SALUT LES COPAINS (7)

MONACO,

MON AMOUR.

On peut vivre

sans richesse

presque sans le sous

Des seigneurs

et des princesses

y en a plus beaucoup

Mais vivre

sans tendresse

on ne le pourrait pas

non non non non

on ne le pourrait pas.

***

De eerste keer dat ik iets over Le Prince de Monaco verneem is thuis aan de Ronsese Steenbrugge. Onderweg naar school, halverwege de Wijnstraat, mijn zware boekentas torsend met 'Wannes Raps' erin en leerboeken over taalbeheersing, voor niks meer nodig, nu t of d er niet meer toe doen, je aan fonetisch gebral al genoeg hebt om IN HOOFDLETTERS scheldproza op virologen te larderen via de asociale media. (Hoofdletter schrijf je voorlopig wel nog best met een d erin, ik zeg het maar).

In de bescheiden étalage van het oude sigarenwinkeltje in de Wijnstraat wordt die blauwe maandagochtend fors uitgepakt met nieuwe King Size kankerstokken genaamd Prince de Monaco.

Elk aangeprezen pakje oogt er op een bedje van zilverpapier als een koninklijk theatertje. Onder een belachelijk brede koningskroon dreigen twee bruine paters met in de geheven hand elk een zwaard. Het wekt mijn aandacht. Want God 'n slaat niet of hij zalft en ik zie het de brave Pater Michel van aan de Paterskerk ('de barrière de fer') nog te niet gauw doen.

'Wie met het wapen omgaat,

Zal door het zwaard vergaan’.

(Mattheus 26:52).

De twee Monegaskische sigarettenpaters (bijna schrijf ik operettepaters) schijnen een wapenschild te beschermen dat vol sprookjesachtige rode vakjes zit, rood op zilver.

‘Deo Juvante’ staat er op. Verpletterd onder hun niet eens blote voeten.

'Met Gods hulp', zo bid ik de Allerhoogste boven de Wijnstraat, overleef ik vandaag weer een nieuwe dag vol banbliksems, smaad en vernederingen van ‘Laura’, priester-leraar en tiran-klastitularis van onze zesde Latijnse in het College van de Heilige Antonius van Padua.

Die heeft zich in de vlammend koleirige Savonarolakop gestoken dat ik ‘van begoeden huize ben', bijgevolg zoals al mijn copains ‘de bonne de famille’ dag aan dag diep vernederd dien te worden. Dit vanuit ranzige rancune om zijn eindeloos opgerakelde eigen armoedige afkomst in Sint-Lievens-SS'e.

Had ik maar nog een papa om 'Laura' eens goed op zijn bakkes te komen slaan.

(Aan mama kan ik dat niet vragen, als weduwe heeft ze zo al teveel om handen met haar vijf bloedjes van kinderen, onder wie 'haar vier beren' zoals ze ons noemt).

In dreams doe ik het elke avond na het avondgebed bij het slapengaan dan maar zelf, prik ik het puntje van mijn passer in Laura zijn gat. Dwars door zijn soutane.

Wie met het zwaard omgaat,

zal zeer goed slapen vannacht.

Deo Juvante.

****

Rue Grimaldi.

Rue Princesse Caroline.

Boulevard Albert I.

Avenue du Prince Héréditaire Albert.

Boulevard Rainier III.

Avenue Princesse Grace.

Boulevard Princesse Charlotte.

Quai Antoine I.

Boulevard Louis I.

Mijn echte kennismaking met het dwergstaatje Monaco verloopt stukken leuker. Na die trouwpartij in Roquebrune verplaats ik me, met het oog op diverse exquise tafelgenoegens avec vue imprenable samen met de kersverse bruid, haar stralende bruidegom en het selecte gezelschap hoog boven Fontvieille, het door Prince Rainier voorlopig op zee gewonnen haventje van Monaco.

Hier in Monaco wordt het moeilijk nog iets te vinden dat nièt kunstmatig gewonnen is. Behalve misschien en gek genoeg (het zou Ensor en Arno plezieren) L’ Avenue d’Ostende, vlakbij het Casino en het 'Musée des Poupées'.

'Elle est tellement jolie

que j’en rêve la nuit

c’est une poupée

qui fait non non

toute la journée

pourtant je

donnerais ma vie

pour qu’elle

me dise oui'.

Hier in Monaco horen les jolies poupées, vooral oui oui oui chéri te knikken voor een buitensporig luxebestaan als marionettes van hun 'geldschieters', tussen de Place du Palais et La Place du Casino. Daarbij vooral het 'Hotel de Paris' niet vergeten. Anders ben je (niet genoeg) gezien.

*

Sinds de 14de eeuw zwaaien de Grimaldi’s hier de gouden plak, vanwaar dat exclusief familiale stratenplan tussen de zogeheten ‘steden’ Monte-Carlo en Monaco als mini-Manhattan by the sea.

Niet dat de familie Goyon-Matignon écht rechtstreeks afstamt van de Genuese Grimaldi’s die hier ooit de rotsen veroverden. Maar vanaf 1915 eigenen ze zich wel gretig de naam Grimaldi toe. In 1949 doet de huidige ‘regerende’ familie Polignac alias Grimaldi dat nog eens over. Polignac, het klinkt als een Grand Cru Classé.

****

De hedendaagse geschiedenis van Monaco als dwergstaat is nog een heel ander verhaal. Dan heb ik het niet over de dramatiek van prinses Grace die zichzelf te pletter rijdt in de rotsen. Evenmin over de gezusters prinsesjes Caroline en Stéphanie die zich altijd wel door de ene of de andere in en uit de bocht gewipt weten en daar zelf hard hun best voor doen.

'

Comme un ouragan

qui passait sur moi

l'amour

a tout emporté

et mon coeur

bat trop fort

ai-je raison

ou tort

de t'aimer

tellement fort?'

De recente geschiedenis van Monaco is er nièt een van bruine paters met zwaarden die je als brave Europese zorgbelastingbetaler schaamtelood een pater schilderen.

De Ene Ware Almachtige God die vandaag Monaco als Deo Juvante aan al die buitensporige luxe helpt is die van het Geld.

Cash Cash.

Cache Cache.

De God van het Grote Geld die kommerloos piepkeduik speelt met Europese belastingbetalers en daarin de brave Belg met zijn extravagante Kafkaiaanse onstructie van federale staat en drie deelstaten als gepluimde kandidaat Wereldkampioen Taksen. Je zou op de duur die Brexit Boris nog sympathiek gaan vinden.

Op de planeet bestaan er tot op vandaag heel probleemloos nog een heel boeket belastingparadijzen.

Monaco is daar maar één van. Waar het geld vandaan komt, maakt niet uit. En of dat Casino er voor Gods witgewassen zieltjes staat, is sinds die Sint-Bartholomeüsnacht al langer bijzaak.

L’argent n’a

pas d’odeur.

Faites vos jeux,

Dieu reconnaîtra

les siens.

*

In zijn ‘Discorsi’ herleidt de Florentijn Nicolo Machiavelli alle strijd in dit ondermaanse tot een eindeloos streven tussen de elite die de macht dus het geld bezit en behouden wil en het volk dat dit alles veroveren wil. Lukt dat, dan veranderen mmacht en bezit (voor even) van kamp. De tijd dat het geld de nieuwe machtsverhoudingen weer gaat corrumperen.

Monaco staat in dat spel altijd aan de winnende kant van wie het geld heeft. Maakt niet uit wie het binnen brengt, nog minder waar het vandaan komt.

Oost West

Monaco

Rendeert

Het best.

Deo Juvante.

Salut les Copains (7).

 SALUT LES COPAINS (6)

Si maman, Sissi.

Si maman si

maman si

tu voyais

ma vie

je pleure

comme je ris

mon avenir

est gris

et mon coeur

aussi.

De geheel aan God gewijde jonge priester uit Tonkin, het Franse protectoraat van zijn mama ‘Ma Tonkinoise’, door papa, ‘ancien d’Indochine et beau comme Delon’ weggeplukt uit het Cochin-Chine van Marguerite Duras en haar amant de la Chine du Nord, zegent het bruidspaar.

Zijn preek houdt het midden houdt tussen het sarcasme (étonnant non?) van Pierre Desproges en wijlen mijn held Guy Bedos.

Les Vacances

à Marrakesh.

La drague.

Zozeer houdt de dienaar Gods van al die liefde rond het altaar in zijn kerkje van Sainte Marguerite dat hij kort erna Le Bon Dieu verder alle bonne chance wenst en zelf trouwt. Zoveel goesting dat hij ervan krijgt.

Ik dank de Heer dat hij me, door de wonderen van het peterschap, op deze zonovergoten plek hier aan de Corniche Supérieure in Roquebrune dropt om er getuige te zijn van het leven zoals het bij mijn weten zelden is.

Hier helpt Sissi (stel je ze vooral nièt voor als Romy Schneider in haar eerste flutrolletjes ) in de negentiende eeuw als Keizerin van Oostenrijk dit oude godvergeten rotsdorpje aan zijn reputatie als toevluchtsoord voor gekroonde leeghoofden, vol romantiek voor verhaaltjes in ‘Point de Vue et Images du Monde’.

Hier komt Winston Churchill als oud strijder schilderachtigheden schilderen en, tussen twee immense sigaren door, zijn 'bons mots' placeren voor biografen.

Het is lang voor La Vieille Albion zichzelf met of zonder ‘Tunnel sous la Manche’ bevrijdt van het Verenigd Europa der Bobo’s met zijn zelfverklaarde ‘leaders’ die niet eens de courtoisie opbrengen hun Première Dame te laten voorgaan, elegant hun zitje af te staan.

De Europese Gemeenschap

voor bloemkolen van staal.

Hier, in Roquebrune, haalt dichter W.B.Yeats in ’39 de neus op voor het totalitarisme van rechts en links dat er zit aan te komen. Hier stapt hij de ontsterfelijkheid in.

J’adore cet endroit.

Plek voor pen en papier.

***

Vervuld van verwondering groet ik er die ochtend de bloemen, loop ik door steile smalle straatjes onder romaanse bogen door, weg mijmerend in al die vorige levens achter middeleeuwse muren rond wat rest van het sombere Karolingsche kasteel met wapenzaal, gevangenis, keuken en vooral het vertrek van de Seigneur hemzelve. Het is in de jaren 900 opgetrokken tegen aanvallen van de Saracenen. Une vue superbe, gunnen ze zichzelf wel de ridders. En zonder Booking.com.

Hier behoedt de Notre-Dame-des-Neiges hun opvolgers voor de pest. Want voor wat hoort wat. Onzekere vaccins laten er dan al op zich wachten, ze doen het met weesgegroetjes. 'Notre-Dame-en-nage' ware wel toepasselijker

Je stapt jjezelf hier helemaal in het zweet des aanschijns.

Hier staat volgens de legende ook ergens een olijfboom van naar schatting 4000 jaar oud, met een diameter van wel tien meter.

De overdrijving van onze oude vrienden de Leliaerts uit 1302 zullen we andermaal toedekken met de ridderlijke mantel der liefde.

Vierduizend jaar. En dat terwijl mijn met veel warmte gekoesterd onnozel olijfboompje al na het eerste zachte winterkoninkje compleet kapot gevroren bij het tuinafval belandt.

Het kapelletje van La Pausa naast die wonderboom is op 5 augustus het vertrekpunt van een jaarlijkse processie waarbij de hele bevolking van het dorp open en bloot al van in 1467 scènes uit het lijden van Christus uitbeeldt.

Mooi allemaal. Maar waarom heb ik nu gewoon goesting naar een zak friet met mayonaise aan de Gentse Koornmarkt en erna een chololat glacé aan de Graslei?

Misschien omdat het leven zoals het in die glimmende boekskes beschreven staat veel te mooi is om waar te zijn.

SALUT LES COPAINS (6).

SALUT LES COPAINS (5)

Poire Belle-Hélène.

Zeg nooit Cavalaire als je Cavalière bedoelt. Je wordt door de locale filière van commercanten prompt geseind als touriste Belge. Je bent klaar voor plundering van je carte bancaire. Want charmeren en verleiden zullen ze je. Met niks dan het beste en het grootste van alles wat Brel les inutilités had genoemd.

'Fait maison'.

'Certificat d’authenticité'.

Zo authentiek als hun Barbe-à-papa, hun Mistral Gagnant of hun Bamboleo. Uitpakken zullen ze met de espadon die vannacht door hun copains d’abord in Le Port du Lavandou is binnen gesleept op de Marie Galante.

Zo groot als de baleine waarin Jonas na de door God eigenhandig geblazen zeestorm drie dagen en drie nachten werd gehuisvest om hem tot betere gevoelens te brengen. Zo dat hij Gods bevel opvolgen zou, de goddelozen van Ninive zou gaan waarschuwen dat ze dringend moesten beginnen bidden of dat de Almachtige anders hun stad binnen de veertig dagen grondig vernietigen zoude.

Het harde Oude Testament komt hen voor hun 'biznesse' beter uit dan al dat slap gedoe van het Nieuwe Verbond, hebt malkander lief, al die zoethouders voor watjes.

In hun négoce kom je met mededogen niet verder dan vegeteren als Sans Domicile Fixe (SDF), overdag bedelend om 'une petite pièce' in de steegjes van Bormes-les-Mimosas, overnachtend onder kartonnen dozen uit de Monoprix, verdoken in de omliggende oude ruines au pays des Seigneurs de Bormes.

Emmenez-moi

aux pays

des merveilles.

Il me semble que la

misère serait moins

pénible au soleil.

Faut voir. Wonderoliën zullen ze onder je neusgaten schuiven, tegen alle soorten pijnen van het zijn. Of dan die kleurrijke pareo, fait main pour madame. Zoiets vrolijks ga je haar toch niet ontzeggen? Ze zal, zeker zo kort na haar bevalling, sebiet veel slanker ogen.

‘Et de surcroît très balnéaire’.

'Très beach(e), ma petite dame’.

En, tot de verse vaderfiguur:

‘Vous oseriez lui refuser ça?'

'C'est vraiment donné'.

'Au prix d'un mouchoir'.

Je bezwijkt. Je kan veel hebben. Ze mogen altijd proberen hun vodden te slijten. Maar harteloos? Nee.

Wat echter de doorslag geeft? 'Très beache' klinkt je in de oren als 'très biche' en doet je onweerstaanbaar in haar ogen duiken. Canicule au coeur.

'Biche, oh ma biche

lorsque tu soulignes

au crayon noir

tes jolis yeux'...

'T’as le look coco',

fleemt hij haar nog na.

'Coco, t’as le look'.

Eens betaald, gaat al zijn aandacht meteen naar zijn volgend slachtoffer. L’arnaque. Zo te horen uit pure noodzaak Want je wil niet weten wat hij afdokte voor de drempelovername van deze boetiek, de huur van het emplacement.

‘Vous êtes de Bruxelles?

Ha, les moules, j’adore.

Vous cherchez quoi au juste,

pour la p'tite dame?'

Het enige wat Cavalière en Cavalaire als toeristische muizenvallen behalve hun blokje lokkaas (Jeff de Bruges) gemeen hebben, is dat ze samen onder dezelfde Corniche des Maures op je vakantiegeld liggen te wachten, tussen de Cap Bénat en Cap Camarat.

* **

Het Grand Hôtel Moriaz in Cavalière dankt naam en faam aan alles wat je verwacht als je je budget zwaar uit evenwicht halen wil, in ruil voor alles waarmee je de beangstigende stroom nieuwe verantwoordelijkheden in verband met je vers verworven ouderschap voor je uit schuiven wil, heel even nog de rol van mier ruilen wil voor die van krekel. De koffers op de kamer, strandwandelingen, zon en zee . Meer hoef je er bovenop een perfect onthaal, bediening en succulente tafelgenoegens niet te zoeken. Bonnetje komt zo.

Il y a le ciel,

le soleil

et la mer.

In Frankrijk ben je Belg voor de Fransen en Vlaming, Waal of Brusselaar voor de Belgen. Verbroedering kan na de eerste anisette onder ex-pats samen aan de bar bij Jean niet uitblijven. Zeker nu een bonkig fietsende Flandrien uit Diksmuide genaamd Michel Pollentier toch wel helemaal bovenaan Le Classement Général staat in de Tour de France.

Ik zie ons daar samen als Vlamingen, Walen en Bruxellois bijeen, elk met ons exemplaar van France-Soir ostentatief in aanslag paraderen en uitpakken met ons nieuwe idool ‘de Polle’ op dat strandje van Cavalière.

Trots als de dappersten van alle Galliërs. Fier als een cohorte van allemaal Aldo Maccione’s trekken we richting Hotel Le Surplage, het bastion van de Fransen aldaar terend op hun oude gloriën Jacques Anquetil en ‘Poupou’.

Hier zie. Hier staat het allemaal in. Zullen wij, les petits Belges jullie eens pas echt leren wat koersen is. Cinq colonnes à la une in France-Soir. Dat is nog wat anders dan jullie ijskonijn en secondenjatter Anquetil of l’ éternel second Poupou. Een beleefd doch bescheten applaus du bout des doigts is er ons deel.

‘Bravo les Belges'.

'Mais c'est loin d'être fini'.

'La victoire c’est à Paris'.

'N’oubliez jamais’.

Bij de dopingcontrole ’s anderendaags wordt onze nieuwe held Michel Pollentier betrapt met een peer vol ‘cleane urine’, getaped naast zijn klokkenspel.

Het woord linkebal heruitgevonden met een rubberen peer die van hem voor eeuwig ‘Polle Peer’ maken zal.

Met of zonder Ronde van Vlaanderen, twee jaar later 'op zak’. Bij manier van schrijven.

’s Anderendaags staat er een eerreddende mistral. Het strandbezoek ter hoogte van Le Surplage wordt afgeblazen. Eer valt hier vandaag niet te rapen. Alleen plaatsvervangende schaamte en schande. Vae victis.

***

Ideaal betrokken weertje om te gaan touren en verkennen in Le Rayol-Canadel, La Croix-Valmer. En vooral in Ramatuelle 'ave(c) le tombeau de Gérard Philippe'.

Le diable au corps.

Le Rouge et le noir.

La Chartreuse de Parme.

Les Liaisons dangereuses.

Wat heb ik toch met film? Of is het veeleer de literatuur die er aan de basis van ligt, het leven zoals het net niet is mooier gemaakt dan het in werkelijkheid is.

'Un bonne Poire Williams pour digérer la débandade, Stéphane?' vraagt me Jean Moriaz ’s avonds fijntjes langs de neus weg in zijn strandbar. Jean heeft dat ietsje uit 'The Remains of the day' wat ‘Father’ Antony Hopkins Oscars oplevert en onsterfelijk maakt.

Ik ga voor de Poire Belle Hélène. Trop is teveel.

Salut les copains. (5).

Illustratie: Frank Derie.