EGOSTRIP (74)

Oef, ze gaan ons dus toch niet doodschieten. Burgemeester Philippe Willequet heeft zoveel boze reacties gekregen dat hij nu terugkomt op zijn beslissing. Misschien heeft hij hier gisteren zelfs onze afscheidsbrief aan Lucie gelezen. Heel veel mensen alvast wel.

Hij wil ons nu laten vangen. We moeten weg omdat we volgens hem teveel schade aanrichten aan de gewassen van de boer. En ook omdat we zogezegd de verkeersveiligheid in gevaar brengen. Dat van die gewassen kan kloppen. We betwisten dat niet. We moeten toch ergens van leven als onze harteloze baasjes ons op een dag zomaar in de steek laten. Zonder verder naar ons om te zien.

Maar dat van die verkeersveiligheid? Komaan zeg. Als er hier zijn die de veiligheid in het gedrang brengen in het Kluisbos dan toch wel al die wildemannen met hun ronkende quads en lawaaierige stinkende motoren die als losgeslagen gekken door het bos razen.

En daar bovenop, in het weekend, al die lange slierten wielerterroristen die de begane paden verlaten en denken dat heel het bos plots van hen is omdat ze van Kuurne komen of van Bavikhove per fiets.

Om nog te zwijgen van de Dobermans, Pittbulls, Rotweilers, Schapers en andere agressieve blafbeesten die door hun bazen op de kuiten (en de rest) van de joggers worden afgelaten.

Wij zouden de veiligheid bedreigen? Lees liever wat Francis Van Driessche daarover vandaag vertelt aan Maaike Teirlinck in Het Laatste Nieuws.

‘Die herten zijn integendeel zeer schichtig’, zegt Francis. ‘Als je hen probeert te benaderen, verdwijnen ze direct weer in het bos. Ik kan me niet voorstellen dat ze een gevaar zijn voor de wandelaars of fietsers. Mijn kinderen vinden het fantastisch dat die dieren daar rondlopen. Voor hen maken ze deel uit van het bos. Men klaagt altijd hoe erg het met de natuur is gesteld. Maar als er dan weer eens herten in het wild leven, moeten ze opnieuw verdwijnen. Wij wonen aan de rand van het bos en zien de herten dagelijks. Die dieren doen niemand kwaad.’

Voilà. Zo horen jullie het ook eens van iemand die het kan weten. En van Dwight en van Evy en van Jenny en van Carine en van Mirthe en van Maxime en van Lucie en van alle andere lieve mensen uit Kluisbergen die allemaal samen onze levens hebben gered door ferm te protesteren bij burgemeester Willequet tegen onze geplande afslachting.

Als burgemeester Willequet het nu compleet goed wil maken, houdt hij ons beter definitief op een of andere rustige plek in het Kluisbos. Ons bos. Onze thuis. Dan pas maakt hij zijn blunder weer helemaal goed. Dan zal iedereen ons kunnen blijven zien en beseffen dat Philippe Willequet eigenlijk nog zo geen kwaaie is. In elk geval geen koppige steenezel, maar een mens die voor rede vatbaar is en zijn vergissing al eens moedig en bescheiden onder ogen durft te zien.

Goed, zijn eigen tuin aan het Kwaremontplein ware ons allicht wat te klein. Maar aan de rand van het recreatie-oord of aan de Vierschaar moet er toch wel een stekkie te vinden zijn voor ons? Misschien wil iemand ons adopteren? Ze mogen dan zelfs een plaatje aan onze nieuwe thuis hangen:

‘Gered van de kogel door de mensen van Kluisbergen’.

Leven en laten leven. Meer moet het voor ons niet zijn. Aan allen die ons hebben gered onze welgemeende Hertenkreet:

Leve onze thuis,
Leve de Kluis!

De vijf geredde damherten van het bos.