BLUE MOON
34.
Dramatische zomergebeurtenissen treffen ons als Snukkende Snaren recht in het hart. Deze omstandigheden dwingen ons ertoe forfait te geven voor dat Olympische onderonsje daar in China. Je maakt wat mee als didgeridoo spelend lid en kroniekschrijver van een wereldgroep. Ik zweer het je.
Vraag het mijn petanquemaat Bill Wyman die alle foto’s bijhoudt van The Stones, een obscure groep schreeuwlelijkerds uit Albion die al dertig jaar op zoek zijn naar een nieuw hitje. Vergeleken bij de overjaarse fotoframes van Bill is de Feminatheek van Louis-Paul Boon een communiemissaal uit de jaren van geloof, hoop en liefde. De tijd van de puberteit.
Tussen twee partijtjes pastis & petanque voor de Colombe d’Or in Saint-Paul de Vence vergelijken Bill en ik ons beeldmateriaal on the road. Hij mag zijn Hasselblad hebben, met mijn Coolpixje dien ik niet te blozen qua resolutie, helderheid, contrast en beeldscherpte. Vooral mijn hotshots van onze marraine Kitty, haar dochter Solangeke, onze backing vocals Marie-Lou en Jeannien overtreffen con brio de wildste poses van Marianne Faithfull met alleen maar badschuim (en Mick) aan haar lijf of die van Jerry Hall die van Bill gaat in cowboylaarzen met niks aan dan geraffineerde Texaanse olie.
Na ons privé-optreden voor Nicolas & Carla in hun stekje op de Cap Nègre wilden de sportievelingen onder de Snukkende Snaren nog wat gaan afkoelen in de weldadige wateren van de maritieme Alpen. Dit vanwege de acute opwarming van de planeet ter plekke. Met bloedhete pieken tot ver boven de laatste zedelijkheidsdrempels.
Chico, darteler dan de wiebelende keerzijde van tante Tina Turner (met wie we in het najaar als special guests haar vijfentwintigste comeback doen), heeft er niks beter op gevonden dan te gaan duiken tot ver voorbij de semafoor. Dit tegen alle adviezen in van Alizée, onze meer dan welgevormde duikinstructrice.
‘Mon petit Chico tu n’y penses pas', zegt Alizée hem nog. ‘Er is hier ik weet niet hoeveel onderstroming. En daarbij, ge hebt net nog maar juustekes bij La Mère Germaine de warm aanbevolen Menu Boris Jeltsin tot uzelf genomen. Misschien zijn uw profiterollen nog aan het grollen. Bovendien zit de golf vergeven van de kwallen door de verstoring van de biodiversiteit vanwege teveel Russen die hier overal zowel onder water als erboven boeren en wat al niet. Ziet ge al die suçons op mijn benen? Allemaal van de kwallen, boven en onder de zeespiegel. Denk aan L’année des Méduses. Aan Bernard Giraudeau van wie zijn Tuurie opgepeuzeld wordt, eerst door Valérie Kaprisky, dan door tienduizend kwallen. Sindsdien schrijft le beau Bernard alleen nog maar romannetjes over de Oude Man Zonder Tuurie en De Oude Kwal in de Zee. Je plaisante, mais tout de même.‘
Doch Chico is een authentieke gipsy king. Er valt er niet mee te praten. We hadden Chico na ons optreden in d’Arènes d’Arles opgevist uit de mistige roseaux van de Vaccarès waar hij al van kindsbeen af tussen de Flamants Roses op jonge stierkens moest letten van thuis, met als enig verzetje een jaarlijks kampvuur bij de gitanes in Les Saintes Maries.
Het is onze chef die het aangeboren talent van Chico had ontdekt. Hij speelde guitare manouche gelijk Django Reinhardt, maar dan wel met nog al zijn vingers aan zijn lichaam. Hij trekzakte aan zijn bandoneon als een Astor Piazzola die Marcel Azzola accordeon leert.
Maar nee, Chico luistert niet naar de raad van Alizée. Dus zien we hem vanop het terras van de African Queen in Beaulieu met zijn snorkeltje wegdeinen tot ver voorbij de love boats van Saint-Jean Cap Ferrat. Tegen het eind van de week werden de verschroeide lichaamsresten van Chico teruggevonden door Marc Uytterhoeven, een anonieme Belg die daar toevallig wat aan het fietsen was in de verkoolde pinèdes, tussen Fayence en de Lac de Saint-Cassien.
Een Canadair had Chico met zijn snorkeltje en twee ton water uit de zee opgelepeld en kilometers verderop weder nedergelaten op de hevige bosbranden aldaar. We hebben Chico zijn restanten herkend aan het schapulierke van Les Saintes Maries de la Mer dat bij wijze van mirakel ongedeerd was gebleven. Het stoffelijk overschot van Chico rust nu in een – gefumeerd - glazen schrijn in het Musée Rainier Ier te Monaco. Dit bij wijze van waarschuwing voor de gevaren van het snorkelen bij hevige bosbranden.
De tweede ramp treft onze groep in de persoon van Ronnie Mood, de beste dobrogitarist ter wereld. Ronnie was voor de dertigste keer buitengevlogen bij U2, het amateurgroepje van onze maat Bono. Dit vanwege een overmatige wodkaconsumptie. Ronnie is vorige week met onze drummer en onze bassist eerst bij ‘Quinquin’ in een achterstraatje van Monte Carlo naar de match AS Roma- Monaco gaan zitten kijken op de Ecran Géant, voor de vier tafeltjes met roodwitte tafelbekleding, de kleuren van het prinsdom. Daarna heeft Ronnie zijn eigen eens goed verwend ‘Chez Jerôme’, bovenop de Turbie waarna hij nog een kieken is gaan halen ‘Chez Lino’ aan de overkant (dit vanwege de jonge dienster die hem uitnodigde op het dorpsfeest van Peille volgende zondag) om tenslotte te eindigen aan de bar van de Napoléon. Uiteindelijk is Ronnie met zijn zatte boots de Turbie afgedonderd en met zijn Mercedes MacLaren 550 PK na een duikvlucht zevenhonderd meter dieper geland in het zwembad van de Alta Vista. Résultat des courses: drie Russische meerminnen dood in het zwembad en Ronnie vol katrollen aan zijn lijf in het ziekenhuis van Monte Carlo. Wel met een fles Limoncello uit Portofino op de nachttafel als aandenken vanwege onze bassist en drummer. Ik zweer het je, je maakt wat mee op zomertournee.
Als Snukkende Snaren zijn we dan ook oprecht blij dat we ons nu midden de krekels in tante Tina’s Hof van Olijven vol amforen uit de Azoren kunnen voorbereiden op de Nukerkse Dorpsfeesten. Bij de normale dorpelingen aldaar. Zonder snorkels in onze smikkel, Canadairs boven onze kop noch kwallen aan onze Tuurie.
‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright: Stef Vancaeneghem.
Alle personages in deze roman zijn fictief, vertelpersonage incluis.
Dramatische zomergebeurtenissen treffen ons als Snukkende Snaren recht in het hart. Deze omstandigheden dwingen ons ertoe forfait te geven voor dat Olympische onderonsje daar in China. Je maakt wat mee als didgeridoo spelend lid en kroniekschrijver van een wereldgroep. Ik zweer het je.
Vraag het mijn petanquemaat Bill Wyman die alle foto’s bijhoudt van The Stones, een obscure groep schreeuwlelijkerds uit Albion die al dertig jaar op zoek zijn naar een nieuw hitje. Vergeleken bij de overjaarse fotoframes van Bill is de Feminatheek van Louis-Paul Boon een communiemissaal uit de jaren van geloof, hoop en liefde. De tijd van de puberteit.
Tussen twee partijtjes pastis & petanque voor de Colombe d’Or in Saint-Paul de Vence vergelijken Bill en ik ons beeldmateriaal on the road. Hij mag zijn Hasselblad hebben, met mijn Coolpixje dien ik niet te blozen qua resolutie, helderheid, contrast en beeldscherpte. Vooral mijn hotshots van onze marraine Kitty, haar dochter Solangeke, onze backing vocals Marie-Lou en Jeannien overtreffen con brio de wildste poses van Marianne Faithfull met alleen maar badschuim (en Mick) aan haar lijf of die van Jerry Hall die van Bill gaat in cowboylaarzen met niks aan dan geraffineerde Texaanse olie.
Na ons privé-optreden voor Nicolas & Carla in hun stekje op de Cap Nègre wilden de sportievelingen onder de Snukkende Snaren nog wat gaan afkoelen in de weldadige wateren van de maritieme Alpen. Dit vanwege de acute opwarming van de planeet ter plekke. Met bloedhete pieken tot ver boven de laatste zedelijkheidsdrempels.
Chico, darteler dan de wiebelende keerzijde van tante Tina Turner (met wie we in het najaar als special guests haar vijfentwintigste comeback doen), heeft er niks beter op gevonden dan te gaan duiken tot ver voorbij de semafoor. Dit tegen alle adviezen in van Alizée, onze meer dan welgevormde duikinstructrice.
‘Mon petit Chico tu n’y penses pas', zegt Alizée hem nog. ‘Er is hier ik weet niet hoeveel onderstroming. En daarbij, ge hebt net nog maar juustekes bij La Mère Germaine de warm aanbevolen Menu Boris Jeltsin tot uzelf genomen. Misschien zijn uw profiterollen nog aan het grollen. Bovendien zit de golf vergeven van de kwallen door de verstoring van de biodiversiteit vanwege teveel Russen die hier overal zowel onder water als erboven boeren en wat al niet. Ziet ge al die suçons op mijn benen? Allemaal van de kwallen, boven en onder de zeespiegel. Denk aan L’année des Méduses. Aan Bernard Giraudeau van wie zijn Tuurie opgepeuzeld wordt, eerst door Valérie Kaprisky, dan door tienduizend kwallen. Sindsdien schrijft le beau Bernard alleen nog maar romannetjes over de Oude Man Zonder Tuurie en De Oude Kwal in de Zee. Je plaisante, mais tout de même.‘
Doch Chico is een authentieke gipsy king. Er valt er niet mee te praten. We hadden Chico na ons optreden in d’Arènes d’Arles opgevist uit de mistige roseaux van de Vaccarès waar hij al van kindsbeen af tussen de Flamants Roses op jonge stierkens moest letten van thuis, met als enig verzetje een jaarlijks kampvuur bij de gitanes in Les Saintes Maries.
Het is onze chef die het aangeboren talent van Chico had ontdekt. Hij speelde guitare manouche gelijk Django Reinhardt, maar dan wel met nog al zijn vingers aan zijn lichaam. Hij trekzakte aan zijn bandoneon als een Astor Piazzola die Marcel Azzola accordeon leert.
Maar nee, Chico luistert niet naar de raad van Alizée. Dus zien we hem vanop het terras van de African Queen in Beaulieu met zijn snorkeltje wegdeinen tot ver voorbij de love boats van Saint-Jean Cap Ferrat. Tegen het eind van de week werden de verschroeide lichaamsresten van Chico teruggevonden door Marc Uytterhoeven, een anonieme Belg die daar toevallig wat aan het fietsen was in de verkoolde pinèdes, tussen Fayence en de Lac de Saint-Cassien.
Een Canadair had Chico met zijn snorkeltje en twee ton water uit de zee opgelepeld en kilometers verderop weder nedergelaten op de hevige bosbranden aldaar. We hebben Chico zijn restanten herkend aan het schapulierke van Les Saintes Maries de la Mer dat bij wijze van mirakel ongedeerd was gebleven. Het stoffelijk overschot van Chico rust nu in een – gefumeerd - glazen schrijn in het Musée Rainier Ier te Monaco. Dit bij wijze van waarschuwing voor de gevaren van het snorkelen bij hevige bosbranden.
De tweede ramp treft onze groep in de persoon van Ronnie Mood, de beste dobrogitarist ter wereld. Ronnie was voor de dertigste keer buitengevlogen bij U2, het amateurgroepje van onze maat Bono. Dit vanwege een overmatige wodkaconsumptie. Ronnie is vorige week met onze drummer en onze bassist eerst bij ‘Quinquin’ in een achterstraatje van Monte Carlo naar de match AS Roma- Monaco gaan zitten kijken op de Ecran Géant, voor de vier tafeltjes met roodwitte tafelbekleding, de kleuren van het prinsdom. Daarna heeft Ronnie zijn eigen eens goed verwend ‘Chez Jerôme’, bovenop de Turbie waarna hij nog een kieken is gaan halen ‘Chez Lino’ aan de overkant (dit vanwege de jonge dienster die hem uitnodigde op het dorpsfeest van Peille volgende zondag) om tenslotte te eindigen aan de bar van de Napoléon. Uiteindelijk is Ronnie met zijn zatte boots de Turbie afgedonderd en met zijn Mercedes MacLaren 550 PK na een duikvlucht zevenhonderd meter dieper geland in het zwembad van de Alta Vista. Résultat des courses: drie Russische meerminnen dood in het zwembad en Ronnie vol katrollen aan zijn lijf in het ziekenhuis van Monte Carlo. Wel met een fles Limoncello uit Portofino op de nachttafel als aandenken vanwege onze bassist en drummer. Ik zweer het je, je maakt wat mee op zomertournee.
Als Snukkende Snaren zijn we dan ook oprecht blij dat we ons nu midden de krekels in tante Tina’s Hof van Olijven vol amforen uit de Azoren kunnen voorbereiden op de Nukerkse Dorpsfeesten. Bij de normale dorpelingen aldaar. Zonder snorkels in onze smikkel, Canadairs boven onze kop noch kwallen aan onze Tuurie.
‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright: Stef Vancaeneghem.
Alle personages in deze roman zijn fictief, vertelpersonage incluis.
posted by Stef Vancaeneghem at 14:58
<< Home