BLUE MOON

Hoofdstuk 40.

Leonard Cohen doet ons voorprogramma in Vorst Nationaal. Staande ovatie voor de Snukkende Snaren met vijf rappels na. Leonard zelf moet het stellen met een beleefd applaus. Er is begrip. Ons publiek neemt hem er graag bij. Ons publiek weet dat we ons inzetten voor de ouden van dagen.

In zijn suite van het Métropole Hôtel aan de Place Brouckère troost ik hem. Ook wij zijn als Snukkende Snaren ooit bescheiden begonnen in Local Unique. Met Tefal casserollen naar onze kop.

Bij een schotel verse Venusschelpen, geserveerd in fijne lepeltjes van Limoges, vertelt hij me voor de honderdste keer zijn hele verhaal als gevallen god van de sixties. Hoe zijn manager al zijn geld gepikt heeft. Hoe hij nu aan de bedelstaf staat. Hoe blij hij toch is dat wij er nog zijn om hem als ouwe ketelpan overal mee te sleuren op wereldtour. Mededogen.

Eerlijk gezegd, mijn kameraad Leonard heeft het een beetje zelf gezocht. Terwijl zijn manager zomaar onbezonnen al zijn miljarden liet wegvlieden in aandelen van de Lehmann Brothers, zat meneer op zijn berg te mediteren over het achtste pad naar het geluk.

‘Met alle Canadezen, doch niet met den dezen, Leonard’, lach ik zijn miserie weg.

Leo lacht echter nooit. Je bent niet ongestraft de prins van de gloom. Hij smijt zijn versleten Blues Brotherhoed in mijn wezen. Hij rukt zijn cowboystrik van rond zijn nek. Hij strekt zijn stramme leden in een moeizame stretchingstand. Hij grabbelt naar zijn moleskineschriftje in zijn lederen heuptas. Hij krabbelt er wat flarden op. Vraagt tenslotte wat ik ervan vind. Wat moet ik ervan vinden? Kommer en kwel en 't leven is zo al triestig.

Like a bird on the wire,
like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free.

Like a worm on a hook,
like a knight from some old fashioned book
I have saved all my ribbons for thee.

If I, if I have been unkind,
I hope that you can just let it go by.
If I, if I have been untrue
I hope you know it was never to you.

Like a baby, stillborn,
like a beast with his horn
I have torn everyone who reached out for me.

But I swear by this song
and by all that I have done wrong
I will make it all up to thee.

I saw a beggar leaning on his wooden crutch,
he said to me, "You must not ask for so much."
And a pretty woman leaning in her darkened door,
she cried to me, "Hey, why not ask for more?"

'Niet slecht', zeg ik. Heel 'untrue', zoals dat gaat onder echte vrienden. 'Niet slecht. Maar ge moet er wel nog veel aan sleutelen. Waarom schrijft ge niks over Domino ofzo?’

(Zelf steek ik al de royalties van onze onsterfelijke wereldhits in goudstaven met een stempel erop. Die stop ik weg onder mijn Lattoflex, in een blikken doos van Chicorei De Lelie. Geleerd van mijn meetje).

Terwijl de files, die we na ons mega-optreden veroorzaken, traag wegdeinen in de duisternis van de herfst en de clochards van Brussel een onderkomen zoeken voor de nacht, zaagt Leonard me bij de tapas met auberginen (en een pointe munt) de oren van het lijf. Hoe hij als icoon van de jaren zestig nu weer van zijn berg moet nederdalen om met zijn onnozel Hammondorgelke en zijn versleten Ibanez-gitaar de wereld rond te toeren om tenslotte te landen in een strontland als België. Alwaar de bieten het hele grondgebied onder de smurrie smeren.

‘Als een geknakte lelie, zo voel ik me’, zucht hij. 'Vijftien euro moet ik mijn fans nu vragen. Vijftien euro voor een programmaboekske met niet eens mijn poëtisch oeuvre erin.'

Anders komt hij niet uit zijn kosten. The Sisters Web, zijn backing vocals, doen namelijk ook 'acrobatics'. (Een pirouette en drie danspasjes). En ze spelen harp. En gitaar. Dat kost allemaal hopen geld. Dat zijn allemaal extra kosten. Hij moet het zelf maar weten. We trekken ons zijn support act verder niet aan.

There were two of us this morning
I'm the only one this evening
but I must go on;
the frontiers are my prison.

Pas op, wereldberoemd zijn, onderschat dat niet. Het geeft veel gloom. Leonard steekt nu al zijn spaargeld in Ijsland. Voor straks, als dat kraakje in zijn baritonstem finaal doorbarst.

Als vriend zou ik hem misschien moeten waarschuwen, wat betreft Ijsland en die garanties van Yves Leterme. Maar Leonard is een pure poëet. Je moet hem niet lastig vallen met geldzaken.

Oh, the wind,
the wind is blowing,
through the graves
the wind is blowing,
freedom soon will come;
then we'll come
from the shadows.

Morgenvroeg vliegen we samen naar Menhetten. Daarna pakken we Beurlien.

Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)