BLOG NOTES

PRETOTALITAIR
VLAANDEREN
VLIJMSCHERP
TE BOEK

‘VLAMINGEN
STAAN
OP HET
PUNT
ZICHZELF
TE BEZETTEN.’



SCHRIJVER EN JOURNALIST PIET DE MOOR :

BRIEVEN AAN MIJN POSTBODE,

WILL TURA EN PETER VANDERMEERSCH


Omstandigheden noopten de Vlaamse schrijver en journalist Piet de Moor om enkele scherpe open brieven te schrijven aan Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van De Standaard.

Veel meer dan zomaar een brievenboek, is dit een vlijmscherpe borsteling geworden van het pretotalitaire Vlaanderen waarin onze rechtsstaat regelrecht tot in zijn grondvesten wordt bedreigd. Haarfijn legt de auteur de mechanismen bloot waardoor we gaandeweg verzeild zijn geraakt in één van de gevaarlijkste pretotalitaire fases van de Vlaamse en Belgische geschiedenis.

Piet de Moor publiceert al twintig jaar over de mechanismen van het totalitarisme in Europa. Het lag in de lijn der verwachtingen dat hij ook zou nadenken over de opgang van het Vlaams Belang (hierna VB), de totalitaire partij die volgens de auteur de democratie in Vlaanderen en België bedreigt.

De open brieven zijn een vlijmscherpe aanklacht tegen personen en tendensen uit de vermeende Vlaamse elite die bewust of onbewust het bed spreiden van het totalitarisme in Vlaanderen en België.

Deze brieven van Piet de Moor zijn echter helemaal niet wanhopig. Integendeel. De auteur gelooft dat de Vlamingen over voldoende intellectuele, morele en artistieke kracht beschikken om het tij te doen keren.

De gemeenteraadsverkiezingen geven hem (in Antwerpen, Gent..en ons geliefd Ronse) alvast ten dele gelijk. Het geloof van Piet de Moor in die uiteindelijke triomf van het streven naar schoonheid, vrijheid en blijheid legt de auteur ook in zijn mooie bijtitel: ‘Een lofrede op vrijheid, schoonheid en verbeeldingskracht.’


Hieronder citeren we uitvoerig uit dit boek dat iedere Vlaming die begaan is om de democratische verworvenheden van de rechtsstaat in huis zou moeten halen. De citaten schetsen overigens maar een zeer onvolledig beeld van de magistrale manier waarop de auteur zijn hele betoog onderbouwt.

Geen enkele Vlaming, kan na dit meesterlijk werk van Piet de Moor nog zeggen: we hebben het niet geweten. Als de Arkprijs van het Vrije Woord nog bestaat en een laureaat zoekt. Anders mag het voor ons ook De Gouden Uil zijn voor non fictie welteverstaan...

Blaten voor de schapen

Als we het Vlaams Belang in het zadel helpen, dreigen we onder de hoeven van dat Trojaanse paard terecht te komen. Wie zijn electorale vrijheid gebruikt om zijn vrijheid af te schaffen en zichzelf te ketenen, moet later niet klagen dat zijn kans om de ‘vergissing’ recht te zetten, verkeken is.

De lichtgelovige massa die kiest voor het VB, kiest voor een cynische kliek die de naïeve massa voor haar diensten zal bedanken zodra de kliek de macht veroverd heeft. Het blaten is voor de schapen, de wol is voor de kliek.

Wie kiest voor het VB, sluit een contract met de tirannie en betaalt zijn contributie voor de grafsteen op de vrijheid. Na de ‘vergissing’ is er geen weg terug.

De macht van het VB stelt nog altijd veel minder voor dan de partij ons met haar propagandamachine wil doen geloven. Ze moet haar voorlopige macht wel een grote gelding proberen te geven. Ze doet dat vanuit haar slachtofferrol waarmee ze nog meer macht tracht binnen te halen.

Vandaar dat ze iedereen intimideert die zijn stem tegen het VB verheft. Vandaar dat het VB zo hamert op zijn gezichtsloze miljoen, als een corrupte smid op het hoefijzer waarmee hij zijn eigen kromme poot beslaat.

Blokfluiten naar het Paard van Troje

Het is verbazend dat sommige mensen – ik noem ze maar blokfluiten – zich niet schamen om de onnozelste argumenten voor machtsdeelname van het VB in te roepen. Een van die veelgehoorde argumenten is: zo zal het VB zijn bestuursonkunde bewijzen.

Wie dit standpunt verdedigt, bepleit het vooruitzicht op slecht bestuur als het betere alternatief. Bovendien, welke ervaring leert dat slechte bestuurders vrijwillig aftreden?

Dat blinde verlangen om te openen wat gesloten is, is dom en banaal, maar die dwaze hunkering heeft altijd wel bestaan. Het gaat om de zwakheid die mensen ertoe verleidt om het paard van Troje altijd weer binnen de muren te halen.

Dat is een hunkering die heel wat tegenstanders van het cordon sanitaire in de klassieke partijen en in de publieke opinie bezielt. Maar zijn die blokfluiten even nieuwsgierig naar het resultaat van hun ontnuchtering?

De pleitbezorgers van de machtsdeling met het VB maken op mij de indruk van huisbezitters die ’s nachts de deuren van hun huizen laten openstaan in de hoop dat de dieven maar één keer zullen komen en dat ze zich, gezien de toegankelijkheid van de domeinen, als redelijke schurken zullen gedragen.

Het verontrustende aan het succes van het VB is niet dat de partij de waarheid geweld aandoet, maar dat ze juist aanhangers wint door opzettelijk te liegen. De verkiezingsslogan waarmee het VB het meeste succes zou boeken, is ongetwijfeld: Als u voor ons kiest en zorgt dat we winnen, zullen we harder liegen dan ooit te voren.

Ik denk dat het VB zelf verrast was toen die partij ontdekte dat het zich verstrikken in tegenspraken en leugens geen handicap is, maar juist de koninklijke weg van haar succes.

Met Thucydides zouden we kunnen zeggen: ‘Zo weinig moeite geven zich de mensen bij het onderzoek naar de waarheid; liever wenden ze zich tot wat het eerst voor de hand ligt.’

Aanslag op de rechtsstaat

Het eerste doel van totalitaire partijen, zoals het VB er één is, is altijd het ondermijnen van de rechtsstaat, die de behoeder van onze waarden en de buffer van hun ondermijner is.

Hebben we zo’n kort geheugen dat we ons al niet meer herinneren hoe uitgerekend Gerolf Annemans tijdens het oprichtingscongres van het Vlaams Belang op 14 november 2004 de rechtsstaat openlijk aanviel door de rechters die het Vlaams Blok als een racistische partij veroordeeld hadden te bedreigen.

Annemans, zijn kornuiten en zijn partij behoren duidelijk tot de krachten die de consensus over het habeas corpus, dat het ware fundament van onze beschaving is, aan het vernietigen zijn.

(Habeas corpus: beginwoorden van een Engelse wet van 1679, waarbij aan elke gearresteerde verzekerd wordt dat hij in persoon voor de rechter gevoerd zal worden om de reden van zijn gevangenneming te laten vaststellen, hetgeen een waarborg inhoudt tegen willekeurige arrestatie en gevangenhouding – red.)

Negatieve solidariteit

De geleidelijkheid waarmee het VB zijn succes opbouwt, is gevaarlijk. De Vlamingen zijn stilaan gewend geraakt aan de megascores van het VB, een partij die al geruime tijd de politieke agenda, het programma en zelfs het taalgebruik van de democratische partijen beheerst en dicteert, alsof het VB de ware intellectuele en politieke hegemoon is geworden.

Waarschijnlijk stompt die vorm van gewenning ons ook af voor het gevaar van het sluipende totalitarisme in Vlaanderen. Ook dat totalitarisme lijkt minder gevaarlijk naarmate het groter en meer salonfähig wordt, naarmate meer mensen er haast blijmoedig aan deelnemen.

De nieuwe aanhangers – de massa der lichtgelovigen – koesteren immers de illusie dat ze het gevaar bezweren door er deel van uit te maken en het te vergroten. De verdrongen redenering is: in de muil van de Leviathan kun je al niet meer zien hoe afzichtelijk het monster is.

De pretotalitaire fase

Vlaanderen (en België) verkeren in één van de gevaarlijkste fasen van hun naoorlogse geschiedenis. Nooit eerder heerste hier een dreigender pretotalitaire sfeer.

De massa van de electorale aanhang van het VB heeft geen profiel. Het VB rekruteert uit alle partijen en uit alle lagen. Zijn electoraat is een chaotisch gewriemel van uiterst particuliere en individuele eigenbelangen, frustraties, rancunes en ressentimenten die witheet samenvloeien in een kolkend bad van woede en destructiezucht, een massa die door niets anders gebonden wordt dan door de enerie van de ‘negatieve solidariteit’ (Hanna Arendt).

Die negatieve energie voedt zich met het eigenbelang van de aanhang waaraan het VB appeleert. Bij gebrek aan een duurzaam collectief belang dat het voortbestaan van deze kiesmassa als loyale groep kan waarborgen, is het VB gedoemd om zijn autoritaire en dictatoriale aanleg in de totalitaire fase op de spits te drijven en met alle middelen te handhaven: de partij moet het kapitaal van haar electoraat verzilveren voor de VB-massa haar samenhang verliest en uit elkaar valt.

Het gevaar bestaat dus dat er na een machtsgreep van het VB geen vrije verkiezingen meer worden georganiseerd. De leidende VB’ers, die zich als gevolmachtigden van de toekomst zien, zullen zich immers de kans niet laten ontnemen om te voltooien waartoe ze zich geroepen voelen.

De centrale fictie: angst en onveiligheid

Elk totalitarisme heeft zijn centrale ficties, maar het VB heeft er slechts één. De centrale fictie van het VB is dat de veiligheid van de eigen bevolking wordt bedreigd door criminele allochtonen, die het eigen volk naar de handtas, de welvaart, de sociale zekerheid, de oude dag en dus naar het leven staan.

De dubbele kern van de centrale fictie die het VB nu al dertig jaar met succes hanteert bestaat wel degelijk uit de twee woorden ‘criminaliteit’ en ‘allochtoon’, die als een paar schoenen verpakt worden in een doos waarop ‘angst’ en ‘onveiligheid’ staat.

De oorzaak van deze collectieve verdwazing en van dit realiteitsverlies ligt onder meer bij de media die zich hebben laten verleiden om de centrale fictie, de onveiligheidswaan, jarenlang uit te vergroten en ze als een reusachtige koningin te bewegen op het verder vrijwel lege schaakbord van de berichtgeving.

De Vlamingen zijn aan bezettingen verslaafd geraakt en kunnen blijkbaar niet meer zonder. Bij gebrek aan een ander volk dat hen wil bezetten, staan ze nu op het punt om zichzelf te bezetten.

DE AUTEUR

We citeerden hier uitvoerig uit :

‘Brieven aan mijn postbode, Will Tura en Peter Vandermeersch.’
‘Een lofrede op vrijheid, schoonheid en verbeeldingskracht.
Piet de Moor. Uitgeverij Aspekt. 124 pagina’s. 10,95 euro.

Andere publicaties van Piet de Moor:

- De metamorfose van Midden-Europa (1992)
- De Gelaarsde God. Stalin en de aura van de macht (2003)
- Schemerland. Stemmen uit Midden-Europa (2005).