BLUE MOON

35.


Thomas Siffert, de baas van de Story, zet me onder druk. Mij bellen gelijk zot. Zit ik als wereldvermaarde didgeridoospeler eindelijk eens één moment incognito rustig in het Seakot, mijn privé Zeikersclub in Oostduinkerke (Members Only) te turen naar de golvende golven. Onderwijl vanwege schurende zandkorrels, ik zeg je niet waar, discreet mijn achtersteven schurkend van bakboord naar stuurboord op een schandalig lelijke witte design strandstoel (ooit in de tijd van Jan en Johan stonden hier echte barkrukken) van Flip Stark , recht vanuit de duurste art design kitsch boetiek aan de Meir gerund door de koeketiene van de ondervoorzitter, gezapig knabbelend op de muntblaadjes van bij Ahmed, in mijn mojito Havanna Club .
(Ja lezer ik weet het, een lange golvende zin op hoog water. Dit vergt enige inspanning. Het moeten niet altijd dezelfden zijn die zwoegen op volzinnen).

Thomas Siffert belt me dus op. Ik zeg nog: ‘Ha wie we daar hebben! Den Thomas mijne maat! Hoe is het nog jong? Vet verhaaltje over Ignace Crombé zijn losse handjes.’

(Je kan als megavedette de bazen van de boekses beter te vriend houden).

Eigenlijk zit ik volkomen verwikkeld in een interessant gesprek tussen een dikke bourgeois van Cercle Brugge aan de ene kant en twee bescheiden maats van Anderlecht aan de andere kant. Doch met Siffert moet je uitkijken. Eer je het weet, schrijft hij in zijn Story dingen waar je spijt van krijgt.

‘Ik breng deze week Het Ware Verhaal der Snukkende Snaren.’
Zo dreigt Siffert me af. Daarin gaat hij zijn lezeressen eens voluit vertellen dat we als Snukkende Snaren eigenlijk dood zijn en feitelijk allang geen optredens meer hebben. Dat we zomaar wat aanmodderen. Dat we niet vaker meer optreden dan pakweg Wendy van Wanten. En zijn lezeressen zijn jonge moeders, zegt de Siffert. En die moeders hun kinderen zijn ons toekomstig publiek. En zij zullen het geweten hebben dat we passé zijn. Gedaan. Fini. Hier en daar nog wat muzikale ondersteuning bij een paaldansje van Tania Dexters. Meer betekenen de Snukkende Snaren vandaag niet meer.

Ik zeg hem: ‘Niet doen Thomas! Ge zijt geeldegans mis! Geeldegans! We gaan procederen als ge dàt van ons durft schrijven. Brengt gij uw lezeressen liever nog zo’n lekker vet stukske over Ignace Crombé en hoe gemakkelijk het is om als ouder wordende man met alleen nog maar haar op uw tanden en losse handen een meiske van voorbij de twintig te versieren. Dàt lezen uw lezeressen pas gaarne. Dramatiek. Twee ogen zo blauw.

Wat zouden wij splitten, wij als de succesvolste groep allertijden? We staan beursgenoteerd. Onze beurzen doen het nog goed. Wij splitten? Waar haalt ge het? Tommeke Tommeke Tommeke toch wat doet ge nu? We hebben wij nog optredens zat, jong! We staan geboekt tot de Olympische Spelen van Londen 2012. Jaak Rogge vraagt ons nu al voor de openingsact met Paul & Ringo, voor een Beatlesrevival.

Ondertussen doen we de De Koekamer te Schoosse, Krdju te Kluisbergen , de Nukerke Dorpsfeesten te Maarkedal, de Sneukeltoer te Asper, de Internationale Passe-Partout Conventie te Ronse. Met overal en altijd in ons voorprogramma: de Headphones. Een fijn groepje dat we hiermee alle kansen willen bieden bij ons breed internationaal publiek. Splitten wat zouden we? Als ge positief blijft denken Thomas, zo zeg ik tegen Thomas, dan gaat ge gelijk Tia Hellebaut helemaal van de grond voor de neus van heel Rusland en haalt ge net geen 2 meter 09 centimeter.

Doch mijn peptalk voor Thomas mag helaas niet meer baten. Onze split is een feit. Thomas Siffert van de Story beschikt over staalharde bewijzen. Hij gebiedt me dat maar meteen als historicus van de wereldgroep te bekennen.

Het grote geld en onenigheid omtrent de beleggingen hebben ons als groep uiteen gedreven. De enen willen het on line op de spaarrekening van Fortis. Met opbrengst vanaf de eerste dag. De anderen gaan voor ING, met gratis advies. Nog anderen gaan voor de KBC. Met opbrengst vanaf den eersten dag en den eersten euro. Weer anderen (vooral onze backing vocals) opteren voor Delta Lloyd omdat de kantoorhouder ietske heeft van Al Pacino. Nog anderen willen al onze bezittingen investeren in Manchester City. Om het inkomen van Vincent Kompany op peil te houden. We komen er nooit meer uit.

Ook muzikaal lopen onze wegen finaal uiteen. Voortaan zal je ons op Wikipedia dus enkel nog vinden als

Enerzijds: ‘De Snukkende Snaren’
Anderzijds:'De Snarige Snukkers.’

Tussen deze beide formaties in : advocatenvennootschappen, interne auditkantoren, goeroes, mental coaches, therapeuten, managers, public relations officers, osteopaten, waarzeggers, belezers, handenopleggers en al wie geld verdient aan wereldberoemdheden. Dit is de tol van de roem. De druk werd te groot. Dit stond te gebeuren. In de sterren geschreven. We hadden gezworen altijd snaren te blijven.
En zie.

Afsplitsing één gaat voortaan voor groot lawaai. Gebral over Belgische dijken en zomerse festivalweiden. Ouwe rockers met groot bakkes en de rest omgekeerd evenredig. IQ’s van bidsprinkhanen, na de paringsdaad. Tokkelend op toonladders uit de Gamma. De mond vol walnoten. Afsplitsing één is met andere woorden: de ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

En dan heb je ons. Wij gaan voor pure passie. Zie ons als Guido Belcanto met groot orgel. Zie ons als Zucchero in duet met de alreeds dode Miles Davis. Zie ons als Eros Ramazotti met de nog levendige tante Tina. Zie ons als Paolo Conte met Leonard Cohen aan de minnewateren van Brugge. Zie ons als Arno met Stéphane Eicher aan de binnenwateren van Gent. Zie ons als Boudewijn de Groot, Frank Boeijen, Jan De Wilde en Sjef Van Uytsel in de eerste sneeuw , op een zotte morgen. Met de warme klanken van een didgeridoo. Zacht hoppend alover de Hoge Blekker. De pure didgeridoo-altitude.

Tia in the sky with diamonds.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.

(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)