, de verrassende jonge Sp.a-nieuwkomer in het college krijgt de bevoegdheid voor Jeugd. Zij neemt deze taak, die haar interesse wegdraagt, over van Gunther Deriemaker.

Volgens onze bronnen krijgt Nedia Trabelsi daarnaast ook de voor Ronse hoogst belangrijke bevoegdheid voor Integratie toegewezen. Een cruciale opdracht voor de goede verstandhouding tussen alle mensen van Ronse.

De schrandere, perfect geïntegreerde derdejaars UG-rechtenstudente Trabelsi geniet alvast de steun en het onvoorwaardelijk krediet van al diegenen die opkomen voor wederzijds respect tussen alle etnische bevolkingsgroepen van Ronse.

Deze meerderheid is, zo konden we nog vernemen, vastbesloten om, bij de invulling van het Strategisch Plan prioritair werk te maken van de renovatie van de hele historische site rond de Sint-Hermes. Daar hoort dan ook een nieuw op te richten multimediaal Fiertemluseum bij, aan de oude Sint-Martens.

Overigens bestaat er tussen de beleidspartijen een sterke entente en een goede overeenkomst om de komende zes jaar samen inhoudelijk verder te werken aan de Renaixance.

Op onze foto de Ronsese burgemeester Luc Dupont, vanavond in feestelijk gezelschap op de luisterrijke opening van de Kerstmarkt. Vol enthousiasme klaar voor nog eens zes jaar ten dienste van de Ronsenaars.

Good luck, Luc.

Tuupe vuir Roonse

14 december 2006

BLOG NOTES

Verhofstadt die Herman De Croo op de vingers tikt omdat die het opneemt voor prins Laurent. Du jamais vu. En de freedom of speech dan? Eventjes vergeten?

Guy Verhofstadt vertoeft met zijn berisping in het gezelschap van… ex-liberaal Jean-Marie Dedecker. Die beschuldigt Herman De Croo ervan een baronstitel te ambiëren.

Laissez-moi rire doucement, j’ai les lèvres gercées. Baron? Allicht is De Croo inmiddels al tenminste twintig keer door zijn goede vriend van altijd Albert II een of andere veel zwaardere adellijke titel aangeboden.

Conversatie bij de steak archiduc:

Herman cher ami, Duc de Brakel ça sonne bien.
Ou Vicomte de Renaix? Marquis de Parike?
Say it, you got it.
Non majesté, avant l’heure ce n’est pas l’heure.
Un délice ce Château Petrus.
C’est comme un petit ange qui pisse dans mon gosier.


Of Herman De Croo er goed aan doet het voor Laurent van België op te nemen, zal hij zelf wel eerst goed hebben afgewogen. Ik laat het hier in het midden. Maar de kamervoorzitter moet het als eerste burger van dit land mogen en kunnen zeggen, wanneer hij vindt dat zijn maatje Laurent in de lichtzinnigheid van een bestaan als elfde in de rij voor de Belgische kroon gebruikt wordt als paravent voor gesjoemel door ‘raadgevers’ met kolonelsterren op de kepi.

Als de voorzitter van het parlement daarover van de premier al zijn mond niet meer mag opendoen, wie dan wel? Dedecker? Ja, goed weer. Ik ben op dit moment een turf aan het verslinden over het leven van Voltaire. Het totaal niet eens zijn met wat de andere zegt maar er alles voor doen opdat hij het zou kunnen zeggen. Misschien moet Guy Verhofstadt omtrent die freedom of speech wat vaker de uitstekende webstek lezen van zijn broer Dirk (www.liberales.be) .

De RTBF heeft gisteren in een nepjournaal het einde van België afgekondigd. Koning en koningin hadden zogezegd met een legervliegtuig vanuit Melsbroek het land verlaten. (Naar de kerstmarkt van Châteauneuf-sur-Grasse, allicht). Het Vlaams Parlement had eenzijdig de onafhankelijkheid van Vlaanderen afgeroepen.

Met andere woorden: de radiograp van Orson Welles’ War of the worlds uit 1938 smalletjes overgedaan, op televisioneel gebied. Het nieuws over het einde van België werd blijkbaar au serieux genomen door Le Monde en de Amerikaanse zender CNBC.

Door dit fictief omspringen met de hardnekkige perceptie vol kwade trouw die ze over Vlaanderen koesteren, duwen de Walen en een bepaalde Brusselse RTBF-kliek de Vlamingen aldus steeds verder in de hatelijke karikatuur die ze maar al te graag heel ongenuanceerd van het vrije verdraagzame welvarende Vlaanderen ophangen.

Zoals het eerder werd beschreven in dat éne foute (achteraf door hemzelf genuanceerde) zinnetje van de voor de rest magistrale Brel in Les Flamingants: ‘Nazis durants les guerres et catholiques entre elles’.

De RTBF speelt aldus op een journalistiek totaal onaanvaardbare manier perfect in de kaart van allang gemarginaliseerde neofascistische avonturiers die hier zomaar gratuit het draaiboek voorgeschoteld krijgen van het elitaire intolerante Vlaanderen waarvan ze in hun donkere achterkamertjes dromen. Ze krijgen het applaus van wie ze verdienen. Doch dit is Vlaanderen niet. Nooit, niemals, never, jamais.

Als meneer Gerlache, deze baas Ganzendonk van de RTBF, zich op deze zielige manier geroepen voelt om weldenkend België of wat daar graag voor door gaat aan de betere kant van Uccle te behoeden voor de neofascistische waanzin door de grote meerderheid der verdraagzame en solidaire Vlamingen te beledigen als een ondemocratisch volk, dan is dit de domste en slechtst denkbare.

Petit monsieur, Gerlache. Petit esprit. Leer eerst keurig Nederlands en begrijp Vlaanderen, eer je België aldus wil 'waarschuwen' voor een Vlaamse putsch op de rug van alle Vlamingen die voor Wallonië betalen.

U doet aan regelrechte politieke beïnvloeding door de dialoog met Vlaanderen over een nieuwe stap naar het confederale België van morgen vooraf al te conditioneren. Dàt zal u niet lukken. Eigenlijk moeten we u als democratische Vlamingen dankbaar zijn: dat we met zijn allen als Vlamingen bij om het even welk gesprek voortaan dubbel op onze hoede zullen zijn voor zoveel kwade trouw.

Misschien moeten de Vlamingen zich maar eens niet langer laten beledigen met hun eigen transfergelden voor ondermeer Vlaamshatende poppenkasten zoals het RTBF-journaal.

Van de 'vrijstaat' Charleroi hoeft er overigens allang geen fictie meer te worden bedacht. Daar snelt de realiteit uw fictie voorbij. Maar u stuurt uw filmploegen liever naar een fictieve grenspost hier in Vloesberg.

Gerlache, u bent een heel flauwe Belgenmop. La Flandre profonde démocrate vous dit le mot de Cambronne.

Vlaanderen heeft van Wallonië geen lessen in democratie te krijgen. Toch zeker niet als het gaat om loyauteit tegenover het koninkrijk België en zijn koningshuis. Of kennen ze daar (goed gezien Yves Leterme) behalve geen Nederlands ook hun Belgische geschiedenis niet? Meer bepaald die van de stemming bij de Koningskwestie.

Overigens was Léon Degrelle, het SS-vriendje van Hitler, bij mijn weten geen Vlaming.

‘Voltaire’. De Almachtige. Roger Pearson. De Bezige Bij. 498 blz.

11 december 2006

VADER DAG

117. Tien jaar lang zaten ze weggestopt, in een oude doos van Chaussure d’Iseghem. Ingepakt in flarden jaargangen van De Ronsenaar. Maar nu staan ze er weer, voorzichtig opgediept en zacht afgeborsteld. Traditie haalt het in dit huis uiteindelijk van goddeloosheid. Nostalgie triomfeert op deze nieuwe tijd, waarin het klimaat de planeet met nieuwe warmte in verlegenheid brengt. Na koude oorlogen die jij met je verdwijning in de vroege fifties van vorige eeuw nooit hebt gekend.

Spionnen komen nog immer uit het land van de koude. Russische miljardairs kopen voetbalploegen. Gokchinezen kopen spelers. Het ijzeren gordijn is weg. Wat we zien is chaos. Brandende rusthuizen. Uiteengereten Ferrari’s van olie- en gasbaronnen, op de Promenade van Nice. Menselijke gifbommen van Polonium in Londen. Achter de Chinese muur worden Franse kastelen nagebouwd. De meeste nieuwe spullen in deze woning komen uit China.

118. Maar zij niet. Nee, zij niet. Zij zijn Made in Flanders. Weggestopt in schoendozen zaten ze. Beveiligd tegen de tijd van de waanzin en de waan van de tijd. Het stalletje van je grootvader, met het dakje van stro.

Jozef oogt als een Russische schrijver van dikke turven. Lijkt wel honderd. En dat voor een jonge vader. Doch is hij wel de dader? Er zijn twijfels. Ze heeft hem niet alles verteld of dan dat wazig verhaal van een engel en een duif. De gevolgen zijn hoe dan ook niet te overzien. De linkerhand legt hij op het getormenteerde hart. Hoe zou je zelf zijn. In de rechterhand de staf waarmee hij haar toch vriendelijk en beschermend de weg toonde naar deze stal. Vanwege alle hotels dicht en niet tijdig gereserveerd. Vanwege noch internet noch Master Card.

Zij, als een Bernadette van Soubirous in Vlaamse grotten. Witte sluier bovenop hemelsblauwe tuniek. Ze houdt de handen gevouwd. Zoals we Fabiola hebben zien doen bij de kroning van Albert II in het Belgische Parlement, bij kreten van een republikein.

Haar pasgeborene, blond krulhaar à la Brando in jonge jaren, spreidt de armpjes. Als een Boembaloo die Holalala zegt, na een nieuw fijn kunstje van Boemba.

De herders intrigeren me het meest. Zij torsen lammetjes op de schouders. Aan de heup een ‘pulle’, zoals we er meehadden op kamp naar Flobecq. Met de Ridders van de Fiertel.

Melchior heeft mirre, uit de nachtwinkel allicht. Balthazar knielt neder met wierook. Ze dragen mantels van hermelijn. Purper en rood. Het konden Karel Martel en Pepijn de Korte zijn. De beeldenkunstenaar heeft zijn vaderlandse geschiedenis gewisseld met zijn gewijde. Er is ook een doedelzakspeler. Gaspar ontbreekt. Wordt als vermist opgegeven. Heeft de clandestiene overtocht naar het land van belofte niet overleefd. Is niet door de scanner van Zeebrugge geraakt.

119. Klopt dit alles papa? Terwijl ik ze zo zit te observeren besef ik dat jij je als kind al aan diezelfde beelden vergaapte. En het werkt. De magie is intact. Ik mag dit alles hier dan wel heel onchristelijk en badinerend van me afschrijven: iets trekt me toch altijd weer terug naar dit mysterie. Si non e vero e ben trovatto.

Ik wil terug naar de tijd toen alles nog zo simpel was. Een Sinterklaas, een kerststal, een paashaas. Ik wil stoppen met appelen plukken van de boom der kennis. Die zonde van hoogmoed jawel. Evenveel willen weten als de schepper jawel. Doch de appelen zijn me te zuur.

Samen met jou naar dat stalletje staren. Zoals ik nu je achterkleinzoon met je kleinzoon naar de beeldengalerij uit de verborgen schoendoos zie loeren. En dat je me dan alles doorgeeft. De symboliek achter de santeboetiek. De boodschap achter de romantiek.

Dat we samen naar de nachtmis gaan. Zoals je met je oudste naar Wittentak trok. Dat je me daarna voorleest uit de Raket naar de Maan. Me toedekt. God zegene en beware je mijn zoon zegt. Een kruisje geeft. Het licht uitdoet.

120. De beelden staan er, maar de rest is weg. De eerste sneeuw komt maar niet. Tenzij in etalages. De wijzen uit het oosten zijn geen koningen meer maar gelukszoekers. Ze verkopen dadels en vijgen. Voor Pasen.

De processies zijn weg. Jezus en zijn apostelen. De palmwuivende maagden van de Sancta. De remonstrans op de Steenbrugge. De olifant en de kameel. Weg is het allemaal. Behalve in mijn herinnering. En in dit dozijn beelden die dit alles fluisteren aan wie wil luisteren.

En jij bent lang dood, als steeds.

Of ben jij die afwezige Gaspar, sta je er op Kerstdag? Ik wil zo graag nog in al die sprookjes geloven. Zo graag wil ik vijf, zes generaties overbruggen met die houvast van altijd. Maar het is voorbij. Het is elk voor zich nu. Zonder ster aan de hemel. Niet enkel het klimaat is het noorden kwijt.

Was gebleven. Dan had je me de weg kunnen tonen. Nu voel ik me als een gipsy king in de Camargue. Concentreer ik me op de weg zelf, zonder goed te weten waarheen. Weet jij het nu, papa waarheen?

Dan voor één keer op me wachten.

‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR (35)

Op stage bij Pevenaege

Koorts!


Niet alleen heb ik niet veel goesting om te schrijven, maar ik heb op mijn bureau momenteel te nauwer nood noch de plaats om mijn tijpmachine op te zetten. Het staat hier namelijk na genoeg vol met de medicamenten en andere die ik voorgeschreven kreeg om mijn jaarlijks weerkerende bronchitis mee te genezen. Nochtans was ik de Zondag gewoonte getrouw mijn kaartje gaan leggen en niets aan de hand. Maar toen ik rond vier uren mijn gekooksel in de micro oven wou plaatsen is het begonnen. Met een eindeloze niesbui waar bij vergeleken de litanie van alle heiligen om zo te zeggen een schietgebedje leek. En daar zijn er nochtans ook veel van, neem dat van mij aan. En ja, tegen dat Michel van het eiland in de auto van Guido het ochtendnieuws uit draaide was het zo ver: ik kreeg noch maar met moeite en veel piepen en zuchten mijn adem. Gelukkig heb ik voor zulke nood gevallen een verstuiver in huis, waarmee ik direct aan de ergste toestand kan verhelpen. Toch maar mijn koorts gepakt en wat denkt Uw? Ik klopte de thermometer op de kop af op 38,7°! Gauw mijn borst ingewreven met de zalf van Vick’s uit het blauwe potje en ook een gebruikte sok middels een wollen sjaal rond mijn keel geknoopt! Dat laatste is noch een huis middeltje van onze Moeder geweest waar mijn Germaine zaliger telkens als ik het toepaste in de tijd de lachstuip van kreeg. Het was nochtans niet stommer als een bruin papier met kaarsvet in te wrijven en onder U pullover te steken tegen de valling, zo als zij het steevast deed in de winter! Enfin, ik ben maar rap in mijn nest gekropen mits een supplementaire deken van Solo Mio uit de kleerkast. ’s Anderen daags direct de dokter gebeld. Maar die mens is natuurlijk overstelpt van het werk met al die plagen die in het stad rondgaan. Zodat hij mij vroeg of het niet gaf als zijn stagiair kwam in zijn plaats. Kijk, alle man moet leren en hoe kunt Uw een serieuze beenhouwer worden als Uw nooit eens het slachtmes moogt ter hand nemen om het zo maar eens te zeggen? En om nu een keer naar mijn bronchen te luisteren, een pilleke voor te schrijven en een hoestsiroopke… Ik zei dus maar dat het goed was en kroop terug in mijn bed. Ik moet zelfs weer in slaap gesukkeld zijn, want toen de bel tegen de noen over ging verschoot ik mijn eigen een danige bult. Ik was zelfs noch een beetje suf als ik de deur open deed en daar een pront jong madammeke zag staan met een zwarte boekentas. Eerst dacht ik aan de Getuigen van Jehovah want die komen ook altijd als het Uw ongelegen is. Maar zij bleek dus de stagedokter. En ik had niet eens mijn haar gekamd! Enfin, Uw moet het een oude mens maar vergeven, bij een dokter, weze het al een stagiair, stel ik mij nu eenmaal iets voor en die jonge krullebol kwam niet echt met dat beeld over een. Ik wil maar zeggen, zolang als ze maar in mijn oren lichtte en op mijn sinussen duwde was er niets aan de hand. Hoewel, ik kan er niet goed tegen als ze middels de steel van een lepel mijn tong naar beneden duwen en toen ze aldus in mijn keel wou kijken moest ik plots worgen. Maar dan vroeg ze mij om ter auscultering van mijn luchtwegen mijn borst en rug te ontbloten en dat vond ik toch een beetje genant. Sinds het verlies van mijn Germaine zaliger ben ik het immers niet meer gewend om welk onderdeel van mijn corpus dan ook in het bijzijn van een vrouwelijke persoon te ontbloten. Daar had de dokter echter alle begrip voor en ik moet zeggen dat zij discreet en geheel professioneel met mijn omstandigheden is om gegaan. Zodat ik haar van opluchting na afloop van de consultatie een drinkgeld wou ter hand steken, wat ze resoluut weigerde. Ik geloof dat zij zelfs een beetje geaffronteerd was. Zij heeft ook noch een heel briefke volgekrabbeld waar ik als naar de gewoonte geen letter kon van lezen. Als dat onleesbaar gekriebel het sluitstuk is van de doktersopleiding, dan is haar diploma bij kans binnen, geloof ik. De Mama van ons Kevinneke is dan met een ganse plastiekzak vol van de apotheek teruggekomen. En met een nieuwe fles van Filiers. Want die siroop vertrouw ik maar half. En al die medicatie staat hier nu open voor mij op mijn bureau. Ik slik op gezette tijden poeiers en pillen, neem soeplepels vol siroop en los bruistabletten op tegen de koorts. Dat alles spoel ik dan gauw door met een paar druppels jenever. En ik loop hier nu weliswaar noch rond in mijn flanellen pijama met mijn gemoltonneerde peignoir daarover, twee paar wollen sokken in mijn geruite pantoffels en een sjaal rond mijn nek, maar het ergste leed is al geleden, denk ik. Want de jenever krijgt al terug smaak en ik krijg zelfs weer goesting in mijn eten, wat altijd een goed teken is. En dus neem ik maar weer eens met goede moed mijn figuurlijke pen in de beide handen om Uw de laatste berichten van mijnen twege te melden. Wie onder Uw zijn zinnen had gezet op Kikie, de witte keeshond van de inmiddels geperimeerde Madame Van Overmeiren, is er aan voor de moeite. Kikie werd immers opgehaald door de eigenaresse van een hondenkennel uit het Kortrijkse. Zij heeft zelf een paar teefjes lopen waarmee ze middels gebruik van Kikie’s hoedanigheden op dat gebied wenst te kweken. Wie zich noch de toewijding herinnert waarmee Kikie op de inmiddels al weer proper gekuiste kussens op mijn zetels te keer ging begrijpt dat het beestje noch een schone toekomst te gemoet gaat. Wat ik de teefjes die met hem zullen moeten afrekenen niet durf te garanderen. En verder is er ook noch ander nieuws. Natuurlijk was Slotsieze Puuties Rachelleke, alias Desmaele Rachelle, alias de Gazet weer het eerste op de hoogte. Ik was die voormiddag juist met een rood-wit geblokte keukenhanddoek van in mijn vroegere beenhouwerij over mijn hoofd aan het dampen uit een grote tas kokend water met eucalyptusextracten toen ze kwam aanbellen. Het probleem met Rachelleke is dat Uw wel weet wanneer Uw haar binnenlaat, maar niet wanneer Uw er weer van af zult geraken. Waarmee ik bedoel: Rachelleke weet niet alleen alles, zij vertelt het ook graag in geuren en kleuren en dat vergt tijd, veel tijd. Met Rachelleke in U buurt krijgt Uw een goed gedacht van wat de Eeuwigheid moet voorstellen. Ik riep dus maar door de brievenbus dat ik haar op doktersvoorschrift niet mocht binnenlaten van wege het grote besmettingsgevaar en stuurde daar ter illustratie strategisch een vervaarlijke hoestbui tegen aan. Dat was achteraf misschien niet zo’n goed gedacht, want nu zou ze natuurlijk weer de hele buurt afdweilen om iedereen op de hoogte te brengen. God weet welke vieze ziekte zij mij hierbij zou toe bedelen. Enfin, als de mensen mij de komende weken met grote angstogen en een zakdoek voor de mond zullen proberen te ontwijken zal ik weten aan wie ik dat moet danken. Maar naast zeer ter tale is Rachelleke ook bijzonder vasthoudend, want geen vijf minuten later viel er uit de brievenbus een papiertje op mijn tapis-plein. En daarop had zij inder haast gekrabbeld wat ze mij niet om slachtig had kunnen vertellen. “Omer dat appartement van Marguerite van Overmeiren dat leeg staat is al weer verhuurd en ge raadt het nooit: aan een weeve van omtrent de zeventig Tembuyse Palmyre van aan de avenue Fostier woonachtig geweest maar veel te groot en niet meer kunnen onderhouden en zodoende dan maar verkocht om hier in te huren en ge moet zien wat goud dat die aan haar eigen hangen heeft en dat laat haar maar met de taxi rijden ge moet niet vragen hoe warm dat zij daar in zit de pretentieuze konte maar te groots voor een keer een klapke te doen met haar nieuwe gebuur ik zeg noch hoe is’t maar zij knikt een keer en draait haar gat naar mij hebt ge dat al van ze leven geweten en heeft ook nog een kater genaamd Adhemar. Verzorgt U verder nog goed.” Hiermee was ik op de hoogte en hoewel ik de dame in kwestie niet ken maak ik hieruit al vast het volgende op: af gaande op haar handeling met Rachelleke is onze nieuwe geburin discreet en heeft ze mensenkennis. En een kat is veel properder en maakt veel minder leven dan een keeshond met vuile manieren. Ik ben dus danig benieuwd om kennis te maken.

Pevenaege Omer

10 december 2006

DE BENIEUWDE RONSENAAR (34)






GROETEN
UIT
RONSE




Ronse de Grote Markt.
Zondagavond 10 december 2006. 21u.