WEG VAN RONSE

RONSIESE BLONDE OP BLAUWGROENE BOOT

Woehoew! Ik ben net in Valencia en jawel hoor, ik heb de eerste dagen enorm veel gekeken naar al dat groen hier en naar hetgeen hier aan de bomen hangt: appelsienen! Waw, wat een verandering. Uiterlijk maar ook innerlijk.

Want dat afscheid in Lanzarote, dat was wat! Heel intens en mooi. Met alle dichtste mensen rondom mij. Een mooi hoofdstuk in mijn leven dat is afgerond. Loslaten en graag zien. Angsten hebben en onzeker zijn. Tot de kern van jezelf komen. Ik kan er nog boekdelen over schrijven, maar liever wat meer over Valencia.

Ik ben eerst zacht geland in het huis in de velden van mijn kapitein op catamaranboot Nefertiti. Samen leven met de vrouw van Lucky (zo heet mijn kapitein) en zijn twee prachtige kindjes van twee en drie. Dit alles maakte de overgang voor mij zo mooi...De puurheid van de natuur en die kindjes...

Na drie dagen kwam ik dan terecht in wat voor mij nu mijn wereld en thuis is voor de volgende drie maanden. In de ongelofelijk groot uitgebouwde haven van Valencia ligt ‘Regata Operations.’ Dit deel van de haven herbergt al de boten en de mensen die ervoor zorgen dat de regata s op het water vlotjes verlopen...

Zo een dertigtal vaartuigen waarvan twee Race Comitee boten. Op één daarvan ben ik dus de ‘marinera’. Voorts zo’n twintigtal Zodiacs en nog een tiental kleinere motorbootjes om de boeien te leggen en de hele boel te controleren...

Er zijn in totaal achtentwintig bootmensen die alle dagen op het water gaan. Dan zijn er de ‘landmensen’, de technici...en nog zo veel meer anderen. Je houdt het niet voor mogelijk wat voor een organisatie dat hier is...

Om alleen al de haven binnen te kunnen als bezoeker, moet je bijvoorbeeld door search-systeem zoals op luchthavens. Mijn zakmes ben ik hieraan ondertussen al kwijt. Enorm veel security en politie dus.

De eerste dagen waren gevuld met poetsen en verkennen. Ik heb hier bijna de ogen uit mijn kassen gekeken. Alles nieuw. Alles anders weer en in de kern toch niet. Maar vooral: zoveeeeeeeeeeeeel mensen bijeen! Na mijn rustige natuurlijke thuisstek in Playa Quemada is het eventjes wennen aan al die menselijke energie zo dicht op elkaar.

Gisteren ben ik langs het strand gaan fietsen en ik ontmoette toch nog zo’n honderd mensen op mijn route… Nu, met wat ruimte en tijd voor mezelf ben ik eigenlijk al tevreden.

Over mijn eigenlijk werk dan: de boot poetsen en onderhouden. Ik heb een suite-kajuit met prive badkamer (wc en douce, twee voor de prijs van één!) van één vierkante meter: mijn nestje.

Vandaag hadden de wedstrijden moeten starten. Maar wegens geen wind werden die afgeblazen.Vijf uur hebben we gewacht op moeder wind. Morgen hopelijk beter.

Mijn boot ligt ergens in zee geankerd (ik mag ankeren!): naast een boei. Mijn boot vormt dus een deel van de startlijn. De deelnemende boten passeren op twee meter...Erop telkens zeventien reuzen van mannen die hard labeuren om hun boot zo snel mogelijk te laten glijden over de zuiderse wateren.

Tien minuten voor de race wordt een heel protocol van vlaggen gehesen vlak voor mijn neus op de boot. Op het moment van de start moet ik een blauwe of gele vlag de lucht inhijsen als een van de boten een foute start maakt. Kijken naar het sportnieuws op tv, misschien zien jullie me dan wel bezig: een Ronsische Belgisch Lanzarotiaanse blonde op een blauwgroene boot ...

Ik slaap hier ook zo zacht als een roosje op het water. Dat doet echt deugd. En tussen al die duizenden mensenzielen zitten er ongelofelijk interessante, van alle soorten kalibers. Tof om te voelen dat we allemaal zo verschillend maar toch zo gelijk.Interesting.

Ik voel me hier goed,. Ik ben gelukkig in Valencia, maar ik denk dat ik dat kan zijn waar ook op deze aardbol. Uiteindelijk is het belangrijk om gelukkig te zijn met jezelf.. En dan maar rondstrooien die liefde, dat is onze opdracht. Genoeg gepalaverd. Ik trek me terug in mijn kajuit.

Slaap zacht lieve mensen en droegt zuirge! Dieken bees oat Valencia

Sara Verhoken.