BETOVERINGEN 5.

ONVERSTOORBAAR.

‘Je lot gelaten aanvaarden. Zien wat je er kan aan veranderen, wat niet. Daar het beste van maken’.

Ik had je bezig willen zien, beste Zeno. Onverstoorbaar. ‘Cool’, zoals ze zeggen. Ze vinden tegenwoordig alles cool. Wat ze niet cool vinden, zeggen de dierbaren om me heen er beleefd niet bij. Dat ik onderweg uit hun tijdskader bent getuimeld, niet eens razendsnel weet om te gaan met de spitsvondigheden van hun digitaal bestaan. Ik die al in de knoei kom in een nummerplaat-herkenbare parking.

Stappen doe ik voortaan met een teller. Checken of ik aan mijn dagelijkse 10.000 kom om in balans te blijven. Met lokale weer-radar welteverstaan. Binnen 90 minuten 80 percent kans op lichte sneeuw bij -4 graden. En welke lijstjes wil ik ondertussen op Spotify?

'The Rolling Stones?'

'Meen je dat nu echt, papoe?'’

Binnen hoeveel minuten zal ik in Gent zijn. Check de GPS. Over hoeveel dagen breng ik de wagen binnen voor onderhoud? Check on dashboard. Pas op: mijn koffer zit niet goed dicht. 'Rij niet verder achteruit Je zit bijna tegen de wagen op nummer -1/142'.

Welke weg naar nergens ik kiezen wil ? De snelste of de leukste? Ik wil die ene, op een bedje van rozen en verder niks dan tederheid en romantiek.

Of ik mijn geplande reis al gratis heb geannuleerd?’ Want Frankrijk kleurt alle risico's van de regenboogzone. Coronatests. Quarantaine. Gedoe met formulieren. Check.

Wie weet, ben ik tegen dan al lang zelf cool. In mijn kwetsbare leeftijdsgroep op trein zeven zonder loket, zonder Russisch vaccin, zonder knuffels met de pijn van het zijn en alle kommer en kwel om me heen van het ochtendgloren tot d3 laatste pagina onder de lakens. Daddy Cool, met zijn e-boek dat het weer niet doet.

''Zeno waar haal je die nu weer vandaan?'

'Google hem dan maar, jongeman'.

Zeno van Elea.

In Oud-Grieks: Zenon.

Geschenk van Zeus.

Presocratische filosoof.

Eigen schooltje in open lucht.

Geen afstandsonderwijs, geen afkoelingsweek.

Wat Zeno precies bedoelt met zijn onderscheid tussen maakbaarheid en al de rest.

Hoe zou ik me kunnen beheersen als al het leedvermaak om de eigen pech, om het verdriet van dierbaren, om de hoge nood van de medemens in mijn hart snijdt en mij dag aan dag doet koken van koleire?

Mooi praten heb je dus Zeno. Jij met je makkelijke mix van gelatenheid en zo weinig mogelijk lijden. Moet ik dan als 'maakbare mens' zomaar werkeloos toezien? Alle onrecht gelaten ondergaan? Mooie praatjes zijn het. Boekenwijsheden. Niet echt leefbaar.

‘Het verleden is weg.

De toekomst is onzeker.

Alleen het heden is er’.

Helemaal weg ben ik op een dag van mijn nieuwe held Seneca met al zijn brieven aan Lucilius. Pedant pak ik er mee uit. Twee uur hou ik mijn nieuw verworven onverstoorbaarheid vol. Tot de eerstvolgende nieuwsvergadering. Daar alweer meteen op mijn paard. De andere redactiechefs rond de ovale tafel maken er een weddenschap van. Hoe snel ze me van mijn vers veroverd stoïcijns sokkeltje blazen.

Marcus Aurelius,

Epictetus.

Plotinus.

Er bestaat geen applicatie voor onverstoorbaarheid. En als ze al bestaat: bij mij werkt ze niet. Ze wijkt altijd weer voor de applicatie Verontwaardiging.

Een genetisch ingebrachte chip allicht. Je zal er maar mee in je lijf lopen. Al vanaf het moment dat de vrolijkheid en argeloosheid van mijn kindertijd onderuit worden gehaald door een dagend besef en knagend gemis in elke hoek van het grote huis met vele kamers. Want er klopt iets niet. Iemand ontbreekt hier op het ideale familiale plaatje. Zou het de afwezige verwekker zijn van al mijn onrust?

Knikkeren in het gangske, naast de fabriek.

Knikkers als lotsbestemmingen.

Elk zijn knikkers. Van alle kleuren.

Eén dikke knikker, allemaal kleintjes.

Samen rollen ze dezelfde richting in.

BETOVERINGEN (5).

Levenswandelroute.