BIJ UW 100.000 STE BEZOEK!
HONDERDDUIZEND KEREN BEDANKT!
Lieve lezeres,
beste lezer,
Vanavond begroet ik het 100.ooo ste bezoek aan mijn blog. Honderdduizend keren bedankt om zoveel fideliteit.
Ik ben een schrijvend mens en leid (lijd ) vanaf mijn prilste jeugd een volkomen schrijvend, geschreven leven. Meer dan dertig jaar in loondienst van diverse uitgevers. Wat jullie me echter met zijn allen sinds die eerste click geschonken hebben is noch min noch meer een toaal ander en nieuw schrijvend leven: zonder broodheren noch opdrachtgevers. .
Jullie hebben tegelijk aldus van mijn jongensdroom ‘De Benieuwde Ronsenaar’ een uniek mediaforum gemaakt waar vandaag niemand die oprecht van Ronse houdt nog naast kan.
Een vaste rendez-vous-plek tussen de Ronsenaars van hier en elders. Voor velen een habitude, een reflex, een favoriete stek.
Jullie hebben me bovendien als Vlaams auteur en chauvinistisch Ronsenaar gered van de vergetelheid waarin de hautaine literatureluurmandarijntjes en hun mercantiele companen van de huidige uitgeverijwereld me wilden dumpen vanwege te weinig commercieel, te Vlaams, te Flandre Profonde, te weinig dit en te veel dat.
In ‘Sterrenkijker’ dien ik ze op mijn manier rustig van antwoord vanuit mijn nieuw virtueel schrijversbestaan. Want:‘Je kan een mens misschien vernederen maar niet, nooit vernielen’. (Hemingway).
Als ik uitgerekend vandaag, op de vooravond van het huwelijk van hààr geliefd kleindochtertje, mijn 100.OOO ste visite begroet, dan kan die alleen maar van ‘Madame Valentine’ zijn.
Voor mij persoonlijk een imaginair hoogstaand bezoek uit die toch zo werkelijke wereld van tederheid die ons voor eeuwig verbindt: overheen vijf Ronsese generaties, overeen de kronkels van het leven en de dood.
‘Madame Valentine’, met al haar stille signalen die alleen gevoelswezens lezen kunnen. Madame Valentine, die me telkens weer moed geeft op van die momenten bijvoorbeeld dat je, na dertig jaar gedreven beroepsjournalistiek, koeltjes weg naar het 'herstructurerende' sociale nepparadijs wordt gestuurd, omdat je vijftiger geworden bent en ze denken dat je met wat zilverlingen als schrijvend mens stil te houden bent. Op momenten ook dat je als auteur wordt gedumpt omdat je geen lekker verkopende bloedstollende thrillers schrijft maar al hetgeen je ziet, hoort, voelt vanuit de buik.
We zullen samen doorgaan, lezers, spontane tipgevers, fidele medewerkers van deze blog. We gaan nog mooie dingen doen. Samen voort ijveren, onvermoeibaar voor onze gemeenschappelijke droom: een mooier, schoner, beter Ronse. Een Ronsese Renaixance.
We gaan samen blijven lachen om de fratsen van Tavi. We gaan blijven ‘beurooën’ met onze herboren Gevuigoode Mandolienen.
We gaan ons hier, zonder aanzien des persoons en tot spijt van wie het benijdt, blijven ergeren aan het doemdenken en het domdenken, aan de bescheten schone schijn, aan elke vorm van armoede bestendigende gemakzucht, aan machtswellust.
We gaan blijven ‘drumen vaan Roonse, aliest da komt en doer niemmer ees.’
Tuupe vuir Roonse.
Lieve lezeres,
beste lezer,
Vanavond begroet ik het 100.ooo ste bezoek aan mijn blog. Honderdduizend keren bedankt om zoveel fideliteit.
Ik ben een schrijvend mens en leid (lijd ) vanaf mijn prilste jeugd een volkomen schrijvend, geschreven leven. Meer dan dertig jaar in loondienst van diverse uitgevers. Wat jullie me echter met zijn allen sinds die eerste click geschonken hebben is noch min noch meer een toaal ander en nieuw schrijvend leven: zonder broodheren noch opdrachtgevers. .
Jullie hebben tegelijk aldus van mijn jongensdroom ‘De Benieuwde Ronsenaar’ een uniek mediaforum gemaakt waar vandaag niemand die oprecht van Ronse houdt nog naast kan.
Een vaste rendez-vous-plek tussen de Ronsenaars van hier en elders. Voor velen een habitude, een reflex, een favoriete stek.
Jullie hebben me bovendien als Vlaams auteur en chauvinistisch Ronsenaar gered van de vergetelheid waarin de hautaine literatureluurmandarijntjes en hun mercantiele companen van de huidige uitgeverijwereld me wilden dumpen vanwege te weinig commercieel, te Vlaams, te Flandre Profonde, te weinig dit en te veel dat.
In ‘Sterrenkijker’ dien ik ze op mijn manier rustig van antwoord vanuit mijn nieuw virtueel schrijversbestaan. Want:‘Je kan een mens misschien vernederen maar niet, nooit vernielen’. (Hemingway).
Als ik uitgerekend vandaag, op de vooravond van het huwelijk van hààr geliefd kleindochtertje, mijn 100.OOO ste visite begroet, dan kan die alleen maar van ‘Madame Valentine’ zijn.
Voor mij persoonlijk een imaginair hoogstaand bezoek uit die toch zo werkelijke wereld van tederheid die ons voor eeuwig verbindt: overheen vijf Ronsese generaties, overeen de kronkels van het leven en de dood.
‘Madame Valentine’, met al haar stille signalen die alleen gevoelswezens lezen kunnen. Madame Valentine, die me telkens weer moed geeft op van die momenten bijvoorbeeld dat je, na dertig jaar gedreven beroepsjournalistiek, koeltjes weg naar het 'herstructurerende' sociale nepparadijs wordt gestuurd, omdat je vijftiger geworden bent en ze denken dat je met wat zilverlingen als schrijvend mens stil te houden bent. Op momenten ook dat je als auteur wordt gedumpt omdat je geen lekker verkopende bloedstollende thrillers schrijft maar al hetgeen je ziet, hoort, voelt vanuit de buik.
We zullen samen doorgaan, lezers, spontane tipgevers, fidele medewerkers van deze blog. We gaan nog mooie dingen doen. Samen voort ijveren, onvermoeibaar voor onze gemeenschappelijke droom: een mooier, schoner, beter Ronse. Een Ronsese Renaixance.
We gaan samen blijven lachen om de fratsen van Tavi. We gaan blijven ‘beurooën’ met onze herboren Gevuigoode Mandolienen.
We gaan ons hier, zonder aanzien des persoons en tot spijt van wie het benijdt, blijven ergeren aan het doemdenken en het domdenken, aan de bescheten schone schijn, aan elke vorm van armoede bestendigende gemakzucht, aan machtswellust.
We gaan blijven ‘drumen vaan Roonse, aliest da komt en doer niemmer ees.’
Tuupe vuir Roonse.
posted by Stef Vancaeneghem at 18:35
<< Home