DE NIEUWE RONSENAAR (22)

Blog Note

Importagressie in Ronse

Een zaterdag in Ronse. Het Vlaams Blok heeft voor vandaag een betoging aangekondigd. Ronse dient gered te worden. Nogal duidelijk van wie. Dus worden er wat bussen schreeuwers afgeleverd aan de Steenbrugge. Klaar voor de bevrijding van Ronse. Extra weekenddienst voor de opgetrommelde marechaussee. Gecontroleerd straatvertoon heet zoiets. In gesloten gelederen stappen de paar honderd importbetogers de Wijnstraat op.Zo passseert hun zaterdag ook. Allicht hebben de betogers vooral een hekel aan urenlang shoppen in het koopcentrum van Wijnegem. En wie weet, kan er straks een partijtje geknokt worden. De kick van de actie, jawel. Wie door de straten van Ronse wandelt die dag, hoort de bekende schoonmenselijke slogan ‘Eigen volk eerst’. En meer van die ha(r)telijkheden die het aloude graafschap Vlaanderen aan de spits van de geavanceerde beschaving moeten tillen. De galm heeft iets van een onwezenlijke lokroep naar de terugkeer van duistere tijden. De mars op Ronse geeft een wat surrealistisch beeld. Mensen die lopen te schreeuwen tegen de leegte en tegen zichzelf. De Ronsenaars zelf geven massaal…niet thuis.

Het minste wat je van de betoging der bilinguisten begin de jaren zestig zeggen kon, is dat het straatvertoon toen door Ronsenaars zelf werd geserveerd. Emile Cuvelier liep toen vooraan in een stoet franstaligen die hun fransdol uniliguïsme aan de Ronsese bevolking probeerden op te dringen als vaderlandslievend tweetalig Belgicisme. Er klonk wat muziek uit een of andere krakende haut-parleur. Her en der gaven jonge Vlaamse Ronsenaars weerwerk. Op de hoek van de Peperstraat en ‘Plaas’ weerklonk het lied der Vlaamse Zonen, brieste de fiere Vlaamse Leeuw. Nadat ieder zijn schreeuwke gekeeld had, trokken de Ronsenaars welgemutst naar huis. Tevreden dat de tegenpartij eens goed was diets gemaakt waar het op stond. 's Anderendaags schreeuwden alle Clubsupporters zich alweer samen schor op Yamuka in ‘t Park Lagache.

Deze betoging hier is zeer verschillend. Een koudmakende stilte alleen doorbroken door nu en dan een kille kreet. Het lijkt er wel op of Ronse is even uit handen gegeven voor importherrie. De tenoren van het Blok schuiven aan de onverschilligheid van de Ronsenaars voorbij. Zoals de Schelde langs Oudenaarde schuift. Een ogenblik heeft deze optocht zelfs de goedmoedige allure van de traditionele 1 mei-stoet. Dan slaat alles om in bruut geweld. Op de markt stormen een paar vechtersbazen naar de Bourse du Commerce waar ze op het voetpad twee exemplaren van De Vijand menen te hebben ontwaard. Een cameraman die zijn werk wil doen en filmt, wordt prompt het ziekenhuis in geslagen. Kaakbeenbreuk, zo zal blijken uit het prima verslag van collega Marc De Venter. Als journalist heb ik zelf wel meer grote Brusselse betogingen meegemaakt. De snelheid waarmee dit georkestreerd blind geweld mensen tot speelbal maakt van toevallige wraak is echter niet te beschrijven. Het zit op je netvlies gebrand voor altijd.

Ronse is een vredelievende stad. Aan importagressie - van wie ook- heeft de Ronsenaar de pest. Diegenen die altijd klaar staan om geweld van anderen aan te klagen en er hele Ronsese bevolkingsgroepen aan de schandpaal mee te spijkeren, hanteren een bijzonder selectief geheugen. Zeker als het erop aankomt de zelf georkestreerde vreemde importagressie te verdoezelen.