DE BENIEUWDE RONSENAAR (20)

WEG

VAN

RONSE






Onze correspondente Ronsenaresse Sara Verhoken heeft een masterdiploma in de lichamelijke opvoeding, leeft op Lanzarote en is er sinds kort aan de slag als kapitein. Nu en dan schrijft ze ons over haar belevenissen.

Lieve Ronsenaars,

Hopelijk hebben jullie ook een prachtige zomer achter de rug, is de overgang naar de Belgische winter zacht en langzaam, en is de herfst heel genietbaar. Uiteindelijk mis ik dat wel, dat overschakelen van seizoen naar seizoen...Hier in Lanzarote worden de bladeren niet geel en vallen ze ook niet van de bomen: er zijn er hier namelijk geen...

Ofwel is het hier zomer, ofwel ‘winter’. Het droge of het ‘natte’ seizoen. En jawel hoor, als het hier regent, giet het soms een hele dag lang zonder stoppen. En vermits de Spaanse infrastructuur niet echt voorzien is op regen, kunnen de straten het vele water niet slikken. Met het gevolg ze dikwijls blank staan.

Voor mij was het een hele drukke zomer, uiteraard vanwege het toerisme. Ik heb van juli tot half september meer op water dan op land vertoefd (voor degenen die niet mee zijn in den draai: ik werk op een motorboot als matroos en sindskort ook als kapitein...)

Veel tijd voor prive-leven was er niet. N de zomer wordt dat echter gecompenseerd.
Meer vrije tijd. Ook een klein reisje naar Zuid-Spanje gemaakt en binnenkort trek ik ook nog eens Belgiewaarts...

Maar mijn grootste avontuur was vorige week. Met drie vrienden heb ik een race-zeilboot van 16 meter overgebracht van Lanzarote naar Malaga. Zo’n goeie 500 zeemijl ofte 900 landkilometer...aan 5 tot 6 knopen gemiddeld (ongeveer 10 km per uur).

Vijf dagen en vier nachten midden de Atlantische oceaan. Alleen met de zeilen, water, golven, zonsopgang, zonsondergang, maansopgang, water, golven, de boot, en 's nachts uiteraard het sterrengehemelte met de melkweg als leidraad...

Een ongeloofelijk intense ervaring. De eerste dag moest mijn lichaam nog volledig wennen aan het schommelen van de boot. Elke schuit heeft zo haar eigen bewegingen. Met gevolg dat ik een hele dag zeeziek was. Eens mijn lichaam het natuurlijke bootevenwicht gevonden had, verliep alles vlotjes.

Overdag af en toe de boot besturen, eten maken, rusten, muziek beluisteren, naar de golven staren, de pracht van de immense natuur aanschouwen, genieten van de meezwemmende dolfijnen.

's Nachts de wacht houden. Dat wil zeggen: twee uur de boot besturen in het pikdonker (met behulp van de sterren) en dan twee uur de volgende bestuurder vergezellen en vooral zorgen dat die niet in slaap dommelt. Gegarandeerd avontuur.

Na drie dagen zagen we voor het eerst een stukje Marokkaanse kust. Maar we bleven er tamelijk ver van. Vervolgens passeerden we de straat van Gibraltar met haar enorme vrachtschepen. Wij daartussen met onze kleine zeilboot. Krachtige wind, regen, golven.

Mijn eindbestemming was Malaga. Jammer genoeg moest ik de maandag alweer werken. Dus ik heb de zondagavond dan maar het vliegtuig genomen, terwijl mijn drie vrienden (van Italiaanse en Lanzarotiaanse oorsprong) hun zeiltocht verder zetten richting Barcelona: nog vijf dagen meer te zeilen. Voor mij een fantastische ervaring. Voor herhaling vatbaar.

Mijn stevige matrozengroet,

Sara.

P.S. Zijn er nog Ronsenaars die ooit ergens een of andere zee hebben overgestoken ?
Ik ben benieuwd naar hun ervaringen!