EGOSTRIP (79)

Knokke. Afscheid van een levenskunstenaar.
‘Geluk gaat voor de eer’, zei hij.
In geluk was hij doctor honoris vita. Leven en laten leven. Weinig woorden doch welgemikt. En nu dus samen met de eerste echte lentegeluiden fluitend de eeuwigheid in. Zo zou ik het ook willen kunnen, on the long run.

Zijn glimlach, zijn pretoogjes, zijn doorzicht, zijn klasse, zijn stijl. Als het leven een zelfproject is, wat ik met Sartre onderschrijf, dan maakte hij er een kunstwerk van.

Adieu, Roger. Je droeg de naam van de vader die ik nooit kende. Voor zo een had ik willen tekenen.