STEFAN HERTMANS EN DE DOOD

'Het is de verworvenheid van de humanistische filosofie dat we vandaag zelf kunnen bepalen waar de grens ligt - het moment waarop je je waardigheid verliest, wanneer het geen zin meer heeft.'

'Maar eigenlijk kun je niet spreken van je eigen dood: je kan er alleen over speculeren. Het moment van de dood ligt buiten ons: we zijn er domweg niet meer bij. Wij gaan voor het zingen de kerk uit.'

'Het is een bekende gedachte dat bij elke man die doodgaat een bibliotheek afbrandt.'

'Met de dood van iedere mens die dicht bij ons staat, sterft ook een deel van onszelf af: de persoon die je was in relatie tot die ander, verdwijnt.'

'Telkens als iets of iemand verdwijnt, beleef je een kleine doodservaring: dit komt niet terug. Het zijn oefeningen in eindigheid en afscheid.'

'Misschien schrijven we om die reden : om dingen vast te houden. Met elke zin die je neerschrijft , probeer je de tijd te rekken : je wil dat ervaringen langer duren dan in werkelijkheid.'

Stefan Hertmans (68) over 'het einde' in De Standaard der Letteren.

Scherp, subliem, levenswijs. Noblesse oblige.

'Ik denk niet dat de grote troost in onze laatste uren van het schrijven zal komen'.

'Naarmate ik ouder word, leef ik steeds meer in het moment: er is alleen maar dit nu'.

Schrijfstek.
Dagboeknotities.