BLOG NOTE

(Druk door voor alle details)

BLUE MOON

48.

‘Het geluk ligt in berusting’, zucht Solangeke. Ze gooit het nieuwste nummer van ‘Goedele’ op de schroeihete tegels, schuift behoedzaam in haar slepers van Rosetti (afgeprijsd: 500 euro), rolt de LFD Resort teakbank veertig centimeter verder weg van onder de schaduw van een pin parasol, perst een wit rupsje Factor 30 uit de tube Nivea, smeert het wellustig uit over haar kogelronde bips, vleit zich weer neer als roosterklaar gebraad voor de genadeloze zon die dra achter de semafoor bovenop de top van de Moyenne Corniche duiken zal om de overkant van de planeet te gaan wekken met een veelbelovende dageraad.

Tussen de lage palmen zingt vanuit onzichtbare luidsprekers Amy Mc Donald hoe mooi de zomers hier toch zijn. Mijn nieuwe kameraad Seal zingt een oud lied van Ben E.King.

Tante Tina kent haar wereld ofschoon die tegenwoordig ondersteboven staat. Ze is 69 en vindt haar draai niet meer. Met onze intieme entourage hangen we al dagen rond op het immens domein van onze Tante Tina, boven de Cap Ferrat. Ze heeft ons uitgenodigd om samen uit te vlooien hoe we tegelijk haar leven en haar carrière weer op het juiste spoor kunnen krijgen. Van Madonna heeft ze gehoord dat we bereid zijn om deze door god en klein pierke verlaten ster uit pure barmhartigheid in ons voorprogramma op te nemen nemen voor onze nieuwe ‘World Tour Tuupe’, om te beginnen in Werchter. Tante Tina rekent ook op ons voor een gelijkaardige relance. We zullen zien wat we voor haar kunnen doen. De besprekingen tussen ons management en het hare zijn volop aan de gang, in de koelte van haar snookerzaal.

*
Wij zelve hangen met de overige bandleden rond in de hangtuinen op het hoogste niveau van Tante Tina’s domein in terrasbouw. We kijken neer op haar Grieks amfitheater, waar ze haar nieuwe danspasjes instudeert met een hele cohorte strandjeannetten.

Rond het cascadezwembad, tussen het getinkel van ijskubusjes in gelige glazen met ‘Ricard’ erop in letters van ultramarijn, zwijmelen de pseudowijsheden van de dag er neder als mugjes op citronella.

In het water spelen Ron Wood en Keith Richards vrolijk als kinderen een partij waterpolo met als bal een pastèque. Charlie Watts en Ringo Starr doen onze drummer voor hoe hij zijn stokjes moet leren hanteren om niet langer te klinken als de schroeven van een versleten Seaking.

In een hangmat bekomt Bono van een bling-bling party met Nicolas & Carla. In de keuken snijdt Elton John ananas met het oog op het bereiden van een Croque Hawai voor zijn vriendje. Hij zet daarbij de Super Nova van Tante Tina in vuur en vlam. Uit de luidsprekers klinkt een oldie van Eric Charden.

L’été sera chaud
Dans les T-shirts
Dans les maillots.

Rond de pastis gaat de zoektocht naar de zin van het zijn onderwijl onverminderd voort. Denk vooral niet dat wij, wereldberoemde artiesten lichtzinnige wezens zouden zijn. Bijlange niet.

‘Wie de waarheid vinden wil…’
…moet aan alles twijfelen.’
‘God is een projectie..
‘..van alles wat de mens zou willen zijn.’
‘Wie weet, spreekt niet...’
‘wie spreekt , weet niet.’

Solangeke negeert de onzin. Als een nimfje in een schandaalverhaal van Vladimir Nabokov ontdoet ze zich van het laatste restantje ‘Banana Moon’ om haar lenige leden. Duikt tussen Keith en Ronnie in. Plukt de pastèque weg.

Wie hem hebben wil, moet haar pakken.
Wie haar hebben wil, moet hem pakken.

Ik ga terug naar de patio waar het koeler wezen zal. Mijn nieuwe maat Seal kijkt op uit een boek over dure Cubaanse sigaren.

‘Crazy’ zucht ik.

Hij neemt het schriftje met allemaal lege notenbalken erop dat hij altijd binnen handbereik houdt, krabbelt het driftig vol si bemollen en fa kruisen, gaat aan de vleugelpiano zitten tokkelen. Mmja het heeft wel wat, zeg ik. Half geïnteresseerd. Misschien nemen we ook Seal in ons voorprogramma. Al moet er aan zijn repertoire nog veel geschaafd worden. Schrijven is schrappen In de beperking toont zich het ware meesterschap.

‘Blijven oefenen, Seal’, zeg ik.
‘Blijven proberen.’
‘Niet plooien.’
‘Op een dag lukt het je.’
‘Kijk naar ons. ’

(Half geïnteresseerd, want de bloedmooie Heidi Klum komt nu de patio binnen schrijden).

Seal kust zijn vrouw op haar tattoo. ‘Crazy’, lees ik in een hartje op haar schouder. Je maakt wat mee als Marine Bandspeler van een wereldgroep. Ik zweer het je.

'Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)

OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

Eerst dienden we van jou thuis lege stekjesdozen van Union Match bijeen te sprokkelen. Morgen meebrengen naar de klas. Een lichte verwarring maakte zich van ons ‘meester’ daar op onze veilige achterste bankjes van je Eerste Studiejaar. Hadden we dan, als voortaan grote collegejongens met ons naar vers leder ruikend boekentasje, hiervoor Annietje Blanckaert en de andere welgemanierde Schotse jurkjes van de kakschool bij zuster Zenobie in de patronage aan de Hoogstraat achter ons gelaten? Voor alweer zo’n stom rondje verwijfd knutselen?

Rustig deed je ons voor hoe we van die stekjesdozen ons eerste klasseersysteem konden maken: bovenop elkaar geplakt met melkachtige colle-tout, als evenvele secrete rangeerladetjes. Voor de ladeknoppen had je zelf gezorgd: koperen spijkers die ik herkende van op mijn bottines en waarrond ik ’s ochtends stoer mijn veters snoerde.

Zo konden we zelf, zo zei je, voor de rest van het jaar elke dag inschatten waar we aan toe waren. Dit klasseerkastje zou ons kluisje worden voor al de goede punten die je ons, voor elk flink antwoord of knap huiswerk, schenken zou. Slechte punten had je niet. Je schonk ons alleen goede. Maar je nam ze wel terug telkens we er met onze passe-montagne naar gooiden.

In alles wat je ons aldus met oeverloos veel geduld en zachte stem uitlegde straalde je rust, gezag en minzaamheid uit. Je trok de hele wereld voor ons open. Je leerde ons schrijven met inkt die je voorzichtig vanuit grote donkere flessen in de witte porseleinen potjes vooraan op onze bank kieperde. Je leerde ons hoe we onze kroontjespen in een hoek van vijfenveertig graden schuin zuid-zuidoostwaarst over onze rechter voorarm dienden te houden, met lichte druk om krasjes op ons eerste schoolschriftje en breuken van onze pen te vermijden. Zorgvuldig deed je ons voor hoe we moesten omgaan met vloeiblad en gom.

Alsof je er zelf helemaal rond was gestapt, toonde je ons de hele planeet op je gigantische aardbol. Je zong van de uil die op de perenboom zat en de vier weverkens. Je vertelde over de kinderjaren van Jezus en je zei ons hoe schoon het leven toch kan zijn als we mekaar gaarne zien. Je gaf ons zin om zo rap mogelijk zoveel mogelijk te weten. Niet om alles beter te weten, wel om er achter te komen dat we aan het einde van de reis alleen maar weten dat we niks weten.

*

André Deschaumes is dood in zijn 91ste levensjaar. Hij was een meester in de mooiste betekenis van dat woord. Van een klasse die ervoor zorgde dat je eigenlijk gaarne voor altijd bij hem had willen zitten blijven. Ware het niet dat je in die tijd zo snel mogelijk groot wou worden om door te groeien naar de hogere klassen. Bij Jotie's papa, meester Marcel Thooft met zijn blokfluit. Bij Lionel Deventer met zijn uniek vrijwillig na-studiesysteem (zodat je even na vieren zorgeloos naar huis kon met je alreeds gedane huistaak). Bij de rechtvaardige Gilbert Dhaeze met zijn levenswijsheid die ons tenslotte klaarstoomde voor de Griek-Latijnse.



















Meester Deschaumes, ik ga je missen in dit Ronse van vandaag alwaar schooldirecteuren al te gezagsgetrouwe manàààgers van elkaar concurrerende onderwijszuilen geworden zijn. Waar jonge nochtans bekwame en hard werkende schoolmeesters het onderwijs verlaten omdat ze al tezeer worden platgewalst door De Hogere Onderwijsinstanties en hun almachtige machtsblokken. Door die ouwe knarrenkliek uit Rome die van de wereld niet weet en van de holocaust ook al niet. Door dat belerend Oxford-vingertje in de lucht van Frank Vandenbroucke die, anders dan de gevallen wielrenner, denkt dat hij God is. Door het vrijmetselaarsnetwerk van schortjes en passertjes. Door de duizelingwekkende nivellering naar omlaag omtrent mijn kind schoon kind. Ook in het straatbeeld van Ronse ga ik je missen, Oude Meester en ik schrijf 'Oude Meester' met majusculen en in de betekenis van grote, oude levenskunstenaar. Je leerde me lezen en schrijven. Later kwam je thuis aanbellen met de nieuwste lading boeken van het Davidsfonds. Je schonk me mijn prilste schrijfgenoegens. Je toonde me de schoonheid van letters en letteren en dat was een cadeau voor het leven. Eén van de mooiste.

Adieu, Meester Deschaumes. Vanuit alle klassen van al je leergangen is het onze beurt om je al onze stekjesdozen bijeen vol goeie punten te schenken. Jammer dat we er pas vandaag achter komen dat je verjaarde op 1 april. Anders hadden we zo'n visje op de rug van je stofjas gehaakt aan de grote kapstok naast je pupiter. Zeker weten.

(De tekening is van je achterkleinkind Noach Deschaumes. Eerste leerjaar, dat spreekt.)

'Over Leven Voor Gevorderden'.
'Tetietatutes'. Virtueel Dagboek.
Copyright: Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

FRANSTALIGE DECROLYSCHOOL
VRAAGT OUDERS OM HUN
KINDEREN THUIS TE HOUDEN!

JUFFROUW VALT OP NEUS,
ANDERE LEERKRACHTEN ZIEK










‘Tot mijn verbazing hoorde ik vandaag dat de Franstalige Decroly-school in de Broekestraat aan de ouders vraagt om hun kinderen thuis te houden van de school dezer dagen’, zo meldt ons Chantal Thijsman van de NVA in onderstaand onwaarschijnlijk sterk verhaal.

Chantal Thijsman: ‘De reden? Eén van de juffen was op haar neus gevallen (letterlijk, denk ik) vorige week donderdag en verder zijn er een paar leerkrachten ziek, zodat ze eigenlijk geen opvang of les kunnen voorzien voor àl de andere kinderen. Gezien de Franstalige Decrolyschool toch tot de scholengroep Decroly behoort, leek mij dit de best mogelijke gelegenheid om de leerlingen die niet kunnen opgevangen worden in de school zelf eens te laten kennismaken met één van de andere vestigingen van de Decroly-groep.

Allo maman bobo...

Thijsman: 'Aan ons, ouders van schoollopende kinderen, wordt steeds opnieuw gezegd dat kinderen verplicht moeten aanwezig zijn op school. Tenzij de afwezigheid een geldige reden heeft en dit kan gestaafd worden door een documentje.
Hoe zit dit dan in Decroly Broekestraat? Gelden daar andere regels? Zijn dan toch niet alle Ronsenaars gelijk voor de wet?'
*

Misschien kunnen de kinderen ondertussen thuis dit liedje aanleren:

Je suis tombé par terre
c'est la faute à Voltaire
Je suis tombé sur le dos
c'est la faute à Rousseau
ha ça ira ça ira ça ira
les aristocrates à la lanterne
ha ça ira ça ira les aristocrates
on les pendra...

DE BENIEUWDE RONSENAAR

KRONIEK VAN DE GEMEENTERAAD

DE CAMPING CAR VAN BRIGITTE GODDAER













Als Brigitte Goddaer er eens op uit trekt met pak en zak, dan is dat met de campingcar. Die staat dan dagen vooraf schoon gespoten en gewassen klaar voor de deur op den boulevard. Schepen van Toerisme Gunther Deriemaker moet haar bijgevolg niks meer komen vertellen over overnachtingsprijzen voor kampeerwagens, zoals die in het kjeurig Njederlands heten.

Veertien euro per nacht om je kampeerwagen een nachtje in pakweg Ronse te droppen is veel, zegt Brigitte. En wat heb je daarvoor? Ze zou het graag weten. Voor die prijs, zegt Gunther Deriemaker mag ze de vuile was uithangen en het water daarvan in Ronse lossen. Bovendien mag ze ook al haar vuiligheid achterlaten in speciale containers voor zwervers, bohémiens en romanichellen uit de Seychellen.

Het blijft toch veel geld, vindt Brigitte Goddaer. Zeker als je weet dat je bijvoorbeeld aan de Jeugdherberg maar 16 euro moet betalen . Maar daar moet je je rijdende huisslak dan wel op zacht gras zetten en dus niet op een verharde berm van wel 600 vierkante voor maar acht kampeerwagens . En bovendien mooi afgesloten doch wel niet bewaakt door een concierge, dat niet. Want er wordt nogal eentje ingebroken in campingcars.

Volgens de schepen van Toerisme is zacht gras trouwens totaal maar dan ook totaal niet geschikt voor zware campingcars. Je zakt er met je wielen in weg als het bijvoorbeeld stortregent in Ronse. Begin dan maar eens heel je santekraam weer los te rijden als pakweg de nieuwe waterbekkens aan het Ijsmolen recreatiegebied weer eens overstromen wat altijd mogelijk is. Kijk maar naar al die déluges in het zuiden van Frankrijk tegenwoordig vanwege de opwarming van de planeet. Straks loopt de hele polder onder door een dij(k)breuk in de Van Iseghemlaan in Oostende en dan is uw camping car beestig nat gelijk de Ark van Noach.

‘Pas op veertien euro is maar een richtprijs van de hogere overheid. We zijn wij niet verplicht om zo hoog te gaan. En daarbij we kunnen er wel een paar voordelen aan koppelen.’

Het blijft veel, vindt Brigitte. Want dan staat ge daar met uw rijdend huis nog ver buiten de stad. Als ge bijvoorbeeld in de stad dan zelf eens wilt gaan eten in een pittabar of iets wilt halen uit de nachtwinkel, dan moet ge helemaal van aan de camping te voet naar ginder. Tenzij ge vooruitziende zijt geweest en ge de beschikking hebt over een plooifietsken uit den Hema.

Acute Mandatitis: expansie van de portefeuille

Met de gezellige bespreking van het toeristisch beleidsplan toert de gemeenteraad aldus in ijltempo van punt nul naar punt zestien. Onderwijl deelt de meerderheid andermaal een paar bijkomende winstgevende mandaten uit aan zichzelf bij het Solva. Dat is de zeer solvabele naam voor het intergemeentelijk samenwerkingsverband voor ruimtelijke ordening en socio-economische expansie. Dit voornamelijk ter bevordering van de expansie van de portefeuille van gemeenteraadsvoorzitter Jan Foulon, burgemeester Luc Dupont en eerste schepen Gunther Deriemaker.

Er worden onderwijl ook wat rooiplannen goedgekeurd in de Hendrik Consciencestraat. Nieuwe riolen aan de Kloef. Onteigeningen in de Wolvestraat voor De Nieuwe Leie. Collectorwerken aan de Sint-Martensbeek. Ondergrondse verlichting in de Constantin Meunierstraat. Een nieuw car-washproject op de hoek van de Vierde Maartlaan en de Leuzesteenweg (met drankshop, snacks, literatuur en onderhoudsproducten). En tenslotte bij algeheel akkoord een verhoging van de eindejaarstoelage van het stadspersoneel met 250 euro .

Spoorloos dossier

Waarop Rudi Boudringhien in het vragenuurtje meldt dat de oprit naar de stedelijke begraafplaats er schabouwelijk slecht bij ligt (en de dierbare overledenen zelf ook). Er aan de Savooistraat een peute gevaarlijk onverlichte klinkers liggen te blinken op straat. De uitrit van de ambachtelijke zone naar de Steenweg op Doornik al helemaal niet verlicht is. Laat staan ambachtelijk.

Schepen Deworm heeft dat zegge en schrijve drie jaar geleden al eens gesignaleerd aan het Vlaams Gewest. Het dossier was daar spoorloos. Nu hebben ze het teruggevonden. En dus zal het licht gaan schijnen in de duisternis. Hopelijk neemt de duisternis het aan.

Tom Deputter wil van Pol Kerckhove als OCMW-voorzitter weten of we als Ronsenaars veel geld kwijt zijn aan de chute van de Dexia-aandelen. Zijt dat zeker. Misschien wel 400.000 euro. In elk geval serieus veel geld. Dus komt er een begrotingswijziging. Deputter wil ook wel eens dat jaarlijks rapport van de klachtendienst zien. Ha ja, want dat hadden ze hem toch beloofd. Hij gaat het krijgen, belooft Jan Foulon. Veel beloven…

Van schepen Nedia Gmati-Trabelsi wil Tomtsje Deputter horen wanneer dat minderhedenplan nu in de commissie wordt besproken. Op 19 maart om 19 u. Zoals het er nu naar uit ziet en zonder tegenbericht in de Brouwerij, preciseert schepen Nedia.

De eerste gemeenteraad van 2009 zou ook wel een de kortste van 't hele verkiezingsjaar kunnen zijn. Minder dan een uur. Volgende raad op 9 maart. Voor alle duidelijkheid: de blondine op onze illustratie is nièt Brigitte Goddaer. Het is evenmin haar campingcar, van op den boulevard.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

EEN NIEUW LEVEN VOOR THUIS VAN TAVI

THEATER VTV NEEMT KRISTEN VOLKSBOND OVER














Met volledige unanimiteit van stemmen zorgde Theater Voor Taal en Volk gisterenvoormiddag op een bijzondere statutaire vergadering voor een nieuwe mijlpaal in de al bijzonder glorieuze geschiedenis van de Kristen Volksbond. Voor Taal en Volk neemt voortaan als huurder het beheer van de Volksbond (theaterzaal en kelderfoyer) helemaal op zich. VTV vormde zichzelf daartoe eerst om tot rechtspersoon in de vorm van een vzw.

De Kristen Volksbond krijgt hiermee een veelbelovend nieuw leven voor zich. Ronse’s aloude grote cultuurtempel heeft nu met deze overname door de florissante grote Ronsese theatervereniging nieuwe sterke organisatorische troeven en mogelijkheden om de toekomst met groot vertrouwen tegemoet te zien. VTV verstevigt zichzelf binnen het nieuw verkozen bestuur onder leiding van Donaat Deriemaeker daartoe zowel financieel als organisatorisch met aparte bestuursverantwoordelijken die zich over het dagelijks Volksbondbeheer en het doorverhuren van de zaal zullen ontfermen.

Vlaams, christelijk en sociaal

De technische ploeg van VTV heeft inmiddels ook al hard gewerkt om de Volksbond meteen kostendrukkend en energiezuiniger te beheren. Deze zomer wordt bovendien ook de zaal opgesmukt.

Zowel de specifieke eigenheid als de christelijk geïnspireerde spirituele waarden waarop de Volksbond altijd al stoelde, zullen door het nieuwe VTV-bestuur volkomen gerespecteerd worden zo is gisteren formeel gebleken. Zo dat de Kristen Volksbond zichzelf blijven kan in de geest die de stichters altijd voor ogen hielden: Vlaams, christelijk en sociaal.

De Volksbond wacht ook als specifieke en populaire theater- en Ontmoetingsruimte een grote toekomst in Ronse. Zeker nu de honderdjarige viering van VTV er zit aan te komen en de Zonnestraat dit jaar helemaal wordt gerenoveerd tot aan de Steenbrugge.

Overigens zal het nog jaren duren eer 'De Nieuwe Leie'naast de nieuwe academie ook een schouwburg zal omvatten waar het in hoofdzaak gesubsieerd cultuurgebeuren uit het ‘officiële circuit’ onderdak zal krijgen, nadat de Brouwerij een andere bestemming heeft gevonden.

Het siert het bestuur van VTV dat het hiermee zelf één van de parels van het culturele leven in Ronse een nieuw leven gunt. Daar waar de politieke wereld – die de Volksbond altijd al als springplank bezigde voor vele vette lokale en nationale mandaten - het met nogal doorzichtige kronkelargumenten had laten afweten.

(Illustratie: De Volksbond is de thuishaven van Valère Depauw en diens 'Tavi').

JOURS DE FRANCE

3.

Vieux Nice. Voor de tweede keer die week voel ik me als een Russische pop waarvan een onzichtbare hand één na één de verschillende buitenkanten optilt om me telkens iets dieper naar de kern te brengen. Weg wil ik, uit het banale tracé dat door mijn beminnelijke doch gaandeweg beklemmende entourage (qui trop embrasse mal étreint) in alle gesprekken over mij wordt voorgehouden bij de vraag wat er van mij geworden zal. Alsof ik er zelf niet bij zit. Alsof het over een ander gaat.

Het volkomen voorspelbare parcours van een door mijn voogden en priester-leraren uitgestippeld burgerlijk bestaan. Met een gegarandeerd markante rol in de conservatieve sociëteit die hen, zo hoor ik aan hun tafelgesprekken, zo dierbaar is. Een bescheten leven gestoeld op De Ware Waarden. Een zelfgenoegzaam burgermansleventje dat de zelfverklaarde aristocraten helemaal voor mij al voorgeprogrammeerd hebben, als hun gratis garantiebon op maatschappelijk succes.

Als de dodelijkste vorm van geluk.
Als de zachte vernieling van al mijn dromen.
Als de vermaling van gevoelens die in mij opborrelen.
Als de aangekondigde kroniek van de zelfverloochening.
Als het verkochte verlies van mezelf.
De leegte als ultieme kern van de Russische pop.

De traditionele successtielen zijn eenieder bekend, hebben alle met ronkende doctortitels te maken. Ik weet alleen dat iedereen vroeg of laat dood valt. Of weg gaat. Uit je leven verdwijnt. Verandert in een ander die je niet meer herkent. Ik weet al dat je op alle momenten die er toe doen alleen bent. In het verdriet dat je neerhaalt. In de schreeuw van geluk die je boven jezelf verheft en die je delen wil. Ik stel uit wat ik later worden wil. Ik zal het blijven uitstellen. Vooral mezelf worden, dat wil ik. Weg met de uitgestippelde routes, de al te begane paden. Klaar ben ik voor de lange zoektocht naar mezelf.

*

Langs de Place Masséna stap ik terug naar de Vieux Nice waar de was boven de okergele huisjes me verwelkomt in de ware wereld achter de Promenade. Daar waar achter gordijnen een spuit van rubber een ongewenst leventje wegzuigt in een plastic teil en inktvis wacht op een slokdarm. Waar de gokkers hun nachtelijke verliezen van zich af knokken, op een vrouw die niet wou.

‘Va t’en’ schreeuwt Dick Rivers uit een dakraam. Vaatwater komt vanuit de lucht voor mijn sandalen schuimen.

Savon de Marseille.
Senteurs de Provence.
Mimosa. Lavende.
Un Mexicain Basané.
Marcel Amon.

Dansen doe ik, tussen alle clichés van filmopnamen met Lino Ventura en Eddie Constantine in 'Les Studios de la Victorine' wat verderop en deze schroeihete werkelijkheid van oude vergeten kronkelsteegjes, in wat niet eens zo lang geleden nog het Italiaanse Nizza was.

Urenlang heb ik aan de havenkant naar de drukte zitten kijken. De blauw-witte Corsica Ferries. De groene vissersboten. De roestige vrachtschepen. Met in mijn hart het hele verlangen in flarden, van de Armeniër Charles Aznavourian

Moi qui n'ai connu toute ma vie que le ciel du nord
J'aimerais débarbouiller ce gris en virant de bord
Prenant la route qui mène à mes rêves d'enfant
Je fuirais laissant là mon passé sans aucun remords
Sans bagage et le cœur libéré
Emmenez-moi au bout de la terre
Emmenez-moi au pays des merveilles
Il me semble que la misère
Serait moins pénible au soleil...


‘Jours de France’. Roman.
Illustratie: ‘On dirait le sud’.
Copyright tekst en beeld: Stef Vancaeneghem.
(Alle personages zijn fictief, vertelpersonage incluis).