ASTRID STOCKMAN
Het stond in 'duzend steerekies' uit de technische toverdoos van Theater VTV te lezen dat we een supernova in de repititie hadden bij de prille muzikale opbouw van de Ronsese revue Tavi .
Vandaag wordt Astrid Stockman alom die sterrenhemel in geprezen als slimste sopraan ter wereld en bijna slimste mens.
Voor geen enkel voorgekauwd scenario te vangen, heerlijk vrij en blij veegde ze daar toen haar lippen, nog zonder rouge, aan de partituur die netjes voor haar klaar lag, speelde die helemaal uit het kopje, smeet er hier en daar wat noten tussen alsof ze er teveel in de vingers had zitten, tokkelde er op los als om haar speelgoesting te stillen en 'Stand by me' in een superieure dimensie te mikken, de hare.
Dit alles tot voortschrijdende verbazing van die andere Grote Prijs van Rome naast haar op het podium, de zelf hoog begaafde en begenadigde toetsenist Luc Delcoigne. Tegenover zoveel jeugdige nonchalance trok Teflon Luc vrijwel onmerkbaar de rechterneusvleugel op .
Drie meter naast hem leverde Astrid Stockman de muzikale touch af waarvan je als tekstschrijver van 'lietsies' alleen maar wild enthousiast worden kon, nokte dra weer af. Alsof ze de vlinder op haar schouder meer daglicht gunnen wou.
Astrid verdween naar Leuven. Dat we van haar nog zouden horen, dan niet met mayonaise van Devos-Lemmens, dat zeker.
In de media is ze dus vandaag niet meer weg te scrollen als Vlaanderens nieuwste bee vee. Dinsdag in premiere met 'Be my superstar', een opera over cyberpesten. On the road met de familievoorstelling Fidelio . Aan de slag met Stokman & Vos. In de weer met Innerwoud. Ze plukt wat voorbij komt en wat goed voelt, zegt ze pagina vullend in de krant. Ze leeft dag per dag. Soms, als er een project in het water valt of als ze administratief wordt vastgeknoopt, vraagt ze zich als slim mens af waar ze mee bezig is.
Als je het haar chauffeur bij Tavi's Gevuigoode Mandolienen vraagt: met het wegschenken van pure schoonheid . Astrid ('Stridje') Stockman is voor geen andere Vlaamse canon te vatten dan die van haar klasse, haar niet te schatten talent en volharding. Bijna vergeet ik haar levensvrolijkheid. Mee van haar glazen doorkijkthuis vol zon aan de Klijpe of all places.
Schrijfstek.
Dagboeknotities.
Vandaag wordt Astrid Stockman alom die sterrenhemel in geprezen als slimste sopraan ter wereld en bijna slimste mens.
Voor geen enkel voorgekauwd scenario te vangen, heerlijk vrij en blij veegde ze daar toen haar lippen, nog zonder rouge, aan de partituur die netjes voor haar klaar lag, speelde die helemaal uit het kopje, smeet er hier en daar wat noten tussen alsof ze er teveel in de vingers had zitten, tokkelde er op los als om haar speelgoesting te stillen en 'Stand by me' in een superieure dimensie te mikken, de hare.
Dit alles tot voortschrijdende verbazing van die andere Grote Prijs van Rome naast haar op het podium, de zelf hoog begaafde en begenadigde toetsenist Luc Delcoigne. Tegenover zoveel jeugdige nonchalance trok Teflon Luc vrijwel onmerkbaar de rechterneusvleugel op .
Drie meter naast hem leverde Astrid Stockman de muzikale touch af waarvan je als tekstschrijver van 'lietsies' alleen maar wild enthousiast worden kon, nokte dra weer af. Alsof ze de vlinder op haar schouder meer daglicht gunnen wou.
Astrid verdween naar Leuven. Dat we van haar nog zouden horen, dan niet met mayonaise van Devos-Lemmens, dat zeker.
In de media is ze dus vandaag niet meer weg te scrollen als Vlaanderens nieuwste bee vee. Dinsdag in premiere met 'Be my superstar', een opera over cyberpesten. On the road met de familievoorstelling Fidelio . Aan de slag met Stokman & Vos. In de weer met Innerwoud. Ze plukt wat voorbij komt en wat goed voelt, zegt ze pagina vullend in de krant. Ze leeft dag per dag. Soms, als er een project in het water valt of als ze administratief wordt vastgeknoopt, vraagt ze zich als slim mens af waar ze mee bezig is.
Als je het haar chauffeur bij Tavi's Gevuigoode Mandolienen vraagt: met het wegschenken van pure schoonheid . Astrid ('Stridje') Stockman is voor geen andere Vlaamse canon te vatten dan die van haar klasse, haar niet te schatten talent en volharding. Bijna vergeet ik haar levensvrolijkheid. Mee van haar glazen doorkijkthuis vol zon aan de Klijpe of all places.
Schrijfstek.
Dagboeknotities.
posted by Stef Vancaeneghem at 11:38
<< Home