BLUE MOON

15.

De discussie gaat erover of we als Snukkende Snaren moeten meedoen aan het Eurovisiesongfestival in Belgrado. Er heerst daarover de grootste verwarring in de groep. Crisismoment. Strijd tussen de commerciëlen onder leiding van Marie-Lou en de hardrockers aangevoerd door André Verschueren, onze aimabele accordeonist.

‘Eurovisie? Dat is voor strandjeannetten.’
‘Des jeannettes de plage.’
‘Travestieten.’
‘Girls will be boys, boys will be girls.’
‘Gaan we hier een beetje discrimineren, ja?’
‘Dana International.’
‘Diva’
‘Doch met ballekes.’
‘Schoon meiske.’
‘Voor een manneke.’

De ouwe rockers onder ons vinden dat we daar totaal niks verloren hebben in Belgrado. De dag van Eurovisie staan we trouwens al geboekt. Onze chef die alle boekingen bijhoudt in zijn calepin, bevestigt het.

‘In Sint-Leonard, Louise-Marie.’
‘Inhuldiging drie pétanquevelden.’
‘Verwarmde tent.’
‘Op de nieuwe esplanade voor de home.’

De oudsten onder ons, wel veertig jaar oud, vinden dat we ons gegeven woord niet mogen breken. Dit met het oog op hun nabije persoonlijke toekomst. Voor Marie-Lou betekent het Eurovisiefestival echter een u-nie-ke op-por-tu-ni-teit.

‘Een vet platencontract, plus internationale confirmatie’.

De anderen confronteren haar met lang vergeten winnende nummers.

‘Tom Pilibbi.’
‘A-ba-ni-bi.’
‘Boom bang-a-bang.’

Doch onze Marie-Lou schermt met namen, grote doorbraken, wereldroem, schitterende carrières in Las Vegas (Céline Dion) in de Music-Hall (Abba), in dancing La Caplette te D’Hoppe (Sandra Kim). Ze wil dat we deze gelegenheid te baat nemen om haar tegelijk als frontzangeres te lanceren.

‘Want Jeannien kan de hoge do’s niet aan.’
‘Ja, stel dat we L’en-fan-do brengen.’

Niet dat Marie-Lou eraan denkt om solo te gaan en ons dan te laten vallen. Dat nooit. Maar ze wil meer in the picture. En ze wil dus een andere naam, kan ik als schrijver niks voor haar bedenken?

‘Marie-Lou doet teveel denken aan een caissière uit de GB’.
‘Maar kindje dat zijt ge toch?’
‘Ja, wat is daar nu mis mee?’
‘Niet sexy genoeg.'
'Hoe niet sexy genoeg?'
'En daarbij, ik wil af van al die zeikers met hun bonnekes en met hun klachten en gezever dat ik een lekker lijf heb.'
'Maar kindje, dat hebt ge toch?'
'Een schoon lijf dat ge hebt.'
'Ik wil Vicky Leandros worden.'
'Om op een Love Boat te gaan zingen in Santorini?'
'Ik wil France Gall worden.'
'Om in een hangmat te liggen, in de Casamance van Senegal?'
‘Annie aime les sucettes à l’anis.’

Wij willen met de Snukkende Snaren veeleer naar Comblain-La-Tour, Jazz Bilzen, The Cavern, The Factory, New Orleans, Graceland, Buenos Aires. Marie-Lou dringt echter aan. Ze wil het helemaal maken. Ze wil met haar nieuw vriendje op de cover van Dag Allemaal:

Marie-Lou & Guillaume: 'We gaan als goede vrienden uiteen.’
Marie-Lou Snukt aan de Snaren.
Marie-Lou zoekt man.
Marie-Lou zoekt vrouw.
Marie-Lou zoekt zichzelf.

Zonder kleren aan in de Playboy.

Belet is Marie-Lou haar echte achternaam: Marie-Lou Belet. Meer heeft onze drummer niet nodig om voor het kind een geschikte artiestennaam te bedenken.

‘Esther Belet.'
'Heb je heel West-Vlaanderen mee.'
'Dat scheelt, in een carrière.’

Marie-Lou wil echter iets internationaler. Belet klinkt haar al te geladen en bezet. Onze drummer schouwt de oudejaarsguirlandes die aan het plafond van The Silicon Valley het jaar door op betere tijden wachten, trommelt zijn drumstokjes op de toog:

‘Esther Martini?’

Achter de toog schiet Solangeke wakker uit haar hopen romantiek belovende horoscoop.

‘Bianco of rood?’

Haar achternaam belet Marie-Lou daarom nog niet om een schatje te zijn. Ze zou het echt wel verdienen om eens internationaal door te stoten. Was het maar dat ze kon zingen. Ik moedig haar aan om veeleer een dagboek bij te houden, als caissière in de GB. Over al die kerels die met een verse pladijs in de broek langs haar kassa passeren. Of, hevig aan het hoofd bloedend, met een Châteaubriand saignant onder de capuchon van hun anorak. Doch Marie-Lou wil zingen, zich tonen.

‘Nu het nog te doen is. Zonder bottox in mijn jeukbenen’.

We zijn een bende. Ik verzeker je. Doch we vullen elkaar perfect aan. Soms akoestisch, doorgaans zonder akoestiek. We gunnen mekaar graag een solootje hier, een streep didgeridoo daar. Maar het Eurovisiesongfestival. Nee, dat ware erover. We zouden er teveel krediet bij inboeten. Dat The Paranoiacs, onze maats met wie we optreden als avondvullende topact, zich laten vangen, tot daar. Dat is een keuze. Of veeleer een arrangement met de televisiebonzen. Om het niveau wat op te trekken. Want wie blijft er anders naar de selecties kijken? Doch wij zijn nog eens een andere groep. Wij zijn zuiver. Hebben wij in het voorprogramma gestaan van The Police in Arezzo? Van Stéphane Eicher in Englebert? Of niet soms? Wij dragen zorg van ons imago. Geen Eurovisie. Stel dat we morgen A-ba-ni-bi staan te janken. Wat kan Zucchero ons dan nog vragen op de Piazza Bra in Verona? Ha, voilà we zijn er.

‘Een mens wordt vaak groter
door wat hij weigert
dan door hetgeen
hij achteloos aanvaardt.’

Françoise Athénais de Rochechouart. Beroemd onder de artiestennaam Madame de Montespan. Zonder Eurovisie. Zonder Dag Allemaal. Zonder Story. Marie-Lou gaat het soms véél te ver zoeken. Pas op: mijn persoonlijke opinie. Eenieder heeft altijd het recht om het met mij eens te zijn.

‘Blue Moon.’ Roman.
Illustratie:‘Morning has broken’.
Copyright: Stef Vancaeneghem.