DAG BOEKEN

Eindelijk ‘Grimmig Heden’ te pakken van mijn schrijfkameraad en journalistieke compaan Piet De Moor. Op de werftekst lees ik als het ware het gedroomde curriculum voor mijn alter ego.

‘Ik ben een randmens: maatschapplijk ben ik een verburgerlijkte bohémien, rebels van aard, zonder vast beroep. Literair sta ik aan de periferie van alle genres. En verder ben ik nergens thuis, ondergedoken in allerlei provisoria die in hun voorlopigheid niet definitiever kunnen zijn. In allerlei opzichten ben ik een vreemdeling.’

Zonder bekwaamheidsattest zak ik meteen lui weg in de bodemloze eruditie van mijn oude compagnon de route Piet. Van zijn kurkdroge humor (hoewel, droog) krijg ik maar niet genoeg.

(Waarom denk ik altijd terug aan die schoenveters van hem die telkens weer los bleken te zitten bij elke ochtendlijke verstrooide verschijning op de redactie van Spectator? Hierna, een heerlijke voorschotel uit zijn dagboek. Of zijn het veeleer borrelhapjes?

‘Ik wil geen grote confidenties in deze notities etaleren. Wie meer over mij wil weten, moet Montaigne lezen.’

‘Het type Vlaams schrijver: de curator van de papegaai die hij zelf is. De vogel merkt niet eens dat hij zijn bakje allang volgescheten heeft.’

‘Ik ben een tamelijk evenwichtig mens geworden. Dat evenwicht zorgt voor rust, maar niet voor geluk. Afwezigheid van al te groot ongeluk beschouw ik als een genade. Seks? De intensiteit van het genot wordt opgevreten door de vluchtigheid ervan.’

‘Natuurlijk is Ratzinger geen nazi, ook al was hij een tijdlang lid van de Hitlerjugend. Maar dat belet me toch niet – spotter die ik ben – om zijn aanhangers razi’s te noemen.’

‘Mijn toekomst is niets anders dan een verhevigd verleden’.

‘Vlaanderen heeft – enkele uitzonderingen daar gelaten – geen goede schrijvers omdat het geen voorbeelden van goede schrijvers heeft of verdraagt. Vlaanderen houdt alleen van pensenkermissen, circussen, slagerszonen en hoetisten.’

‘Een orgasme is even intens als vluchtig. Zo is de natuur: ze maakt ons gek van begeerte en roept ons onmiddellijk na de bevrediging in alle kilte op tot de orde van de dag.’

‘Arrogantie: een probaat verdedigingsmechanisme. Een harnas dat ik aantrek als de situatie het gebiedt: nooit comfortabel, wel probaat.’

‘Het is gemakkelijker om uit je vel te springen dan erin te blijven’.

‘Ik had nooit gedacht dat ik zo’n lange aanloop zou moeten nemen om maar zo’n heel klein beetje te kunnen vliegen’.

‘Een man tegen zijn ex-vrouw die na zijn scheiding het huis niet meer uitkomt: En hoe bevalt het leven als vrijheidsbeeld?’

‘De lege flessen Orval, in bruine uniformen, vormen een lijfwacht rond mijn transistorradio, alsof ze me willen verhinderen om kennis van de wereld te nemen.’

‘Schrijversgeluk: nooit schrijversbijeenkomsten, nooit boekenbeurzen, nooit boeken-of schrijversbals bijwonen, dat is, me dunkt, een goed begin.’

‘Wat is liefde? Wellicht de behoefte om in iemands sfeer te zijn.’

‘Er zijn altijd mensen die me vragen hoe ik me God voorstel. Mijn beeld van God is heel simpel. Voor mij is hij een ietwat kalende man achter het stuur van zo’n bestelwagentje waarop staat: ‘Op weg naar een tevreden klant’. Alleen is hij al een tijdje de weg kwijt en daardoor nog altijd onderweg.’

‘Monotheïstische godsdiensten die steunen op één boek, de openbaring, hebben een kwalijk temperament: ze zijn vergelijkbaar met nationalistische ideologieën. Onverdraagzaam en bekrompen. Inquisitoriaal en gewelddadig als het erop aankomt.’

‘Vandaag had ik een misogyne bui en ik bedacht dat ik vrijwillig al mijn ribben zou breken als ik toevallig zou vernemen dat God van plan was er eentje uit te nemen om er weer eens een vrouw uit te maken.’

‘Vanavond heb ik scampi’s gebakken. Gespannen volgde ik hoe hun glazige, wasachtige lijven in hun pantsers roze begonnen op te stijven.’

‘Als ik een Vlaamse vendelzwaaier zie, hoop ik dat de leeuw uit zijn veld springt en zijn kop afbijt.’

'Grimmig Heden' is een fenomenale polyfonie vol stemmen en gezangen, schrijvers en landschappen, tijdperken en visioenen, schoonheid en verraad. Vooral schoonheid. Héél veel geschreven schoonheid.

Het boek is opgedragen aan de Vlaamse auteur Willy Van Poucke, schrijver van ‘Het scheermes van Ockham’. De omslag is een werk van kunstenaar David Messeman.

‘Grimmig Heden’. Een polyfonie. Piet De Moor. Van Gennep. Amsterdam.