RONSIES RARITEITENBOEK (42)

DE FACILITOATEN

Wetstratees wangedrocht dat Ronse vanaf de vroege sixties van vorige eeuw vastklit tussen Vlaanderen en Wallonië. Door het gevaar voor ‘besmetting’ kan Ronse een paar jaar later ook niet fusioneren. Noch met Woetriepounk noch met Noakirke. Ronse blijft daardoor al die jaren een geval apart. Un cas à ne pas suivre. Besmettelijke stad. In quarantaine. Terwijl Oudenaarde gretig graait uit de vetpotjes van de omliggende opgeslorpte dorpen en omhoog schiet van 9000 naar 30.000 inwoners, blijft Ronse het geld uit de zakken schudden van zijn 24.000 stadsbewoners.

Ronse wordt aldus een Stad Zonder Uitzicht op een eigen identiteit en zit gevangen tussen twee clichés. Achterpoort van welvarend Vlaanderen. Voordeur van verloederd Wallonië. Ondertussen blijft elke burgemeester van Ronse met zijn faciliteitenkop vele jaren lang aanbotsen tegen de paperassenmuur van de Hogere Overheid en haar Nationale Voogdij.

Ronse is ondertussen officieel wel ‘een Vlaamse stad voor de bestuurders, met faciliteiten voor de bestuurden’. Maar vastberaden vervlaamsing wordt geneutraliseerd door nieuwe instroomverfransing uit Wallonië en allochtonië. ‘Vivre et travailler en Belgique’ wordt: ‘Vivre et ne pas travailler à Renaix.’

De 'overtuigde Vlamingen van Ronse' claimen afschaffing. De laatste erfgenamen van 'de bilinguisten' (met hoog serviceclubgehalte) pinnen zich vast op hun geclaimde (eentalig Franse) 'tweetaligheid' van altijd. C’est la faute aux autres. Gematigde Ronsenaars halen de schouders op. Zij zien de bloei van omliggende steden aan Ronse-Renaix voorbij gaan. Vlaamse Straatnaambordjes stoer tegen de muur. Dan even later met ingetrokken staartje alweer eraf. Op de muur van de kazerne: ‘Les Sapeurs Pompiers de Renaix’. Op de poort: ‘Brandweer Zone Vlaamse Ardennen’. Ien Ronse ee dat iet.

Op een 11de juli schrijft burgemeester Dupont (zonder het vooraf te vertellen aan zijn socialistische coalitiepartners van het schepencollege) naar zijn vriend 'van teflon en beton' Leterme een brief met de vraag om de faciliteiten van Ronse af te schaffen. Dupont denkt hiermee zijn grote persoonlijke rivaal, de zelfverklaarde hoeder van het Ronsese beleid Erik Tack, het groeninge gras een keer goed van voor de voeten te maaien. Hij bezorgt Ronse met zijn brief vooral een historische…occasionele wisselmeerderheid met de Vlaamse separatisten en een open wonde binnen zijn meerderheid. Nooit waren de twee aparte werelden van een compleet verschillende visie op Ronse beter zichtbaar. De onderlinge (af)rekening volgt volgend jaar, in het stemhokje.

Inmiddels blijft het bij een virtueel spel van welles nietes. De enige bonus die Ronse aan de faciliteiten dankt is voorlopig de profilering van Ronsese politici op zoek naar het eigen grote gelijk bij hun achterban. Ondertusen is Ronse vooral een Arabisch-Franstalige stad aan het worden, met stemhokjes voor het Tunesië van de gevluchte dictator Ben Ali en zonder veel merkbare 'faciliteiten' voor de Ronsenaars. Die acteren vooral de leegstand en de ‘mondialisering’ van markt en commerce. Hoe het verder moet met die faciliteiten, afschaffen of niet, is een vraag die de volgende burgemeester van Ronse misschien 's mikken kan in die interne Google-zoekmachine van Computer Watson.

RONSIES RARITEITENBOEK.
Handleiding voor Ronse.
Copyright Stef Vancaeneghem.