Avonduren

Ronse, een handleiding.

19. Square Luc Dupont.

Stadhuis Ronse. Achterafzaaltje schepencollege. Met de rector van de basiliek en een paar gelijkgestemde companen van het goede doel dat ons drijft, maak ik mijn opwachting voor een geplande ontmoeting met burgemeester Luc Dupont en zijn schepencollege.

Het is de bedoeling dat we er, aangepookt door de gedreven Wim Vandevelde (zelf schepen van Ronse inmiddels) onze power point presentatie zullen uitrollen. We willen eenieder ervan overtuigen dat de oude Sint-Martinus in het hart van de oude vrijheid als waardevol erfgoed dringend dient te worden gered van verval en sloophamer. De kerk is een inmiddels verlaten oude garage. Eerder heeft Albert De Cordier al een ‘Comité de Soutien’ opgericht ter redding van de crypte eronder. Doch die poging is deerlijk mislukt vanwege teveel blabla en te weinig boem boem. Na een laatste expositie met de ‘Genesis’ van Armand Demeulemeester is de hele achterkant van de Sint-Martinuskerk met de grond gelijk gemaakt, de crypte door de graafmachine ingeslikt.

Het goede doel dienen vergt geduld. Lang zitten we daar op dat stadhuis te antichambreren tussen het kille marmer van de traphal. Het zichtbaar goed geladen schepencollege blijkt er eerst al een uitgebreid gastronomisch ‘onderonsje’ te hebben opzitten. Nu dienen er eerst nog dringende zaken te worden door gewauweld. Als daar zijn het uitklaren van onderling gekibbel en het zoveelste eigengereide optreden van de ongeleide projectielen in het college. Politics as usual.

Na het deemoedig wachten op Godot & co mogen we eindelijk ons verhaal doen. Oorverdovende stilte is de respons erop. Geen vragen? Ook niet van de bevoegde schepen van Erfgoed? Ook niet van alle andere schepenen met hun ronkende verantwoordelijkheden in de glimmende stadsbrochures als daar zijn het patrimonium van Ronse, de stadsontwikkeling, de ruimtelijke ordening, de stedebouw, het milieu, de duurzaamheid, de cultuur, het erfgoed. Nee er is niet één vraag en de spijsvertering is na zo’n gastronomisch eetgelag ook niet meer wat een mens ervan verwacht.

Burgemeester Luc Dupont schetst daarop zelf kort en gevat de situatie met de Sint-Martinuskerk. Wat er volgens hem te doen staat. Eerst eens gaan praten zal hij, met de eigenaar. Daar zien of privékopers misschien interesse hebben. Want één ding kan hij al kwijt: de stadskas kan zoiets niet dragen zonder er zoals de Heilige Martinus zijn mantel aan te scheuren. Ook al is het dan voor het goede doel. Het goede doel heeft geen middelen.

De rest van het verhaal is bekend, kan het mooist omschreven worden als het plotselinge samenvallen van alle lang gekoesterde dromen over het hart van Ronse. De droom bijvoorbeeld van de nieuwe eigenaar van de Sint-Martinuskerk Serge Crucke. Een droom die hij me pakweg veertig jaar geleden al vertelt. Het hele gedeelte van de oude vrijheid verkeersvrij krijgen en geherwaardeerd zien. Ware het niet dat hij daarbij botst op het koppige verzet van een paar cafébazen van het marktje die vrezen voor het parkeerplekje van hun drie laatste toogplakkers, het was al lang gebeurd.

En zie nu valt dus alles samen.

Familia, Memling, Passage.

Basiliek, Oude Sint-Martens.

Verkeersvrije Oude Vrijheid.

Zo werkt dus burgemeester van Ronse Luc Dupont.

‘Wat zegt het dossier?’

‘Welke mogelijkheden hebben we?’

‘Wie kan welke meerwaarde brengen?’

Het werkt. Traag en geluidloos. Maar het werkt. Op een moment dat die power point presentatie vergeten is en Luc Dupont in de grootste discretie zelf al lang met de eigenaar van de oude garage is gaan praten, komt plotseling alles los en staat de Oude Vrijheid helemaal op stelten met als resultaat één van de allermooiste restauraties en stadsrenovaties uit de hele geschiedenis van Ronse.

Luc Dupont zal zelf ongetwijfeld de laatste zijn om zelf uit te pakken met die enorme dossierkennis van hem, gekoppeld aan onder gekoelde no nonsens. Anderen die hem als hun grote politieke tegenstrever het licht in de ogen niet gunnen omdat ze al die jaren zelf tevergeefs zijn zitje ambieerden, zullen ongetwijfeld de eersten zijn om dat allemaal tegen te spreken.

C’est de bonne guerre, zei Molière. Het is tegelijk zijn sterkte maar ook datgene wat van Luc Dupont nooit de grootste Ronsese stemmenkampioen aller tijden maken zal. Al valt dat na twintig jaar burgemeesterschap best wel mee. Bij de recente raadsverkiezingen heeft het van hem alvast dé onomstotelijke kandidaat burgemeester gemaakt. Ook al werden hiervoor nochtans (tevergeefs) linke Quickies in zijn rug uitgeprobeerd.

Luc Dupont is als van Teflon. Doet almaar voort zonder toeters noch bellen. Quasi onzichtbaar discreet voortschrijdend langs de gevels. Van zijn kantoor op het stadhuis naar zijn huis op de Square en terug.

Résultat des courses?

Aanleg van de Grote Markt en centrumstraten.

Uitbouw van de Kloef tot Stadstuin.

Fusie van Burgerlijk Ziekenhuis en Kliniek.

Herbestemming TIO3.

Oudeschool wordt Triadant.

Nieuwe Ambachtelijke Zone Pont West.

Uitbouw van Sportzone Rosco.

Bouw nieuw Zwembad.

Heraanleg as Veemarkt-Glorieux-Broeke.

Recyclagepark.

Renovatie Oude Vrijheid.

Geplande renovatie Scheldekouter.

Geplande bouw van eigentijdse stadsdiensten.

Je kan opwerpen ja maar die plundering van de Ronsese nutsdiensten dan? De postsortering? Het Vredegerecht? Door een minister van Justitie van zijn eigen partij dan nog? Bovendien zaten veel van die werken al in de pijp ervoor, dus pluimen voor een ander op de eigen hoed. Ja en neen. Want tussen droom en werkelijkheid liggen wetten en praktische bezwaren en die dienen te worden aangepakt, geforceerd, afgedwongen. Soms lukt dat, soms is de overmacht te sterk. De beste stuurlui staan aan wal.

Waar Dupont bovenal is in geslaagd als burgemeester in de afgelopen twintig jaar ligt nog iets dieper: in het hart van elke Ronsenaar die zich hier van de ene dag op de andere thuis weet, opgevangen wordt, verder geholpen wordt. Wars van alle racistische shit die de afgelopen jaren op Luc Dupont is losgelaten.

Voor die onverzettelijke warme vastberaden standvastigheid, ga je als oud scout in houding geef acht staan.

Luc Dupont zal wel nooit de populairste jongen van de politieke klasse zijn, Noch het grootste bakkes. Noch de luidste schreeuwer. Of hij nu morgen stopt, dan wel binnen twee jaar als zijn huidige termijn erop zit : zijn volgehouden vastberaden parcours ten dienste van het moeilijke ingesloten Ronse op de grens van vele culturen is er een dat van Ronse een hartelijke gastvrije taalhoffelijke Vlaamse stad heeft gemaakt.

Zijn open en integere aanpak voor zijn stad Ronse op het kruispunt van diverse en gediversifieerde godsdiensten, obediënties, talen en culturen is er een om u tegen te zeggen. Zijn dubbele Fiertelcommunicatie (of die van zijn college) weze bij deze toegedekt met de resterende halve mantel van Sint-Martinus.

Luc Dupont zal, zeker weten, nog gemist worden als burgervader. Op naar een nieuwe straatnaam in Ronse. Square Luc Dupont.