24 oktober 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

HET ORAKEL VAN BRAKEL...

OPEN VLD WIL FACILITEITEN UITDOVEN TEGEN 2019
.

Naar we uit welingelichte bron vernemen, heeft Open VLD in extremis een voorstel tot amendement ingediend voor de gemeenteraad van maandag. De Open VLD, die zich op de raadszitting van 1 september nog uitsprak tegen de faciliteiten, ziet ze nu liever 'uitdoven'. Dan wel op héééél lange termijn. Laat ons zeggen ten vroegste tegen ... 2019 als de Chinezen op de maan zitten. Wiens hoofd er dan nog zeer doet, is een vraag die alleen Herman De Croo, het orakel van Brakel zal weten te beantwoorden. Vervolg van de blauwe vaudeville maandagavond op de raadszitting die Open VLD samen met Vlaams Belang heeft afgedwongen. Om uit te pakken met dit 'baanbrekend' voorstel...

DE NALATENSCHAP
















Hoofdstuk 13.

Victor.

Meer dan sadistische neigingen en primitieve driften ligt de loskoppeling van de persoonlijkheid van het individu aan de basis van hun totalitaire kwaad. Menselijke wezens worden hier door onze bewakers ondergeschikt gemaakt aan het grote kosmische politieke project van hun Führer. Hitler heeft het over de nietigheid van de individuele mens. Hij garandeert hen een verlengd bestaan in de onsterfelijkheid van het Derde Rijk. Zijn rechterhand Himmler vraagt daarom van elke SS'er de totale opoffering van de eigen persoonlijkheid bij de uitoefening van de plicht ten opzichte van de natie. Elke SS’er moet bereid zijn zowel zijn eigen leven als dat van anderen te offeren voor dat grote doel.

Hun totalitaire denken is in wezen anti-humanistisch. De humanistische gedachte gaat er immers van uit dat je aan het menselijke individu nooit kan voorbij kan. Dat is de kern van de categorische imperatief van Kant.

‘Handel zo dat je de mensheid altijd,
zowel in je eigen persoon
als in elke ander steeds beschouwt
als een doel op zichzelf
en nooit als een middel’.

Ons laatste verweer als gevangenen tegen de vermaling van onze persoonlijkheid is van te proberen om ons bij onze bewakers te uiten en te gedragen als personen. Proberen tegen hen te spreken. Als we als individuen verstoken blijven van het gesproken woord, verliezen we al een eerste groot stuk van ons mens-zijn. Maar onze nazi-bewakers praten niet. Ze blaffen. Ze hanteren tot in de details alle technieken van de onpersoonlijkheid. Naakt drijven ze ons bijeen op de binnenkoer van het kamp. Naakt drijven ze ons steeds verder in hun proces van verdierlijking.

Voor onze bewakers zelf wordt aldus elke identificatie van deze naakte mensenmassa onmogelijk gemaakt. Onze kleren maakten de man. Ze onderscheidden ons als mensen van elkaar.

Hun andere middel van onze verdierlijking is de honger. Vier dagen en nachten zonder eten noch drinken in de beestenwagon. Van hongerlijdenden worden we gaandeweg beesten die tot alles in staat zijn voor het verwerven van voedsel.

We verliezen onze kleren, onze waardigheid, onze persoonlijkheid. Onze bewakers spreken niet langer over ons als personen of gevangenen. Ze hebben het over stuks, aantallen. De treinen naar hier zitten voor hen niet langer volgepropt met mensen. De nazi’s spreken van ‘de lading’.

Onze bewakers doen er alles aan om oogcontact met ons te vermijden. Door onze blikken te mijden, negeren ze ons bestaan. Voor hen zijn we al doden, met uitstel van executie.


Om te vermijden dat de leden van de ‘Einsatzkommandos’ dag na dag nog duizenden gevangenen fusilleren en daardoor zelf door het lint gaan voor zoveel gruwel organiseren ze groepsvernietiging in de gaskamers. Hun verdelgingssysteeem vervangt voortaan de ene mens die de andere massaal vernietigt. Er moesten er teveel tegelijk gedood worden, vindt Himmler. Er zijn teveel vrouwen en kinderen bij. De methode van het neerschieten voor massagraven werd te pijnlijk: voor de SS die de executies moet uitvoeren.

(Het is gemakkelijker om vanuit een vliegtuig op hoge hoogte een massa-vernietigingsbom te lossen die honderdduizend mensen de dood in jaagt, dan een kind met de loop tegen de slaap dood te schieten of levende mensen op brandende roosters te smijten. De Führer die de uitroeiing van ver beveelt, wordt enkel geconfronteerd met de cijfers in zijn bunker. De miljoenen mensenlevens die hij de dood in jaagt liggen zo ver van hem).

*

Het loskoppelen van de persoon volgt na een lang volgehouden indoctrineringsproces waarbij het haten van de vijand, de cultus van de ijzeren discipline en het harden van de uitvoerders jarenlang geïdealiseerd is. Die cultus gaat terug op de Spartaanse ‘zwarte opvoedkunde’, waarbij de vader zijn kind slaat. Zogezegd om er een echte man van te maken. Hij staat al bekend als ‘Drill’ in de Pruisische militaire opleiding. Er worden onmenselijk harde oefeningen geprogrammeerd. En buitensporig lange marsen, met overzware lasten. Het onderliggend idee is dat dit de persoonlijkheid van de soldaat sterken zal. De soldaat hoort dan ook fier te zijn op deze zware opdrachten, veeleer dan erover te klagen. De nazi’s integreren deze Pruisische traditie in hun systeem. De SS’ers zijn zodanig gehard dat ze geen enkel gevoel van medelijden opbrengen voor ons, hun gevangenen.

Hitler en zijn handlangers praten dit alles goed door te stellen dat die ‘problemen’ dienen te worden opgelost in het belang van het volk. Dat kan alleen door meedogenloos hard te zijn.

‘Mit rücksichtloser Härte.’

Hitler heeft het zelf met misprijzen over medelijden. Voor hem is dat een hinderlijk afvalrestantje van de christelijke ethiek.

‘We hebben pech’, zegt hij tegen Speer, ‘dat we niet met de juiste religie zitten. Waarom hebben we niet de godsdienst van de Japanners? Voor hen is de opoffering ten dienste van de natie het hoogste goed.’

Een SS’er moet volgens hem in staat zijn om zijn eigen ouders te doden als die zich verzetten tegen de staat of de ideeën van de Führer. Maar één ding is van tel: het bevel. Het ordewoord van onze bewakers :

‘Führer, we gehoorzamen je.’

Dat gegeven woord wordt door hen niet enkel strikt opgevolgd, het wordt fier geclaimd. Ze onderwerpen zichzelf aan de wet en de orde. Het zogenaamde Herrenvolk dat ons verknechten wil, heeft zichzelf volkomen ondergeschikt gemaakt aan de vereisten van Het Derde Rijk. De nazi-massamoordenaars rondom ons leven in de overtuiging dat ze perfect handelen volgens de principes van de moraal en hun plicht doen. Dat kan alleen omdat ze de Categorische Imperatief van Kant volkomen perverteren.

‘Handel steeds zo dat
Onze Führer,
zo hij je daden zien en kennen zou,
ze zou goedkeuren.’

Naar de vorm is de uitvoering van de plicht aanwezig. Naar de inhoud hebben ze de universele menselijke waarden vervangen door de wil van hun Führer.

‘Fürhrerworte haben Gesetzkraft.’

Het woord van hun Führer heeft universele kracht van wet. In hun ogen heeft de Führer altijd gelijk. Zijn orders worden meteen uitgevoerd. Ook zijn bevel voor de massale vergassing en verbranding van de gevangenen. Ongehoorzaamheid is ondenkbaar voor hen. Het idee alleen al komt bij geen van onze SS’-bewakers ers op.

*

Als gevangenen worden Theo, Gilbert, Gaston ik en alle andere Ronsenaars hier herleid tot pure werkinstrumenten. We worden alleen in leven gehouden zo lang we nog kunnen presteren. Wie te zwak is, wordt vernietigd. We zijn dan niet langer van tel voor hun grote menselijke bewapeningsmachine. We zijn hen dan alleen maar tot last. We bezetten het bed en de kampplaats van anderen. We kosten hen wat hier doorgaat voor voedsel. We dienen tot niks meer.

Door ons als gevangenen los te koppelen van onze persoonlijkheid beschouwt onze nazi-kampoverste zichzelf als een technocraat. Het enige wat hem interesseert zijn de ‘resultaten’ van zijn ‘vergassingsfabriek’. Hij zorgt voor de grondstof.

Zijn grondstof: gas, mensen, verbrandingsstoffen.
Dit alles moet vlot worden besteld.

Hij beschrijft zichzelf als een pion op het grote schaakbord. Ontdaan van elke vorm van eigen wil of initiatief. Hij luistert alleen maar naar de orders. Hij voert ze uit. Gehoorzaamheid. Respect voor de discipline. Militaire verplichtingen in oorlogstijd. Eed van trouw. Al die woorden.

Aldus gaat hij prat op zijn eigen onpersoonlijkheid. Hij voert niet alleen maar de bevelen uit: hij wil niet anders doen dan ze uit te voeren. Elk persoonlijk denken is hem daarbij vreemd. Elk eigen initiatief schrikt hem af. Hij is de vlees geworden kwade trouw. Hij laat zich indekken door de bevelen van hogerop. Het enige wat hem afschrikt, is dat hij de bevelen niet uitvoeren zou. Al wil hij er wel eens mee ophouden: met al dat vergassen.

Het vermoeit hem op de duur.

Als een van de grote organisatoren van deze grootste massavernietiging heeft onze kampoverste de Wannsee Conferentie van januari 1942 bijgewoond. Alles verliep er op wieltjes. Iedereen was zeer beleefd. Vriendelijk en hoffelijk. Door de ordonnanties werd Cognac geserveerd. En de zaak was beklonken. De joden van Europa, herleid tot de neutrale ‘joodse kwestie’. Miljoenen mensen teruggebracht tot een abstractie. Een abstractie die op haar beurt teruggeschroefd wordt tot een ‘technisch probleem’ in een ‘instrumentaal denken’. En voor elk technisch probleem bestaat er een oplossing.

‘Final Solution.’ Cognac.

Alle acties rond de ‘oplossing’ worden voortaan benoemd met veralgemenende eufemismen. Mensen worden vrachten. Leveringen. Grondstof. Stuks. De uitdrukking beroepsgeheim garandeert voorlopig hun algehele stilte rond de massavernietiging. Hun beroep is het uitroeien van mensen. Gehoorzaamheid. Abstractie. Instrumentaal denken. Dit alles laat geen enkele ruimte voor de persoonlijke waardigheid van miljoenen mensen.

Onze kampoverste vindt van zichzelf, net als de andere nazi’s, dat hij een idealist is. In zijn definitie van idealisme staan de ideeën boven het menselijk individu. Het instrumentale denken beheerst heel zijn wezen. Bovenal staat zijn efficiëntie in het grote geheel. Hij is een pure technocraat. Een briljant man, zo vindt hij van zichzelf. Hij behoort tot geen enkele klasse. Hij heeft geen ander doel dan opgang te maken in Het Derde Rijk, als perfect techncicus en prima organisator.

Zes miljoen stuks. Cognac.

*

We weten niet of we ons geliefde Ronse en onze vrienden van het verzet ooit nog terug zien. Mijn vriend Theo is hier stilaan nog de schaduw van zichzelf. Gaston wil een tunnel graven. Een tunnel naar de vrijheid.

'De Nalatenschap’. Roman.
Copyright: Stef Vancaeneghem.
(Hoewel 'De Nalatenschap’ gebaseerd is op historische feiten en authentiek bronnenmateriaal, gaat het hier om een literaire interpretatie. Verantwoording van de bronnen cfr.9.08.2008)

DE BENIEUWDE RONSENAAR

HIERONDER HEET VAN DE NAALD:

DE MOTIE DIE CD&V MAANDAG AAN DE GEMEENTERAAD VOORLEGT

FACILITEITEN: AFSCHAFFEN OF UITDOVEN


Aangezien de stad Ronse in Vlaanderen de grootste gemeente is met faciliteiten voor Franstaligen en de problematiek van de faciliteiten veel ruimer is dan de Brusselse Rand,

Dat, hoewel de kennis van het Frans een troef is en alleen maar kan aangemoedigd worden, de faciliteiten daarentegen alleen maar nadelig zijn en een rem zetten op de bloei en ontwikkeling van onze stad,

Dat het strategisch beleidsplan van de stad, goedgekeurd door de gemeenteraad, bevestigt dat de kennis van de beide landstalen een sterkte is doch het administratief faciliteitenstatuut een zwakte is,

Dat de faciliteiten er verantwoordelijk voor zijn dat de stad in het verleden niet heeft kunnen fusioneren met andere gemeenten en niet in aanmerking komt voor de vestiging van de zetel van intergemeentelijke samenwerkingsverbanden,

Dat de faciliteiten een belangrijke meerkost vormen voor de stad gelet op de kostprijs van de taalexamens en het feit dat alle berichten voor de bevolking tweetalig dienen te zijn, terwijl deze meerkost nergens wordt gecompenseerd,

Dat de faciliteiten tevens voor gevolg hebben dat al het personeel dat in aanraking komt met het publiek dient te slagen voor een taalexamen Frans, waardoor zeer dikwijls heel wat valabele kandidaten uit de boot vallen. Dat hetzelfde probleem zich trouwens stelt voor de leerkrachten van de basisscholen die in Ronse les geven en vast benoemd willen worden.

Dat de faciliteiten bovendien ontegensprekelijk mee verantwoordelijk zijn voor een grote instroom van Franstaligen (Walen en Brusselaars) die zich hier komen vestigen, aangetrokken onder meer door het Franstalig lager onderwijs, dat evenwel onvoldoende voorbereidt op secundair onderwijs in het Nederlands, met als gevolg dan ook dat velen, bij gebrek aan een voldoende kennis van het Nederlands, geen diploma halen en hier geen werk vinden. Dat het werkloosheidscijfer (11%) om die reden één van de hoogste is van Vlaanderen, dit alles ondanks de enorme inspanningen die het stadsbestuur zich getroost op het stuk van integratie, aanbod van taallessen, schoolopbouwwerk enz…

Dat bovendien, ingevolge het recent door het Grondwettelijk Hof gewezen arrest i.v.m. de Vlaamse wooncode, Franstaligen in de faciliteitengemeenten geen kennis van het Nederlands hoeven te bewijzen om in aanmerking te komen voor een sociale woning, daar waar ze dit in alle andere gemeenten wel moeten, waardoor Frans- en anderstaligen zich bij voorkeur zullen inschrijven voor een sociale woning in faciliteitengemeenten en daardoor vanuit de omliggende gemeenten en Brussel nog meer naar Ronse gedraineerd zullen worden, wat het sociaal probleem voor onze stad, die al gekenmerkt is door een grote sociale problematiek, des te acuter maakt,

Dat de faciliteiten het verkeerde signaal geven, doordat ze de Franstalige inwoners uiteindelijk niet stimuleren om Nederlands te leren en te gebruiken maar integendeel de verfransing in stand houden en haaks staan op een volwaardig integratiebeleid.

Aangezien de afschaffing van de faciliteiten in bestuurszaken geen afbreuk doet aan het grondwettelijk gewaarborgd recht op het vrij gebruik der talen in privé-zaken en de stad zich maximaal taalhoffelijk wil opstellen ten aanzien van anderstaligen,

Om deze redenen:

De Gemeenteraad,

Vraagt ondubbelzinnig aan de Federale regering de afschaffing van de faciliteiten in de stad Ronse of om deze minstens op korte termijn uitdovend te maken.

BEAU MONDE

KRONIEK VAN VIJFTIG JAAR

LIONS CLUB RONSE-RENAIX

LE JEUNE LION IL MORD CE SOIR…





De Lions van Ronse bestaan dit jaar een halve eeuw. De geschiedenis van deze toonaangevende Ronsese club valt samen met de zoektocht van Ronse naar een eigen identiteit sinds de fifties. Een tocht die tot op vandaag wordt voortgezet. Hieronder de kroniek van de Ronsese leeuwen. Mét en zonder tanden.


De grote roerganger van het Ronsese ‘bilinguisme’ Emile Cuvelier nam in ’58 het initiatief tot de oprichting . Dat zou meteen en voor jaren een politieke stempel drukken op de club. Emile’s enkel met de lippen beleden tweetaligheid vertaalde zich immers in een volkomen Franstalige club waar Vlaamse Ronsenaars geacht werden een andere taal te spreken dan hun moedertaal. Al werd naar buiten toe ‘pour la galerie’ gezwaaid met de ronkende principes ‘ieder spreekt zijn eigen taal’ en ‘respect voor de andere landstaal’. De Lions Club de Renaix was in die beginjaren in werkelijkheid de kweekvijver van het rabiate Ronsese franskiljonisme dat Ronse tot op vandaag zou vastklitten in administratieve wielklemmen...

Het volksvreemde elitarisme van het begin werd dan ook nog eens beleden vanuit de betere restaurants … buiten Ronse. Vonden de eerste vergaderingen nog plaats in de Saint-Sébastien, dan verhuisde de exclusieve herenclub naderhand naar Maarkedal, Mont- de- L’Enclus. Om tegenwoordig te stranden in Maarkedal. In Ronse wordt helaas geen lokaal goed genoeg noch geschikt bevonden…

L’espoir fait vivre, l’attente fait mourir.

Was de Lions de Renaix aanvankelijk aldus weinig meer dan de verkapte electorale stek van de sluwerd Cuvelier, dan toonde de Club zich gaandeweg inmiddels ook wel van zijn betere kant met tal van sociale werken.

Zo voorzag het opvangtehuis ‘Le Clair Logis’ (traduction Flamande sur demande) vanaf 1960 jaren in een gemengde opvang van een tiental kinderen. Later verhuisde het tehuis naar de ‘Home Espoir’ (idem supra) in Russeignies.

Er werden ook kerstpaketten bedeeld aan hulpbehoevende families in Ronse. En de club stelde ook een bestelwagen ter beschikking van stad Ronse teneinde warme maaltijden te kunnen verdelen bij de hulpbehoevenden. Deze goede werken pasten dan misschien in het ietwat gedateerde ouderwetse paternalisme en de schouderklop. Maar ze waren er niet minder verdienstelijk om. Tenslotte is het met de ‘Resto’s du Coeur’ van Coluche niet veel anders.

Tout le monde il est beau à Rothnacum.

Vanaf 1962 werd gestart met een filmgala dat gaandeweg zou uitgroeien tot een echt begrip in het betere wereldje van Ronse of wat daar graag een avondje voor wil doorgaan.

Smaakmakende films kwamen de doordeweekse programmatie van de Familia doorbreken voor een exclusieve avant- premiere. Champagne à flots. Eenieder die ooit kiezers lijmen wou of zijn naam wou vermeld zien in de lokale ‘bottin mondain’, kon er niet ontbreken. Met het verdwijnen van de laatste filmzaal van Ronse verdween echter ook het prestigieuze filmgala.

Geen nood echter, voor de gepatenteerde receptieschuimers. Het societyfeestje voor Het Goede Doel werd aldra vervangen door een ‘tour de chant d’une grosse vedette’ (zoals Roland Lommé Sophia Loren ooit begroette in een van zijn spraakmakende interviews). Voice Mail, Jo Lemaire, Belle Perez, en Paul Michiels. Ze zorgden ervoor dat de sociale doelen verder konden gefinancierd worden..

Onder impuls van jongere leden werd weer gestart met een ‘Rothnacum’ auto-, moto, fietstocht.

Een knap initiatief was ondertussen, onder impuls van Paul De Dobbeleer de uitgave van twee prachtige Ronsese boeken: ‘De Bommels te Ronse’ en ‘De Postgeschiedenis van Ronse’.

Discreter is de recente oprichting van het clubarchief, onder impuls van ‘Lion King’ Henry Van Den Daele. Niet onbelangrijk, dat archief. De petite histoire van Ronse de afgelopen halve eeuw kan bezwaarlijk geschreven worden zonder de grande histoire des Lions.

Van jonge trouwers en gevallen dirigenten…

Omdat de Lions hun isolement daar bovenop de Kluis allicht zelf wel aanvoelden en streefden naar nauwere samenwerking met de andere Ronse serviceclubs, werd in 1981 onder impuls van de onvermoeibare ‘Sang pour Sang’ Ronseniere Yves Lesenne de eerste (naderhand jaarlijkse) interservice clubvergadering georganiseerd.

We zagen er Leo Tindemans in volle glorie met quasi presidentiële allure (en één miljoen stemmen) de honneurs waarnemen. Naderhand volgden ook nog zijn CVP-vriendje, de jonge trouwer Wilfried Martens. En de gevallen NAVO-dirigent Willy Claes. Een mooi moment was ook de komst van Jacques Rogge die ik er, drie Epogeneraties geleden, al hoorde beloven hoe hij een komaf zou maken met doping.

Ook ‘Dieu’ Spitaels, de man die Ronse zijn fabrieken afpakte met eurosibsidies uit Vlaanderen en de Quart Mondiens naar de werklozenrangen van het ‘tweetalige’ Ronse versaste, was gastspreker.

Jean-Marie Leblanc, de toenmalige Tour de France Baas kwam ook. Hij kende Ronse eigenlijk al van die nacht toen we in de G&G aan de Delhaize tot het ochtendgloren de vijftigste verjaardag vierden van Eddy Merckx… Voor 2009 belooft Lions ons weer een grote spreker. Graaf Lippens lijkt ons géén optie.

Jonge Leeuwen: tuupe brullen voor Ronse

Met de aankoop van een pand in de Priesterstraat, het ‘Lions House’ tekent de club ook eindelijk weer present in Ronse zelf. Dat kunnen we alleen maar toejuichen. (Nu nog een restaurant vinden..)

Het vroegere handelspand pal achter Sint-Hermes bestaat uit drie verdiepingen en biedt voldoende ruimte om er allerlei activiteiten te laten doorgaan. Het wordt door de herboren club ter beschikking gesteld van de verschillende sociale instellingen of groeperingen in Ronse. Zo wordt het de thuishaven van de ‘Vrolijke Kring.

De club werkt er in alle discretie ook voort rond het 'Fonds Emile Cuvelier' dat zich tot doel stelt financiële hulp te verlenen aan beloftevolle studenten uit kansarme gezinnen. Bovendien wordt werk gemaakt van het 'Fonds Dewael' dat de drugverslaving in onze stad wil terugdringen.

De lijst van organisaties die Lions heeft gesteund, oogt overigens indrukwekkend : Tinkerbed vzw (therapieën voor zwaar motorisch gehandicapten), Haemovak vzw (behandeling nierpatiëntene), Leefsleutels ( sociale weerbaarheid jongeren), Netwerk Palliatieve Zorg(IT ondersteuning), Dageraad vzw Walungu(Congo) : self supporting maken 350 families door akkerbouw. Strijd tegen de blindheid via Sight First programma van Lions Club International, levering van pedagogisch materieel aan de blindenschool in Khaling (Bhutan)en levering van oogheelkundig materieel aan dr. D. Kaimbo in Congo. Dat zijn geen woorden, maar daden. Ver van de schone schijn.

De politieke stempel van de beginjaren is nu helemaal afgegooid. Lions is overigens op taalkundig vlak inmiddels verre van de meest fransdolle club. Integendeel. Ons zijn verdienstelijke pogingen bekend die de club zonder al teveel schokgolven gaandeweg helemaal willen doen samenvallen met de echte taalverhoudingen van de stad. De ‘couleur locale’ van deze kroniek mag ons bij dit alles niet doen vergeten dat tal van Ronsenaars zich in deze vereniging een halve eeuw lang vooral belangeloos hebben ingezet voor een betere wereld.

(En wat de stichter, wijlen Emile Cuvelier zelf betreft, ik schreef het vaker al: Adieu l’Emile, je t’aimais bien. Vaak mis ik – in de politiek van Ronse of wat er vandaag voor door gaat – leeuwen van jouw kaliber).

Na 50 jaar bewogen geschiedenis waait er onmiskenbaar een nieuwe frisse wind door Lions Ronse. Met mensen als Tom Van Damme, de huidige voorzitter Michel Van Den Abeele en de tomeloos ambitieuze Elien Van Dille mikt Lions voluit op een nieuwe toekomst. Allez vooruit. Brullen maar: Tuupe vuir Ronse.

BLOG NOTE


23 oktober 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

MOTIEMAANDAG ZIT ER AAN TE KOMEN

DE COALITIE IS KLINISCH DOOD.
















‘POENPAKKERS VAN STADHUIS’

GAAN DOOR VOOR DE SCHONE SCHIJN


Het stedelijk 11-juli comité heeft gisteravond besloten zich aan te sluiten bij het standpunt van Davidsfonds Ronse inzake de taalfaciliteiten. Beide organisaties dringen bij alle gemeenteraadsleden van Ronse aan op een eensgezind standpunt – over alle partijgrenzen heen - voor de afschaffing van de taalfaciliteiten.

Met het njet van (de machtsclans bij) meerderheidspartner Sp.a ziet het er echter totaal niet naar uit dat er naar deze oproep van de belangrijkste Vlaamse organisaties van Ronse geluisterd wordt. De wegen van de twee bestuurspartners lopen van dan af integendeel finaal uiteen omtrent een essentiële eensluidende kijk op de toekomst van Ronse.

(E)Motie-maandag, met aparte moties van Vlaams Belang en CD&V, zit er nu snel aan te komen. Voor de meerderheid wordt het van dan af vier jaar samen besturen voor de schone schijn. De coalitie is klinisch dood na twee jaar bestuur.

‘De poenpakkers van het stadhuis’ zullen hun mariage de raison natuurlijk verder wel 'uitzweten', ondanks hun fundamenteel verschillende visie op de toekomst van Ronse. Om de poen is het hen voortaan alleen nog te doen. Niemand die dan nog echter in die krachtige vuist(!) van Ronse tegen de vermaledijding door Vlaanderen zal willen blijven geloven.

Dat de faciliteiten niét in het bestuursakkoord staan en er dus geen vuiltje aan de lucht is om samen voort te besturen, kan nu al doorgaan voor de zoethouder van het jaar. Géén Ronsenaar die deze drogreden pikken zal in het stemhokje…

De faciliteiten staan immers zwart op wit als zwaktepunt van Ronse in het Strategisch Plan. Dat plan is door de bestuursmeerderheid bij het begin van de legislatuur met veel bombarie voorgesteld in het Congrescentrum.

Blijkt nu dat één van de bestuurspartners daar zomaar overheen walst. Alleen al wanneer dit zwaktepunt door burgemeester Dupont eens in een briefje wordt aangekaart bij premier Leterme.

Als (bepaalde) gekozenen van Spa.-Groen hun bestuurspartners niet volgen in deze fundamentele strategische visie op de Renaixance, rest hen geen andere keuze dan op te stappen.

Deze coalitie is klinisch dood.
Al de rest is gebakken lucht.

Hierna het standpunt van Davidsfonds Ronse en 11-Julicomité.

Davidsfonds-Ronse is ervan overtuigd dat de leefbaarheid van onze stad en de toekomst van onze kinderen alle baat hebben bij een volwaardige integratie in het Vlaams Gewest waartoe Ronse behoort en in de culturele gemeenschap waarvan ze deel uitmaakt.

Daarbij dient individuele meertaligheid voor eenieder een streefdoel te zijn, en blijft een gastvrij onthaal van Waalse, buitenlandse of allochtone medemensen een vanzelfsprekende en absolute vereiste.

Daartoe zijn evenwel geen faciliteiten nodig. Wel integendeel.

Het bestaande faciliteitenstelsel is beledigend voor elke rechtgeaarde Ronsenaar die geen taalprobleem kent en iedereen welkom heet, terwijl het een zware last betekent voor de administratie en de stadskas waar het nog enkel dient om enkele onverdraagzamen hun eigen taal te laten opdringen en het Nederlands te blijven minachten.

Vanuit zijn visie en doelstellingen dringt Davidsfonds-Ronse aldus aan op de afschaffing van die zogenaamde louter administratieve doch perverse taalfaciliteiten en op een doorgedreven integratiebeleid voor al wie in onze Stad woont of zich alhier komt vestigen.

Daarom ook dringt Davidsfonds-Ronse bij de gemeenteraadsleden aan op een eensgezind standpunt – over alle partijgrenzen heen - voor de afschaffing van de taalfaciliteiten. Dit zou vanuit onze stad een sterk signaal zijn naar de Vlaamse en de federale regering.

Moge onze geliefde stad RONSE eindelijk volwaardig lid worden van de Nederlandse taal- en cultuurgemeenschap in België en zich vanuit haar eigen identiteit en overtuiging open stellen voor andere talen en culturen.

21 oktober 2008

BLUE MOON













Hoofdstuk 40.

Leonard Cohen doet ons voorprogramma in Vorst Nationaal. Staande ovatie voor de Snukkende Snaren met vijf rappels na. Leonard zelf moet het stellen met een beleefd applaus. Er is begrip. Ons publiek neemt hem er graag bij. Ons publiek weet dat we ons inzetten voor de ouden van dagen.

In zijn suite van het Métropole Hôtel aan de Place Brouckère troost ik hem. Ook wij zijn als Snukkende Snaren ooit bescheiden begonnen in Local Unique. Met Tefal casserollen naar onze kop.

Bij een schotel verse Venusschelpen, geserveerd in fijne lepeltjes van Limoges, vertelt hij me voor de honderdste keer zijn hele verhaal als gevallen god van de sixties. Hoe zijn manager al zijn geld gepikt heeft. Hoe hij nu aan de bedelstaf staat. Hoe blij hij toch is dat wij er nog zijn om hem als ouwe ketelpan overal mee te sleuren op wereldtour. Mededogen.

Eerlijk gezegd, mijn kameraad Leonard heeft het een beetje zelf gezocht. Terwijl zijn manager zomaar onbezonnen al zijn miljarden liet wegvlieden in aandelen van de Lehmann Brothers, zat meneer op zijn berg te mediteren over het achtste pad naar het geluk.

‘Met alle Canadezen, doch niet met den dezen, Leonard’, lach ik zijn miserie weg.

Leo lacht echter nooit. Je bent niet ongestraft de prins van de gloom. Hij smijt zijn versleten Blues Brotherhoed in mijn wezen. Hij rukt zijn cowboystrik van rond zijn nek. Hij strekt zijn stramme leden in een moeizame stretchingstand. Hij grabbelt naar zijn moleskineschriftje in zijn lederen heuptas. Hij krabbelt er wat flarden op. Vraagt tenslotte wat ik ervan vind. Wat moet ik ervan vinden? Kommer en kwel en 't leven is zo al triestig.

Like a bird on the wire,
like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free.

Like a worm on a hook,
like a knight from some old fashioned book
I have saved all my ribbons for thee.

If I, if I have been unkind,
I hope that you can just let it go by.
If I, if I have been untrue
I hope you know it was never to you.

Like a baby, stillborn,
like a beast with his horn
I have torn everyone who reached out for me.

But I swear by this song
and by all that I have done wrong
I will make it all up to thee.

I saw a beggar leaning on his wooden crutch,
he said to me, "You must not ask for so much."
And a pretty woman leaning in her darkened door,
she cried to me, "Hey, why not ask for more?"


'Niet slecht', zeg ik. Heel 'untrue', zoals dat gaat onder echte vrienden. 'Niet slecht. Maar ge moet er wel nog veel aan sleutelen. Waarom schrijft ge niks over Domino ofzo?’

(Zelf steek ik al de royalties van onze onsterfelijke wereldhits in goudstaven met een stempel erop. Die stop ik weg onder mijn Lattoflex, in een blikken doos van Chicorei De Lelie. Geleerd van mijn meetje).

Terwijl de files, die we na ons mega-optreden veroorzaken, traag wegdeinen in de duisternis van de herfst en de clochards van Brussel een onderkomen zoeken voor de nacht, zaagt Leonard me bij de tapas met auberginen (en een pointe munt) de oren van het lijf. Hoe hij als icoon van de jaren zestig nu weer van zijn berg moet nederdalen om met zijn onnozel Hammondorgelke en zijn versleten Ibanez-gitaar de wereld rond te toeren om tenslotte te landen in een strontland als België. Alwaar de bieten het hele grondgebied onder de smurrie smeren.

‘Als een geknakte lelie, zo voel ik me’, zucht hij. 'Vijftien euro moet ik mijn fans nu vragen. Vijftien euro voor een programmaboekske met niet eens mijn poëtisch oeuvre erin.'

Anders komt hij niet uit zijn kosten. The Sisters Web, zijn backing vocals, doen namelijk ook 'acrobatics'. (Een pirouette en drie danspasjes). En ze spelen harp. En gitaar. Dat kost allemaal hopen geld. Dat zijn allemaal extra kosten. Hij moet het zelf maar weten. We trekken ons zijn support act verder niet aan.

There were two of us this morning
I'm the only one this evening
but I must go on;
the frontiers are my prison.


Pas op, wereldberoemd zijn, onderschat dat niet. Het geeft veel gloom. Leonard steekt nu al zijn spaargeld in Ijsland. Voor straks, als dat kraakje in zijn baritonstem finaal doorbarst.

Als vriend zou ik hem misschien moeten waarschuwen, wat betreft Ijsland en die garanties van Yves Leterme. Maar Leonard is een pure poëet. Je moet hem niet lastig vallen met geldzaken.

Oh, the wind,
the wind is blowing,
through the graves
the wind is blowing,
freedom soon will come;
then we'll come
from the shadows.


Morgenvroeg vliegen we samen naar Menhetten. Daarna pakken we Beurlien.

Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)

20 oktober 2008

OP NAAR HET KWART MILJOEN !














Tuupe!

Uw massale belangstelling voor deze onafhankelijke auteursblog zonder opdrachtgevers noch mediatieke broodheren maakt dat we nu in ijltempo afstevenen op de 250.000 bezoeken. In minder dan drie jaar klinkt onze schreeuw om verandering in Ronse hier luider dan ooit. De Ronsenaars zijn het beu om Ronse in het verdomhoekje van Vlaanderen te zien wegkwijnen.

Vandaag botst dat gemeenschappelijk verlangen naar een echte ‘Renaixance Tuupe vuir Ronse’ flagrant op de onmacht van de Ronsese politieke wereld. Het onderlinge gekibbel vertaalt zich in een schrijnend stadsbeeld en een wegkwijnend handelscentrum.

Verlamd door onderlinge rivaliteit, obscure clanwerking en persoonlijk opportunisme slaagt de huidige politieke kaste er niet in de dialoog met de Nieuwe Ronsenaars echt op gang te trekken. Evenmin worden – omwille van de kiezersklantenbinding - de diepe oorzaken van de Ronsese armoede aangepakt. Er is niet eens de solidaire wil om Ronse te ontdoen van zijn administratieve wielklemmen.

Ronse blijft aldus doodziek aan de kwaal van altijd: onderlinge verdeeldheid. De politiekers zijn alleen maar bezig met hun eigen profiel, tot in hun eigen partij en coalitie toe. Federale krokodillen van Frasnes en Brakel komen de Ronsenaars ondertussen doodgemoedereerd vertellen wat hen te doen staat en in welke taal. Net zoals voorheen die van Oudenaarde…

Een korting voor de gezamelijke aankoop van de huisbrandolie en een Lions-onderkomen voor de Vrolijke Kring in de strijd tegen de armoe: dat zegt genoeg over deze stad met nu al de hoogste werkloosheid van Vlaanderen en een navenante fel gehavende koopkracht. Straks zal je in Ronse alleen nog ’s nachts een winkel open zien. En overdag ben je hier zo te horen veilig wanneer je 's ochtends niet naar je bank gaat en ’s avonds thuis blijft…

Vastberaden zullen we hier 'Tuupe' blijven opkomen voor de Renaixance van Ronse. We zullen blijven ijveren voor de renovatie van de Oude Vrijheid van Markt tot Marktje, de redding van de Wijnstraat incluis. We zullen blijven pleiten voor de inschakeling van Ronse in de Eurometropool Lille-Tournai-Ronse-Kortrijk. We zullen blijven ijveren voor een echt solidair Ronse waarin de Nieuwe Ronsenaar op zijn integratieplichten wordt gewezen, veeleer dan verpamperd om electorale redenen. We zullen blijven gaan voor een volwaardig administratief Vlaams doch taalhoffelijk Ronse in het nieuwe België van morgen. We zullen blijven ijveren voor een warm, hartelijk en gastvrij Ronse. We zullen ons hier zoals voorheen blijven afzetten tegen de intolerantie, het racisme en elke vorm van extreem denken. Maar we zullen ook claimen dat die tolerantie wederkerig is.

Voor hun burgemeester- en schepensalaris van duizenden euro’s per maand belastinggeld (plus vele vette mandaten ernaast) verwacht de Ronsenaar na de beschamende vertoning van de uitgestelde gemeenteraad deze maand van het bestuur dat het zich herpakt. Geen uitgebluste fin-de-carrière-schepenen die al wegdromen van hun pensioen. Geen afwezige studenten die hun Ronsese leefwereld zienderogen ontgroeien. Maar een krachtig doeltreffend bestuur, in een glazen huis.

Dat het orkest nu vooral niet – vals – voortspeelt waarbij men mekaar de loef afsteekt met moties en ronkende verklaringen en mededelingen in de pers. Dat ze de Ronsenaars nooit meer beledigen door onvoldoende agendapunten te vinden om de gemeenteraad bijeen te roepen. Terwijl deze stad onder de ogen van elke Ronsenaar steeds dieper wegzinkt.

BEAU MONDE

FRANK DERIE: HET VOLLE MEESTERSCHAP

Omdat hij, zoals alleen volleerde meesters dat kunnen, zeker is van zijn penseel schildert hij zijn contouren recht vanuit de tube. Hij perst er een vage wolk ceruleum uit. Dan Pruisisch blauw, tenslotte wat ultramarijn. Daarmee tovert je hij zijn ombré.
Zo subtiel dat je niet ziet waar de zon zakt in de Hollandse zee. Noch waar de lucht verdwijnt in het diepe blauw. ‘Ciel Bleu’.

Het is het universum van de krachtigste kolorist mij bekend. Derie hoort thuis in de rij van de allergrootsten. Fauvisten als De Vlaminck, Van Dongen, Matisse, Marquet, Camoin, Dyfy en Braque. Bij Kandinsky, in diens begintijd. Alleen de waan van de dag (die liever de onderbroek van Lennon veilt en de kladboeken van Brel) staat internationale erkenning van Frank Derie in de weg.

Gebrande Siena. Plus oker. Plus vermiljoen en karmijn. En vaak dat machtig mooie geel van Napels. ‘Lifestyle’. Een monochroom van amber wordt zoveel meer dan zomaar een camaieu.

Zijn korrel krijgt hij door olie bovenop acryl met elkaar voor je ogen te laten dansen. Het geeft (pure) ‘Esprit du Sud’, zoals in zijn unieke triptiek. Het geeft ‘Zomergloed’ en warme rijke ‘Vertedering’. Kleurenexplosie alom. Zoals in ‘People of the Labyrinth’.

Wat hij in ‘L’Amitié’ van zichzelf weggeeft? Alles. Bij Derie is het alles of niks geen schilderwerk. Alles dus. Zijn volle meesterschap. Al zijn gevoel. Heel zijn emotie. Al zijn vriendschap. Zijn leven is kunst. En in zijn kunst ligt zijn volle bestaan.

‘Blues’ is ook zo’n meesterwerk waarin de muzikant die ooit alle Londense clubs aandeed samenvalt met de schilder in een kunstwerk van zoveel eenvoud en harmonie dat ik hoop dat het nooit verkocht wordt maar in zijn huis blijft hangen. Bij zijn gitaar.

De foto hierboven nam ik een zomer of twee geleden in zijn atelier in Kruishoutem, terwijl Frank één van zijn werken kritisch onder ogen ziet. Net ervoor heeft hij me een privé bluesconcertje weggegeven. Met in de vingers en de stem dezelfde krachtige klankkleur van zijn penseel. ‘Blues’.

Beukenhof – Phoenix Galleries. Ronde van Vlaanderenstraat 9. Kluisbergen. www.beukenhof.be. (055 38 83 87). Nog tot 9 november. Van vrijdag tot zondag van 14u tot 18 uur. En na afspraak.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

EXCLUSIEVE BERICHTGEVING
DE RONDE KOMT NAAR RONSE!













VLAAMS WIELERMONUMENT EINDELIJK
WEER LANGS WIELERHOOFDSTAD


Zoals het er nu naar uit ziet, is de kans groot dat de Ronde van Vlaanderen in de nabije toekomst eindelijk weer eens Ronse gaat aandoen. Ronse, Koningin der Vlaamse Ardennen, vorstin van alle heuvelen uit de 'bergzone' in die koers.

De Kruissens en de Hootond zijn daarbij de te verwachten hindernissen van waarop de wielerfans uit Ronse zelf en de hele regio massaal de unieke sfeer van de grote voorjaarsklassieker zullen kunnen smaken.

Dat verneemt 'De Benieuwde Ronsenaar' uit doorgaans welingelichte bron. Uit diezelfde bron vernemen we trouwens ook dat Ronse zich ook kandidaat stelt als 'Dorp van de Ronde'.

'Dorp'? Wie zegt daar dorp? Wielerhoofstad van het land natuurlijk!.

Op onze foto: de winnaar van de jongste editie Stijn Devolder die eerder ook al Belgisch Kampioen werd... in Ronse.

(Copyright 'De Benieuwde Ronsenaar'. Verplichte bronvermelding bij overname).