24 november 2006

DE BENIEUWDE RONSENAAR (27)






EXCLUSIEF
GESPREK
MET
DE
NIEUWE
KSK-VOORZITTER







JEAN-MARIE VANDENDRIESSCHE GAAT ERVOOR

SAMEN MET BENOIT CAMBIER AAN HET ROER


Zoals dat er al een tijd zat aan te komen,heeft André Deruyver zijn ontslag gegeven als voorzitter van KSK. Deruyver blijft lid van de raad van bestuur. Zijn opvolger wordt Jean-Marie Vandendriessche, zaakvoerder van bouwonderneming Bocova.

Als zijn kandidatuur voor het voorzitterschap begin december bekrachtigd wordt door de algemene vergadering dan wordt deze succesvolle vijfenveertigjarige zakenman de nieuwe KSK voorzitter.

Hij zal hierin op zijn verzoek worden bijgestaan door Benoît Cambier die de leiding van het dagelijks bestuur in handen neemt.

Jean-Marie Vandendriessche neemt voor KSK de dubbele optie van het sportieve behoud in tweede en de structurele verbetering van de financies.


Een Nieuwe Ronsenaar

Jean-Marie Vandendriessche noemt zichzelf ‘een nieuwe Ronsenaar'. Afkomstig van Maarkedal, kwam hij zich via een ommetje in Schorisse vier jaar geleden vestigen aan het Muziekbos.

Vandendriessche volgde een financiële opleiding in de richting bedrijfsadministratie en belastingen. Hij kwam echter snel in de bouwwereld terecht. Tien jaar lang nam hij leidinggevende administratieve en financiële functies op in een toonaangevend bouwbedrijf. Tot hij in december ’94 voor eigen rekening begon. Momenteel zet zijn bedrijf, met onderaannemers bijgeteld, zo’n honderdtal mensen in Ronse aan het werk.

Zelf voetbalde hij als middenvelder bij Vlaamse Ardennen. Hierna werd hij recreatief fietser: met deelnames aan onder meer de Van Petegem Classic van Zingem.
Een verdienstelijk jogger ook, met op zijn actief de 20 kilometer van Brussel en de straatlopen van Brugge, Knokke, Oostende en Wakken.

Jeugd en ambiance

We ontmoeten een rustige no nonsense manager zonder kapsones maar met een gezonde brok ambitie. Met KSK heeft hij een dubbel objectief.

‘Het hoofd boven water houden. Dit zowel sportief en financieel. We moeten de inbreng van de sponsors verhogen en de structuur daartoe verbeteren. ‘

Hij hoopt dat de supporters deze sterke doorstart appreciëren en het voor de tweede ronde niet laten afweten. Zeker nu de betere matches eraan komen.

‘KSK heeft nu - all in - een publiek van zo’n 800 tot 1000 mensen. We hebben veel hogere capaciteit. Nu die staantribune er is, zie ik ze graag gevuld ook.'

Ook de omkadering wil hij beter.

‘We gaan per thuiswedstrijd ook jeugdploegen uitnodigen om de sfeer erin te krijgen’.

Zware erfenis

Jean-Marie Vandendriessche is er zich maar al te goed van bewust dat zijn voorzitterschap lang geen gemakkelijke klus wordt.

‘We zitten met een zware erfenis. Betalingsachterstallen zetten het budget onder druk. Naar rekrutering van sponsors toe is er in het verleden een veel te eenzijdig en passief beleid gevoerd. Dat wil ik aanpakken. Mijn ambitie is om ervoor te zorgen dat we tegen het eind van dit seizoen niet alweer met het mes op de keel zitten voor volgend seizoen. Verwacht van mij ook geen sportieve ingrepen die onze toekomst in die zin zouden hypothekeren.’

Sterke KSK-top

De dagelijkse leiding komt in handen van Benoît Cambier.

Jean-Marie Vandendriessche: ‘Naar analogie met het bedrijfsleven, kies ik voor een opsplitsing van de verantwoordelijkheden tussen enerzijds de voorzitter van de raad van bestuur en de afgevaardigde-bestuurder. Ook in het bedrijfsleven is het ongezond dat beide functies door dezelfde persoon worden waargenomen. Tenzij tijdelijk in tijden van crisis. Ik opteer dus voor de opslitsing. Al zal ik het dagelijks bestuur natuurlijk wel van nabij opvolgen.’

Het sportief management blijft in handen van Yves Van Coppenolle. Ook trainer Christophe Denie geniet verder het volste vertrouwen van de nieuw aankomende voorzitter.

‘Christophe doet het zeer goed. Zeker gezien de moeilijke omstandigheden.’

Als de nood het hoogst is, dan is de redding nabij. Het ligt binnen de verwachting van elke rechtgeaarde KSK-fan dat het Ronsese voetbal met het team Vandendriessche-Cambier hoopvol de Renaixance kan tegemoet zien.

Copyright De Benieuwde Ronsenaar.

23 november 2006

VADER DAG

111. ‘Waar blijf je nu toch’. Het is het laatste wat ik ze hoor vragen. Jij dood, al zesendertig jaar. Zij stervende. In haar hunker naar jou zie ik de schoonheid van jullie liefde. Dat hoge woord waarvan ik de betekenis blijf zoeken.

Met vallen en opstaan.
Van hieraf moet ik gaan.

Eros en Thanatos. In die ene schreeuw om tedere geborgenheid. Liefde, ontdaan van elke waan.

112. Wat ik zie, lijkt me zo oneindig veel sterker dan de dood. Ik voel me een buitenstaander. Een belachelijke beginner in de hogere kunst van de liefde. Onbevoegd ben ik. Verloren tegenover deze oceaan van tederheid die ze al die jaren in stilte heeft doorgezwommen. Naar jou.

De mama van vijf. Harde vader en lief moeke tegelijk. Een glimach en een kwinkslag. In haar laatste kamer is ze weer de jonge geliefde die jij, met al je charmes en je haar vol Brylcream, helemaal hebt betoverd. Hotel Metropole, Piazza San Marco.

Nu ze de andere oever ziet, is ze alweer bij jou. Wacht ze alleen nog tot je haar komt halen. Jij, strandjutter op zoek naar de schelpjes die je tot bij haar leiden voorbij de branding. Où le soleil a rendez-vous avec la lune.

Jij, afwezige Robinson, lost in paradise. Jij Major Tom, völlig losgelöst. Jij mijn altijd al dode papa. Mijn held. Mijn idool. Mijn captain John B. Jij, met je sloepje vanop het strand van jullie diepe liefde.

call for the captain
ashore
well, I feel so broke up
I wanna go
home

why don’t you leave me
alone
feel so broke up
let me go
home

113. In al die jaren heeft ze het nauwelijks over jou gehad. Je hebt ze ook zoveel te doen gegeven. Verdwijnende vader die je bent. Dan, in die ene vraag, ledigt ze dat grote versleten hart van haar. Ruimt ze het ruim, net voor de sprong in de ruimte.

Waar blijf je nu toch?

Alsof er zesendertig jaar lang niks aan de hand is geweest. Alsof ze je dood al die tijd geweigerd heeft. Hoe doe je dat om jezelf zo te doen missen? Dat al de rest wegzakt in het niet en jij alleen overeind blijft voor de overtocht. Dat al de rest overboord gaat. Als een overbodige pauze. Tussen twee bedrijven door. Van jullie liefde.

114.‘Het vaderschap geeft me vleugels’ jubelt een crosskampioen vandaag in de krant. Jij nam de benen met je vleugels . Zo zou je dat toch vast schrijven, in één van je Patagonische verhalen.

Sport is je ding niet, verneem ik op mijn speurtocht naar jou. Wat ik zie is een verstokte roker die ongegeneerd mist blaast in de voorhistorische familiale megacamera. Als de rook om je hoofd is verdwenen, zie ik de contouren van mijn vage vader.

Verhalen over jou vertellen me dat je de oude Kwaremont telkens weer veel te snel op fietst. Zonder voorbereiding noch verzorging. Met zwaar kader en vaste pion. Je wil Sylveer Maes zijn. Je rijdt jezelf recht de geprogrammeerde dood in.

Je vliegt van je thuis aan de stenen brug in het dal naar de groene buiten bovenop de heuvel. Je weet niet dat de tuinman al met je meerijdt op je bagagedrager. Hij zit je op de hielen, heeft je in de wielen.

Van de Kwaremont maak je je Ventoux. Jij gaat voor de Grote Bergprijs van het leven. Hij sleurt je de afgrond in. Je hart staat stil. Je Pontiac tikt nog. Hier, aan mijn pols.

je liet me
je dood
koos het

eeuwig leven
je gaf me niks
werd mijn alles


115.De nieuwe paus gaat ons in een boek vertellen wie die verrezen Christus dan wel is. Ik wil een boek waarin ik lees hoe je je vijf kinderen tot jou laat komen. Hoe je je Chardonay voor ons in Almdudler verandert, aan de grote eettafel. Hoe je die rotvis op vrijdag omtovert in flan caramel. Hoe je op golfbrekers, met mij op je schouders, dwars door zee loopt. Hoe je mijn spoken verjaagt met Dolle Musketiers. Hoe je mijn angsten stilt met dame blanche in de Boucquet Romain. Hoe je me meeneemt op de Marie-Louise die nooit vergaat en jij ook niet. Hoe je de gekskte fiets voor me uitkiest op de velodrome. Hoe je me het Aquarama toont in de Pier. En dan, na zo'n perfect papa day: ’s avonds op je schoot in Het Witte Paard.
Waar Mario Lanza voor ons zingt.

Gone are the days when he could take me on his knee
And with a smile he'd change my tears to laughter

Oh, my pa-pa, so funny, so adorable
Always the clown so funny in his way
Oh, my pa-pa, to me he was so wonderful
Deep in my heart I miss him so today

Waar zit je?
Waar blijf je?

Mama zal het je geen twee keer meer vragen.

Uit: ‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

22 november 2006

BLOG NOTES




Soms heb ik
gelukkige gedachten,
Gedachten,
plotseling gelukkig,
in gedachten
En in woorden
waar ze zich vanzelf
in losmaken…



Na het schrijven, lees ik…
Waarom heb ik dit geschreven?
Waar heb ik dit vandaan gehaald?
Vanwaar is dit tot mij gekomen? Dit is beter dan ikzelf…
Zouden wij op deze wereld niets dan pennen zijn met inkt
Waarmee iemand waarachtig schrijft wat wij hier krassen?...

Fernando Pessoa

21 november 2006

DE BENIEUWDE RONSENAAR (26)

KSK-VOORZITTER
KONDIGT
ONTSLAG AAN


ANDRE DERUYVER:

‘IK BEN HET GEBREK AAN RESPECT KOTSBEU.’

SPORTIEF AFSCHEID MET GEHEVEN HOOFD


In Het Laatste Nieuws (18/11) kondigt André Deruyver zijn onslag aan.
Eerder al had het Nieuwsblad eenzelfde bericht in die zin gegeven, dit met het oog op een geplande vergadering van de raad van bestuur morgen.

André Deruyver:
'Ik ben het voorzitterschap kotsbeu Mijn ontslag is nog niet officieel ingediend, maar ik ben het wel van plan. Heel veel tijd, energie en geld heb ik in deze club gestoken. Steeds heb ik mijn verantwoordelijkheid opgenomen. Maar de zever die sommige medewerkers binnen de club nog durven verkondigen, tart werkelijk elke verbeelding. Namen noem ik niet. Maar ik zou goed zot zijn moest ik nog verder doen. Sommigen vergeten blijkbaar heel snel wat er enkele jaren geleden boven ons hoofd heeft gehangen.’

Stormen doorstaan

‘Velen hebben hard gewerkt, maar door mij persoonlijk hebben we vorig jaar de degradatie door licentieproblemen vermeden. We hebben stormen doorstaan. Aanleg van schrapping in het prille begin van het nieuwe bestuur, de zaak Tibidi, de perikelen met de Chinees. We stonden met één voet in provinciale. Maar intussen staat er een volledig vernieuwde accommodatie, verlichting en terreinen en spelen we al jaren in tweede klasse. Het is zeker niet allemaal mijn verdienste, maar respect krijg ik niet. Beheerder Benoít Cambier wil trouwens om dezelfde reden ook ontslag geven.’

Liberale tweedracht zet zich voort in de KSK-catacomben

‘De tweedracht binnen de liberalen van Ronse werd ook in de catacomben van de tweedeklasser uitgevochten. En dat laat ik niet zomaar passeren. Ze zijn te ver gegaan. Daarom mogen ze zich binnenkort aan een strafklacht verwachten. Voor dat soort mensen weiger ik nog enige verantwoordelijkheid op te nemen. Ik kan ze niet meer zien. Alsof het mijn schuld is dat er geen geld genoeg binnenkwam. Deze club staat er nu zoveel beter voor als 8 jaar geleden.'


Met geheven hoofd

‘Daarom zal ik dan ook met opgeheven hoofd mijn functie als voorzitter ter beschikking stellen. Ik wens mijn opvolger veel succes en zal vanaf nu een tevreden supporter van SK Ronse zijn. En als iemand om mijn hulp vraagt zal ik steeds bereid zijn te helpen waar nodig.’

Komt zijn afscheid niet echt als een verrassing, dan wordt zijn opvolging hoe dan ook geen gemakkelijke klus. KSK bengelt onderaan de rangschikking en heeft het zoals vele tweedeklassers moeilijk om budgetair rond te komen. Zeker met een beperkt (extra)sportief en qua clubaanbod overvol hinterland als dat van Ronse.

André Deruyver die hiermee de eer aan zich houdt, toont zich in zijn laatste zin op zijn best als sportieve KSK’er en als echte betrokken Ronsenaar.

Ook al waren en blijven we het hier grondig oneens met de manier waarop hij dit voorzitterschap ooit mediatiek in zijn relatie met journalisten probeerde uit te spelen en met die opmerkelijke uitval naar zijn voorganger Orphale Crucke, dan is het ook zo dat KSK Ronse onder zijn voorzitterschap mooi meedraaide aan de Belgische subtop en er inderdaad infrastructureel op vooruit ging.

Dat hij zich nu ook nog voort als een tevreden supporter wil inzetten, siert hem als mens.

20 november 2006

DE BENIEUWDE RONSENAAR (25)

Buysse van alle tijden…

De kracht van Cyriel Buysse, dezer dagen verdienstelijk tot leven gebracht door ’t Podium in Het Gezin van Paemel, is dat hij het hardnekkig voortwoekerend (on)recht van de sterkste in gewone personages van vlees en bloed weet te mikken.

Zonder dat je het echt in de gaten hebt, laat Buysse in simpele bewoordingen heel hoge concentraten maatschappelijke onrechtvaardigheid op je af.

Het is zo herkenbaar. Je zegt: ja zo was dat, zo is dat, zo zal het altijd zijn. De ene sociale strijd verdringt de andere.

Eergisteren Van Paemel in ’t land van Deinze.
Gisteren de wevers in Ronse.
Vandaag de arbeiders van Volkswagen in Vorst.

Tussen de vloek en de zucht van boer van Paemel, tussen de reprimande en de zalvende woorden van de pastoor, tussen de paternalistische oprispingen van de huisjesmelkende baron, tussen het hautaine gezeik van zijn barones en haar compagnie door komt de hele essentie van het ondermaanse onrecht naar voor. En dat is en blijft van alle tijden.

Het gaat telkens weer om dat kunstmatig onderscheid waarmee mensen elkaar beduvelen via de macht van hun geld, de supprematie van hun intellect, het elitarisme van hun taal, het snobisme van hun afkomst, de discriminatie door hun ras of huidskleur.

Roger Bolders (mijne moat alzeleven) koos in deze nieuwe Podium-regie voor de traditionele set: als in een schilderij van Emile Claus. En hij ging tegelijk voor ‘de toale van boer Van Poamel.’ Buysse honderd percent oorspronkelijk dus.

Niet zo evident, dat idioom. Want ‘de toale van Nevele n’es azue moar gienen boekee blommen vanuit Améérikà.’
Leuk was dat er nu en dan wat Ronsiese frasologie doorklonk. De kracht van het Ronsies
(ha, Roger ge zij nieu wijs jongene).

’t Podium timmert apropos inmiddels ook al dertig jaar aan de weg.
Dapper wars van alle trends. Uit liefde voor toneel.

Schuene Van Poomel en gezeèlschaap.
Schuene, jong.
Omer Pevenaege het mij uek gezeid.
Hij zot ie jij zuust op de booveste roote flaak aachter mij.

19 november 2006

BLOG NOTE

KUNST VAN CATHERINE

een gedicht is de veiligste plek op aarde
een huis van stilte
met vele kamers
en alle deuren dicht

niemand die het ziet
maar in dit huis brandt altijd licht
achter elke deur
ligt een onstilbaar verlangen
schuilen scherven van momenten
verzamelde werken van geluk
nog naamloze gedachten
die wachten
om te worden aangeraakt

dan gaan één na één
de deuren open

in dit huis brandt altijd licht
en licht verplicht tot niets


catherine van ongevalle