AVONDUREN.

Ronse, een handleiding.

14. Vitamine D Route.

Wat moet je op tram 7 in een alom bedreigende wereld zonder je lieverds om je heen zoals op die zonovergoten Vaderdag in de lente?

Wandelen doe je, in vallend gebladerte. Vitamine D achterna in aarzelend melkachtig snel deemsterend daglicht. Zoals virologen het aanbevelen in journaals vol nieuwe pieken en verontrustende statistieken. Incluis het geheven vingertje van de schrikwekkende Minister van Bezorgdheid.

Vooral zelf sterk blijven. In je lege binnenste bubbel. Waar niemand nog komt. Tenzij gemaskerd en op veilige afstand. Als bracht die ene laatste bezoeker je de pest. (Die hoe dan ook toch haar weg vindt in je handpalm op het schermpje van je smartphone).

Eenzaamheid bestaat niet. Voor wie ze niet in de keel knagen voelt. Aan geschrapte plannen voor verjaardagen en droomboekingen die je op de buik schrijven mag, verstilde lachbuien met je oude vriendschappen, je lege stek in het stadion aan het nieuwe kunstgras. Tussen allemaal tribunezitjes met akelige social distance kruisjes erop. Knagen doet het: aan het indraaiend scorend schot van je lievelingsspelertje, alle navenante vreugdekreten die je nu missen moet.

Ik wandel langs vervallen fabrieken, de ene omgebouwd tot trendy loft, de andere tot cultuurfabriek, zonder cultuur. Ik loop langs riante kastelen uit de Great Gatsby- tijd van de vergane grote weelde. Nu zonder ruilparen voor de nieuwe bestemming als nachtclub.

Ik bekijk trotse nieuwe immo-torens, een en al glas en terras op de markt. Mijmerend zit ik aan het verlaten amfitheater, herinner ik me hoe de stad vol leven zat, op scène en op stelten stond. De terrasjes overvol.

Ik loop door de nieuwe Stadstuin die het oude zorggebied verbindt met het nieuwe zorgengebied van een desolate binnenstad zonder de warme gezelligheid van horeca maar wel spokend met maskers. Zoals die op de Bommelsmuur.

Ik droom mezelf verder weg in de avonduren van mijn schrijvend bestaan. Handleiding voor het leven van morgen. Als dit alles een nare droom zal blijken te zijn, waaruit een vaccin ons wakker prikt.