BLIJVEN SCHRIJVEN.

MET GOESTING EN PASSIE.

Bart Van Loo lezen is genieten. Schrijft als een Bourgondiër, met volle goesting en passie. Houdt zich ver van de ivoren torens waarop de torenpoepers der schone letteren mekaar koud pakken, je onderwijl vanop hun nulmeridiaan toeschreeuwend hoe je dat doet, Grote Literatuur bedrijven.

De Republiek der Schone Letteren. Wie erbij hoort, wie niet. Wie ‘literair’ dood moet met drie giftige pennenkrabbels in hun steeds dunnere en dieper weg gemoffelde boekenbijlagen. Een sneer hier, een tackle daar. Van de zeer succesvolle Lize Spit suggereren dat, ze vanwege haar filmische opleiding aan scenarioschrijven doet, scripttrucs uit de doos haalt, eigenlijk de Grote Literatuur liggen laat. Et alors? So what?

Terug op de begane grond. Bart Van Loo staat met zijn 5 levenslessen in de krant. Twee daarvan kunnen me bijzonder bekoren.

‘Omring je met goede, lieve, slimme, grappige mensen. Neem afstand van wie je pijn doet. Ik heb het met scha en schande geleerd en gemakkelijk is het niet. Maar onze innerlijke barometer voelt meestal goed aan als mensen het slecht met ons voor hebben.’

*

Met andere woorden: luister naar je hart.

Dit doet me denken aan een lokale figuur die ik op een middag een restaurant zie komen binnen waaien. De puntmuts scheef boven de lachebek. Geeft er prompt midden de tafeltjes luidruchtig zijn ene levensles weg :

‘Ecoute ton coeur,

c’est toujours le bonheur!’

Stapt de Chef (koksmuts, witte short, Comme Il Faut) op hem toe, trekt de deur wijd open:

‘Je l’écoute, mon coeur. Il me dit que tu prends la porte.’

*

‘The only people I fear are those who never have doubts’ citeeert Bart Van Loo Billy Joël in De Standaard.

Het is een tweede levensles die me bekoren mag. Al leert het leven me toch vooral dat het leven me helemaal niks leert.

Er het beste van maken in een enge, vernauwde wereld vol zwerfmaskers en bubbelbeklemming.

Hangend tussen verlies en verlangen. Dag aan dag met goede, lieve, slimme, grappige mensen telkens weer opnieuw de rots van Sisyfus de berg op rollen. Samen aldus, wie weet een keitje verleggen in de inktzwarte Molenbeek.

Bart Van Loo: ‘De grote filosoof Montaigne leefde in een tijd van de godsdienstoorlogen –katholieken tegen calvinisten. Die strijd was vreselijk, er zijn veel doden gevallen, en een standpunt kon je het leven kosten. Maar Montaigne ging in het midden staan. En daar wil ik ook staan, steeds meer, het is een kracht: je buigt af en toe naar links, af en toe naar rechts. Dat is super interessant. We hebben meer getalenteerde mensen die vanuit dat midden keihard durven zeggen wat Billy Joel al zong.’

Met volle goesting en brandend verlangen.

Blijven Schrijven. Dagboek.