BLIJVEN SCHRIJVEN 

DE SLIMSTE VAN DE STANDAARD.

De Standaardgroep. Auditorium Groot-Bijgaarden. Er daagt een kerel op in diepblauw pak, het haar als Rudy Giuliani in lekkende gel. Lijkt zo weg geglipt uit All the President’s men. Mikt, afstandsbediening onzichtbaar aan de pols, op het uitgerold screen een vlammend vlekje op welgeteld twee cijfers.

Cijfer links: 7.

Cijfer rechts: 350.

‘Links’, deelt hij ons mee, als was het een dienstmededeling over de koude schotels op het weekmenu van Sodexho in de refter, ‘is de winst die de aandeelhouders willen’. ‘Rechts de jobs die daarvoor dienen te worden geschrapt.’ Fijne dag verder.

Het verhaal van een zoveelste ‘herstructurering’ waarbij ik meer dan 1000 jobs, jobs, jobs... in kranten en magazines heb zien sneuvelen. Honderden werkmakkers… weg geflitst als een vlekje van de afstandsbediening. Hele huishoudens in de shit. Hele levens vermalen in fusies van redacties, herschikkingen van hoofdredacties, dure doch rampzalige herlanceringen van ‘kranten voor actielezers’, overnames, verdwijning van titels.

Alleen Elvis blijft dus bestaan. En Marilyn misschien en JFK of wie weet Winston Churchill. Ik zit op het puntje van mijn stoel. Voor even terug op de diverse redactievloeren van mijn vorige levens. Hangend aan de lippen van de hoogst schrandere en boeiende Karel Verhoeven, gedreven hoofdredacteur van De Standaard. Hoe hij zelf is doorgegroeid te velde en langs ronkende studietempels. Vooral hoor ik hem graag vertellen dat hij die kwaliteitskrant dan wel aansturen kan, maar dat ze toch in de eerste plaats gedragen wordt door honderden journalisten, vormgevers, drukkers, commerciële en administratieve medewerkers.

Nee, de krant is niet één schrandere meneer met een wat hinderlijke haarlok. De krant is duizend gedreven vrouwen en mannen tegelijk van wie er maar enkele met hun naam in de krant komen. Plus de hoofdredacteur die, zo lang het goed gaat met cijfertje links zijn gedrevenheid mag overdragen om zijn topredactie aan te vuren. Tot er alweer een ander aangeduid wordt… die vooraf bereid is gevonden het cijfer rechts ‘te implementeren’.

Voor één verhaal blijf ik op mijn honger. Dat van de moordende concurrentiestrijd tussen De Standaard, De Tijd, De Morgen. Om van Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad (incluis de opgepeuzelde Gazet van Antwerpen en Het Volk) nog te zwijgen. Strijd om de abonnee en de lezer die gaandeweg nog ‘herschikkingen’ genereren zal, nu al hopeloos voorbij gesneld door de nieuwe (a)sociale media, al het bijhorend fake news, de partijtrollen, de goochelende nieuwsmachines.

Nazinderen blijft bij mij dat ene zinnetje van Karel Verhoeven over de akelig naderende inperking van persvrijheid in onder meer Hongarije. Om van roeptoeter Trump te zwijgen.

Nazinderen blijft vooral zijn eigen nare ervaring als hoofdredacteur met het aanmatigende China (op de achtergrond: de cijfertjes, potentiële markten, aandeelhouders) voor een cartoon van Lectrr.

Doet me eraan terugdenken hoe de redactie van Spectator door de uitgever ooit gesommeerd werd tekenaar ZAK stante pede de laan uit te sturen. ‘Op bevel van hogerhand’. Toen vanwege een geniale cartoon over Fabiola die de gescheurde broek van Boudewijn aan het naaien was. Van een artistieke Schreeuw om erkenning door prinses Delphine was toen nog niet eens sprake. Marec komt goed weg.

BLIJVEN SCHRIJVEN. Dagboek.