BETOVERINGEN 10.

A FLEUR DE PEAU.

Waarom zou ik meegaan in je betovering? Jij die een naaister van de trap schopt, haar daarvoor levenslang vergoeding betalen moet, blij bent als ze dan sterft en haar vergoeding wegvalt, nog een keer natrapt met de woorden

‘Obit anus, abit onus’. ‘De oude vrouw sterft, de last verdwijnt’.

Volgens jou wordt ons vermogen tot mededogen compleet overruled door blinde wil. Je bent een zwartkijker, Arthur Schopenhauer. Een doemdenker van het donkerste soort. Alle leven is voor jou alleen lijden. Verlossing is pas mogelijk door zelfverloochening.

Zelf ga je daarvoor de mosterd halen bij Kant. De wereld blijft onkenbaar. We weten alleen hoe die als voorstelling aan ons verschijnt. Je flirt daarbij met de ideale oervormen van de oude Plato. Nieuwe wijn in oude zakken.

De oerwil is de blinde stuwende kracht zeg je. Ook voor onze menselijke natuur waarin die wil doorwerkt als opeenvolging van verlangens en bevrediging. Na elke bevrediging volgt alweer een nieuw verlangen. Wat van de hele natuur een struggle for life maakt. Volgens jou lusten we daarom met zijn allen mekaar rauw.

Goed dat je ons ook een paar ingrediënten inpepert om je schotel verteerbaar te houden. Kunst vooral. En voor de rest alle lijden doorzien als verschijning van die oerwil. Zo dat we het lijden ontmaskeren, mee lijden met de medemens. (Met pakweg een naaister die door een schoft van de trap wordt geschopt.)

Ik weet het niet hoor, waar je zoveel doemdenken vandaan hebt. Misschien van je welstellende vaderfiguur die zelfmoord pleegt als je zelf zeventien bent. Misschien van je mama die schrijfster is en je werk maar niks vindt (ik ben zeer geneigd daarin mee te gaan) met wie je daarom brutaal breekt. Misschien door je haat om Hegel bij wie de universiteitsbanken bomvol zitten, anders dan bij jou naar wie geen kat luisteren komt. Het geeft zeer te denken dat jouw hele hersenspinsel rond die oerwil door Nietzsche zal worden opgepikt als wil tot macht waarvan de gruwelijke gevolgen tot op vandaag niet te overzien zijn.

De blinde macht van de bange blanke man.

De dodelijke knie op de gebroken nek van de zwarte medemens.

De blinde macht van de haat op de weerloze homojongen in het park.

De blinde macht van de macho.

De macht van publieke mediavonnissen.

De macht van de Britse Kroon op de kleur van de baby in het buikje van Duchess Meghan.

Oerwil in mensentaal. Als een visser op La Réunion een haai vangt en later op de kade blijkt dat er in de buik van die haai nog de hand zit van een opgepeuzelde surfer, is dat de uiting van de wil van de haai.

***

Je verwerpt elke godsdienst als schijnoplossing omdat daar aan de menselijke behoefte tot zingeving en onsterfelijkheid door middel van illusies wordt tegemoet gekomen. Daarin kan ik je wel een eind volgen.

Tot aan de kapel van pakweg Wittentak waar ik mensen ken die hun diepere zingeving beantwoord zien door de troost die ze er zoeken en vinden.

En al trek jij de conclusie dat dit alles voorstelling is, illusie, wat maakt het uit als je die troost echt (onder)vindt, warme vriendschap voelt, ware liefde?

Dat je dierbaren

gelukkig zijn.

Dat het leven mooi is.

Mais nondedieu

c'est beau la vie

avec ou sans

Jacques Brel.

Wat vertel je me? Dat de enige weg die verlossing uit het lijden biedt, het opheffen is van de eigen vrije wil?

Aan de ene kant wil je me dus meesleuren in je verhaal van blinde oerwil. Tegelijk zeg je dat ik me onthechten moet van diezelfde wil en maar best door het leven trek als asceet.

Passen voor het volle leven?

Passen voor de passie?

Voor alles wat me drijft?

Voor alles wat me lachen,

schreien en schrijven doet?

Bedankt. Mijn oerwil zegt me dat het leven veel te mooi is om er niet voluit voor te gaan. Met hart en ziel. A fleur de peau.

Gevoelig, breekbaar; kwetsbaar misschien. Maar geheel open en vatbaar blijf ik daarbij voor élke betovering. Weze het mijn laatste wilsbeschikking.

BETOVERINGEN (10).

Levenswandelroute.

Foto: Yannic Vancaeneghem.