DANSEND OP DE PUNT VAN MIJN PEN
DE SCHIETSTOELDYNASTIE
Lou Bastin. Ik herken hem onmiddellijk. Hij mij helaas niet. Alweer stof genoeg om me zorgen te maken omtrent het voortschrijdend aftakelingsproces van mijn lichaam. Mijn ziel heb ik al verkocht aan de duivel van Hermes. Met zijn zilverlingen betaal ik de verwarming wat moet dat worden in de hel met de rekening van Electrabel.
Ze begint helemaal bovenaan, de aftakeling. Dat zuchtje met lange stilte na, achter je oren aan de wastafel bij de kapper. Volgt dan wat eronder zit. Een schaarse overeind gebleven hersencel hier. Een geblokkeerd neuroontje daar. Zwarte gaten in de ruimte van je leeg hoofd. Volgens populaire wetenschapsmagazines zakt dat dan dieper tot in de zone waar je het niet meer geweten wil hebben zonder dat je aan service-flats gaat denken, aan een cruise naar Zanzibar met Nicole & Hugo s’avonds in de bar en een quarantaine in Hamburg vanwege overjaarse sojaseuten aan boord.
Je houdt je hart vast, zo lang dat nog kloppen wil zonder ritmestoornissen. Je betrapt je erop dat je het sleutelwoord van het kruiswoordraadsel niet zo vlot meer vol krijgt, je scrabbleprestaties ondermaats worden. Je hangt wat rond tussen brugpensioen en overbrugging. Je wordt dag na dag vooral geacht niks te verdienen, toch alles prompt te betalen. Je mag niet meer werken tenzij op de zenuwen van je directe omgeving.
Van omgeving gesproken. Je jongste Nageslacht vindt dat je haarkleur veel gelijkenissen vertoont met die van de 150 ezels in de Asinerie van Frasnes. Je durft niet doorvragen naar meer opvallende gelijkenissen. Je waagt hooguit de vraag of je nazaatje - met t of d maakt hier in dit geval niet uit- dan die ene Merinos-ezel niet heeft gezien. Volgens het plaatje de enige 'baudet au monde' die zijn ezelsbestaan moet zien vol te maken getooid in de belachelijke vacht van een schaap. Ziet eruit als George Harrison, in de periode van The Magical Mystery Tour.
Lou Bastin dus. In de laatste eeuw van het vorige millennium (zegt genoeg over het vlieden van de tijd) zorgt hij voor de muzikale omlijsting bij de toneelbewerking van ‘De Schietspoeldynastie’ Ik zie hem daar nog staan tokkelen Lou op zijn orgelken. Gedreven als Steve Winwood, van The Spencer Davis Group, Traffic en Blind Faith. Ook nog altijd Keep on Running als een Lou zonder Hollywood Bananas. En de muziek, vraag ik hem. In zijn ogen dansen decibels op notenbalkjes als speelse rimpels.
‘Nog alle dagen’.
Hij heeft nu zelfs een nieuwe toverdoos: de Yahama Tyros 2. Als je erop toetst komt Toots Thielemans er uit met zijn Bluesette.
‘Pas op geen synthetieken bazar. Echt vooraf opgenomen muziek.’
Geen geplooide geluidsbalans zoals die slijpschijf in Mo-hooon-ja. Of die kunstmatige plastic toeter van Joe Dassin in L'été Indien. Nee: de echte trompet van Nino Rosso zijn Il Silenzio. Je vraagt zo'n Tyros om een koe-bel en er komt een psychedelic Milka-koe uit die loeit als je Leo roept. Je duwt op een toets en Regi walkt on water met de vloek van Georges Leekens er bovenop en dat kreuntje van Yamina Wickmayer, bij de misser van Witsel. En als toetje de stierenstoot van Rafael Nadal bij elke bal.
Lou Bastin. De keer dat zijn orgelke in volle opvoering uitviel vanwege een lichte stroomonderbreking zijn we samen dood gegaan hij en ik. Still Standing, Lou. Like a true survivor. Achter zijn Yahama Tiros 2. De nummer 3 bestaat ook al, zo merk ik bij het Googlen. Kan je Pachelbel uit zijn eigen Kanon mee schieten. Moeten we eens uitproberen. In De Schietstoeldynastie.
Lou Bastin. Ik herken hem onmiddellijk. Hij mij helaas niet. Alweer stof genoeg om me zorgen te maken omtrent het voortschrijdend aftakelingsproces van mijn lichaam. Mijn ziel heb ik al verkocht aan de duivel van Hermes. Met zijn zilverlingen betaal ik de verwarming wat moet dat worden in de hel met de rekening van Electrabel.
Ze begint helemaal bovenaan, de aftakeling. Dat zuchtje met lange stilte na, achter je oren aan de wastafel bij de kapper. Volgt dan wat eronder zit. Een schaarse overeind gebleven hersencel hier. Een geblokkeerd neuroontje daar. Zwarte gaten in de ruimte van je leeg hoofd. Volgens populaire wetenschapsmagazines zakt dat dan dieper tot in de zone waar je het niet meer geweten wil hebben zonder dat je aan service-flats gaat denken, aan een cruise naar Zanzibar met Nicole & Hugo s’avonds in de bar en een quarantaine in Hamburg vanwege overjaarse sojaseuten aan boord.
Je houdt je hart vast, zo lang dat nog kloppen wil zonder ritmestoornissen. Je betrapt je erop dat je het sleutelwoord van het kruiswoordraadsel niet zo vlot meer vol krijgt, je scrabbleprestaties ondermaats worden. Je hangt wat rond tussen brugpensioen en overbrugging. Je wordt dag na dag vooral geacht niks te verdienen, toch alles prompt te betalen. Je mag niet meer werken tenzij op de zenuwen van je directe omgeving.
Van omgeving gesproken. Je jongste Nageslacht vindt dat je haarkleur veel gelijkenissen vertoont met die van de 150 ezels in de Asinerie van Frasnes. Je durft niet doorvragen naar meer opvallende gelijkenissen. Je waagt hooguit de vraag of je nazaatje - met t of d maakt hier in dit geval niet uit- dan die ene Merinos-ezel niet heeft gezien. Volgens het plaatje de enige 'baudet au monde' die zijn ezelsbestaan moet zien vol te maken getooid in de belachelijke vacht van een schaap. Ziet eruit als George Harrison, in de periode van The Magical Mystery Tour.
Lou Bastin dus. In de laatste eeuw van het vorige millennium (zegt genoeg over het vlieden van de tijd) zorgt hij voor de muzikale omlijsting bij de toneelbewerking van ‘De Schietspoeldynastie’ Ik zie hem daar nog staan tokkelen Lou op zijn orgelken. Gedreven als Steve Winwood, van The Spencer Davis Group, Traffic en Blind Faith. Ook nog altijd Keep on Running als een Lou zonder Hollywood Bananas. En de muziek, vraag ik hem. In zijn ogen dansen decibels op notenbalkjes als speelse rimpels.
‘Nog alle dagen’.
Hij heeft nu zelfs een nieuwe toverdoos: de Yahama Tyros 2. Als je erop toetst komt Toots Thielemans er uit met zijn Bluesette.
‘Pas op geen synthetieken bazar. Echt vooraf opgenomen muziek.’
Geen geplooide geluidsbalans zoals die slijpschijf in Mo-hooon-ja. Of die kunstmatige plastic toeter van Joe Dassin in L'été Indien. Nee: de echte trompet van Nino Rosso zijn Il Silenzio. Je vraagt zo'n Tyros om een koe-bel en er komt een psychedelic Milka-koe uit die loeit als je Leo roept. Je duwt op een toets en Regi walkt on water met de vloek van Georges Leekens er bovenop en dat kreuntje van Yamina Wickmayer, bij de misser van Witsel. En als toetje de stierenstoot van Rafael Nadal bij elke bal.
Lou Bastin. De keer dat zijn orgelke in volle opvoering uitviel vanwege een lichte stroomonderbreking zijn we samen dood gegaan hij en ik. Still Standing, Lou. Like a true survivor. Achter zijn Yahama Tiros 2. De nummer 3 bestaat ook al, zo merk ik bij het Googlen. Kan je Pachelbel uit zijn eigen Kanon mee schieten. Moeten we eens uitproberen. In De Schietstoeldynastie.
posted by Stef Vancaeneghem at 17:58
<< Home