EGOSTRIP (54)

Maarkedal. Ontmoeting met Filip Meirhaeghe aan de waterkant van Ten Houte. Het huis ken ik mijn leven lang al : de thuis van een goede jeugdvriend. Meirhaeghe, de beste mountainbiker van de planeet, telt er de dagen af tot 14 januari, 23u59 seconden. Dan zit zijn schorsing erop. Heeft hij zijn leven als sporter terug. Wereldkampioen Meirhaeghe was op weg naar Olympisch goud in Sidney toen hij zichzelf quasi vrijwillig tijdens een stage in het Canadese Mont Saint-Anne van zijn voetstuk haalde door zich te onderwerpen aan een test waarvan hij wist dat hij positief zou zijn. Hij gooide het toen als het ware allemaal zelf van zich af. De druk om te winnen was al die tijd rechtevenredig gebleken met de faalangst. De knagende angst, die hem belette te slapen, had hem er kort voordien toe aangezet om op internet te gaan snuffelen naar epo, naar Aken te rijden, er in een apotheek de verboden ampullen te vragen.

Het hele verhaal vertelt hij zelf doodeerlijk in zijn boek ‘Positief’ (Davidsfonds). De story van achttien jaar genadeloze discipline om de top te bereiken. Dan struikelen in de laatste rechte lijn. Deze Filip Meirhaeghe zet straks zijn come-back in. Zijn grote retour als mens heeft hij, na een depressie, een geslaagde psychotherapie en dat boek, inmiddels al waar gemaakt. Na een kortstondig BV-schap in Stanley’s Route en De Beste Belg trok hij op tocht naar de grote hoogten van Nepal. Vanaf augustus was hij dan mentaal en fysiek alweer sterk genoeg om op de fiets te klimmen en de voorbereiding van zijn geplande herstart weer aan te vatten.

Je moet een grote persoonlijkheid zijn om zo oprecht te spreken en te schrijven over datgene waarover zovelen in en om het peloton blijven zwijgen. Hoe je aan de Stilnoct geraakt omdat je piekert over je trainingschema’s en absoluut voldoende slaap wil om niet achterop te geraken. Hoe je antidepressiva slikt omdat je dipjes weg te wissen zodat je geen gaten krijgt in je oefenprogramma. Hoe je tenslotte jezelf voor de bijl gooit omdat iets heel diep in jezelf je vertelt dat het zo niet langer kan.

Die Filip Meirhaeghe is een jongen naar mijn hart. Een jongen die fouten maakt zoals eenieder.Meirhaeghe’s boek is aanbevolen lectuur voor al wie écht van de velo houdt en zich des zomers vergaapt aan die waanzinnige koersgemiddelden op de weg naar de Galibier. Voor alle blinde schreeuwerige wielerfreaks die alleen maar de roem zien. Voor elke winsthongerige entourage van kampioenen in wording. Voor alle vlaggen zwaaiende fans die de ogen sluiten voor de vertwijfeling en de kwetsbaarheid van de eenzame kampioen erachter.