DE BENIEUWDE RONSENAAR

DE
POMPIERS
VAAN
PETER

Peter Dhooge wordt de nieuwe voorzitter van de Stedelijke Harmonie van de Brandweer. Hij volgt Johnny Verledens op. Peter is bij de Ronsenaars bekend als de stichter en dynamische organisator van Ronse Opscène. Ook als frontman van muziekband Question gaf hij hier in Ronse al tal van performances weg. Peter is tevens gastzanger van de Gevuigoode Mandolienen. In deze hoedanigheid gaf hij vorige zaterdag op het Sportgala in het Rosco ondermeer nog een gesmaakte uitvoering ten beste van ‘Buuntsies Nuitsies’. Met de Mandolienen zal hij volgende zomer te horen zijn op Bruulconcerten en Nukerkse Feesten.‘De Pompiers vaan Roonse’ krijgen met Peter Dhooge alvast een 'vurige' president die de Harmonie ongetwijfeld in vlam zal zetten. Mét verplichte bluswerken na, natuurlijk. De Pompiers van Peter, da zoan manen.

Hierna alvast een suggestie, om te spelen...en te beuroön

De pompiers van Ronse

Ie Ronse ees't er een korps kroizige mannen,
die altijd gried stoen in een geval van nuud
Ulder leiven stellen ze altijd te pande,
ze vriezen niets en nog minst van al de duud
't zijn de kloeke pompiers van Ronse, ze zijn beroemd ten alle kant,
ze droegen zurge van de stede, ze zijn geried alst ieverst brand
De Ronsische pompiers zijn mannen van ien stiek
en noot van 's leven hen ze zulder ne kier schriek

Mor de pompiers van Ronse da zijn mannen,
als't ieverst brand,ze zijn ter noot nie bij.
Mor spreekt ulder van ne pot te pakken,
ge moekt ze content en blij
De pompiers zijn de trots van de stad Ronse want zulfs ‘t standbeeld heet
"d'een bluten pompier", da bewijst de liefde van de mensen
veur de pompiers, de pompiers, de pompiers

Perserde mond was er een gruut ongeweirte
en ien schuunboeke doer brande g'er een hof
Zulder sebiet der nortoe mee euren oto
en't scheen die volgt, ja, da ees een betsie grof.
Ze mispaktigen eur van boene, Ze rijtigen Elsele rond,
Ze kwoemen drie uurkies te loete, ah wa woeren zulder beschomd.
De mensen woeren koed, ze staptigen 't gauw af
en 't volk van Ronse schreef daerover dat ees straf

DE BENIEUWDE RONSENAAR

Beste Stef,

Een minister die, na een incognito bezoek aan Louise-Marie, op een totaal onverwacht moment beslist om geen vergunning toe te kennen aan de afvalbaronnen die asbest wensen te storten midden in ’t groen. Het zou kunnen het paradijs zijn doch het paradijs is veel meer dan een evidente handtekening. Het paradijs is dat er mensen bestaan die zich inzetten voor de volgende generaties streekgenoten. In dit geval: de mensen van VZW Stop Asbest in Louise.

Stel je voor dat wij, Ronsenaars, ieder jaar in Louise zouden moeten voorbij komen met “onzen Sint-Hermes” waarbij we overheerlijke asbestvezels in de longen pompen bij het ontbijt. Enig alternatief: sneeuwwitte pakken en maskers om asbest te weren uit ons lichaam.Ik zie de koppen al in de populaire pers: 'Fierteldragers en belders voor het eerst met asbestpakken en asbestmaskers'. Kanunnik André De Wolf, die in zo’n pak zou moeten lezen met zijn supermegafoon. De hele tijd die gefilterde, gedempte nasale stem rond onze oren. En zie je ze al zitten in hun koets, de genodigden en notabelen? Allemaal met zo’n wit pak? En wat met de paarden? Wat met de duizenden Fiertelaars? Begin je te beseffen, beste Stef, aan welke ramp wij zijn ontsnapt? Witte Fiertelaars. Midden in ’t groen. De nachtmerrie gaat echter niet door. Het zijn de mensen van het actiecomité, die vanuit een echt engagement, vanuit een oprechte bekommernis voor de gezondheid van iedereen en vanuit een respect voor de mooie omgeving het paradijs zijn. Zij verdienen deze schouderklop.

Omdat ze hebben moeten vechten als leeuwen tegen een bureaucratie en waarschijnlijk ook tegen duistere krachten. Omdat ze het onbezoldigd deden. Omdat ze iets hebben gerealiseerd dat voor iedereen van onze regio een opluchting zou moeten zijn. Omdat ik straks met de kinderen van mijn broer nog even mag gaan wandelen in het Muziekbos. Omdat ze hemel en aarde hebben moeten bewegen om onze lokale politici voor hun kar te spannen. Omdat ze ongetwijfeld de veerkracht hebben gevonden om na ontgoochelingen opnieuw recht te veren en te blijven vechten tegen dit waanzinnige businessplan. Omdat ze inhoudelijk zo sterk zijn blijven acteren en hebben weerstaan aan provocaties.

Dat zulke mensen nog bestaan, is inderdaad het paradijs. Zullen we op 18 mei, bij het binnen komen van Louise-Marie, vragen aan den belder van dienst de bellen te doen klinken als nooit tevoren? Zwarte vlaggen weg. Bellen voor die mensen. En voor iedereen die hen heeft gesteund.

Wim Vandevelde
Fierteldrager

Beste Wim,

Onze bloemen hierboven gaan dan ook naar allen die zich in hun acties en hun initiatieven of met hun formele klachten hebben ingezet en hun verantwoordelijkheid hebben opgenomen. Onze bloemen voor de betrokken minister en burgemeesters, beleidsmensen, politici. Maar voor ook het eendje Rosalie en haar grote vriendin Brigitte Minne. Voor alle mensen van het Comité van wie Brigitte meer dan de onvermoeibare woordvoerder is geweest en blijft. Voor alle bewoners van Louise en van heel het betrokken gebied. Voor Filip Meirhaeghe die zich op onze vraag meteen bereid heeft verklaard om zich met zijn naambekendheid achter de actie te scharen, Voor Passe-Partout die zijn maatschapelijke relevantie weer voluit waarmaakt, zijn ontstaansgeschiedenis rond de toen bedreigde tunnel van Louise-Marie getrouw. Dit is pas echt wat we bedoelen met: Tuupe. Het kan dus. Het werkt.

Met dezelfde verbetenheid zullen we, overheen meningen en overtuigingen, samen doorgaan voor een mooi, schoon, veilig, vredig en verdraagzaam Ronse. We geven niet op. We leveren onze geliefde stad niet over aan foute statistiekjes en al dan niet gemaskerde schurken. Nooit. Niemals. Jamais. Never. We gaan dus lekker niet binnen blijven s'avonds. Maar we zullen blijven buiten komen. We zullen er samen staan. Zingend van hoe schuune da Roonse tooch kan zoan, zoals onlangs in de Europawijk. Arm in arm, en hand in hand, hart om hart en hard tegen hard. We zullen niets en niemand vrezen en niet wijken en niet toegeven aan de normvervaging, de verloedering, de verpampering, het misbruik van onze politiek correcte reflex, de verzuring of de verbittering. Gelukszoekers moeten één ding nooit onderschatten of vergeten: Ronse is de stad van de Ronsenaars. En zo willen we het houden. Het is onze stad. Het zijn onze zeden. Het zijn onze normen en wetten. Het zijn onze gewoonten. Wie dat niet begrijpt en aanvaardt, kan wat ons betreft ophoepelen en zijn geluk elders gaan beproeven. Wie Ronse als een middel ziet, een stapsteen naar snelle weelde elders of als een tussenstap, moet inzien dat wij Ronse als doel op zichzelf zien. Wij zullen dus als Ronsenaars integendeel doorgaan. Tuupe. Vastberaden. Vrolijk. Vrank en vrij. Zo dat ook de komende generaties hier verder genieten, middenin het groen van de Vlaamse Ardennen. Men… beldere het voort.

Tuupe vuir Ronse.

Stef.

LA VIE EN PROSE

Elle se tient les reins cambrés. En léopard, comme une star. Tout au fond de son aubette. Elle m’apparaît comme un remake d’Arielle Dombasle. Qui est un remake de Marilyn Monroe. Qui se voulait remake d’Eve, la pomme d’Adam. Eve, remake du rêve lubrique du Bon Dieu.

J’ai sous le bras Cécilia. Je veux parler du livre que la France entière s’arrache. Que l’ex de Sarko veut faire interdire en cours d’appel. Mais trop tard. Bonjour les dégats collatéraux, après divorce. Ce soir j’y lirai que le président n’aime que lui. Rien de neuf. Car comme le disait si bien Verlaine ou était-ce Coluche, cet autre candidat à la présidence: ‘Tout homme est ego.’

Il n‘aime donc que lui, Sarko. Pas même ses propres moutards. Très propres pourtant, ses petits. Tous passés au Kärcher de papa. Pas comme 'cette racaille'. Et, à lire 'Cécilia': se baladant dans les beaux cartiers de Paris sur des pompes à 2000 euro la paire.

J’y lirai qu’il adore faire défiler ses belles de nuit à l’Elysée.
Qu’il chante avec elles les evergreens de son pote Johnny au Karaoke jusqu'à quatre heures du mat.

‘Quand mon corps
sur ton corps,
lourd comme
un cheval mort,
..que je t'aime’

Qu’il ne se souvient même pas du prénom de certaines de ses conquêtes. Qu’elle, Cécilia, ne sait même plus quoi faire pauvre bout’de chou, pour nouer les deux bouts maintenant qu’elle a mis les voiles. S’en expliquant quelques jours plus tard dans Elle. Revue officielle pour femmes libérées, très Nights in white satin.(De toutes les matières c'est la ouate qu'elle préfère). Qu’elle ne pourra même plus lancer sa Mini Cooper grise à vive allure dans les allées réservées aux bus sans se faire coller des amendes. Qu’elle ne pourra même plus faire la parlote, le nez dans la coupe, avec ses petites copines au Foucquets, ni au Bristol. Meilleures copines qui la plaquent, ces petites connes, dès qu’elle n’est plus madame Sarko. Qu’elle ne va quand-même pas manger le capital qu’il lui laisse pour vivre. Qu’elle ne va pas le déranger, l'avare, pour à peine… 2000 euros par mois en plus.’
(Dites-moi, qu’est-ce qu’une femme fatale comme elle peut bien faire avec 2000 euros? De la monnaie, je vous demande un peu. Même pas de quoi lui payer les textos qu’elle lance à Richard Attias. Qu’elle aime toujours. Qu’elle a largué comme un vieux chiffon usé ok. Mais qu’elle aime heu…: à la folie. Qu’elle supplie de revenir. Mais il est trop tard, trop tard déjà. La place est prise par cette greluche de Mathilda May. Pourtant elle ne désespère pas. En amour ni jamais ni toujours. Et avec tout le pouvoir qu'elle exerce sur les hommes. (Voir Khadafi, plus loin). Il ne voudrait quand-même pas lui, le président, qu’avec l’aumone de misère qu’il lui laisse, leur fils Louis termine ses jours sous les ponts de Paris. En grattant ‘Marche à l’ombre’ de Renaud? Apropos de Louis, maintenant qu’elle a cassé le cocotier, c’est qui qui va lui payer le British College bon chic bon genre Londonien à leur petit? Et ses Rolex sur fond de diamants? Fini les Rolex? Ha bon… Des petites Swatch à cents balles peut-être? Mais tu n’y penses pas, Nico mon nigaud.

Bref, ‘stupeurs et tremblements’ comme l'écrirait mon amie Amélie, Nothomb de son nom, à la lecture de ce livre riche en 'révélations'. Grand frisson sur vie bidon, ce livre de Biton. Beau linge froissé par bouquin interposé. Normal qu’elle essaye de le faire interdire. Tellement qu’à relire toutes ses malpropres salades, elle en arrive à être choqué par sa propre légèreté. Pas que j’irai jusqu’à pleindre ce bon vieux serial ladykiller de Sarko. Du tout du tout, mon bout de chou.(Restons dans le style pipolisé Sarkostylé). Je me méfie trop d’un président qui l'un jour joue au gosse émerveillé à Disneyland avec à la main un autre gamin que le sien, avant d’aller vendre le lendemain ses armes aux cheiks. Mais de là à suivre une capricieuse qui veut nous faire croire que c’est elle, et elle toute seule, qui a libéré les infirmières Bulgares ‘par le pouvoir qu’elle exerçait sur Kadhafi’… ça me fait plutôt fredonner la chansonette de Delpech: …ma pauvre Cécile.

*

Elle se tient donc les reins bien cambrés au fond de toutes ses gazettes, la bimbo de l'aubette. Je lui demande le nouveau ‘Lire’. Je la vois sur le point de perdre son bel équilibre à haute teneur érotique. Je l’imagine déjà dégringolante de son tabouret. Je me vois la soulever. La consoler. Soigner l’entaille à la lèvre supèrieure très bottoxisée. Lui chuchoter les mots qu’il faut. ('Vous petit bobo? Moi gros nounours'). Car comme disait si bien Coluche tout homme… Elle n’a jamais entendu parler du magazine littéraire Lire. Elle tente de me vendre le Match.
‘Non merci.’
‘Le nouveau Gala? ‘
Elle se ravise. Semble flairer en moi le soixante-huitard que je suis, en duffelcoat bien trop usé pour faire chanter les belles à L'Elysée.
‘Le Nouvel Observateur ça vous va?’
‘Ou alors le Point?’
‘L’Express? ’
J’insiste. 'Le Lire'. Je délire ou quoi? C’est comme si je lui demande un autre monde, où sa lune serait blonde. Non. Elle n’a pas. Jamais entendu parler.
La France de Sarko. La France nouvelle.
'Ensemble nous y parviendrons'.
Avec Cécilia & Carla. Et tous les dessous dans Gala.

‘La Vie en Prose’.
‘Journal Intimide'.
Copyright Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

BURGEMEESTER LUC DUPONT:

‘WE HEBBEN
DE MINISTER
KUNNEN
OVERTUIGEN’.

‘We deden
wel degelijk
veel meer
dan wat
pro forma
protest.’



GEEN ASBESTSTORT IN RONSE

We geven hieronder (maar al te graag) de opgetogen reactie van burgemeester Luc Dupont op de beslissing van minister Crevits om het geplande asbeststort te weigeren. Lees ook ons vorig bericht.

'Wij vernemen zopas dat minister Hilde Crevits de beslissing van de Bestendige Deputatie ongedaan heeft gemaakt en de vergunning voor het storten van ASBEST aan de firma OB&D heeft geweigerd.
Deze weigering komt er ondanks het positief advies van de Gewestelijke Milieuvergunningcommissie, het voorwaardelijk positief advies van de Afdeling Toezicht Volksgezondheid en het positief advies van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie in verband met de problematiek van de grondverschuivingen.

CD&V Ronse en Maarkedal en onze CD&V streekparlementairen hebben in alle stilte krachtdadig gewerkt om tot deze oplossing te komen. Samen met onze discrete contacten tot op het hoogste niveau zijn we erin geslaagd dit resultaat te bereiken. Wij deden wel degelijk veel meer dan wat "pro forma" protest. De kritiek die we in het verleden van vele kanten kregen wordt daarmee volledig ontkracht.

Wij bedanken uitdrukkelijk minister Hilde Crevits voor het feit dat zij als Minister van Leefmilieu consequent koos voor het onderzoek naar alternatieve verwerkingstechnieken en het behoud van het groene karakter van de streek.
We hebben de minister kunnen overtuigen dat een asbeststort niet thuishoort in een Regionaal Landschap en in onze mooie Vlaamse Ardennen.

De minister heeft oor gehad naar onze argumenten dat het niet opgaat de stad een strategisch beleidsplan te laten schrijven "RONSE, GENIETEN MIDDEN IN DE GROENE HEUVELS" en deze strategische visie dan te laten doorkruisen door het vergunnen van een asbeststort.

Als burgemeester bedank ik uitdrukkelijk iedereen die dit mogelijk maakte. Dit resultaat is zeker ook de verdienste van de gedrevenheid van het Actiecomité, de duizenden die de petitie ondertekenden en Passe-Partout die mee het voortouw nam.'

Luc Dupont
Burgemeester

HET VERZET HEEFT GEWERKT!

ER KOMT
GEEN
ASBESTSTORT
IN LOUISE-MARIE
DAT HEEFT MINISTER
VAN LEEMILIEU
HILDE CREVITS (foto)
ZO PAS
BESLIST



PROFICIAT AAN ALLEN
DIE ZICH MET ONS
HARD HEBBEN VERZET
TEGEN HET KANKERSTORT.

TUUPE VUIR RONSE

DE BENIEUWDE RONSENAAR

RONSESE BELASTINGBETALER GEDUPEERD

SAMOERAI SLAAT BESTUUR TEGEN TATAMI

HONDERDDUIZENDEN EURO ONDER JUDOMAT

DE TRUC VAN DE KATHOLIEKE SCHOLEN:

SPORTCLUBS BETALEN DE OPSMUK

Honderdduizenden euro belastinggeld van de Ronsenaars heeft de stad Ronse in het Rosco geïnvesteerd om judoclub Samoerai ter wille te zijn. Er zijn, op zwaar aandringen van de toenmalige tenoren van de club zelf, speciaal bijkomende douches gebouwd. De stad Ronse leverde voor de roemrijke judoclub dan ook een pracht van een dojo af. Met veel poeha en gezang is die nieuwe judostek enkele dagen voor de verkiezingen ingehuldigd en ingezegend door gewezen collegesuperior Coorevits. Nu verlaat Samoerai alweer het pand vanwege te duur zogezegd en te weinig inkomsten. De Judoclub verhuist naar de school Glorieux. Door deze opstap wordt de Ronsese belastingbetaler op een schandelijke manier de dupe van een nochtans knap en consequent volgehouden sportbeleid om het Rosco uit te bouwen tot het schitterend sportcomplex waarop Ronse fier mag zijn.

Er zijn ook heel wat vragen bij de al te doorzichtige truc van het katholiek onderwijs om nu wèl weer sportverenigingen aan te trekken voor de hernieuwing van de eigen accommodatie, nadat die eerst zoveel mogelijk werden afgestoten vanwege te hoge kosten. Ook het bestuur van de stad zelf wordt hier een hak gezet en tegen de tatami getrokken.

Naar verluidt komt Samoerai niet uit zijn kosten in het Rosco zonder eigen kantine en sponsoring. Andere bronnen signaleren ons echter een heel andere reden. Het gaat niet zo goed met de club. Die zou vooral gebukt gaan onder al te hoge kosten voor buitenlandse spelers. Bij een Belgisch Kampioenschap kwam Samoerai niet eens aan de vereiste vijf ploegenopstelling toe. Schrijnend volgens welingelichte bronnen. Heel wat ouders vinden het nu ook maar niks dat Samoerai de schitterende sportaccomodatie van het Rosco inruilt voor de opgelapte Glorieuxinfrastructuur. Dat er al veertig leden minder zijn, zou ook wel eens daarmee te maken hebben.

Hoe lap ik kosteloos mijn school op?

Gaandeweg wordt duidelijk hoe het katholiek onderwijsnet in Ronse schaamteloos solt met de sportverenigingen. Eerst willen die scholen zoveel mogelijk af hun van dure sportaccomadatie vanwege de hoge onderhouds- en verwarmingskosten. Wat dan aldus leeg komt te staan, gaat echter gaandeweg vervallen. Dus worden de sportverenigingen die eerst naar de stadsinfrastructuur werden versast weer binnengehaald met ogenschijnlijk aanlokkelijke condities (en alweer subsidies van de stad!) plus het uitzicht op eigen inkomsten met een door de sportclubs zelf gebouwde kantine en de mogelijkheid van reclameborden van sponsors. (Waarbij de pedagogiek, reclame op school, natuurlijk ver zoek is).

Voorwaarde is dan wel dat die sportverenigingen zelf de schoolinfrastructuur oplappen. Een keer zover, worden de verenigingen (zoals Basket Team Ronse in het College, lees onze eerdere berichtgeving) opgezadeld met loodzware kostenfacturen voor de huur en een pietluttige schoolse reglementering. Ondertussen kan de opgelapte sportinfrastructuur dan weer handig dienen als schoolaccomodatie.

Na het basket gebeurt nu hetzelfde met de Ronsese judoclub. Het gerucht dat Badmintonclub Wit-Wit weldra zou volgen, klopt echter totaal niet. Zo wordt ons formeel bevestigd uit betrokken kringen.

Maar de beroering rond het vertrek van Samoerai is er alvast niet minder om.

Andere verenigingen staan te springen

Veel bij Judoclub Samoerai Ronse zou te maken hebben met een wijziging in het bestuur, een interne tweespalt omtrent de locatie en het vertrek van de verdienstelijke Gilles Vanderkerken die - mede op aandringen van gewezen Samoeraivoorzitter en politicus Jan Foulon en toenmalig sportschepen Agnes Van Crombrugge de (zeer terechte) pleitbezorger is geweest van de prachtige nieuwe Samoerai dojo in het Rosco. Gilles Vanderkerken was trouwens een fel opgemerkte…afwezige zaterdag op het Sportgala waar de meest verdienstelijke sportwerkers (van wie hij er zeker een is) werden gehuldigd. Je zou voor minder thuisblijven.

Voor het Rosco is het wegvallen van Samoerai overigens nog zo geen ramp. De judoclub huurde de zaal slechts drie dagen per week. Er zijn ook al heel wat aanvragen binnen om de vrijgekomen ruimte te bezetten. Ondermeer van een dans-seniorenclub. En er worden nog andere pistes bewandeld: onder meer met de jeugdvereniging van een grote Ronsese sportclub. De extra sportaccomodatie voor Samoerai kan dus gelukkig andere sportverenigingen ten goede komen. Not done in dit alles is vooral dat de judoclub eerst de stad op kosten jaagt, er dan even later van onder muist.

De niet hernieuwing van de concessie van de Rosco-kantine eind mei is op zich ook geen catastrofe. Het schitterend sportcomplex van Ronse is nog in volle uitbouw. De aanleg van een zwembad en een Finse piste zullen gaandeweg alleen maar bijdragen tot een betere rendabiliteit van de kantine voor een volgende uitbater.

Stadsbestuur trekt aan één zeel

Overigens zorgt de truc van de katholieke scholen met de sportverenigingen en het afhaken van Samoerai nièt voor zogezegde spanning binnen het bestuur, zoals oppositiekringen het al graag laten voorkomen. Die oppositie zou hierover overigens interpellaties klaarhouden voor de volgende gemeenteraad.

Burgemeester Dupont en zijn schepenen zouden zich in deze zaak integendeel veeleer eensgezind en samen ‘koud gepakt’ voelen door dit al te lichtzinnig en naar eigen goeddunken omspringen met belastinggelden voor eigen doel door Samoerai en door de al te doorzichtige aanlokking van sportclubs volgens het perfide procédé van (een paar lakeien van) het katholiek onderwijsnet in Ronse. Sportief is inderdaad anders.

Copyright ‘De Benieuwde Ronsenaar’
(Verplichte bronvermelding).

BLUE MOON

10.

Woorden die geen mens hier echt nog plaatsen kan.

‘Integriteit.’
‘Integratie.’
‘Identiteit.’

Woorden die iedereen beu is. Woorden die haaks staan op de werkelijkheid. Woorden, ver van het leven van elke nieuwe lastige dag die begint met de energiefactuur en eindigt met bedreiging alom.

Wat kan een schrijver anders doen dan dit leven te observeren, de onderliggende woede ervan te noteren. Agressie, dreiging? Waar, wanneer, wie?

‘Overal.’
‘Het verkeer.’
‘De horeca’.
‘De parken’
‘De supermakrten.’
‘De school.’
‘De sportzaal.’
‘De bankloketten.’

Dure woorden omtrent verdraagzaamheid en solidariteit.

‘Respect.’
‘Correct.’
‘Intellect.’

Woorden die hol klinken en hun betekenis kwijt zijn. Woorden in een taal die niet die van het volk is. Het volk dat zich verlaten voelt, door leiders die niet leiden. Leiders die elkaar beduvelen met dure woorden in dure kastelen. Overrijpe woorden. Klaar om als zoethouders gebradeerd te worden. Woorden die ons opzadelen met schuldgevoelens. Woorden van valse profeten. Woorden van populistische fluitspelers met toverwoorden van links, van rechts. Angst, ongenoegen, irritatie, ingehouden woede in het bange hart van de mensen. Wat staat de schrijver anders te doen dan deze Copernicus-omwenteling te beschrijven.

‘De ander maalt niet om onze stad.’
‘Onze stad draait om de ander.’

Zullen we dan met zijn allen de weg van opgaan van moedeloosheid en verbittering ? Of zullen we doorgaan? Doorgaan natuurlijk. Dat zullen we. Vanop de vesten van onze oude stad zullen we de nieuwe bouwen. Steen voor steen. De fanfare zal ons begeleiden . We ontzeggen eenieder het recht onze vrolijkheid te gijzelen. Niemand die ons die ooit afneemt, nog in geen duizend Ommegangen.

We zien de schoonheid van onze stad. We zien haar in al haar broosheid, in al haar vermaledijde kwetsbaarheid. En we houden van haar. Zoals ze is. En nog meer, zoals ze hoort te zijn in al onze dromen van haar voor morgen. We leven hier zo graag. Op de grenzen van zovele waarheden tegelijk, waar talen niet te tellen zijn. Tegenover de vele netwerken van de macht koesteren wij het ene patchwork van alle mensen bijeen in de stad waarvan we houden. Onze vastberadenheid zal de verzuurden zuur opbreken. Onze onwrikbare trouw is wat onze stad redden zal, van haar al te voorbarig verkondigd verval.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

SPORTGALA NIEUWE FORMULE DOET HET

NU OOK TOURSTART IN RONSE?

RONSE KOERST LAUREAAT VAN DE SPORTVERDIENSTE

HET VOORBEELD VAN FLORE VANDENHOUCKE

De vzw Ronse Koerst die vorige zomer tekende voor het geslaagde Belgisch Kampioenschap Wielrennen (zie ons sfeerbeeld van toen) is vanavond na een spetterende gevarieerde show opgeluisterd door de Gevuigoode Mandolienen in het Rosco door de Ronsese Sportraad uitgeroepen tot Laureaat van de Sportverdienste. Zeer terecht en dik verdiend als je het ons vraagt.

Op de vraag van vlot presentator Eddy Botteldoorne wat Luc Vandenabeele en zijn succesvol team nog in petto houdt voor Ronse, liet de organisator niet meteen in zijn kaarten kijken. Dat we in de toekomst van Ronse Koerst nog mooie dingen kunnen verwachten staat echter buiten kijf. Wij gokken op een start in de Tour de France. Wat Waregem vorig jaar kon, dat kan Ronse Koerst na wat we van dit goed geolied team gezien hebben ongetwijfeld ook.

De jeugdtrofee gaat naar Flore Vandenhoucke (foto) van Badmington Wit Wit.

De avond stak vol verrassende acts en halsbrekende stunts waarbij zowel burgemeester Luc Dupont als schepen van Sport Gunther Deriemaeker even onder de basketring stonden als gastspelers van het showbasketteam The Crazy Dunkers. (Beiden schoten evenwel tekort en misten hun doel).

Het Sportgala nieuwe stijl neemt een sterke start. Mooi is dat tal van verdienstelijke doemensen uit de sportwereld die zich jarenlang in de schaduw van de sportgloriën hebben ingezet voor hun sport één na één werden gehuldigd.

Ook knap is dat jonge mensen, deze keer in de persoon van Flore Vandenhoucke, worden aangemoedigd om te sporten. Zij kunnen de jongeren van Ronse op hun beurt tot voorbeeld zijn om voor hun sport te gaan.

Voorzitter van de Sportraad Arnold De Vleeschauwer, Dirk Decuyper, Jean-Yves Trauwaert en het hele team van Sportraad en Ronsese Sportdienst tekenen hier vanavond in het Rosco voor een echte Renaixance in de Ronsese sportgeschiedenis.

Meer info op: www.bloggen.be/sportraadronse/