WEG VAN RONSE

Ronsenaresse Sara Verhoken laat Lanzarote na vier jaar achter zich. Op naar nieuwe avonturen. Te land en te water.

Eerst de American Cup dan: Brazil, Amazonas!

Na het toch vrij plotse overlijden van, mag ik wel zeggen, mijn dichtste vriend Wim uit Indië, zijn vele gedachten en gevoelens beginnen opborrelen inside me...

We leven potverdorie maar één keer dit leven. Dus waarom zou ik niet proberen mijn innerlijke weg ...mijn gevoel te volgen.

ik voel dat ik mijn gevoel wil volgen...
ik voel dat het tijd is voor verandering...
ik voel dat de timing goed zit...
ik voel dat ik een reizende ziel heb
ik voel dat ik al reizend leer
dus daar ga ik.

Na vier jaar Lanzarote sluit ik dit hoofdstuk af...

Ik ben hier dus gestopt met mijn bootjob. Niet overdreven de beste job van de hele haven. Goed betaald. Veel vrijheid. Genoeg vakantie. Mijn werk organiseren zoals ik het wil. Ondertussen met mijn baas de kapitein een hechte connectie gecrëeerd.

Wat het nog moeilijker maakte voor mij om de stap te zetten. Uren, zelfs dagen gecommuniceerd met hem. Uiteindelijk, na alles geprobeerd te hebben om mij hier te houden, heeft hij mij begrepen en laat hij mij gaan.

Ik vertrek op 7 april naar het vasteland Spanje, Valencia, om er drie maand te werken op een boot die de American Cup volgt. Dat is een zeilwedstrijd met de twaalf beste zeilteams ter wereld. Zeg maar de Olympische Spelen op het water.

De zeilwedstrijden vinden plaats voor de kust van Valencia. Ik ga er werken als matroos op een boot van het Regatta Comittee. Wat wil zeggen dat we zullen helpen de start-en eindboeien leggen, alles controleren, kijken of het allemaal reglementair verloopt, en ook af en toe een journalist meenemen... Ik slaap die drie maanden op de boot: een catamaran-motorboot van twaalf meter.

De haven van Valencia wordt daartoe volledig omgebouwd en lijkt op een soort Olympisch dorp. Het prijskaartje van één ploeg (lonen van bemanningsleden, eten, de boot , materiaal) ligt tussen de 70 en 110 miljoen euro.

Tja, het is big business.Ik ga daar nog mijn ogen opentrekken tegenover zoveel snobisme en zoveel geld. Maar daartussen vind ik zeker ook wel een paar goeie zielen. Dat kan niet anders.

Voor mij is het alvast een fantastische gelegenheid om ervaring op te doen, mijn ogen open te trekken, te observeren, me te laten meedrijven met de stroom, te genieten, allerhande nieuwe mensen te leren kennen. De Zuid-Afrikaanse ploeg heeft dit bijvoorbeeld nog nooit gedaan.Ik zie het wel zitten om eens in het Zuid-Afrikaans te converseren met een van de bemanningsleden.

Dan, na drie maanden werken (90 dagen zonder 1 vrije dag, zo staat het in mijn contract, hopelijk valt de wind een paar dagen stil!) vertrek ik op 12 juli vanuit Valencia naar:

BRAZIL, AMAZONAS.

Tijd voor een beetje groen, ofte de longen van moeder aarde. Ik ga er samen met Kathleen, goeie vriendin en zielsverwante. Thelma en Louise, op avontuur in de boesjes...

Na drie weken gaan we op bezoek bij Silke, goeie vriendin die in Bahia woont. Ze trouwde er met een Braziliaan die ze leerde kennen toen Silke en ik zeven jaar geleden voor het eerst in Brazilië waren. Kathleen keert dan rond 13 augustus terug naar België. En ik? Ik niet dus.

Waar mijn wegen, zullen leiden, dat zal het leven me wel uitwijzen.

Tot later, lieve Ronsenaars alemoele tuupe!


Sara Verhoken