BETOVERINGEN (24).

LES FEUlLLES MORTES.

Tussen alle journaaltristesses door rollen ze op hun treurbuis het dartel bestaan uit van Yves Montand. Hoe hij voor zijn kasteelvilla in Auteuil verwonderd doch allesbehalve zelfgenoegzaam toeziet op al die zelf verworven grote weelde.

Voor mensen die hun leven aldus een eigen authentieke wending geven, daarbij pure klasse etaleren, hun al te voorspelbaar bestaan doorbreken, heb ik altijd grote bewondering gehad. .

Ik zie me daar nog staan aanbellen aan La Colombe d'Or in Saint-Paul-de-Vence. Of ik monsieur Montand ontmoeten kan. Als twintiger durf je alles waar je verder op je tijdslijn niet eens aan denken durft. Na wat interfoonpalavers kan het.

'Vous avez une heure'.

Ondenkbaar vandaag. Hij bij dat zwembad in badjas. Hoogst aimabel voor de gamin die hier zomaar binnenvallen komt tussen twee pétanque-rondjes avec les copaincs. Is het mijn geluksdag? Is hij zich toch maar wat aan het vervelen? Mist hij la Simonne Signoret? Marilyn misschien? Maakt me niet uit. J' y suis, j'y reste.

Ik mik mijn vragen en zijn antwoorden erop in mijn recordertje op de rand van zijn transat. Alles loopt gesmeerd. Tot ik Costa Gavras en de film 'Z' aankaart. Zijn beroemde smile verkrampt tot smoel, mij maar al te bekend van 'L'aveu'.

'Dites-donc, on recrute fort jeune aux renseignements généraux ces temps-ci'.

Eerst heb ik niet door dat hij het vermoeden koestert dat ik hem hier eigenlijk link uithoren kom voor de Franse staatsveiligheid. Tot ik hem uitleg dat ik, zoals elk jaar in mei, voor mijn krant als chroniqueur geaccrediteerd ben bij het Filmfestival van Cannes. Dat ik het erop gewaagd heb af te wijken van al die saaie voorgekauwde persconferenties met pakweg Cathérine Deneuve in 'Le Palais des Festivals' voor vijfhonderd 'chroniqueurs' et 'critiques' om hem hier in Saint-Paul de Vence te komen interviewen van man tot man.

Lef dat hij zo te zien weet te waarderen. Ik krijg er zijn legendarische smile cadeau bovenop. En alle tijd die ik voorts van hem nog wil. Pure klasse.

Als ik hem dan nu vanavond op het scherm postuum nog eens 'Les Feuilles mortes' hoor zingen, smelt ik weg. Que du bonheur. Helemaal betoverd ben ik.

Les feuilles mortes

se ramassent à la pelle.

Les souvenirs

et les regrets aussi...