BRIEFGEHEIMEN
MET RONSE IN HET HART
Bij deze zet ik een punt achter mijn politieke opiniëring over Ronse. Je kan niet eindeloos aan de kant blijven schrijven zonder er zelf voor te gaan. Ik wil het charter van 'Tuupe vuir Ronse' mee helpen doordrukken vanuit mijn eigen politiek engagement. Ik stap hiermee in een familiale traditie. Er leefde thuis aan de Steenbrugge altijd al een open politieke debatcultuur. Dat heeft een stempel gedrukt op het geboeide jongetje dat ik toen was. Al ontgroeide ik gaandeweg de zwaar verzuilde dogmatiek van mijn jeugd.
Zeven jaar geleden startte ik deze blog, dan nog een mediatieke rariteit, met algauw deze ene droom: laat ons samen het doemdenken rond Ronse doorbreken en er na decennia verwaarlozing en gekibbel tuupe voor gaan. Daarover is wat mij betreft alles nu geschreven. Wat kan ik er nog aan toevoegen zonder in herhaling te vervallen of me te laten meesleuren in een electorale eindspurt met een elleboogstoot hier, een valpartij daar?
Het waren zeven zware en vaak eenzame jaren. Dag na dag. Stukken schrijven ...tot stukken in de nacht. Zonder schrijfbroeders noch vangnet van wijze grijze schrijfheren om me heen, zoals wel het geval was geweest in mijn vorige journalistieke levens. Altijd alleen dansen op de slappe koord. Tegenover de netwerken, de persoonlijke belangen, de clans, de kliekjes, de vetes, de diverse onderlinge Ronsiese rancunes. Soms ver voorbij de grenzen van vriendschap, de persoonlijke sympathie, de eigen kringen. Soms schrijf je erop. Soms blijf je eronder. Soms ga je er ver over. Leuk om lezen misschien. Zwaar om schrijven: zeer zeker.
Het verschil tussen verre vrijblijvende Wetstraatverslaggeving en direct herkenbare lokale kroniek ligt in de verongelijkte mail van een vriend, de prijs die je dierbaren in hun eigen biotoop betalen voor al je geschrijf. Want helemaal vrijblijvend is het nooit. De anonimiteit van Brusselse salonpolitiek kan nooit zo zwaar doorwegen als de rauwe realiteit van een directe confrontatie hier ter plekke. De schampere opmerking aan je kinderen in de klas. De veelbetekenende blik aan laat ons zeggen de kipmobiel op de zaterdagmarkt.
‘Zeg eens tegen je pa…’
‘Zeg het hem zelf.’
Al die jaren gaf de groeiende belangstelling voor deze blog (dra 600.000 hits ) me zin om door te zetten. Maar gaandeweg gaf dit een al te grote druk. Zeker in de stress rond de scherpe strijd om de sjerp die er nu zit aan te komen. En dan bespaar ik jullie nog al het gedoe in de marge.
Niemand heeft me beïnvloed in mijn beslissing. Integendeel was er de aanmoediging van een nieuwe zo talentrijke generatie wakkere Ronsiese jongeren om 'er' gewoon mee door te gaan. Het is een stap die ik zelf zet. Vrij en ongebonden. En zo zal het blijven.
Met Ronse in het hart
en het charter van 'Tuupe'
... ien mien booze.
Dat ik voortaan mee vorm zal kunnen geven aan de wording van de doelstellingen van 'Tuupe Vuir Ronse' in een politieke omgeving waarin ik me volledig vinden kan, lijkt me een boeiende, mooie en constructieve opdracht. Dit heb ik eerder deze week grondig kunnen uitpraten binnen mijn nieuwe politieke stek. Het werd een verhelderende tour d'horizon met klare afspraken. Het wordt een werk van lange adem. Ik ga ervan uit dat mijn eigen politieke keuze er voor de lezer verder helemaal niet toe doet vermits ik mijn engagement wens in te vullen in de coulissen van de besluitvorming. Met stille daadkracht en desgewenste raad. Zelf hou ik het hierop. Wat telt, is wat we als Ronsenaars vanaf januari samen voor ons geliefd Ronse gaan doen: vanuit wederzijds respect voor onze eigen opinie.
Mijn ‘Briefgeheimen’, ‘Dansen op de punt van mijn pen’, dagboekflarden, schrijfprobeersels, losse notities, projecten met mijn theatervrienden, ik zal het hier allemaal voort schrijven. Want schrijven kan ik niet laten. Het zit me nu eenmaal in het bloed. Net als de politiek blijkbaar.
(Aan de fidele lezers van deze blog)
Zeven jaar geleden startte ik deze blog, dan nog een mediatieke rariteit, met algauw deze ene droom: laat ons samen het doemdenken rond Ronse doorbreken en er na decennia verwaarlozing en gekibbel tuupe voor gaan. Daarover is wat mij betreft alles nu geschreven. Wat kan ik er nog aan toevoegen zonder in herhaling te vervallen of me te laten meesleuren in een electorale eindspurt met een elleboogstoot hier, een valpartij daar?
Het waren zeven zware en vaak eenzame jaren. Dag na dag. Stukken schrijven ...tot stukken in de nacht. Zonder schrijfbroeders noch vangnet van wijze grijze schrijfheren om me heen, zoals wel het geval was geweest in mijn vorige journalistieke levens. Altijd alleen dansen op de slappe koord. Tegenover de netwerken, de persoonlijke belangen, de clans, de kliekjes, de vetes, de diverse onderlinge Ronsiese rancunes. Soms ver voorbij de grenzen van vriendschap, de persoonlijke sympathie, de eigen kringen. Soms schrijf je erop. Soms blijf je eronder. Soms ga je er ver over. Leuk om lezen misschien. Zwaar om schrijven: zeer zeker.
Het verschil tussen verre vrijblijvende Wetstraatverslaggeving en direct herkenbare lokale kroniek ligt in de verongelijkte mail van een vriend, de prijs die je dierbaren in hun eigen biotoop betalen voor al je geschrijf. Want helemaal vrijblijvend is het nooit. De anonimiteit van Brusselse salonpolitiek kan nooit zo zwaar doorwegen als de rauwe realiteit van een directe confrontatie hier ter plekke. De schampere opmerking aan je kinderen in de klas. De veelbetekenende blik aan laat ons zeggen de kipmobiel op de zaterdagmarkt.
‘Zeg eens tegen je pa…’
‘Zeg het hem zelf.’
Al die jaren gaf de groeiende belangstelling voor deze blog (dra 600.000 hits ) me zin om door te zetten. Maar gaandeweg gaf dit een al te grote druk. Zeker in de stress rond de scherpe strijd om de sjerp die er nu zit aan te komen. En dan bespaar ik jullie nog al het gedoe in de marge.
Niemand heeft me beïnvloed in mijn beslissing. Integendeel was er de aanmoediging van een nieuwe zo talentrijke generatie wakkere Ronsiese jongeren om 'er' gewoon mee door te gaan. Het is een stap die ik zelf zet. Vrij en ongebonden. En zo zal het blijven.
Met Ronse in het hart
en het charter van 'Tuupe'
... ien mien booze.
Dat ik voortaan mee vorm zal kunnen geven aan de wording van de doelstellingen van 'Tuupe Vuir Ronse' in een politieke omgeving waarin ik me volledig vinden kan, lijkt me een boeiende, mooie en constructieve opdracht. Dit heb ik eerder deze week grondig kunnen uitpraten binnen mijn nieuwe politieke stek. Het werd een verhelderende tour d'horizon met klare afspraken. Het wordt een werk van lange adem. Ik ga ervan uit dat mijn eigen politieke keuze er voor de lezer verder helemaal niet toe doet vermits ik mijn engagement wens in te vullen in de coulissen van de besluitvorming. Met stille daadkracht en desgewenste raad. Zelf hou ik het hierop. Wat telt, is wat we als Ronsenaars vanaf januari samen voor ons geliefd Ronse gaan doen: vanuit wederzijds respect voor onze eigen opinie.
Mijn ‘Briefgeheimen’, ‘Dansen op de punt van mijn pen’, dagboekflarden, schrijfprobeersels, losse notities, projecten met mijn theatervrienden, ik zal het hier allemaal voort schrijven. Want schrijven kan ik niet laten. Het zit me nu eenmaal in het bloed. Net als de politiek blijkbaar.
(Aan de fidele lezers van deze blog)
posted by Stef Vancaeneghem at 17:55
<< Home