TUUPE VUIR GUILLAUME!

DOORGAAN
GUILLAUME

RONSE
IS
FIER
OP
JOU

LA VIE EN PROSE

D’un sécrétaire en ébène ciré comme les pompes de mon grand-père le dimanche, il attrape un petit globe, grandeur balle pelote. Il glisse prudemment la main droite sur la surface bleue cobalt. Entre ses doigts noircis de fumeur invétéré je vois briller un Lapis Azuli. Lisse comme les petites fesses de Carla Bruni, dans un roman à venir de Florian Zeller.

Il me jette un regard luisant imbu de Pomerol et de suffisance. Me pointe l’index cendré sur l’ Afrique. Elle en est réduite au seul Congo Belge. Le reste: Afrique Adieu. Comme l’Atlantide. Engloutie vingt mille lieus sous mer mon bon capitaine abandonné Némo.

Ce petit globe est une de ses belles trouvailles. Il les a collectionnées sa vie durant. Sablon. Rive gauche. Oudenberg. Redu. Tongeren. Achetées à coups de coeur et d’oseille noire.

Il me montre ses Rois Mages impregnés de sang et sauvés de l’enfer de la jungle Colombienne. Marabouts en peau de bongo du Tanganika. Arborigènes en quequette de kangourou. Laguioles exclusivissimes. Mont-Blanc Leonard Bernstein avec gravés dedans: les premières notes de West Side Story. Montre ‘Mermoz’ Breitling et toute la panoplie de l’Aéropostale. Qu’il me sortirait la gourmette de Saint-Ex trouvée en mer après le dernier vol de nuit du Petit Prince, que ça ne m’étonnerait plus.

Son décor est un mélange Mer du Nord et style cottage pour vieux cons rangés de mes deux. N’empêche que je me régale de son Somville, son Slabbinck, de la clique Cobra avec en prime ceux que j’adore particulièrement: Kandinsky (à ses débuts), Jasper Jons, Hopper (sans son Night Hawks trop clichétisé).

Il ne lui manque que quelques grands d’antan. Du genre à attirer les foules au Musée d’Orsay et au Guggenheim le long du Canal Grande. Mais il n’est ni Pinot-Valencienne (ni Salma Hayek), ni Albert Frère. Lui et moi savons bien que tout collectionneur d’art qu’il se veut, il ne joue ici qu’en régionale. Pas comme ce brave banquier Maurice baron Naessens qui lui, empilait ses toiles de renommée universelle dans le bunker construit à cet effet dans son jardin. Vu de mes yeux, le bunker avec le baron dedans. Angoissant. Ou plutôt parano.

(‘S’ils viennent me chercher, je peux me cacher et vivre ici dans mon bunker anti-nucléaire, près de mes toiles.)’

Il n’est pas non plus ce richissime dont je tairai le nom qui se réveille chaque jour les yeux plantés sur le Rubens au bout son lit. Voir l’inaccessible Hélène Fourment et dormir à jamais, rêve infini de volupté. Mais voilà, ce n'est déjà pas si mal. Toute sa vie est étalée là. Dans cette résidence de luxe pour vieilles couilles tombées avec le cul dedans, quand elles étaient petites comme des myrtilles. Deux cents mètres carrés hors prix. Vue sur Cadzand. Des mouettes partout. Qui te chient dessus dès que tu pointes le nez dehors, j’y reviendrai.

Il me montre son crayonné de ‘Tintin au Congo.’ Décidémment le Congo pour lui: ‘Radio Mille Nostalgies.’ Mais tout ça ne vaut pas le clair de lune à Maubeuge, ni le doux soleil de Tourcoing. Il sait bien que malgré toutes ces jolies choses, les bandes dessinées, les épreuves d’artiste, mon vrai truc à moi restera à jamais: les beaux bouquins. Les Ex Libris. Les belles premières editions, sur papier biblique. Les reliures anciennes. Ma vie pour ce Spinoza en version originale: ‘Tractatus de intellectus emendatione’.

Il m’entraine vers la bibliothèque. Toute La Pleiade y figure. Mais ça, c’est presque d’un ordinaire. La bibliothéque vite faite, pour incultes. De l’érudition murale au mètre carré. Pour épater les golfeurs du coin, après le gueuleton dominical chez Katelijne.

(Où à ce qu’ils disent le roi Albert est signalé lorsqu’ils refont les peintures à Grasse et qu’il y a trop de brouillard pour chasser le sanglier des Ardennes à Ciernon. Lire à cet effet Point de Vue et Images du Monde. N’est pas Ancien Belge qui veut.)

Il m’ouvre un des ses meubles anciens. Me sort une lettre originale de Colette. La Colette. Celle de Willy. Celle de Claudine. Celle du dernier film de Nadine Trintignant avant qu'elle ne succombe dans le plus noirs des désirs.

Puis, plus costaud, plus recherché, pour les connoisseurs: René Char. Gérard de Nerval. Paul Léautaud. Théophile Gaultier. Louise Colet. Les Goncourt. Toute la bande à Flaubert. Papier de Madagascar. Numérotés de 0 à 100. Je n’en peux plus. C’est du Magritte. Du Professeur Tournesol. Tout le surréalisme Belge. Ceci est une vaste blague.

‘Et Camus?’ je lui demande. Sans trop y croire.

Il me décroche un Folon (deux mouettes en vol, genre interruption des programmes sur France 2) , tourne les chiffres d’un coffre caché derrière la toile, me sort une reliure grise. Bizarroïde.

‘La Peste.’
Albert Camus.

Soit ce type c’est Fernand Legros en réincarnation. Ou alors c’est lui Arsène Lupin.

‘C’est en peau de rat,’ qu’il me sourit. ‘Logique.’

J’ouvre le petit trésor. Tremblant comme le roi des Belges, lorsqu’il prète serment. En première page je lis une dédicace de celui qui a eu le Nobel: pour celui qui l’ a refusé. De Camus à Sartre. Avec toute l’amitié qui bientôt se brisera pour cause de haute trahison de Sartre dans les Temps Modernes. Tout ceci en est trop. Je pense à ce kiekenfretter de VDB qui a terminé ces jours ici dans les parages.

(Enfermé au Toucquet, ou de son plein gré à Knokke loin des gangsters: la vie des grands de ce monde va d’une prison dorée à l’autre. Comme dans un roman de Sagan).

‘Trop is teveel’, je lui dis.
‘Je crois que je vais faire un tour vers le Zwin. Et vos gueules, les mouettes!’

‘La vie en prose’.‘Journal Intimide’.
Illustration: ‘Canal Grande’.
Copyright: Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

Info en inschrijving (5 euro) via Dienst Cultuur
Tel 055 23 28 01 of via: cultuur@ronse.be (Reservatie is verplicht). De Gedichtendag is een organisatie van de Cultuurraad en de Dienst Cultuur.

BLUE MOON

9.

‘Ge moet in het heden leven. Het verleden is dood. De toekomst is onzeker’.

Nu hij vage cursussen volgt aan een obscure Academie voor Filosofie, pakt de drummer van onze Snukkende Snaren graag uit met voorgekauwde wijsheden uit de syllabussen die hij meekrijgt in ruil voor hoog inschrijvingsgeld. Zoals elke autodidact pronkt hij graag met vers verworven eruditie. Telkens weer wil hij ons bewijzen hoeveel slimmer hij is. Véél verstandiger dan dit stelletje oetlullen hier bijeen. Aan de bar van de Silicon Valley imponeert hij de vrouwelijke backing vocals na onze repetities graag met woorden die een normaal mens nooit in de mond neemt vanwege hoog risico op onmiddellijke internering. Zo overvalt hij Marie-Lou met zijn zogeheten Theodicee-vraag naar de rechtvaardiging van God.

‘Hoe is het mogelijk dat uw almachtige en volmaakt goede God een wereld geschapen heeft die zo veel kwaad bevat?’

(Je moet zijn mond zien krullen wanneer hij Theo-di-cee articuleert).

Marie-Lou, die voor begrafenissen al eens opgevorderd wordt door het Gregoriuskoor van Sint-Hermes ter vervanging van de vaste sopraan, probeert dan iets zinvols terug te zeggen dat ze heeft uit de mond van de diaken. Dat het kwade van de mens en van zijn eigen vrije wil komt. Dat werkt dan weer als een rode lap op een stier op de zelfverklaarde humanist waarvoor onze drummer graag doorgaat. In werkelijkheid doet hij niks liever dan onze Snukkende Snaren vanuit zijn pseudo-intellectuele minachting stiekem tegen elkaar op te zetten. Zijn cursus staat vol dure woorden waarmee hij Marie-Lou overdondert. Die galmt hij gretig over de toonbank van de Silicon Valley.

‘Hermeunetiek!
Epistemologie!
Logisch Positivisme!
Dialectiek!
Neoplatonisme!
Universalia!
Paradigmata van Kuhn!
Falsificatie van Popper! ‘
Eudemonia van Aristoteles!
Monaden!

Om Marie-Lou, van wie hij denkt dat ze een godvrezend mens is, finaal in te pakken met stoer machogedrag sluit hij af met een woord, te gek voor woorden als: ataraxia.

‘De geestelijke rust! De onverstoorbaarheid die Abélard verwierf! Nadat de nonkel van Héloïse zijn ballen had afgesneden!’

‘ Wat zeverde gij hier allemaal met uw nomaden?’ onderbreekt Kitje, onze lieve marraine van de Snukkende Snaren, hem.

‘Laat Marie-Lou dat schaap toch met rust! Ziede gij niet dat het kind met de Russen zit? Neen, dat ziet gij niet. Want mannen voelen dat niet aan. Ze denken met hun pietje en voelen met hun kiwi’s. En daarbij leven in het heden, zo werkt dat niet. Het heden bestookt u met de memorie van nare ervaringen. Ge zoudt gij hier nogal anders spreken, waart ge er zelf ook bij geweest. Bij dat van Billie.’

Ons Kitje was erbij toen Billie aan de overkant in zijn restaurant Couscous Chéri werd dood geschoten door een vermeende rivaal in de liefde. Ze stond naast Billie in de keukendeur die uitgaf op de gelagzaal. Ze was zijn serveuse. Billie – niemand maakte couscous gelijk Billie- had haar net de borden met de bestelling van tafel 6 overhandigd. Toen barstte de hel los.

‘Die gast smijt de voordeur open. Zijn Winchester over de rechter schouder. Zijn dwaze kop scheef tegen het geweer. Zijn rechteroog in het vizier. Zijn boze linkeroog vol donkere waanzin. De zaal zat vol. De meesten zijn sebiet onder de tafel gedoken. Voor Billie was het al te laat. Die zot dacht dat Ornella, de nieuwe dienster die Billie in dienst had genomen, met hem te doen had. Ornella was de vrouw van die jaloerse gek. Of Billie haar behalve in dienst ook in bed genomen had, wil ik hier niet geweten hebben. Niemand heeft daar zaken mee. Billie was een heel schone manspersoon. En goed gebouwd. Ik kan het weten. Tactvol met alle vrouwen. Als dat ook al niet meer mag. Eerst schiet hij Billie zelf dood. Dan knalt hij Ornellaatje neer. Zonde van haar schoonheid. Ze hebben twee dagen later zijn lijk gevonden in de Walen. Hij had zijn eigen opgehangen. Aan een treurwilg. Wat zou ik in het heden kunnen leven als ik gezien heb wat ik gezien heb? Bloed overal en hersens tegen het plafond. En gij komt hier spreken van uwen Adhémar en zijn Elise? Mijn gedacht zoudt ge het geld voor die lessen beter aan die Fondatie van Docteur Cuvelier geven en uw eigen ballen marineren. Dat ge Marie-Lou hier niet meer lastig valt aan mijn toog.’

Als de marraine van onze Snukkende Snaren gesproken heeft, houdt in het nabije Boudewijnpark zelfs de uil zijn muil.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: 'Morning has Broken'.
Copyright Stef Vancaeneghem.

CONFETTI !

Weledelgeboren Heer Professeur
Ephrem Delmotte
Stichter & Fondateur
Van de Bommels & de Bonmoss


Eerst het goede nieuws . Uw Bommelsstoet is nog nooit zo schone geweest. Wel veertig carnavalgroepen om van te snoepen. Vier-hon-derd ki-lo snoep hebben ze naar de kindsies gesmeten vanop hun schitterende chars. Ge moet al een geflipte Ronsieses zot zijn om nog nostalgiek te willen janken om de vergane glorie van die geschifte Ronsiese Klu Klux Klan van Duvoos uit eigen uw fifties. Die verdoemden ‘De Zondige Vrouwe’ naar hun hellevuur terwijl alle zondebokken ondertussen vrolijk (van de deugd) met hun drietand bleven rondtollen . Tja, de positie van De Zondige Vrouwe - op de brandstapel- is niet meer wat ze was. Ook de uwe niet. Ik kom er verder op terug.

Doch zoals gezegd: eerst het goede nieuws. Professor-Stichter, ge moogt gerust op uw twee oren slapen in uw carnavalse paradijs. Gelieve dan wel eerst uw artiestenhoed te verwijderen tegen de deuken. Al die Ronsiese carnavalsgroepen van 2008 zijn al even creatief als Turken en Spuken van vijftig jaar geleden.

’t Is hier zaterdagmorgen al heel sterk begonnen met een schone cavalcade door de straten van ons geliefd Ronse. Niets of niemand hield Koning Ignace & Koningin Kristel tegen. Op de Markt stond de burgemeester van Oudenaarde groen van jaloezie. Bij de Bonenklakkers hebben ze dat niet. Hij kan daar zelfs geen gratis vat meer geven nu de Liefmans failliet is. Adriaan Brouwerstad? Goe bezig.

Wie ook groen lachte op dat podium was onze eigenste burgervader hemzelve. De nar had net diens haar in de lievelingskleur van Mieke Vogels gespoten. Onze burgervader oogde als een paling in ’t groen al weet ik niet of palingen ogen hebben. Ik haat palingen, ik verkies diepvriespladijs. Luc Dupont beloofde gratis twee vaten op zijn kosten voor vanavond bij de Verbranding van de Bommel op de markt. Doet hij dat niet, dan kan hij morgen naar de rechtbank van Oudenaarde, genietend middenin het groen van zijn eigen haar.

Guillaume Devos, die alleen al vanwege die Gainsbourgstoppels Steracteur & Sterartiest worden mag, riep alle Ronsenaars op om naar zijn nummer 3470 Guillaume te smssen.

Hij heeft er tenminste 6000 nodig wil hij van die verdomde pijnbank af. Als 10 percent van alle klickers op deze blog dat doen, heeft onze Guillaume er 16.000 en is hij sebiet supersterartiest.

Pas op, zegt Guillaume: als ge het voor mij niet wilt doen, dan doet ge het toch voor het goede doel.

Maar Guillaume, jongen toch : voor heel Ronse zijde gij zelve het goede doel!

Enfin, beste professor-stichter, op de burgemeester van Oudenaarde na stond iederereen daar content op dat podium. Voorzitter Guy De Vos van de Raad der Bommels nog het meest van al. En zeer terecht. Generatie na generatie gaan de jonge Ronsenaars steeds weer mee in uw mooie droom van carnaval tot in het heelal.

Van heelal gesproken: hebt ge daar in uw Bommelsparadijs al die schone knallers van het vuurwerk gezien? Mag-ni-fiek! Wat ze bij die blazen van Anderlecht Sampion in het Brusselse niet meer durven omdat ze bang zijn voor attentats-à-la-bombe, dat kan dus in Ronse wel nog. Tegenover de waanzin van de wereld schieten wij Ronsenaars hier vrolijk al onze 4.000 petardekens af.

Om af te sluiten ook nog wat slecht nieuws. De Zot van de Stoesie is er met uw Woaf vandoor. Ze miste u daar op de Square. Vroeger had ze tenminste nog een schone vue op d’Hoge Mote. Maar met al die nieuwe appartementen daar moet ze nu content zijn met de helft van den Etang Cambier. En met de Sint-Hermestoren door een spleetje. Dat mens ambeteerde haar eigen. Van het een is het ander gekomen. Zot zijn doet geen zeer. Het kriebelt alleen maar een beetje. En geef toe, professor: waar het nu kriebelt, daar kunnen uw Woaf en de Zot alleen maar deugd van hebben.

Allez vooruit. Vive notre roi, ja leve onze Koning! Met hem zijn wij zo blij!

(Illustratie Ephrem Delmotte: Willy Van Nerum).