VADER DAG
111. ‘Waar blijf je nu toch’. Het is het laatste wat ik ze hoor vragen. Jij dood, al zesendertig jaar. Zij stervende. In haar hunker naar jou zie ik de schoonheid van jullie liefde. Dat hoge woord waarvan ik de betekenis blijf zoeken.
Met vallen en opstaan.
Van hieraf moet ik gaan.
Eros en Thanatos. In die ene schreeuw om tedere geborgenheid. Liefde, ontdaan van elke waan.
112. Wat ik zie, lijkt me zo oneindig veel sterker dan de dood. Ik voel me een buitenstaander. Een belachelijke beginner in de hogere kunst van de liefde. Onbevoegd ben ik. Verloren tegenover deze oceaan van tederheid die ze al die jaren in stilte heeft doorgezwommen. Naar jou.
De mama van vijf. Harde vader en lief moeke tegelijk. Een glimach en een kwinkslag. In haar laatste kamer is ze weer de jonge geliefde die jij, met al je charmes en je haar vol Brylcream, helemaal hebt betoverd. Hotel Metropole, Piazza San Marco.
Nu ze de andere oever ziet, is ze alweer bij jou. Wacht ze alleen nog tot je haar komt halen. Jij, strandjutter op zoek naar de schelpjes die je tot bij haar leiden voorbij de branding. Où le soleil a rendez-vous avec la lune.
Jij, afwezige Robinson, lost in paradise. Jij Major Tom, völlig losgelöst. Jij mijn altijd al dode papa. Mijn held. Mijn idool. Mijn captain John B. Jij, met je sloepje vanop het strand van jullie diepe liefde.
call for the captain
ashore
well, I feel so broke up
I wanna go
home
why don’t you leave me
alone
feel so broke up
let me go
home
113. In al die jaren heeft ze het nauwelijks over jou gehad. Je hebt ze ook zoveel te doen gegeven. Verdwijnende vader die je bent. Dan, in die ene vraag, ledigt ze dat grote versleten hart van haar. Ruimt ze het ruim, net voor de sprong in de ruimte.
Waar blijf je nu toch?
Alsof er zesendertig jaar lang niks aan de hand is geweest. Alsof ze je dood al die tijd geweigerd heeft. Hoe doe je dat om jezelf zo te doen missen? Dat al de rest wegzakt in het niet en jij alleen overeind blijft voor de overtocht. Dat al de rest overboord gaat. Als een overbodige pauze. Tussen twee bedrijven door. Van jullie liefde.
114.‘Het vaderschap geeft me vleugels’ jubelt een crosskampioen vandaag in de krant. Jij nam de benen met je vleugels . Zo zou je dat toch vast schrijven, in één van je Patagonische verhalen.
Sport is je ding niet, verneem ik op mijn speurtocht naar jou. Wat ik zie is een verstokte roker die ongegeneerd mist blaast in de voorhistorische familiale megacamera. Als de rook om je hoofd is verdwenen, zie ik de contouren van mijn vage vader.
Verhalen over jou vertellen me dat je de oude Kwaremont telkens weer veel te snel op fietst. Zonder voorbereiding noch verzorging. Met zwaar kader en vaste pion. Je wil Sylveer Maes zijn. Je rijdt jezelf recht de geprogrammeerde dood in.
Je vliegt van je thuis aan de stenen brug in het dal naar de groene buiten bovenop de heuvel. Je weet niet dat de tuinman al met je meerijdt op je bagagedrager. Hij zit je op de hielen, heeft je in de wielen.
Van de Kwaremont maak je je Ventoux. Jij gaat voor de Grote Bergprijs van het leven. Hij sleurt je de afgrond in. Je hart staat stil. Je Pontiac tikt nog. Hier, aan mijn pols.
je liet me
je dood
koos het
eeuwig leven
je gaf me niks
werd mijn alles
115.De nieuwe paus gaat ons in een boek vertellen wie die verrezen Christus dan wel is. Ik wil een boek waarin ik lees hoe je je vijf kinderen tot jou laat komen. Hoe je je Chardonay voor ons in Almdudler verandert, aan de grote eettafel. Hoe je die rotvis op vrijdag omtovert in flan caramel. Hoe je op golfbrekers, met mij op je schouders, dwars door zee loopt. Hoe je mijn spoken verjaagt met Dolle Musketiers. Hoe je mijn angsten stilt met dame blanche in de Boucquet Romain. Hoe je me meeneemt op de Marie-Louise die nooit vergaat en jij ook niet. Hoe je de gekskte fiets voor me uitkiest op de velodrome. Hoe je me het Aquarama toont in de Pier. En dan, na zo'n perfect papa day: ’s avonds op je schoot in Het Witte Paard.
Waar Mario Lanza voor ons zingt.
Gone are the days when he could take me on his knee
And with a smile he'd change my tears to laughter
Oh, my pa-pa, so funny, so adorable
Always the clown so funny in his way
Oh, my pa-pa, to me he was so wonderful
Deep in my heart I miss him so today
Waar zit je?
Waar blijf je?
Mama zal het je geen twee keer meer vragen.
Uit: ‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.
Met vallen en opstaan.
Van hieraf moet ik gaan.
Eros en Thanatos. In die ene schreeuw om tedere geborgenheid. Liefde, ontdaan van elke waan.
112. Wat ik zie, lijkt me zo oneindig veel sterker dan de dood. Ik voel me een buitenstaander. Een belachelijke beginner in de hogere kunst van de liefde. Onbevoegd ben ik. Verloren tegenover deze oceaan van tederheid die ze al die jaren in stilte heeft doorgezwommen. Naar jou.
De mama van vijf. Harde vader en lief moeke tegelijk. Een glimach en een kwinkslag. In haar laatste kamer is ze weer de jonge geliefde die jij, met al je charmes en je haar vol Brylcream, helemaal hebt betoverd. Hotel Metropole, Piazza San Marco.
Nu ze de andere oever ziet, is ze alweer bij jou. Wacht ze alleen nog tot je haar komt halen. Jij, strandjutter op zoek naar de schelpjes die je tot bij haar leiden voorbij de branding. Où le soleil a rendez-vous avec la lune.
Jij, afwezige Robinson, lost in paradise. Jij Major Tom, völlig losgelöst. Jij mijn altijd al dode papa. Mijn held. Mijn idool. Mijn captain John B. Jij, met je sloepje vanop het strand van jullie diepe liefde.
call for the captain
ashore
well, I feel so broke up
I wanna go
home
why don’t you leave me
alone
feel so broke up
let me go
home
113. In al die jaren heeft ze het nauwelijks over jou gehad. Je hebt ze ook zoveel te doen gegeven. Verdwijnende vader die je bent. Dan, in die ene vraag, ledigt ze dat grote versleten hart van haar. Ruimt ze het ruim, net voor de sprong in de ruimte.
Waar blijf je nu toch?
Alsof er zesendertig jaar lang niks aan de hand is geweest. Alsof ze je dood al die tijd geweigerd heeft. Hoe doe je dat om jezelf zo te doen missen? Dat al de rest wegzakt in het niet en jij alleen overeind blijft voor de overtocht. Dat al de rest overboord gaat. Als een overbodige pauze. Tussen twee bedrijven door. Van jullie liefde.
114.‘Het vaderschap geeft me vleugels’ jubelt een crosskampioen vandaag in de krant. Jij nam de benen met je vleugels . Zo zou je dat toch vast schrijven, in één van je Patagonische verhalen.
Sport is je ding niet, verneem ik op mijn speurtocht naar jou. Wat ik zie is een verstokte roker die ongegeneerd mist blaast in de voorhistorische familiale megacamera. Als de rook om je hoofd is verdwenen, zie ik de contouren van mijn vage vader.
Verhalen over jou vertellen me dat je de oude Kwaremont telkens weer veel te snel op fietst. Zonder voorbereiding noch verzorging. Met zwaar kader en vaste pion. Je wil Sylveer Maes zijn. Je rijdt jezelf recht de geprogrammeerde dood in.
Je vliegt van je thuis aan de stenen brug in het dal naar de groene buiten bovenop de heuvel. Je weet niet dat de tuinman al met je meerijdt op je bagagedrager. Hij zit je op de hielen, heeft je in de wielen.
Van de Kwaremont maak je je Ventoux. Jij gaat voor de Grote Bergprijs van het leven. Hij sleurt je de afgrond in. Je hart staat stil. Je Pontiac tikt nog. Hier, aan mijn pols.
je liet me
je dood
koos het
eeuwig leven
je gaf me niks
werd mijn alles
115.De nieuwe paus gaat ons in een boek vertellen wie die verrezen Christus dan wel is. Ik wil een boek waarin ik lees hoe je je vijf kinderen tot jou laat komen. Hoe je je Chardonay voor ons in Almdudler verandert, aan de grote eettafel. Hoe je die rotvis op vrijdag omtovert in flan caramel. Hoe je op golfbrekers, met mij op je schouders, dwars door zee loopt. Hoe je mijn spoken verjaagt met Dolle Musketiers. Hoe je mijn angsten stilt met dame blanche in de Boucquet Romain. Hoe je me meeneemt op de Marie-Louise die nooit vergaat en jij ook niet. Hoe je de gekskte fiets voor me uitkiest op de velodrome. Hoe je me het Aquarama toont in de Pier. En dan, na zo'n perfect papa day: ’s avonds op je schoot in Het Witte Paard.
Waar Mario Lanza voor ons zingt.
Gone are the days when he could take me on his knee
And with a smile he'd change my tears to laughter
Oh, my pa-pa, so funny, so adorable
Always the clown so funny in his way
Oh, my pa-pa, to me he was so wonderful
Deep in my heart I miss him so today
Waar zit je?
Waar blijf je?
Mama zal het je geen twee keer meer vragen.
Uit: ‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.
posted by Stef Vancaeneghem at 15:05
<< Home