WAT NIEMAND RONSE AFPAKT

Vijftig jaar schrijf ik over Ronse. Met hart en ziel. Toen blogs nieuw waren en ik door de lakeien van business en politiek geacht werd te dansen naar de pijpen van de macht, volgden mijn lezers in die inmiddels zelf verdampte printmedia me prompt naar mijn ovenverse blog.
Ze klikten er al die jaren samen in totaal meer dan 900.000 keer om te vernemen wat ik nu weer zo nodig kwijt moest. Nooit stopte ik me daarbij weg. Eén agendapunt dreef en drijft me.

Tuupe vuir Ronse,
elk vanuit zijn opinie,
niemand aan de kant.

Talloze Ronsese gekozenen heb ik in die afgelopen halve eeuw als waarnemer zien komen en gaan. Allen wilden ze het beste voor Ronse.
De ene maakte allicht correcte analyses, maar de antwoorden bleven steken in het drijfzand van meerderheid tegen oppositie. Anderen lieten hun portemonnee en hun eigen belangengroepen in en om kerk en tempel voorgaan op Ronse.

Nieuwkomers, eendagsvliegen, kometen: ik heb het hier allemaal gezien en gehad. Al die tijd bleven de kwalen van Ronse maar woekeren. Verpaupering, laagste inkomen, goedkoopste immo, gebrek aan ontsluiting, plundering van de nutsdiensten.

Populaire docu’s, uit op kijkcijfers en vette reclame-inkomsten, pikten liever het beeld op van een zogenaamde degoutante geweldcultuur dan dat van een Ronse op zijn mooist dat straalt en schittert in het dal.

Ronse. Gastvrij en openhartig. Verguisd niemandsland tussen Vlaanderen en Wallonië. Verwaarloosd door Brussel. Vastgezet in een wurgstatuut.
Duizend Ronsenaars stapten door de straten om fel te protesteren tegen dat opgefokt foute imago waarmee de Koningin der Vlaamse Ardennen van weleer werd opgezadeld.

Het luwde. Het geweld, die foute imagebuilding en het verzet ertegen. Het Marktje werd als een prachtige Oude Vrijheid in ere hersteld, verbouwd, gerestaureerd. De Oude Sint-Martens werd een unieke passage. De Sint-Hermes een basiliek met wondermooie crypte. Een Stadstuin, flatvernieuwing alom.

Er is hier zoveel moois in Ronse. Een schitterend brandweerkorps met vrijwilligers die hun leven op het spel zetten voor de ander. Uitstekend ziekenhuis. Een politiekorps dat in vaak riskante omstandigheden met al te krappe budgetten het beste geeft van zichzelf. Bloeiende culturele centra, florissant verenigingsleven, vrijwilligerswerk alom, goede doelen, beste bedoelingen.

Dàt Ronse, met ons allen samen bezongen door Tavi en zoveel duizend Ronsenaars, geblazen in mijn muilschuiverke, betokkeld door trekzakkrabers en gekweeld door kloevergieten, gedanst op dat simpel Bommelsdeuntje door duizenden bommels, de markt rond in een recordpolonaise, uitgedragen tot in Rome door twee eenvoudige Fiertelbellen, jaarlijks bejubeld en bewandeld in onze unieke Ommegang, dat lieve lezers van altijd, dat Ronse neemt niemand ons af.