05 mei 2021

 SALUT LES COPAINS (6)

Si maman, Sissi.


Si maman si
maman si
tu voyais
ma vie
je pleure
comme je ris
mon avenir
est gris
et mon coeur
aussi.


De geheel aan God gewijde jonge priester uit Tonkin, het Franse protectoraat van zijn mama ‘Ma Tonkinoise’, door papa, ‘ancien d’Indochine et beau comme Delon’ weggeplukt uit het Cochin-Chine van Marguerite Duras en haar amant de la Chine du Nord, zegent het bruidspaar.
Zijn preek houdt het midden houdt tussen het sarcasme (étonnant non?) van Pierre Desproges en wijlen mijn held Guy Bedos.
Les Vacances
à Marrakesh.
La drague.
Zozeer houdt de dienaar Gods van al die liefde rond het altaar in zijn kerkje van Sainte Marguerite dat hij kort erna Le Bon Dieu verder alle bonne chance wenst en zelf trouwt. Zoveel goesting dat hij ervan krijgt.
Ik dank de Heer dat hij me, door de wonderen van het peterschap, op deze zonovergoten plek hier aan de Corniche Supérieure in Roquebrune dropt om er getuige te zijn van het leven zoals het bij mijn weten zelden is.
Hier helpt Sissi (stel je ze vooral nièt voor als Romy Schneider in haar eerste flutrolletjes ) in de negentiende eeuw als Keizerin van Oostenrijk dit oude godvergeten rotsdorpje aan zijn reputatie als toevluchtsoord voor gekroonde leeghoofden, vol romantiek voor verhaaltjes in ‘Point de Vue et Images du Monde’.
Hier komt Winston Churchill als oud strijder schilderachtigheden schilderen en, tussen twee immense sigaren door, zijn 'bons mots' placeren voor biografen.
Het is lang voor La Vieille Albion zichzelf met of zonder ‘Tunnel sous la Manche’ bevrijdt van het Verenigd Europa der Bobo’s met zijn zelfverklaarde ‘leaders’ die niet eens de courtoisie opbrengen hun Première Dame te laten voorgaan, elegant hun zitje af te staan.
De Europese Gemeenschap
voor bloemkolen van staal.
Hier, in Roquebrune, haalt dichter W.B.Yeats in ’39 de neus op voor het totalitarisme van rechts en links dat er zit aan te komen. Hier stapt hij de ontsterfelijkheid in.
J’adore cet endroit.
Plek voor pen en papier.
***

Vervuld van verwondering groet ik er die ochtend de bloemen, loop ik door steile smalle straatjes onder romaanse bogen door, weg mijmerend in al die vorige levens achter middeleeuwse muren rond wat rest van het sombere Karolingsche kasteel met wapenzaal, gevangenis, keuken en vooral het vertrek van de Seigneur hemzelve. Het is in de jaren 900 opgetrokken tegen aanvallen van de Saracenen. Une vue superbe, gunnen ze zichzelf wel de ridders. En zonder Booking.com.
Hier behoedt de Notre-Dame-des-Neiges hun opvolgers voor de pest. Want voor wat hoort wat. Onzekere vaccins laten er dan al op zich wachten, ze doen het met weesgegroetjes. 'Notre-Dame-en-nage' ware wel toepasselijker
Je stapt jjezelf hier helemaal in het zweet des aanschijns.
Hier staat volgens de legende ook ergens een olijfboom van naar schatting 4000 jaar oud, met een diameter van wel tien meter.
De overdrijving van onze oude vrienden de Leliaerts uit 1302 zullen we andermaal toedekken met de ridderlijke mantel der liefde.
Vierduizend jaar. En dat terwijl mijn met veel warmte gekoesterd onnozel olijfboompje al na het eerste zachte winterkoninkje compleet kapot gevroren bij het tuinafval belandt.
Het kapelletje van La Pausa naast die wonderboom is op 5 augustus het vertrekpunt van een jaarlijkse processie waarbij de hele bevolking van het dorp open en bloot al van in 1467 scènes uit het lijden van Christus uitbeeldt.
Mooi allemaal. Maar waarom heb ik nu gewoon goesting naar een zak friet met mayonaise aan de Gentse Koornmarkt en erna een chololat glacé aan de Graslei?
Misschien omdat het leven zoals het in die glimmende boekskes beschreven staat veel te mooi is om waar te zijn.
SALUT LES COPAINS (6).